zondag, november 28, 2004

schouderklopje

Ik weet wat de eerste eredivisie wedstrijd was, die ik in de Evenementenhal zag. Herfst 1973: Nationale Nederlanden Donar - Raak Punch. Die wedstrijd werd de eerste van vele, die ik dat seizoen zag, maar ik weet er nog stukjes van. Dat dat spelletje zo mooi kon zijn!
Er waren behoorlijk dikke programmaboekjes, die door Mart Smeets, toen aan het begin van z'n journalistieke carriere, werden volgeschreven. Ik heb daar nog een flinke stapel van. Het interview van die aflevering was met Ed "Lace" Strong, één van de Amerikanen van de Delftse ploeg. Dat was een leuk interview. Smeets kon dat toen al. Dat je zo van zo'n spelletje kon houden. Strong speelde ook nog goed, voorzover ik dat toen kon beoordelen, ik basketball-de nog niet eens. Het was een held.
Na afloop van onze wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Binnenland 2, pakte Lace me weer.
Ik merkte tijdens de wedstrijd ook al aan zijn manier van coachen, dat hij er nog steeds veel van houdt. Op de mooiste momenten genoot hij van zijn meiden. Maar ook bij één van de weinige mooie acties van de Uilen, koos hij partij voor de schoonheid. Hij leed met Laura mee, bij het afkeuren van de score na een heerlijke drive.
Na afloop sloeg hij z'n arm om m'n schouder en zei: "Hey man, see you next time. I like your team, they are working hard. Keep it up and- I know- you 'll be OK. I know it's a tough job, but somebody 's got to do it!"
Nou, zo'n pat on the back kwam lekker aan. Lace knows.
Kaj

Geen opmerkingen: