In de krant staat, dat ik tevreden was over de wedstrijd. Not so. Als we verliezen met kans op winst ben ik nooit tevreden over de wedstrijd. Ik kan wel een zekere tevredenheid bespeuren over het proces waar we in zitten maar verliesaversie zit er bij mij diep in.
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten