Ben je weer wat tevredener, coach? vroegen de meiden nadat we weliswaar dik verloren hadden van Boxtel, maar toch in het laatste kwart 25-11 hadden gescoord.
Dat laatste was leuk om te zien, maar het feit dat we zover achter stonden, deed het ouwe hart geen goed.
Wat gebeurt er toch steeds in het tweede kwart? Na een moeizaam eerste, waarin het echt niet zo best ging, staan we op een 4 punten achterstand. Er is dan reden om te hopen, dat we daarna iets dichterbij kunnen komen maar het tegendeel gebeurt. We scoren maar 8 punten en krijgen er maar liefst 27 tegen. Bijna de helft van alle balverlies in de hele wedstrijd lijden we nu.
Dit is ons onderniveau en dat bereiken we allemaal. iedereen speelt in dit kwart. In het derde wordt het verschil nog flink groter maar klimmen we langzaam naar ons gemiddelde.
Het laatste kwart laten we ongeveer ons maximum zien.
Ondergrens en bovengrens liggen te ver uit elkaar. Spelend als in het laatste kwart, tegen onze bovengerns aan, kunnen we tegen iedereen op. Dat schept valse verwachtingen, die we dan niet waar kunnen maken maar die wel frustratie opleveren. Onze ondergrens komt daardoor extra laag te liggen.
Daar ligt ons probleem. Het geeft niet, dat tegenstanders goed spelen, dat duurt ook maar even; dat wij extra slecht spelen, doordat we denken dat we veel beter kunnen, dat nekt ons. Veel beter, vrijer en frivoler dan in Boxtel hoeft niet eens. Onze ondergrens, die moet naar boven.
Kaj
donderdag, januari 27, 2005
vrijdag, januari 14, 2005
Halvaluatie Plus!
Ik heb, voordat we de ronde met voortgangsgesprekken ingaan, de behoefte om nog wat team-denk-ballonnetjes op te laten. Dit als toevoeging aan de zelfevaluatie formulieren. Ik geef wat verwachtingen weer en stel een paar vragen, waar je van tevoren over na mag denken.
Verwachtingen voor de tweede helft:
- We blijven doorgaan met bewust beter basketballen. We leren onderweg. Waarheen de weg leidt? De weg is zelf het doel.
- We ontdoen ons van het Nostradamussyndroom.(basketballen met onheilspellende voorgevoelens over de afloop.)
- Halfcourt verdediging is al redelijk en wordt beter, met name door de verbetering van individuele vaardigheden en inzicht, trouwens en zal met komst van een “safe” zonepress en de zone nog meer op gaan leveren.
- Aanval gaat straks weer gedisciplineerder op de momenten dat dat moet en wordt tegelijk vrijer op de momenten dat dat kan.
- We begrijpen langzaam maar steeds beter onze eigen beperkingen en mogelijkheden en daarmee onze eigen rol, wat betekent dat we efficiënter gaan spelen.
- We worden allemaal elke maand nog wel iets beter, vaster en sterker. Sommigen veel en dat moet ook met het oog op de middellange termijn. (over het seizoen heen)
- We gaan nog wat sneller spelen op momenten dat dat kan. Deze tendens is al te bespeuren.
- Doorzetten. More doing the right thing.
Ik wil graag jullie inbreng bij de evaluatie, nog voor de eerste wedstrijd:
Drie gezichtspunten op het spelen in dit team wil ik jullie opdringen, naast de individuele evaluatie:
1 Coaches view: Geef een rol voor elke medespeelster: Wie vind jij dat er eigenlijk zouden moeten starten en op welke plek? Wie is de ideale 6th man?
2 Players view: Met welke vier spelers zie je jezelf het liefst omringd? Hoeveel schoten wil jezelf graag hebben en op welke plek? Klopt deze wens met wat je aan het begin van het seizoen aangaf?
3 Scout’s view: Beste playmaker, beste schutter, beste rebounder, beste inside scoring threat, beste verdediger?
Ik ben benieuwd. Natuurlijk mag je overleggen, maar ik wil wel graag een ondertekende en persoonlijke mening overlegd krijgen. Het blijft in beginsel tussen de coaches en jouzelf.
Ik sta ook tot jullie beschikking voor gewetensvragen en open voor tips. Eventueel kun je die ook opschrijven bij de privacy-gevoelige informatie.
Het verleden doet er niet toe, de toekomst gebeurt vanzelf… het nu telt
Say the magic word: Do it Now!
Coach Kaj
Verwachtingen voor de tweede helft:
- We blijven doorgaan met bewust beter basketballen. We leren onderweg. Waarheen de weg leidt? De weg is zelf het doel.
- We ontdoen ons van het Nostradamussyndroom.(basketballen met onheilspellende voorgevoelens over de afloop.)
- Halfcourt verdediging is al redelijk en wordt beter, met name door de verbetering van individuele vaardigheden en inzicht, trouwens en zal met komst van een “safe” zonepress en de zone nog meer op gaan leveren.
- Aanval gaat straks weer gedisciplineerder op de momenten dat dat moet en wordt tegelijk vrijer op de momenten dat dat kan.
- We begrijpen langzaam maar steeds beter onze eigen beperkingen en mogelijkheden en daarmee onze eigen rol, wat betekent dat we efficiënter gaan spelen.
- We worden allemaal elke maand nog wel iets beter, vaster en sterker. Sommigen veel en dat moet ook met het oog op de middellange termijn. (over het seizoen heen)
- We gaan nog wat sneller spelen op momenten dat dat kan. Deze tendens is al te bespeuren.
- Doorzetten. More doing the right thing.
Ik wil graag jullie inbreng bij de evaluatie, nog voor de eerste wedstrijd:
Drie gezichtspunten op het spelen in dit team wil ik jullie opdringen, naast de individuele evaluatie:
1 Coaches view: Geef een rol voor elke medespeelster: Wie vind jij dat er eigenlijk zouden moeten starten en op welke plek? Wie is de ideale 6th man?
2 Players view: Met welke vier spelers zie je jezelf het liefst omringd? Hoeveel schoten wil jezelf graag hebben en op welke plek? Klopt deze wens met wat je aan het begin van het seizoen aangaf?
3 Scout’s view: Beste playmaker, beste schutter, beste rebounder, beste inside scoring threat, beste verdediger?
Ik ben benieuwd. Natuurlijk mag je overleggen, maar ik wil wel graag een ondertekende en persoonlijke mening overlegd krijgen. Het blijft in beginsel tussen de coaches en jouzelf.
Ik sta ook tot jullie beschikking voor gewetensvragen en open voor tips. Eventueel kun je die ook opschrijven bij de privacy-gevoelige informatie.
Het verleden doet er niet toe, de toekomst gebeurt vanzelf… het nu telt
Say the magic word: Do it Now!
Coach Kaj
maandag, januari 10, 2005
te licht
Een valse start in Breda. We gaan met zeven meiden die kant op. Vaak is het dan zo, dat iedereen terdege beseft, dat er wat meer dan normaal van ze verwacht wordt. Maar het tegendeel is het geval. Niemand haalt haar echte niveau. Belachelijk veel moeite met de press, terwijl we toch echt wel meer gewend zijn. Veel vergissingen ook verderop in de aanval en veel missers na goede beslissingen. Na de eerste periode is het nog een wedstrijd en is er de hoop, dat de verbetering in het spel in de tweede periode door zal zetten. Zo is het niet. Ook de zone biedt maar even soelaas. We worden op de afgedwongen schoten weggerebounded onder ons eigen bord en langzaam komen onze grote meiden al in foutenlast.
In de rust staan we 16 achter. Periode 3 komen we redelijk door maar geen stap dichterbij en nadat Ali er met 5 uitgaat met nog 7 minuten op de klok willen we eigenlijk naar huis.
Met 20-3 krijgen we een echte oorwassing.
Tell-all stat is in dit geval het balverlies: 38 keer. Inderdaad, zoveel punten hebben we ook. 51 keer komen we wel tot een schot, maar ook dan is het Beneden Uilen Peil: 25% is raak.
Afgaande op het beeld van deze eerste wedstrijd zou de conclusie zijn: deze meiden zijn gewoon niet goed genoeg voor de promotiedivisie.
Laten we het daarbij?
In de rust staan we 16 achter. Periode 3 komen we redelijk door maar geen stap dichterbij en nadat Ali er met 5 uitgaat met nog 7 minuten op de klok willen we eigenlijk naar huis.
Met 20-3 krijgen we een echte oorwassing.
Tell-all stat is in dit geval het balverlies: 38 keer. Inderdaad, zoveel punten hebben we ook. 51 keer komen we wel tot een schot, maar ook dan is het Beneden Uilen Peil: 25% is raak.
Afgaande op het beeld van deze eerste wedstrijd zou de conclusie zijn: deze meiden zijn gewoon niet goed genoeg voor de promotiedivisie.
Laten we het daarbij?
zondag, januari 02, 2005
kom op en doe het!
Vooral in deze dagen van het jaar moet ik steevast aan Lance Armstrong denken. Als die op 1 januari toch ook wel wat vager dan anders uit z'n bed kwam, dacht hij meteen aan z'n concurrent Jan Ulrich. "Die ligt nog lekker in z'n bed. Als ik nu meteen op de fiets spring, is mijn voorsprong weer iets groter! Just do it!" En dat deed hij dan.
Ik denk ook vaak in termen van voorsprong en achterstand. In basketball weten en kunnen, liggen wij een beetje tot behoorlijk veel achter op de concurrentie. Maar wat doet de concurrentie de komende week? En wat doen wij om dat verschil te verkleinen? Altijd meer.
Een goed jaar om de achterstand in te lopen, lijkt me. Kom op en doe het!
Kaj
Ik denk ook vaak in termen van voorsprong en achterstand. In basketball weten en kunnen, liggen wij een beetje tot behoorlijk veel achter op de concurrentie. Maar wat doet de concurrentie de komende week? En wat doen wij om dat verschil te verkleinen? Altijd meer.
Een goed jaar om de achterstand in te lopen, lijkt me. Kom op en doe het!
Kaj
maandag, december 20, 2004
De jubilaris vertelt
It was 25-years ago, today. Ik wou, even voor kerst 1979, de hal in lopen. Een heer in colbert greep me bij de arm alsof hij me op heterdaad had betrapt: “Mijn naam is Tilstra. Ben jij Kaj Reker?. Geef jij training voor Willem de Roos?”
Die vragen kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. We hadden zo ons eigen verenigingstrainersplan avant la lettre geregeld. Willem had zich op een onbewaakt moment voor D’66 in de Provinciale Staten laten kiezen en kon dat niet combineren met de heren van Moestasj 2. Die deed ik, en Willem betaalde mij uit eigen zak. Ik vond het leuk en best veel geld. Tilstra vond het niet leuk.
“Er wordt hier niet zwart gewerkt!” baste hij. “Daar gaan we een stokje voor steken. Kom maar mee naar mijn kantoor. “
Jammer, dacht ik. Het was leuk, zolang het duurde.
Vijf minuten later stond ik, nog beduusd over zoveel daadkracht en met een wat pijnlijke rechterhand, weer buiten. Het leven was ingrijpend veranderd: Student Reker was adjunct-sportleider Reker geworden.
En het blijft leuk, hoe lang het ook duurt.
Kaj
Die vragen kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. We hadden zo ons eigen verenigingstrainersplan avant la lettre geregeld. Willem had zich op een onbewaakt moment voor D’66 in de Provinciale Staten laten kiezen en kon dat niet combineren met de heren van Moestasj 2. Die deed ik, en Willem betaalde mij uit eigen zak. Ik vond het leuk en best veel geld. Tilstra vond het niet leuk.
“Er wordt hier niet zwart gewerkt!” baste hij. “Daar gaan we een stokje voor steken. Kom maar mee naar mijn kantoor. “
Jammer, dacht ik. Het was leuk, zolang het duurde.
Vijf minuten later stond ik, nog beduusd over zoveel daadkracht en met een wat pijnlijke rechterhand, weer buiten. Het leven was ingrijpend veranderd: Student Reker was adjunct-sportleider Reker geworden.
En het blijft leuk, hoe lang het ook duurt.
Kaj
zondag, december 19, 2004
mcFlurry voor Mac
Akrides - Uilen 76-49. Dat klinkt als een oorwassing, maar het was beter dan dat. In IJmuiden hervonden we ons lef en ons eigen tempo. Dat het verschil zo groot was, kwam vooral door de eerste helft, toen Akrides fel uit de startblokken kwam en wij bleven missen, zodat een herhaling van de vorige wedstrijden op de loer lag.
Maar de agressie in de verdediging was er nog steeds en dit keer scoorden we wel uit de break, zij het in de eerste twee perioden matig. We kregen de breaks en de steals in elk geval wel weer en passes over meer dan 7 meter kwamen nu wel aan. We schrokken wel van de outside dreiging van Akrides. Diverse speelsters wisten steeds vrij te komen op of rond de driepuntslijn en de produktie was aardig, getuige de 45 punten bij rust.
We kwamen echter goed, of net niet goed maar hoopvol, door de press en begrepen steeds beter hoe we zelf druk konden geven. 19 punten is natuurlijk niet veel en 15 turnovers is wel veel, maar in het tweede kwart gaven we nauwelijks nog aanvalsrebounds weg.
Van de tweede helft heb ik genoten. We wonnen het derde kwart met 18-13 en liepen vervolgens zelfs in tot op 17 punten met nog 6 minuten te gaan. Ook daarna bleven we op het oog het beste van het spel houden, al hadden we beter nog een paar keer voor de layup kunnen kiezen ipv de driepunter. Dat een buzzerbeater-tip in van Iris en een vrije worp van Laura Maatman niet op het sheet kwamen, door vergissingen van tafel en scheids, maakte dat we helaas toch nog met 27 punten verloren en de tweede helft met 1.
Heel goed van ons was het grote aantal deflections. Deflections zijn bijdragen van unsung heroes. Ballen worden van richting veranderd, aanvallen van tegenpartij verstoord en we pakken steals, die op naam van iemand anders komen. Maar deflections zijn indicaties van intensiteit.
Ik verkondig al jaren, dat iemand, die in 1 wedstrijd goed is voor 7 of meer van die dingen een consumptie van me krijgt. (dit in navolging van Hubie Brown, de onlangs opgestapte coach van Memphis, die dit deed bij de New York Knicks. Ook een colaatje, geloof ik...) Ik ben daar nog niet arm van geworden. Margreet verdiende de eerste sinds jaren omdat zij naast 14 punten ook precies 10 deflections pakte. Is dit een double double? Zeker wel. En de eerste in zijn soort!
Maar de agressie in de verdediging was er nog steeds en dit keer scoorden we wel uit de break, zij het in de eerste twee perioden matig. We kregen de breaks en de steals in elk geval wel weer en passes over meer dan 7 meter kwamen nu wel aan. We schrokken wel van de outside dreiging van Akrides. Diverse speelsters wisten steeds vrij te komen op of rond de driepuntslijn en de produktie was aardig, getuige de 45 punten bij rust.
We kwamen echter goed, of net niet goed maar hoopvol, door de press en begrepen steeds beter hoe we zelf druk konden geven. 19 punten is natuurlijk niet veel en 15 turnovers is wel veel, maar in het tweede kwart gaven we nauwelijks nog aanvalsrebounds weg.
Van de tweede helft heb ik genoten. We wonnen het derde kwart met 18-13 en liepen vervolgens zelfs in tot op 17 punten met nog 6 minuten te gaan. Ook daarna bleven we op het oog het beste van het spel houden, al hadden we beter nog een paar keer voor de layup kunnen kiezen ipv de driepunter. Dat een buzzerbeater-tip in van Iris en een vrije worp van Laura Maatman niet op het sheet kwamen, door vergissingen van tafel en scheids, maakte dat we helaas toch nog met 27 punten verloren en de tweede helft met 1.
Heel goed van ons was het grote aantal deflections. Deflections zijn bijdragen van unsung heroes. Ballen worden van richting veranderd, aanvallen van tegenpartij verstoord en we pakken steals, die op naam van iemand anders komen. Maar deflections zijn indicaties van intensiteit.
Ik verkondig al jaren, dat iemand, die in 1 wedstrijd goed is voor 7 of meer van die dingen een consumptie van me krijgt. (dit in navolging van Hubie Brown, de onlangs opgestapte coach van Memphis, die dit deed bij de New York Knicks. Ook een colaatje, geloof ik...) Ik ben daar nog niet arm van geworden. Margreet verdiende de eerste sinds jaren omdat zij naast 14 punten ook precies 10 deflections pakte. Is dit een double double? Zeker wel. En de eerste in zijn soort!
vrijdag, december 17, 2004
Playing Time Management
University of Groningen, International School for Playing Time Management.
Hoe kom je aan speeltijd en hoe krijg je meer? Dat is het onderwerp van vandaag.
Vraag 1 voor de hele groep: welk onderdeel van basketball doe je het liefst?
Er zijn veel antwoorden mogelijk: Schieten, zeggen veel mensen. Dribbelen scoort ook altijd goed. Mijn volgende vraag is altijd: Wat is nodig om die hobby van je uit te kunnen voeren?
Omdat de meesten niet begrijpen waar ik heen wil, geef ik het antwoord maar zelf: Je moet in het veld staan! Je moet spelen! Spelers spelen.
Ja, wiedes, natuurlijk, maar dat was de vraag toch niet?
Ja, toch wel. Een beginnende coach zal misschien eerst de beste schieters laten spelen, met de beste dribbelaar, maar als deze vijf niets anders in huis hebben: verdediging, rebound of iets simpels als een pass, dan komt hij of zij daar snel van terug. Veel mensen gaan uitsluitend voor de finishing touch, het afmaken. Toch voldoen veel van hen weer niet als speler. Baltovenaars, jawel, mikken kunnen ze, maar spelers zijn het niet.
Ondanks dat coach, teamgenoten en publiek veel prachtige dingen te zien krijgen, is er geen vooruitgang en geen echt spel.
De coach begint het te snappen en nu komen de spelers aan de beurt. Spelers hoeven niet de beste fysiologische mogelijkheden of de beste techniek te hebben, al zullen ze, door hun spelinzicht wel sneller inzien, wat het nut is van een linker layup en een overtuigende passfake. Spelers spelen het spelletje en leren de regels daarvan. Niet alleen de spelregels, al horen die er zeker bij, maar ook weten zij wie er wat zou kunnen doen, doordat ze de taktiek adopteren en omdat zij de mogelijkheden en onmogelijkheden van hun teamgenoten en tegenstanders doorgronden en gebruiken.
Zo’n speler wil je worden? En de truc om dat allemaal te kunnen laten zien? Dat Playing Time Mangement? Hoe zit dat dan?
Nou simpel. Met het duidelijk maken van je bedoeling om een echte speler te worden, ben je al een heel end. Zeker als je dat de coach duidelijk maakt, door advies te vragen over de belangrijke aspecten van het spel. (alles dus) En daarna, volgens Ton Boot en andere exemplaren van het species coach: Let your body do the talking.
Ik droom wel eens van zulke spelers. En word dan wakker met een glimlach.
Kaj
Hoe kom je aan speeltijd en hoe krijg je meer? Dat is het onderwerp van vandaag.
Vraag 1 voor de hele groep: welk onderdeel van basketball doe je het liefst?
Er zijn veel antwoorden mogelijk: Schieten, zeggen veel mensen. Dribbelen scoort ook altijd goed. Mijn volgende vraag is altijd: Wat is nodig om die hobby van je uit te kunnen voeren?
Omdat de meesten niet begrijpen waar ik heen wil, geef ik het antwoord maar zelf: Je moet in het veld staan! Je moet spelen! Spelers spelen.
Ja, wiedes, natuurlijk, maar dat was de vraag toch niet?
Ja, toch wel. Een beginnende coach zal misschien eerst de beste schieters laten spelen, met de beste dribbelaar, maar als deze vijf niets anders in huis hebben: verdediging, rebound of iets simpels als een pass, dan komt hij of zij daar snel van terug. Veel mensen gaan uitsluitend voor de finishing touch, het afmaken. Toch voldoen veel van hen weer niet als speler. Baltovenaars, jawel, mikken kunnen ze, maar spelers zijn het niet.
Ondanks dat coach, teamgenoten en publiek veel prachtige dingen te zien krijgen, is er geen vooruitgang en geen echt spel.
De coach begint het te snappen en nu komen de spelers aan de beurt. Spelers hoeven niet de beste fysiologische mogelijkheden of de beste techniek te hebben, al zullen ze, door hun spelinzicht wel sneller inzien, wat het nut is van een linker layup en een overtuigende passfake. Spelers spelen het spelletje en leren de regels daarvan. Niet alleen de spelregels, al horen die er zeker bij, maar ook weten zij wie er wat zou kunnen doen, doordat ze de taktiek adopteren en omdat zij de mogelijkheden en onmogelijkheden van hun teamgenoten en tegenstanders doorgronden en gebruiken.
Zo’n speler wil je worden? En de truc om dat allemaal te kunnen laten zien? Dat Playing Time Mangement? Hoe zit dat dan?
Nou simpel. Met het duidelijk maken van je bedoeling om een echte speler te worden, ben je al een heel end. Zeker als je dat de coach duidelijk maakt, door advies te vragen over de belangrijke aspecten van het spel. (alles dus) En daarna, volgens Ton Boot en andere exemplaren van het species coach: Let your body do the talking.
Ik droom wel eens van zulke spelers. En word dan wakker met een glimlach.
Kaj
Tessa ’s List
Tessa geeft wat punten aan waarop de training verbeterd zou kunnen worden.
Hieronder haar tamelijk zinnige lijstje met reactie/toevoegingen van de coach:
1 vrijlopen! – Reactie: Staat of valt met verdedigen. Als we zo verdedigen als afgelopen wedstrijd tegen Batouwe, hebben we zelf ook iets te doen op training. Stelling: wordt beter. Regel, die je regelmatig van coach hoort: Vrij staan is niks. We passen niet naar mensen die vrij staan. Move!
2 Goede screens zetten –Re: ja! Daarom doen we zeker 1 x per week de dummy drill. Regel: headhunt de verdediger alsof je uitboxt. Cutter verantwoordelijk voor buitenkant, screener voor binnenkant. (60-40%)
3 Hedgen. Re: hedgen is bijna trappen. Hedgen is doen alsof, spelers hedgen. Hedgen bij elke speler/bal crossing.
4 center aanpassen met defense. Re: 1-1 full court, 2-2 met centers in de eindfase, (eens per twee weken is streven) elke 3-3 oefening om punten. Regel: vrijlopen van centers gebeurt met de kont. Centers duidelijker aangeven waar ze de bal willen. In de aanval vermijden we de eerste pass naar de stilstaande hoge post.
5 faken voor passes. Re: doen we inderdaad weinig aan, in aparte oefening. Lummelen/Bulls in the ring, drill iets vaker doen.
6 Press neerzetten. Re: OK, afspraken vernieuwen. Centerfield vullen door verdedigster van de inboundster. Eerste lijn kan dus faceguarden. Laatste lijn speelt in een soort zone en verdedigt de basket. (géén denial) Speelsters doen, tot mijn verbazing en soms ergernis, te vaak dingen omdat coach het zegt en dat beklijft niet. Meedoen en afvragen waarom. We gaan komende tijd nog zonepress/zone oefenen.
7 Press break (Tessa ziet noodzaak van opsplitsen/duidelijk maken van functies) Re: press break is ook break, sneller innemen/ posities innemen/ veld groot maken. Push up the ball.
8 1-1 (Tessa: waar zitten de 1-1 mogelijkheden in de 5-5?) Re: overal, maar niet overal/altijd. En je hebt ook steeds pass-mogelijkheden aan beide kanten. Het probleem bij ons ligt aan twee kanten: bij de 1, die 1 tegen 1 speelt en de goede momenten nog niet kan lezen en de 4 anderen die geen back up bieden Dat is: ruimte maken, ontvanger worden voor de driver, rebounden.
9 Schieten met hand in je gezicht. Re: Echt met een hand in je gezicht schieten moet je ook niet. Denk maar aan onze Suus-schoten. Als we iemand vrij spelen met goede acties is die iemand ook vrij genoeg om het schot los te krijgen en pas daarna komt de hand in het gezicht. Komt frequent voor in touch& go drill, weakside rebound drill etc.
10 passlijn verdedigen. ( zou toch normaal moeten zijn? Zegt Tessa) Re: wel de norm, ja. Meest geroepen aanwijzing in wedstrijd en op training. Dus nog niet normaal. Wezenlijk voor onze vooruitgang en ons vrijlopen. Screens verdedigen! Switchanddeny = one word.
11 Pick ‘n roll. (ook met oog op 1,2,3,4,5) BEWUSTER trainen is beter. Vaker toepassen!
12 Oefeningen om “kutdingen” van je medespelers goed te moeten maken. (bad pass drills?) Re: ja, en Olson drills!= Survival drill = De kloofzakdrill. Staat op het programma.
Algemene opmerkingen
1 Minder rust tussen oefeningen en meer vermoeiende oefeningen. Re: Nee. De coach houdt de arbeid - rustverhoudingen in de gaten voor het hele team. Als je rust, train je ook. Het gaat om bewuster trainen. Het getuigt van consumentisme, als je vindt, dat je met een soort oefeningen tot harder trainen gedwongen moet worden. Het gaat om de inhoud van de oefening en dan vooral hoe je zelf die inhoud bepaalt. Harder is niet beter. We zijn nog geen enkele concurrent tegen gekomen, die blijk gaf van een betere conditie. Wel veel concurrenten die er beter over hebben nagedacht.
2 Korte uitleg. Meer beelden dan woorden. Re: Coach is zich bewust van zijn breedsprakigheid. Heeft aan de andere kant wel eens het idee, dat hij dingen twee keer moet zeggen….Coachen is niet alleen oefeningen draaien (zie ook hierboven) (“They hear you, but do they listen?”)
3 Meer striktheid. Iedereen houdt zich aan regels en wordt daar vaak aan herinnerd door coach en team, totdat het vanzelfsprekend is. Nu zijn nog teveel dingen niet vanzelfsprekend. (bv Huddle, waterpauze, makkelijke scores afmaken, oefeningen. Sancties bijvoorbeeld: doorgaan tot we iets halen of sprintjes oid.)
Re: Welke regels? Wie heeft er regels bedacht? Ik toets alles aan mijn ene regel: Do the right thing. En de right thing is niet op elk moment hetzelfde. Het is wel zo, dat jullie “team-right things” mogen afspreken. Maar zoiets werkt alleen als jullie dat met z’n allen doen. De coaches zijn de coaches, geen dictators. Andere regels, zoals elkaar bedanken voor pass of screen, uitboxen, help OK roepen, baseline vullen bij baseline drive, achter elkaars ballen aan, be nice twice, waarschuwen voor screens, spelletjes kennen, altijd je best doen, leven als een sporter, afbellen als je niet of te laat komt, niet over de verdedigers heen passen, hand boven de bal, call the shot, met twee handen vangen, eerst kijken, dan doen en géén twee fouten achter elkaar maken, maken deel uit van onze basketball-cultuur en jullie ontwikkeling.
4 Meer afwisseling in de training. Relaxte sfeer creëren door eens in de zoveel tijd een hele training partijtje of toernooitje oid te doen? Re: Helemaal mee eens, alleen hele training is wel heel lang. Deze tijd van het jaar is daar geschikt voor en dat merk je, denk ik ook wel.
5 Eens in de zoveel tijd individuele gesprekken. Re: ja en ook ongeveer deze tijd van het jaar georganiseerd. Het si misschien wel eens goed om nog eens te zeggen dat dit trouwens geen éénrichtingsverkeer is. Ook speelsters kunnen, altijd, bespreken wat ze dwars zit. Coaches deur/telefoonlijn/computer is altijd open.
6 Meer belonen voor prestaties, zodat je een doel hebt in je oefening. (bijvoorbeeld winnaars rennen niet/vrijwillig) Re: de mooiste beloning is toch je eigen prestatie/groei en de waardering van je medespeelsters/coaches, zou ik zeggen. Maar we zullen de Free-outs weer eens van stal halen. (Als je iets goed doet – laten we zeggen een record breekt, een 11-woman drill wint, of een reverse Olson drill – krijg je een ding, dat je in kunt leveren voor een sprintje, op een moment dat jou uitkomt. Je kunt ze ook bewaren; jouw keuze.)
7 Meer duidelijkheid individueel. Wat gaat goed/slecht; waaraan werken. Re: Proberen we wel veel te doen. Iedereen heeft wel een stokpaardje in de maag gesplitst gekregen. Misschien moeten we dit aspect van onze ontwikkeling wel formaliseren. Na de kerst twee keer per week een individuele 10 minuten invoeren? Werkafspraak met coach. Zelf doen. Vragen altijd. Voortgang heen en weer rapporteren?
8 Helpen herinneren dat we basketball leuk vinden. Re: Ja! Ook na bijna 30 jaar als coach en 25 jaar bij de RuG, na hoge pieken en diepe dalen is mijn enthousiasme nog steeds groeiend! En dat komt ook door jullie! En waarom vinden we basketball leuk? Het leven is bijna Basketball.
Hieronder haar tamelijk zinnige lijstje met reactie/toevoegingen van de coach:
1 vrijlopen! – Reactie: Staat of valt met verdedigen. Als we zo verdedigen als afgelopen wedstrijd tegen Batouwe, hebben we zelf ook iets te doen op training. Stelling: wordt beter. Regel, die je regelmatig van coach hoort: Vrij staan is niks. We passen niet naar mensen die vrij staan. Move!
2 Goede screens zetten –Re: ja! Daarom doen we zeker 1 x per week de dummy drill. Regel: headhunt de verdediger alsof je uitboxt. Cutter verantwoordelijk voor buitenkant, screener voor binnenkant. (60-40%)
3 Hedgen. Re: hedgen is bijna trappen. Hedgen is doen alsof, spelers hedgen. Hedgen bij elke speler/bal crossing.
4 center aanpassen met defense. Re: 1-1 full court, 2-2 met centers in de eindfase, (eens per twee weken is streven) elke 3-3 oefening om punten. Regel: vrijlopen van centers gebeurt met de kont. Centers duidelijker aangeven waar ze de bal willen. In de aanval vermijden we de eerste pass naar de stilstaande hoge post.
5 faken voor passes. Re: doen we inderdaad weinig aan, in aparte oefening. Lummelen/Bulls in the ring, drill iets vaker doen.
6 Press neerzetten. Re: OK, afspraken vernieuwen. Centerfield vullen door verdedigster van de inboundster. Eerste lijn kan dus faceguarden. Laatste lijn speelt in een soort zone en verdedigt de basket. (géén denial) Speelsters doen, tot mijn verbazing en soms ergernis, te vaak dingen omdat coach het zegt en dat beklijft niet. Meedoen en afvragen waarom. We gaan komende tijd nog zonepress/zone oefenen.
7 Press break (Tessa ziet noodzaak van opsplitsen/duidelijk maken van functies) Re: press break is ook break, sneller innemen/ posities innemen/ veld groot maken. Push up the ball.
8 1-1 (Tessa: waar zitten de 1-1 mogelijkheden in de 5-5?) Re: overal, maar niet overal/altijd. En je hebt ook steeds pass-mogelijkheden aan beide kanten. Het probleem bij ons ligt aan twee kanten: bij de 1, die 1 tegen 1 speelt en de goede momenten nog niet kan lezen en de 4 anderen die geen back up bieden Dat is: ruimte maken, ontvanger worden voor de driver, rebounden.
9 Schieten met hand in je gezicht. Re: Echt met een hand in je gezicht schieten moet je ook niet. Denk maar aan onze Suus-schoten. Als we iemand vrij spelen met goede acties is die iemand ook vrij genoeg om het schot los te krijgen en pas daarna komt de hand in het gezicht. Komt frequent voor in touch& go drill, weakside rebound drill etc.
10 passlijn verdedigen. ( zou toch normaal moeten zijn? Zegt Tessa) Re: wel de norm, ja. Meest geroepen aanwijzing in wedstrijd en op training. Dus nog niet normaal. Wezenlijk voor onze vooruitgang en ons vrijlopen. Screens verdedigen! Switchanddeny = one word.
11 Pick ‘n roll. (ook met oog op 1,2,3,4,5) BEWUSTER trainen is beter. Vaker toepassen!
12 Oefeningen om “kutdingen” van je medespelers goed te moeten maken. (bad pass drills?) Re: ja, en Olson drills!= Survival drill = De kloofzakdrill. Staat op het programma.
Algemene opmerkingen
1 Minder rust tussen oefeningen en meer vermoeiende oefeningen. Re: Nee. De coach houdt de arbeid - rustverhoudingen in de gaten voor het hele team. Als je rust, train je ook. Het gaat om bewuster trainen. Het getuigt van consumentisme, als je vindt, dat je met een soort oefeningen tot harder trainen gedwongen moet worden. Het gaat om de inhoud van de oefening en dan vooral hoe je zelf die inhoud bepaalt. Harder is niet beter. We zijn nog geen enkele concurrent tegen gekomen, die blijk gaf van een betere conditie. Wel veel concurrenten die er beter over hebben nagedacht.
2 Korte uitleg. Meer beelden dan woorden. Re: Coach is zich bewust van zijn breedsprakigheid. Heeft aan de andere kant wel eens het idee, dat hij dingen twee keer moet zeggen….Coachen is niet alleen oefeningen draaien (zie ook hierboven) (“They hear you, but do they listen?”)
3 Meer striktheid. Iedereen houdt zich aan regels en wordt daar vaak aan herinnerd door coach en team, totdat het vanzelfsprekend is. Nu zijn nog teveel dingen niet vanzelfsprekend. (bv Huddle, waterpauze, makkelijke scores afmaken, oefeningen. Sancties bijvoorbeeld: doorgaan tot we iets halen of sprintjes oid.)
Re: Welke regels? Wie heeft er regels bedacht? Ik toets alles aan mijn ene regel: Do the right thing. En de right thing is niet op elk moment hetzelfde. Het is wel zo, dat jullie “team-right things” mogen afspreken. Maar zoiets werkt alleen als jullie dat met z’n allen doen. De coaches zijn de coaches, geen dictators. Andere regels, zoals elkaar bedanken voor pass of screen, uitboxen, help OK roepen, baseline vullen bij baseline drive, achter elkaars ballen aan, be nice twice, waarschuwen voor screens, spelletjes kennen, altijd je best doen, leven als een sporter, afbellen als je niet of te laat komt, niet over de verdedigers heen passen, hand boven de bal, call the shot, met twee handen vangen, eerst kijken, dan doen en géén twee fouten achter elkaar maken, maken deel uit van onze basketball-cultuur en jullie ontwikkeling.
4 Meer afwisseling in de training. Relaxte sfeer creëren door eens in de zoveel tijd een hele training partijtje of toernooitje oid te doen? Re: Helemaal mee eens, alleen hele training is wel heel lang. Deze tijd van het jaar is daar geschikt voor en dat merk je, denk ik ook wel.
5 Eens in de zoveel tijd individuele gesprekken. Re: ja en ook ongeveer deze tijd van het jaar georganiseerd. Het si misschien wel eens goed om nog eens te zeggen dat dit trouwens geen éénrichtingsverkeer is. Ook speelsters kunnen, altijd, bespreken wat ze dwars zit. Coaches deur/telefoonlijn/computer is altijd open.
6 Meer belonen voor prestaties, zodat je een doel hebt in je oefening. (bijvoorbeeld winnaars rennen niet/vrijwillig) Re: de mooiste beloning is toch je eigen prestatie/groei en de waardering van je medespeelsters/coaches, zou ik zeggen. Maar we zullen de Free-outs weer eens van stal halen. (Als je iets goed doet – laten we zeggen een record breekt, een 11-woman drill wint, of een reverse Olson drill – krijg je een ding, dat je in kunt leveren voor een sprintje, op een moment dat jou uitkomt. Je kunt ze ook bewaren; jouw keuze.)
7 Meer duidelijkheid individueel. Wat gaat goed/slecht; waaraan werken. Re: Proberen we wel veel te doen. Iedereen heeft wel een stokpaardje in de maag gesplitst gekregen. Misschien moeten we dit aspect van onze ontwikkeling wel formaliseren. Na de kerst twee keer per week een individuele 10 minuten invoeren? Werkafspraak met coach. Zelf doen. Vragen altijd. Voortgang heen en weer rapporteren?
8 Helpen herinneren dat we basketball leuk vinden. Re: Ja! Ook na bijna 30 jaar als coach en 25 jaar bij de RuG, na hoge pieken en diepe dalen is mijn enthousiasme nog steeds groeiend! En dat komt ook door jullie! En waarom vinden we basketball leuk? Het leven is bijna Basketball.
zondag, december 12, 2004
liever twee punten, of laten we zeggen 50
Hartelijk dank, bestuur van Uilen. Lief van jullie dat jullie aan m'n jubileum gedacht hebben. Ik ben er trots op, dat ik Uilen en Moestasj zo lang heb mogen dienen en ja, ik ga daar nog heel lang mee door. Mooie bloemen en mooi knutselwerk.
Maar wat had ik dat graag willen vieren met een mooie, wat zeg ik, desnoods een lelijke overwinning.
50 punten was genoeg geweest tegen Batouwe. Ze zullen nu nog niet weten waarom ze gewonnen hebben. De Uilen waren 35 minuten de baas op het veld, dat wil zeggen tot aan de basket. Ik ben nog niet aan rekenen toegekomen, zit alleen nog met beelden en gevoelens te worstelen. Als je je tegenstander twee kwarten zo onder druk kan zetten, zoveel steals pakt en zoveel goede kansen kweekt, verdien je het toch eigenlijk om iets beter in de wedstrijd te zitten dan 16-19 (???) bij rust. We houdenb ze op 6 punten in het tweede kwart en maken er zelf 8. Dan hang je, want blijkbaar heb je dan de kans gehad en laten liggen om makkelijk te gaan spelen. Met 30 of 40 punten hadden we ons los kunnen spelen van de tegenstander en van een heleboel frustratie.
Nee, dus. Het blijft werkbasketball en die kant blijft goed verzorgd. Maar in de planning ligt scoren met een press in het derde kwart. Tempo omhoog en er overheen. Het tegendeel gebeurt: Batouwe krijgt kans om zelf een paar keer een pressje neer te zetten en remt ons daarmee effectief af. Ze stelen ook nog drie ballen, die meteen tot scores leiden (zij wel).
En weer wordt het een inhaalrace waarvoor we, blijkbaar, gewoon scorend vermogen missen.
Natuurlijk ga ik nog 18 en een half jaar door. Maar vannacht heb ik niet lekker geslapen.
Daarvoor doet de korte termijn te veel pijn.
Maar wat had ik dat graag willen vieren met een mooie, wat zeg ik, desnoods een lelijke overwinning.
50 punten was genoeg geweest tegen Batouwe. Ze zullen nu nog niet weten waarom ze gewonnen hebben. De Uilen waren 35 minuten de baas op het veld, dat wil zeggen tot aan de basket. Ik ben nog niet aan rekenen toegekomen, zit alleen nog met beelden en gevoelens te worstelen. Als je je tegenstander twee kwarten zo onder druk kan zetten, zoveel steals pakt en zoveel goede kansen kweekt, verdien je het toch eigenlijk om iets beter in de wedstrijd te zitten dan 16-19 (???) bij rust. We houdenb ze op 6 punten in het tweede kwart en maken er zelf 8. Dan hang je, want blijkbaar heb je dan de kans gehad en laten liggen om makkelijk te gaan spelen. Met 30 of 40 punten hadden we ons los kunnen spelen van de tegenstander en van een heleboel frustratie.
Nee, dus. Het blijft werkbasketball en die kant blijft goed verzorgd. Maar in de planning ligt scoren met een press in het derde kwart. Tempo omhoog en er overheen. Het tegendeel gebeurt: Batouwe krijgt kans om zelf een paar keer een pressje neer te zetten en remt ons daarmee effectief af. Ze stelen ook nog drie ballen, die meteen tot scores leiden (zij wel).
En weer wordt het een inhaalrace waarvoor we, blijkbaar, gewoon scorend vermogen missen.
Natuurlijk ga ik nog 18 en een half jaar door. Maar vannacht heb ik niet lekker geslapen.
Daarvoor doet de korte termijn te veel pijn.
woensdag, december 08, 2004
van vroeger
Lace Strong vond ik eigenlijk niet eens zoveel veranderd, in 30 jaar. En ik dan?
Voor allen die vinden dat ik zo'n dikke kop heb gekregen: jullie hebben gelijk, maar het is erger geweest....
Voor allen die vinden dat ik zo'n dikke kop heb gekregen: jullie hebben gelijk, maar het is erger geweest....
dinsdag, december 07, 2004
Sinterklazen in Enschede
We waren in Deppenbroek en de Jugglers mochten hun schoen zetten.
Het was een harde wedstrijd waarin we het initiatief al vroeg weggaven. We hadden kans op de eerste score maar lieten die liggen, we lieten ons verrassen door de zachte borden en de Jugglers die naar de reboundposities crashten. (9-2) Door twee 3tjes van Elke kwamen we weer bijna bij maar helaas geloofden we toen, dat 3tjes ook de wapenen waren waarmee de Tukkers bestreden zouden moeten worden. Onder de borden ging het te hard? Nou, eigenlijk weerden we ons daar kranig, zo zonder Natalie. Maar open huis hielden we wel een paar keer, terwijl we ook tot 4 keer toe balverlies leden in een overtal situatie. Overdonderd aan de ene kant, waar de Jugglers keer op keer in ideale postpositie de bal mochten aannemen en slordig en slecht kiezend (misschien wel te snel) aan de andere. In de tweede periode kregen we er helemaal niks meer in en het werd rust bij, schrik niet: 43-21. Een gelopen race.
En als er dan niets meer op het spel staat laten we weer zien dat we wel meer kunnen. Niet van buiten de driepuntslijn, maar wel onder het bord en wel met fel verdedigen. We blijken dan, ondanks een erg laag rendement toch gelijke tred te kunnen houden met een promotiedivisieploeg die haar zesde overwinning alweer boekt.
We verliezen het in de beginfase en door het schreeuwend gebrek aan drives en middenafstandschoten. Beide nemen we gewoon niet of nauwelijks. De aanvoer was behoorlijk, de rebound en de dreiging aan de binnenkant mochten er wezen, maar gevaarlijk op schotafstand waren we niet. De forwards laten het dit keer afweten, waardoor de balans in de aanval er niet is. Van binnen de driepuntslijn schieten we 28 keer tegen 40%, niet veel, maar ook niet slecht. Daarnaast trekken we nog 7 x vrijeworpen. Van buiten blijft het bij 4 van de 25 oftewel 17%. Ze waren niet allemaal slecht, maar het waren er wel teveel. Een verhouding van 4:1 vind ik beter. Beslissen we te snel? We beslissen verkeerd.
Na afloop bleek toch nog dat de Sint ook van ons hield. Gelukkig maar. Coach Kaj kijkt uit naar een lijstje verbeterpunten. Vol verwachting klopt zijn hart.
Het was een harde wedstrijd waarin we het initiatief al vroeg weggaven. We hadden kans op de eerste score maar lieten die liggen, we lieten ons verrassen door de zachte borden en de Jugglers die naar de reboundposities crashten. (9-2) Door twee 3tjes van Elke kwamen we weer bijna bij maar helaas geloofden we toen, dat 3tjes ook de wapenen waren waarmee de Tukkers bestreden zouden moeten worden. Onder de borden ging het te hard? Nou, eigenlijk weerden we ons daar kranig, zo zonder Natalie. Maar open huis hielden we wel een paar keer, terwijl we ook tot 4 keer toe balverlies leden in een overtal situatie. Overdonderd aan de ene kant, waar de Jugglers keer op keer in ideale postpositie de bal mochten aannemen en slordig en slecht kiezend (misschien wel te snel) aan de andere. In de tweede periode kregen we er helemaal niks meer in en het werd rust bij, schrik niet: 43-21. Een gelopen race.
En als er dan niets meer op het spel staat laten we weer zien dat we wel meer kunnen. Niet van buiten de driepuntslijn, maar wel onder het bord en wel met fel verdedigen. We blijken dan, ondanks een erg laag rendement toch gelijke tred te kunnen houden met een promotiedivisieploeg die haar zesde overwinning alweer boekt.
We verliezen het in de beginfase en door het schreeuwend gebrek aan drives en middenafstandschoten. Beide nemen we gewoon niet of nauwelijks. De aanvoer was behoorlijk, de rebound en de dreiging aan de binnenkant mochten er wezen, maar gevaarlijk op schotafstand waren we niet. De forwards laten het dit keer afweten, waardoor de balans in de aanval er niet is. Van binnen de driepuntslijn schieten we 28 keer tegen 40%, niet veel, maar ook niet slecht. Daarnaast trekken we nog 7 x vrijeworpen. Van buiten blijft het bij 4 van de 25 oftewel 17%. Ze waren niet allemaal slecht, maar het waren er wel teveel. Een verhouding van 4:1 vind ik beter. Beslissen we te snel? We beslissen verkeerd.
Na afloop bleek toch nog dat de Sint ook van ons hield. Gelukkig maar. Coach Kaj kijkt uit naar een lijstje verbeterpunten. Vol verwachting klopt zijn hart.
zondag, november 28, 2004
schouderklopje
Ik weet wat de eerste eredivisie wedstrijd was, die ik in de Evenementenhal zag. Herfst 1973: Nationale Nederlanden Donar - Raak Punch. Die wedstrijd werd de eerste van vele, die ik dat seizoen zag, maar ik weet er nog stukjes van. Dat dat spelletje zo mooi kon zijn!
Er waren behoorlijk dikke programmaboekjes, die door Mart Smeets, toen aan het begin van z'n journalistieke carriere, werden volgeschreven. Ik heb daar nog een flinke stapel van. Het interview van die aflevering was met Ed "Lace" Strong, één van de Amerikanen van de Delftse ploeg. Dat was een leuk interview. Smeets kon dat toen al. Dat je zo van zo'n spelletje kon houden. Strong speelde ook nog goed, voorzover ik dat toen kon beoordelen, ik basketball-de nog niet eens. Het was een held.
Na afloop van onze wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Binnenland 2, pakte Lace me weer.
Ik merkte tijdens de wedstrijd ook al aan zijn manier van coachen, dat hij er nog steeds veel van houdt. Op de mooiste momenten genoot hij van zijn meiden. Maar ook bij één van de weinige mooie acties van de Uilen, koos hij partij voor de schoonheid. Hij leed met Laura mee, bij het afkeuren van de score na een heerlijke drive.
Na afloop sloeg hij z'n arm om m'n schouder en zei: "Hey man, see you next time. I like your team, they are working hard. Keep it up and- I know- you 'll be OK. I know it's a tough job, but somebody 's got to do it!"
Nou, zo'n pat on the back kwam lekker aan. Lace knows.
Kaj
Er waren behoorlijk dikke programmaboekjes, die door Mart Smeets, toen aan het begin van z'n journalistieke carriere, werden volgeschreven. Ik heb daar nog een flinke stapel van. Het interview van die aflevering was met Ed "Lace" Strong, één van de Amerikanen van de Delftse ploeg. Dat was een leuk interview. Smeets kon dat toen al. Dat je zo van zo'n spelletje kon houden. Strong speelde ook nog goed, voorzover ik dat toen kon beoordelen, ik basketball-de nog niet eens. Het was een held.
Na afloop van onze wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Binnenland 2, pakte Lace me weer.
Ik merkte tijdens de wedstrijd ook al aan zijn manier van coachen, dat hij er nog steeds veel van houdt. Op de mooiste momenten genoot hij van zijn meiden. Maar ook bij één van de weinige mooie acties van de Uilen, koos hij partij voor de schoonheid. Hij leed met Laura mee, bij het afkeuren van de score na een heerlijke drive.
Na afloop sloeg hij z'n arm om m'n schouder en zei: "Hey man, see you next time. I like your team, they are working hard. Keep it up and- I know- you 'll be OK. I know it's a tough job, but somebody 's got to do it!"
Nou, zo'n pat on the back kwam lekker aan. Lace knows.
Kaj
donderdag, november 25, 2004
dinsdag, november 23, 2004
maandag, november 22, 2004
owlshit
We begonnen al niet erg dynamisch. Twee keer iemand helemaal open laten onder het bord, zelf niet meteen de afgesproken dingen doen, daarna maar een beetje zozo, niet of elke actie belangrijk was. Black Eagles profiteerden meteen van de ruimte en verdedigden "per ongeluk" best effectief.
Ondertussen zagen we wel, dat we op snelheid en op fundamentals niet hoefden te verliezen. Maar toch moesten de coaches meteen als motivator optreden. En dat is niet waar ze voor meegaan, vind ik. Gelukkig laten we het dan eventjes zien: van 7-2 achter maken we een run naar 17-14 voorDat begint er op te lijken. Tessa, Elke en Iris lijken opeens de schroom van zich te hebben afgeschud en vol vertrouwen kijken we allemaal uit naar het tweede kwart. Daarin sluit Laura Maatman zich bij dit trio aan met drie goede scores op rij uit snel spel. We staan voor met 23-17, het is de 14e minuut. En van daar af gaat het mis. De Black Eagles center gaat zich met het spel bemoeien en dat nummer 6 ook driepunters kan schieten zijn we even vergeten. Erger is, dat met de gelijktijdige wissel van Iris, Elke en La Maatman de flair helemaal uit de aanval is. De frisse speelsters , waarvan je kunt verwachten, dat die het tempo zelfs kunnen opvoeren, zijn helemaal niet scherp. In zes minuten vergooien we de voorsprong helemaal. Dat het maar een 10-0 run voor de Eagles is, betekent in elk geval dat het nog wel een wedstrijd is.
We kunnen toch beter? En dan kunnen we ook winnen.
Hoe lang kunnen we dan vertrouwen houden? Het is weer Laura Maatman die maakt dat we dichterbij kruipen (27-29) maar de Eagles hebben besloten dat ze zich niet gewonnen gaan geven en nu is het met name nummer 7, die de baas is op het veld. Met haar en de steeds, door ons onnodig helpen, vrijstaande center lopen ze weg naar 35-27. Susanne doet eindelijk ook een duit in het zakje en het is dus nog steeds een wedstrijd, in punten tenminste. Het spelbeeld is allang naar BE gekanteld. Het wordt dan ook in weer een 10-0 run, 46-29, het grootste verschil. In de middelste 2 kwarten maken we samen 15 punten en de tegenpartij 32. Vanaf onze grootste voorsprong tot hun grootste voorsprong, een tijdsspanne van 15 minuten, is het nog schokkender: 29-6. Eat that, uilen.
Het laatste kwart gaat in met 46-32. Wie er nog in gelooft, moet denken dat we in de resterende 10 minuten meer dan 25 punten kunnen maken en de tegenpartij onder de 10 houden. Alleen in het verkondigen van dat geloof gaat al meer energie zitten, dan in het voorgaande deel van de wedstrijd. Geen fouten maken en toch durven, daar komt het nu op aan.
De eerste 2 minuten van het slotkwart gaan weer scoreloos voorbij, dan brengt Elke het verschil op 11, met een hele verre. Zij hadden nummero 6, weten we nog? Nee, ze mag schieten: 14 punten. Dan gaat Natalie's enige score erin. Hee, die doet ook nog mee. Kan het dan toch? Nee, want nummer 6 mag gewoon weer een 3 schieten en in de bucket laten we ook nog iemand helemaal open, terwijl we zelf de eenvoudigste passes weggooien of niet vangen. Nog 5 minuten en het grootste verschil staat voor de tweede keer op het bord.
Laten we niet vergeten wat er ook kan: in de volgende 3 minuten maken wij 12 punten. We stoppen de klok en BE maakt 1 van 6 vrije worpen. De laatste 2 minuten gaan in met 55-49. En dat was het dan. We scoren niet meer en de laatste 5 punten komen van hun vrije worplijn. Blackbird has spoken. Na het staartduel liggen er vooral groene veren, veel dunne uilenpoep en een paar tranen op de vloer. En ergens, daartussen, het vertrouwen in het eigen kunnen. Daar moet veel aan gepoetst worden.
Ondertussen zagen we wel, dat we op snelheid en op fundamentals niet hoefden te verliezen. Maar toch moesten de coaches meteen als motivator optreden. En dat is niet waar ze voor meegaan, vind ik. Gelukkig laten we het dan eventjes zien: van 7-2 achter maken we een run naar 17-14 voorDat begint er op te lijken. Tessa, Elke en Iris lijken opeens de schroom van zich te hebben afgeschud en vol vertrouwen kijken we allemaal uit naar het tweede kwart. Daarin sluit Laura Maatman zich bij dit trio aan met drie goede scores op rij uit snel spel. We staan voor met 23-17, het is de 14e minuut. En van daar af gaat het mis. De Black Eagles center gaat zich met het spel bemoeien en dat nummer 6 ook driepunters kan schieten zijn we even vergeten. Erger is, dat met de gelijktijdige wissel van Iris, Elke en La Maatman de flair helemaal uit de aanval is. De frisse speelsters , waarvan je kunt verwachten, dat die het tempo zelfs kunnen opvoeren, zijn helemaal niet scherp. In zes minuten vergooien we de voorsprong helemaal. Dat het maar een 10-0 run voor de Eagles is, betekent in elk geval dat het nog wel een wedstrijd is.
We kunnen toch beter? En dan kunnen we ook winnen.
Hoe lang kunnen we dan vertrouwen houden? Het is weer Laura Maatman die maakt dat we dichterbij kruipen (27-29) maar de Eagles hebben besloten dat ze zich niet gewonnen gaan geven en nu is het met name nummer 7, die de baas is op het veld. Met haar en de steeds, door ons onnodig helpen, vrijstaande center lopen ze weg naar 35-27. Susanne doet eindelijk ook een duit in het zakje en het is dus nog steeds een wedstrijd, in punten tenminste. Het spelbeeld is allang naar BE gekanteld. Het wordt dan ook in weer een 10-0 run, 46-29, het grootste verschil. In de middelste 2 kwarten maken we samen 15 punten en de tegenpartij 32. Vanaf onze grootste voorsprong tot hun grootste voorsprong, een tijdsspanne van 15 minuten, is het nog schokkender: 29-6. Eat that, uilen.
Het laatste kwart gaat in met 46-32. Wie er nog in gelooft, moet denken dat we in de resterende 10 minuten meer dan 25 punten kunnen maken en de tegenpartij onder de 10 houden. Alleen in het verkondigen van dat geloof gaat al meer energie zitten, dan in het voorgaande deel van de wedstrijd. Geen fouten maken en toch durven, daar komt het nu op aan.
De eerste 2 minuten van het slotkwart gaan weer scoreloos voorbij, dan brengt Elke het verschil op 11, met een hele verre. Zij hadden nummero 6, weten we nog? Nee, ze mag schieten: 14 punten. Dan gaat Natalie's enige score erin. Hee, die doet ook nog mee. Kan het dan toch? Nee, want nummer 6 mag gewoon weer een 3 schieten en in de bucket laten we ook nog iemand helemaal open, terwijl we zelf de eenvoudigste passes weggooien of niet vangen. Nog 5 minuten en het grootste verschil staat voor de tweede keer op het bord.
Laten we niet vergeten wat er ook kan: in de volgende 3 minuten maken wij 12 punten. We stoppen de klok en BE maakt 1 van 6 vrije worpen. De laatste 2 minuten gaan in met 55-49. En dat was het dan. We scoren niet meer en de laatste 5 punten komen van hun vrije worplijn. Blackbird has spoken. Na het staartduel liggen er vooral groene veren, veel dunne uilenpoep en een paar tranen op de vloer. En ergens, daartussen, het vertrouwen in het eigen kunnen. Daar moet veel aan gepoetst worden.
woensdag, november 17, 2004
Black out voor Black Eagles
Modeltraining, je kan het ook overdrijven. De dribbelbrillen gebruiken we om meer te zien, meiden. Op den duur. Ze zijn niet erg comfortabel, dat is waar. Bij dames 3 is iemand bang om te vallen, met bril op. We hebben vastgesteld, dat dat dan over de blauwe lijnen moet zijn, want dat zijn de bovenste. Het is om vast te stellen, dat de comfortzone maar klein is en dat erdus aan de grenzen van die zone moet worden gewerkt. En inderdaad kan ook het licht uit. Een beetje een rigide vorm van modeltraining met medewerking van het Grunneger energiebedrijf.
Behalve dribbelen kun je ook prima vrije worpen oefenen. Wat is het wereldrecord geblindoekt vrije worpen schieten ook nog maar? 67 achter elkaar geloof ik. Sommigespeelsters verleggen hun grenzen nog meer: La Maatman flikkert er een stuk of duistere driepunters in.
Helpside en communicatie oefeningen moeten dan maar uitgesteld tot donderdag. Meer praten is ook niet echt comfortabel. Ik ben eigenlijk voor telepatie maar bij gebrek aan beter.....Goed omgaan met een black out hebben we in elk geval kunnen oefenen vóór de belangrijke wedstrijd tegen Black Eagles. Heel toepasselijk.
Behalve dribbelen kun je ook prima vrije worpen oefenen. Wat is het wereldrecord geblindoekt vrije worpen schieten ook nog maar? 67 achter elkaar geloof ik. Sommigespeelsters verleggen hun grenzen nog meer: La Maatman flikkert er een stuk of duistere driepunters in.
Helpside en communicatie oefeningen moeten dan maar uitgesteld tot donderdag. Meer praten is ook niet echt comfortabel. Ik ben eigenlijk voor telepatie maar bij gebrek aan beter.....Goed omgaan met een black out hebben we in elk geval kunnen oefenen vóór de belangrijke wedstrijd tegen Black Eagles. Heel toepasselijk.
zondag, november 14, 2004
wedstrijdfoto's van de uilen
Het pijltje voor bovenstaande titel is een link. De meiden zijn opvallend goed gefotografeerd, tijdens de uitwedstrijd in Landsmeer. Iemand van Probuild is er in geslaagd veel van de dynamiek van die wedstrijd vast te leggen.Uit ervaring weet ik hoe moeilijk zoiets is. Knap. Uit de foto's wordt al duidelijk, dat er hard gewerkt is. Uiteraard zijn de uiltjes vooral in verdedigende poses vastgelegd. er zijn er niet veel bij, waarin ze iets opgeven, of waarin ze heel erg verslagen lijken of kijken. Was dat beeld wel naar voren gekomen, dan had het me ook verbaasd, trouwens.
Vrij
Wat is dat een vrij weekend? We moeten allemaal wennen. Negen weken zijn we onafgebroken en intensief op sjouw geweest en dit keer stond er niets gepland. Lyet kwam met een schok tot de ontdekking: maar dan zie ik jullie 4 dagen niet!
De meiden mogen genieten en ik doe dat ook. Eigenlijk wilden we helemaal weg, maar uit lamlendigheid kwam het daar niet van. Nu stadten we zaterdag met loltrappen op roltrappen en de prachtige herfstzondag deden we het Drents boomkroonpad.
Een goede vriend van ons, een drents dichter, spreekt met boosheid over de infantilisering van de natuur, maar wij, van het Grunneger platteland, vinden het leuk. Zo heel veel moet je je er nu ook weer niet van voorstellen, het bos zelf en de speeltuin aan de voet van het pad zijn beide net zo leuk als de trekpleister zelf. Toch kopen we de kaartjes voor het eigenlijke pad. Je klimt wat, je zigzagt wat tussen de boomkruinen door over een pad dat helemaal niet aan Tarzan doet denken en je probeert wat uitzicht te bewonderen, maar zo ver je kijken kunt, alleen maar bomen. Tien minuten en een dropveter (zelf meenemen) later sta je weer met beide benen op de grond, tussen de wortels van diezelfde bomen. Ook heel mooi. De voordelen van de herfst zitten in het licht, dat ruimte krijgt tussen de takken van de eiken, de beuken en de lariksen van dit bos en in de kleuren van de laatste blaadjes aan die takken. En in de beukenootjes, natuurlijk.
En zijn de meiden het hele weekend uit m'n gedachten geweest? Nee, moet dat?
Kaj
De meiden mogen genieten en ik doe dat ook. Eigenlijk wilden we helemaal weg, maar uit lamlendigheid kwam het daar niet van. Nu stadten we zaterdag met loltrappen op roltrappen en de prachtige herfstzondag deden we het Drents boomkroonpad.
Een goede vriend van ons, een drents dichter, spreekt met boosheid over de infantilisering van de natuur, maar wij, van het Grunneger platteland, vinden het leuk. Zo heel veel moet je je er nu ook weer niet van voorstellen, het bos zelf en de speeltuin aan de voet van het pad zijn beide net zo leuk als de trekpleister zelf. Toch kopen we de kaartjes voor het eigenlijke pad. Je klimt wat, je zigzagt wat tussen de boomkruinen door over een pad dat helemaal niet aan Tarzan doet denken en je probeert wat uitzicht te bewonderen, maar zo ver je kijken kunt, alleen maar bomen. Tien minuten en een dropveter (zelf meenemen) later sta je weer met beide benen op de grond, tussen de wortels van diezelfde bomen. Ook heel mooi. De voordelen van de herfst zitten in het licht, dat ruimte krijgt tussen de takken van de eiken, de beuken en de lariksen van dit bos en in de kleuren van de laatste blaadjes aan die takken. En in de beukenootjes, natuurlijk.
En zijn de meiden het hele weekend uit m'n gedachten geweest? Nee, moet dat?
Kaj
Abonneren op:
Posts (Atom)