Hartelijk dank, bestuur van Uilen. Lief van jullie dat jullie aan m'n jubileum gedacht hebben. Ik ben er trots op, dat ik Uilen en Moestasj zo lang heb mogen dienen en ja, ik ga daar nog heel lang mee door. Mooie bloemen en mooi knutselwerk.
Maar wat had ik dat graag willen vieren met een mooie, wat zeg ik, desnoods een lelijke overwinning.
50 punten was genoeg geweest tegen Batouwe. Ze zullen nu nog niet weten waarom ze gewonnen hebben. De Uilen waren 35 minuten de baas op het veld, dat wil zeggen tot aan de basket. Ik ben nog niet aan rekenen toegekomen, zit alleen nog met beelden en gevoelens te worstelen. Als je je tegenstander twee kwarten zo onder druk kan zetten, zoveel steals pakt en zoveel goede kansen kweekt, verdien je het toch eigenlijk om iets beter in de wedstrijd te zitten dan 16-19 (???) bij rust. We houdenb ze op 6 punten in het tweede kwart en maken er zelf 8. Dan hang je, want blijkbaar heb je dan de kans gehad en laten liggen om makkelijk te gaan spelen. Met 30 of 40 punten hadden we ons los kunnen spelen van de tegenstander en van een heleboel frustratie.
Nee, dus. Het blijft werkbasketball en die kant blijft goed verzorgd. Maar in de planning ligt scoren met een press in het derde kwart. Tempo omhoog en er overheen. Het tegendeel gebeurt: Batouwe krijgt kans om zelf een paar keer een pressje neer te zetten en remt ons daarmee effectief af. Ze stelen ook nog drie ballen, die meteen tot scores leiden (zij wel).
En weer wordt het een inhaalrace waarvoor we, blijkbaar, gewoon scorend vermogen missen.
Natuurlijk ga ik nog 18 en een half jaar door. Maar vannacht heb ik niet lekker geslapen.
Daarvoor doet de korte termijn te veel pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten