De tweede ronde

De herinneringen aan bekerwedstrijden zijn niet zo heel krachtig. Ik weet ook wel hoe dat komt.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.