Vanochtend, voor dat het heet werd, jogde ik voorzichtig door de weilanden rond Stedum. Hardlopen is voor mij al jaren afzien. Tegenwoordig hoef ik wat minder mee te zeulen en dat scheelt behoorlijk. Het ging best lekker. Maar flow? Nee. Wel zo lekker, dat ik bijna spontaan over flow na kon denken. (De laatst bestudeerde module van een cursus Sportpsychologie drong zich op) Vroeger genoot ik nog wel eens van flow. Dan vergat ik alles om me heen, het lopen ging vanzelf en hoe laat het was moest je me niet vragen. Met lopen had ik dat niet zo vaak. Ik liep teveel met een doel: conditie voor basketball of 1 periode per jaar, voor de grote estafettes.
Met basketball had ik wel regelmatig. Toen ik nog speelde, bedoel ik. Als coach heb je nooit flow, nu ik er over nadenk. De tijd heb je altijd in de gaten, bijvoorbeeld. En het spel wordt bewaakt, ook als het goed gaat. Loslaten kan maar zelden, al zou je het willen. Het is net als vroeger, toen ik bezig was met het bijvak filmkunde: B-films werden een stuk interessanter, maar je overgeven aan echt goede films wordt veel lastiger als je beroepshalve camerastandpunten en montagetempo bij gaat houden. Slechte wedstrijden zijn voor een coach minstens zo interessant als geweldige. Zitten en lekker kijken is er nooit bij. Terwijl helemaal opgaan in iets toch zo lekker voelt.
Maar hoe komt een basketballcoach aan flow? Ooit weer op de fiets of misschien wel lopes? Misschien moet hij het maar doen met de flow van z'n team.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten