Scylla bites, maar bijt niet door.

Met z'n zessen stonden we voor het eerst dit jaar in Vinkhuizen. Eens de basketballtempel van Groningen waar ik bijna woonde. Het is een nare gribus geworden met aan een kant rammelende houten borden en korte veldjes. Achter de bank en in het veld was het ook een rommel. Het schijnt dat rommeligheid verrommeling tot gevolg heeft. Met behulp en onder aanmoediging van lieve omstanders slaagden wij erin de zaak netjes achter te laten. De pil van de omgeving werd verguld door de wedstrijd.
We begonnen goed met een kwart zoals ik dat graag zie: aanvallen over veel schijven en veel tempo en druk door de press: bij meer dan 15 punten in een kwart zeur ik eigenlijk nooit. Wat wel zorgen baart, als je met zo weinig bent, zijn fouten en daar kregen we nogal wat van. In het tweede kwart werden we toch een beetje moe en speelden we ook niet meer zo goed. Het is een kwalijke cirkel: minder scoren- minder press- minder makkelijke scores. Ondertussen kwam Scylla venijnig dichterbij: vlak voor rust was het verschil nog maar 1 punt. We leken het lek weer boven te hebben door de laatste 6 punten weer te laten aantekenen.
Maar het derde kwart is vaak niet ons kwart: in de eerste 5 minuten daarvan gaven we 14 unanswered points weg en was de eerste leadchange een feit (om in color comment te blijven) 33-40 Scylla's yell: "bite!" ging op. Niks lukte in de aanval en daarom gingen we steeds onrustiger spelen waardoor niks lukte..nog een kwalijke cirkel en hoe kom je daaruit?
Ton Boot zegt altijd dat er geen trucjes bestaan in basketball. Boot heeft natuurlijk altijd gelijk, dus laten we het psychologisch gereedschap noemen: je kunt dan wel aan de aanval blijven hervormen maar een verdedigende verandering is ook een verandering. We kunnen best een aardige zone spelen om in terug te vallen na de press. En ja hoor: na een beetje een onwennige start bracht de tweede helft van het kwart ons weer helemaal terug, langszij en voorbij. Met een gebroken cirkel waren we opeens weer heel goed: degelijke scores uit een felle maar gecontroleerde press en prachtige backdoorpasses volgden elkaar op en alle vrije worpen gingen binnen. 53-71.
Op het andere veld wonnen mijn oude ploegmaten met een punt en veel gejuich van kinderen en zo kun je de gribus wel weer met een goed gevoel achter laten.
Compliment van de tafel (allemaal vroegere pupillen): goeie speelsters, Kaj. Die ene gaat vast nog wel eens promotiedivisie spelen!
Esther was, ook met 4 fouten aardig op dreef, en scoorde 27 punten, Linda was vooral in de tweede helft uiterst koel, ook van van de vrije worplijn en kwam op 17, Toya, die zich maar een keer met de scheidsrechters bemoeide, had uitstekende drives en maakte 14 punten. Marjo grossierde in rebounds, Janne was een constante factor als aanspeelpunt en met een speciale rol in de verdediging en ook zonder de inbreng van Roos hadden we het niet gered. Over goede schoten die niet vallen zeuren we ook niet.
Femke, Wianne en Karine waren van de partij en kwamen om diverse redenen niet in het veld maar speelden wel en belangrijke rol in de morele ondersteuning en opvang in moeilijke momenten. Ubuntu, we hebben iedereen gezien.

winnen en feest

Een hele serie feestjes, afgelopen week en de overwinning op Uilen 4 paste goed in dat rijtje.
We waren een beetje gehandicapt wat nog eens extra werd benadrukt toen Wianne, die zich tot volwaardig lid van het eerste team begint te ontwikkelen, bij een in & out de bal op de hand kreeg en met gevoelloze vingers op de bank bleef. Zes over en waar we vorige week extra klein speelden, speelden we nu Janne en de lange vrouwen. Dat ging ook wel, al waren we een stuk minder scherp dan vorige week. We kenden goede minuten en goede kwarten en kwamen geen moment in gevaar. De in de laatste periode gestelde doelen van niet meer dan 15 tegen en zelf 60 haalden we echter niet. Het was goed zo.
Esther maakte er toch nog 18, Linda (12) vond vaak het goede ogenblik om een drive te maken, Roos (7) was weer attent van dichtbij, Mareike aus Amersfoort scoorde 3x knap op 1 tel, Marjo was goed voor de eerste en de laatste punten uit de wedstrijd Janne pafte 1 driepunter binnen en was nauwelijks op vergissingen te betrappen en Wianne scoorde nog net even knap voordat haar hand dat ook zei.
En toen op naar het volgende feestje met het winnende sheet als boodschappenbriefje....

de leukste wedstrijd!

Het is goed voorstelbaar, dat je baalt, als je een wedstrijd hebt verloren, die zo spannend en gelijk opgaand was als die van zondagmiddag. Het had immers best andersom kunnen zijn. Bij andere wedstrijden, dit seizoen hadden we dat gevoel ook wel eens. Wij stonden na afloop in het vakje winnende team ingevuld en dat gaf een extra goed gevoel maar we speelden ook nog eens leuk! En uiteraard was dat ook de verdienste van de tegenstander, die continu partij bleef geven en echt wat van ons vroeg.
We moesten driepunters incasseren en verhinderen, een behoorlijke reactie op de press beantwoorden en de bal in de ploeg houden. We moesten goed op ons quivive blijven om de kleine cadeautjes, die de Uiltjes soms weggaven ook te openen.
De press was weer het uitgangspunt van alle moestactiviteit en weer gaf dat ons, door genoemde kleine presentjes, zoveel lucht, dat we ook vrij relaxed aanvallen konden spelen. Meer en betere screens dan ooit hadden we nodig meer en betere swings en meer en beter schoten van dichtbij en veraf hadden we nodig. En we deden het.
Volgens mij was dit echt pas de eerste keer dat we zo goed speelden, dat we van Uilen 3 konden winnen en we maakten er een memorabele wedstrijd van.
Hij was zeker ook memorabel voor onze bankspeelsters, die tegelijkertijd op twee velden speelden. Dat mag wel in je CV want dat vergt wel iets van je aanpassingsvermogen. Doordat we niet de hele tijd over de inside-capaciteiten van onze Deutsche dr. Oetkerangestellte konden beschikken, was er nog een memorabele eersteling te begroeten: bijna vijf minuten horseshoe-offense! 5 kleintjes om de bucket heen laten een ruim open midden over waar weer allerlei leuks mogelijk blijkt.
Echt onze beste en leukste wedstrijd van het seizoen tot nu toe.En daarmee de leerzaamste: als bijna alles goed loopt vallen de fouten die toch nog gemaakt worden beter op. Ik kan me het balen van onze geblesseerde powerforward goed voorstellen: wat zal dat gekriebeld hebben als je niet kunt spelen. Ze heeft echter bij die eerste keer, eind 2009, dat we de press inzetten een heel belangrijke rol gespeeld en mee geholpen het vertrouwen in dit wapen te vestigen. Helpt dat iets?
De coach verwacht intussen eigenlijk het seizoen gewoon af te maken op de bank (of daar net voor in het gezichtsveld van luid tegen deze opstelling protesterende speelsters) en ik ben daar eigenlijk toch wel blij om.
(En PS: door de leuke en sportieve tegenstand hopen we stiekem toch, dat Uilen kampioen wordt.......)

andere kijk

Kijk: dit is ook sport. Een deel van de meiden aan tafel, met de tong uit de mond bezig hun verbeterpunten te laten leven.
Ze hebben de hun keuze uit kaartjes van het "weloverwogen verbeterspel versie basketball" voor zich uitgestald en brengen nu van de belangrijkste twee prioriteiten in beeld op een klein kaartje. Dat dragen ze straks bij zich als ze naar de training of de wedstrijd gaan en dat komen ze tegen als je bijvoorbeeld hun schoenen aan trekken. (uit de koffer van de coach komt ook een lamineerapparaat....)
Leuk van het gebruik in een team: de kaartjes worden na afloop geschud en een voor een door een teamgenoot opgepakt en gegeven aan degene die ze gemaakt heeft. Die legt vervolgens weer uit wat die keuze voor haar betekent. Het team krijgt hierdoor meteen ook een inzicht in waar iemand mee bezig wil. En de coach. Die ook. Hij heeft zijn gereedschapskist niet voor niks meegenomen...

PS: iemand een suggestie voor een betere naam voor het kaartspul?

web 3.0

Afgelopen weekend heb ik me laten informeren over informatie. In de jaren negentig van de vorige eeuw stelde ik in een communicatieplan voor om het internet als belangrijkste bron van informatie voor het Sportcentrum van de Universiteit te gaan gebruiken. Het rooster op het web en het cursusaanbod. Het was een goed doortimmerd plan en wel erg voor de muziek uit: de de verwerkelijking ervan botste nog wat op de tijdgeest: onze directeur had net duizenden folders laten drukken en overwoog daar nu een standaard voor aan te schaffen. 1.0 vierde hoogtij en daar hoorden, zo weet ik nu, zowel de folders als de informatie die ik op internet wilde zetten gewoon bij. In het kort alles wat niet in twee richtingen werkt is 1.0.
2.0 is alles wat interactief is: inschrijven, reacties geven, terugtwitteren, de viral movies van de SP. Ik wil daar ook wat mee, dus ik heb nu op mijn coachingsite een zogenaamde answergarden geplaatst. daarmee vraag ik minimalistisch commentaar. Ik ben erg benieuwd wat er voor woordwolk gaat ontstaan, als mensen de moeite nemen om op een zwevend begrip te klikken of, nog mooier en nog interproactiever, zelf een reactie van 20 tekens publiceren. Dus, doe dat alsjeblieft eens een keertje, leren we allemaal weer veel van.
De vraag kwam wel meteen in me op wat dan Web 3.0 zou worden: De overtreffende trap van interactief is synergetisch maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat het weer een stap terug is. Met groeiend inzicht laten we de blogpagina's en de Iphone gewoon links liggen op de vuilnisbelt van de beschaving. Het is moeilijk voor te stellen, blogde hij.

let down

Als ze maar net zo scherp - mede dankzij de terugkeer van Janne op de training- zouden zijn als dinsdag en net zo geconcentreerd -dankzij de terugkeer van Karine? -als donderdag, dan stond ons een mooie wedstrijd te wachten tegen Paiz, dacht de coach.
En zo was het eigenlijk ook. De concentratie was goed en de press was veel te veel voor de meiden uit Peize. Wham bam, thank you mam. Evelien, nadrukkelijk aanwezig in gezelschap van haar buik, was getuige van een overdonderend begin: 23-8 na de eerste periode. Omdat we wat slordiger werden, met name in de rebound, werd het verschil nog 5 punten groter bij rust. Eigenlijk deed, op die rebound na dan, iedereen wat ze moest doen en ook nog wel een extra duit in het zakje.
Maar misschien was die slordigheid in dat belangrijke onderdeel wel een voortekentje van de things to come. Evelien hield het voor gezien en hees puffend haar buik weer naar huis. Koppen weer leegmaken en dan tweede helft weer beter rebounden en dan ook beter spelen en verder uitlopen. Maar het werd een raar kwart. Hadden we niet al gewonnen? Nee, we hadden last van "let down", een geknapte spanningsboog: De concentratie op details was weg. Niet dat het grotere teamritme echt verstoord was, de aanvallen liepen gewoon heel behoorlijk door maar het afmaken werd teamwise "jerky". Heel licht te veel spanning op de spieren en net geen goede afwikkeling meer. Een tekenend moment, waar ik ook maar even (tevergeefs) een time-out op nam, gebeurde in de tweede minuut: Peize stuntelde de bal over de lijn bij het innemen en wij mochten van de zijkant inbounden. Dat deden we zo haastig en chaotisch dat we eigenlijk zonder balbezit weer inleverden.
We kregen zeker wel twintig goede schoten en een heleboel vrije worpen maar het duurde tot de negende minuut van de periode, tot we ons eerste en enige punt van het kwart lieten aantekenen. Roos bleef redelijk smooth en ook heel goed overeind in de rebound. Heel gek om het team zo behoorlijk te zien spelen en de afmakers zo te zien schutteren.
6-1 voor Peize, dat wel de verdediging maar niet de aanval wist aan te scherpen. Vorige wedstrijd een season high in een kwart nu een low.
Het is dan knap als je toch nog weer wat weet te maken van de laatste periode. Het hield niet over maar het ging. en de uitslag was met 53-35 een mooi spiegelbeeld van de wedstrijd.
Positief: En wat hadden we een lekker groot team bij ons! Een volle bank met internationale allure. Dus voor het eerst dit seizoen zullen er mensen misschien minder hebben gespeeld dan ze op konden...
Positief: En wat hadden we veel mooie swings in de aanval. En dan kunnen we ook eens waarnemen dat de timing van het open komen op weakside best een beetje beter kan.
Positief: En wat een mooi buikje!

M&M's

Kansen in overvloed voor coaches en procesbegeleiders na de laatste verkiezingen.
In het commentaar in de krant lees ik een paar berustingen: Deze verkiezingen waren een test voor de komende landelijke? Oh ja? Mijn gemeente ligt niet in Uruzgan. Nationale (gemeente) belangenpartijen doen straks gewoon niet mee en als ik Rutte was zou ik me ook niet rijk rekenen....
De Volkskrant wil ook vraagtekens zetten bij de legitimiteit van het gemeentebestuur, na een opkomst van 53%. Ook dat vind ik niet terecht: Als je niet gaat stemmen om reden dat je niet wilt, hou je de rest van de periode je mond. Klaar. Het is niet mogelijk om je stemming niet te communiceren.
Wat heel lastig lijkt is de grote versnippering die optreedt. Maar heeft dat juist ook geen voordelen? Er zijn veel keuzes van samenwerken mogelijk, zonder dat er een team in het team hoeft te ontstaan. Kleinere fracties hebben misschien wel scherpere kantjes maar zijn beslist minder onbeweeglijk. Het is bijna alsof je een ploeg formeert, zonder er rekening mee te hoeven houden dat die liever de pass van die krijgt.
Ik had het over mogelijkheden: er komen een heleboel onervaren raadsleden naar voren. Ik ben beschikbaar om een traject naar politieke en bestuurlijke groei te begeleiden.
En misschien nog interessanter is mijn nieuwe advertentietekst:
"Ervaren teamcoach beschikbaar als facilitator bij coalitieforming, storming, norming en performing."
Mensen en teams bijeen brengen. Gaat lukken. De M&M's breng ik mee.

SWART™

Een van mijn belangrijkste werktuigen is mijn vinger. Vooral in bevochtigde toestand heb ik er erg veel aan.
Hoe lever je een bewijs, dat ergens vooruitgang in zit? Gewoon SMART plannen, zegt mijn omgeving vaak. Meten is weten. Laten we het ezelsbruggetje eens overlopen: Specifiek: OK; centraal staat een bepaald aspect van het leven of van basketball...snap ik. Meetbaar: met een centimeter, een weegschaal of door te tellen. Aantrekkelijk: Altijd! Realistisch: als in uitgaande van de realiteit. De realiteit is wat NU is en of een doel realistisch is kun je dus pas STRAKS zeggen. Ik hou het maar op optimistisch! Dromen, durven en als het niet klopt heb je in elk geval van een positieve werkhouding genoten. Tijdsgebonden: wanneer meet je weer?
Op het begrip meetbaar, waar het hele idee op is gebaseerd wil ik toch nog wel even stil staan. Voor mij volstaat als bewijs voor verbetering: opinie, nattevingerwerk.
Als iets niet te meten valt is het toch waar te nemen. Als iemand anders het ook waarneemt, versterkt dat de waarde van je eigen waarneming. Dus de frisse blik van Karine, terug van Curacao, die waarneemt dat de coördinatie van de meiden die zij een jaar geleden voor het laatst op training heeft meegemaakt, is verbeterd, versterkt mijn mening daarover.
Ik heb het al vaak gezegd: als het niet SMART kan doe het dan maar SWART.
En nu bedenk ik opeens iets: Voordat dat begrip opduikt in een of andere scriptie of dissertatie is het misschien wel goed om het vast te leggen, als merk, bedoel ik. Na geregistreerde begrippen als Huh? en Jamaar™, is er nu “SWART™” (en nu ik toch bezig ben meteen maar "Nattevinger©")

Hoogtepunten

Het is natuurlijk al weer een poosje geleden. Maar wat was het mooi om Tuitert voor zijn race op het bankje te zien zitten en de race alvast te zien doen. Elke slag maakte hij in zijn hoofd en met zijn hoofd. Ik had hier net zo graag en lang naar willen kijken als naar de werkelijke slagen, die -voor mij in elk geval verrassend- tot goud leidden.
De visualisatie van dit soort mannen duurt bijna exact zo lang als de werkelijke race. Ik heb Wennemars wel eens getimed zien worden op de totale beleving. Dat klopt. Natuurlijk is dat ook belangrijk. Je kijkt omhoog na dat je over de streep bent gekomen en dan staat er ook 1. Tuitert. NED op het bord. Gianni Romme schijnt voor dit soort dingen te realistisch te zijn geweest, als schaatser in elk geval. Hij kon niet visualiseren zonder misslagen, die hoorden nu eenmaal bij hem.
Dat brengt me meteen bij een ander hoogtepunt. Ook dat gaat over focus. Romme's pupil Anni valt over de streep in de ploegachtervolging maar kan de tegenwoordigheid van geest opbrengen om haar voet naar voren te schoppen, wat de Duitsers net in de finale brengt. Ik denk niet dat ze dat gevisualiseerd heeft, van te voren. Mooi was dat.
En op het minst hoge punt wil ik niet te diep ingaan. Zoiets is weer aanleiding tot andere hoogtepunten: Zie dominee Gremdaat en zie, nog mooier, de foto op de voorpagina van de Volkskrant een dag later. Als je die niet meer hebt, kom je maar bij ons op de koelkast kijken. Wij doen hem nog lang niet weg.

aanwaaien

Soms komt er zomaar iets aanwaaien waar je je vervolgens even op uit kunt leven...
Een heel kleinfilmpje over aanwaaien op Youtube als je een dikke minuut hebt en even wilt klikken op de titel...
Marc Tuitert is het zeker niet komen aanwaaien. Vertelde vanochtend aan Pelle, dat Tuitert (waar hij nog nooit van gehoord had...) ongeveer Europees kampioen was, toen Pelle werd geboren. En vanaf toen eigenlijk gevochten heeft met alle omstandigheden.
Uit het onvolprezen boek "Effect", dat Johann Olov Koss heeft geschreven met twee Noorse sportpsychologes, heb ik geleerd dat ook schaatsers aan teamwork kunnen doen. Ze moeten dan van tevoren tot het commitment bereid zijn, dat ze elkaar zoveel mogelijk beter willen maken. Zelfs als betekent: beter dan jezelf. Maar schaatsen is wel een individuele sport. Een overwinning in een wielerwedstrijd is ongeveer zoiets als het beslissende doelpunt maken voor de ploeg.
Als Kuipers en Groothuis niet balen zijn het geen topsporters als ze het wel doen zijn het niet de echte teamgenoten volgens de wet van Koss. Maar wat is uiteindelijk belangrijker? Het team of de ploeggenoot? Als zij oprecht blij kunnen zijn voor de persoon van Tuitert, die zoveel aan hun te danken heeft, zijn zij ook winnaars.

Yekaterina

Nu we toch over de voormalige Sovjet Unie hebben: Als je Yekaterina googlet, krijg je te lezen dat dit een heel "uncommon" vrouwennaam is (US census)
Gewoon Katharina eigenlijk. In het voormalige oostblok en inmiddels in Vancouver denken ze daar heel anders over! Van de vier Russische deelneemster aan de 1000 meter heet er eentje Olga. Dat kun je verwachten. Maar dat de andere drie (!) allemaal Yekaterina heten vind ik wel bijzonder.
En dan is er ook nog een Kazachse met precies dezelfde voornaam en nog een Poolse Katarzina.
Wist je dat er in de voormalige Sovjet Unie, in de Oeral, een plaats ligt die Jekaterinenburg (Екатеринбург) heet? (Tegenwoordig, dan. Ik heb op school geleerd dat het Sverdlovsk heette. Er zijn dus ongetwijfeld Yekaterinas, die in Sverlovsk geboren zijn maar graag Екатеринбург op hun bul willen...) Universiteit is daar ook. Alles. Moderne stad, alleen wat te ver weg.. Zouden ze ook een ijsbaan hebben?
De snelste Yekaterina werd 11e, gisternacht.

donkerpaarse krokodil

Ik mag wekelijks aanzitten bij het afdelingsoverleg van de afdeling Algemene Bestuurlijke en Juridische Zaken. Daar val ik logistiek onder en je steekt er wat van op. Vaak iets nuttigs en soms iets waar de haren je van overeind gaan staan.
Waar regels worden gemaakt en gehanteerd drijft af en toe een paarse krokodil voorbij:
Er bestaat een centraal loket waar je je in moet schrijven voor wat voor studie dan ook. Studielink. Studielink beheert vervolgens je gegevens tot je een diploma krijgt. Als een tijger haar jongen mag je wel zeggen. Als er iets aan de ene kant in komt, kun je er zeker van zijn dat het er precies zo uitkomt aan de andere kant.
Je zou zeggen dat het handig is, dat je dan bij de ingang ook vaststelt wat voor data binnenkomt. Zeker wat voor te zeggen maar beslist niet altijd.
Als je in de Sovjet Unie of in Opper Volta geboren bent, bestaat dat land niet meer. Je geboorteplaats ligt dan in Oekraine of in Burkina Faso. Hoe logisch is het dat je zo'n geupdate landaanduiding op je bul wilt? Kan niet, zeggen de datasluizers van Studielink. Dat huidige land komt niet in de gegevens voor, dus het komt er ook niet uit. Kunnen we de eenentwintigste eeuw dan niet een beetje omarmen, zolangzamerhand en doen alsof Kroatie bestaat? Helaas: Niet over te praten; protocol is protocol. Als ons verzoek om nadere gegevens over een afgestudeerde geen gehoor vindt bij de niet langer in functie zijnde apparatskis van de Sovjet Unie, dan is dat jammer maar aan de uitvoering van het protocol zal het zeker niet liggen. Eigenlijk mag ook alleen je babyfoto op je paspoort, immers.

kopwerk

Hebt u dat ook wel eens? Je fietst en door een vork in de weg, of door een kruispunt komt er een andere fietser op je pad. Vaak. Natuurlijk.
Ik wou het even hebben over het gevoel dat je daar soms bij krijgt: de persoon fietst ongeveer even hard als jij. Je komt echt in het wiel te zitten en gaat even hard. Wat gaat er door je heen? Wil je wel in het wiel van een wildvreemde zitten? Harder dan maar? Langzamer?
Met enige interne overredingskracht heb ik mezelf zover gekregen, dat ik precies net zo hard blijf doorfietsen als ik wil. Vandaag dus toevallig constant in het wiel van een andere weggebruiker. Dat is eerst even een kwestie van analyseren, dan concentreren op een zekere cadans en na een paar honderd meter denk ik er niet eens meer bij na.
De gedachten die nu mijn brein weer vullen worden deze ochtend echter opgepikt door mijn voorganger. Hij heeft blijkbaar last van me. Ben ik er net af, dat je op zo'n manier hinderlijk kunt volgen...In harder heeft de fietser geen zin maar in verder kopwerk ook niet. Hij houdt dus in en gebaart driftig met zijn linkerhand dat ik erlangs moet.
Weer wakker geschud uit mijn gedachten en weer betrokken bij mijn medemensen vraag ik vriendelijk en met een lach of ik even kopwerk zal doen.
Aardig voor de Pas op: Aardig campagne: de kopwerker.
Mijn medemens heeft geen behoefte aan mijn inspanningen en maakt dat duidelijk. OK, denk ik en we vervolgen onze weg. In dezelfde richting en exact hetzelfde tempo. Mijn wereldbeeld klopt weer.

season high

And six out of seven players in double figures. Nummer 4 ontmoet nummer 2 en wint met 87-48. Goede zaken deed vooral koploper Uilen 3, dat nu nog 1 overwinning van het kampioenschap af is.
We begonnen met zeven tegen zeven. Janne-Marlies deed weer eens mee en was, ondanks lichte brakte toch erg prettig om er bij te hebben. Haar tanden bleven dit keer op hun plaats.
We begonnen slordig. Steals pakken en snel naar de andere kant en daar maar wat proberen. Toen het na 5 minuten nog steeds 2-2 was bracht een time out even rust. Toen we daarna wel een paar keer scoorden bleek de moeite die de tegenstander had met de full court press. Ze slaagden er bijna aldoor in de bal in bounds te krijgen maar waren op de andere helft vervolgens de kluts behoorlijk kwijt. En de Moestasjmeiden waren gretig en hadden de handen op de juiste plaats. Hoewel we weinig kunnen oefenen met de press, gaat iedereen hem toch steeds beter snappen en misschien wel het belangrijkste: iedereen vertrouwt op het effect ervan. Onze tegenpartij vandaag ook: Een grove schatting gaat toch wel in de richting van 40+ steals uit press situaties.
Groene Ster had eigenlijk maar twee perioden dat ze echt tegenstand konden bieden: in het laatste stuk van de eerste helft kwamen ze weer terug tot 6, na eerder 12 achter gestaan te hebben. Het tweede kwart ging met 20-20 gelijk op.
De coach was wel blij met 33 punten bij rust. Na rust sprongen we meteen door naar tien punten voor in de tweede minuut en naar 24 in de zesde. in 1 kwart 25 punten uitlopen is ons in elk geval niet vaak gegeven. Ik denk dan ook dat de 34-9 van het derde kwart een record is.
In het laatste kwart, bij een gelopen race, wisten de dames uit leeuwarden het netje ook nog een paar keer te vinden. Dat was het dan ook. Auch in der Hoehe verdient, zeggen onze oosterburen.
Wat zal iedereen lekker gespeeld hebben: Esther met 22 punten (al stond haar relatie met de coach wel even op springen door wat ze er niet in gooide....het is weer bijgelegd. In een relatie moet je soms wel eens even praten) Janne-Marlies was goed voor 16 punten, Marjolein schoot met scherp ondanks (dankzij?) de zere vinger en kwam tot een season high van 14, Roos, Mareike (manchmal gekonnt..) en Toya, die verder grossierde in mooie passes, waren alledrie met 10 punten ook in de dubbele cijfers. Wianne kwam op 5 punten uit en deed een paar keer opvallend goede dingen voor de balans in de aanval.
Onze geblesseerden vielen elkaar in de armen op de bank, moedigden aan en vingen op. Ubuntu.
Meiden, bedankt dat ik hier bij mocht zijn. Ik heb genoten.

wetenschap met de natte vinger

In de Volkskrant vanochtend een artikel over het project dat oud toproeier Henk Jan Zwolle in samenwerking met de VU uitvoert. Men meet de geschiktheid van jonge kinderen voor een bepaalde sport. Spartakiade zonder spelvorm. hebt u een beeld? Anders is er een plaatje bij van een jongetje dat met de tanden op elkaar aan een rek hangt en iemand met een stopwatch erbij. Gewoon meten hoe lang, hoe snel, hoe sterk de kinderen zijn.
Dit levert een soort BSA op, een bindend sportadvies, waar niemand zich gelukkig aan hoeft te houden. Zwolle stelt dat vooral voor sporten als roeien, volleybal en basketball, zo'n vroegtijdige selectie heel belangrijk kan zijn. Lengte is daarbij volgens hem een essentiele voorwaarde.
Nou nee, dat is het niet. Bij roeien misschien. Amerikaans onderzoek, dat bij dit soort wetenschap beslist vooraf genuttigd had moeten worden heeft jaren geleden al uitgewezen, dat juist bij basketball de fysieke kenmerken de kleinste rol spelen. Een sport als baseball had een veel sterkere correlatie tussen lichamelijke eigenschappen en succes in de sport.
Bij basketball, teamsport bij uitstek, gaat het veel meer om intelligentie, mentale en sociale vaardigheden binnen een allesbepalende groepsdynamiek.
Lengte is een factor en groot heeft niets met centimeters te maken. Wenn es so einfach wäre.......

De winter verbroedert

Ik zei het op deze plek altijd over sport. Bij sport heb je echter altijd winnen en verliezen. Een verschil in belangen (en soms verschillen in inzichten die een kloof slaan) Het moet anders gezegd: teamwork verbroedert.
Een mooi voorbeeld was gisteren, toen Miriam met onze bus in een sloot gleed. 5 vierkante meter gladde weg was wel genoeg. Ze had niks en kon me vanaf de rand van het dorp rustig te woord staan.
Toen kwam de een na de andere dorpsgenoot aanwandelen om te vragen hoe het ging. De dichtstbijzijnde ging koffie zetten en zo keken we een paar minuten later naar een uitzicht dat we anders nooit gehad hadden.
We konden vanachter het raam ook een onderzoekje doen naar de interesse van andere voorbijgangers. Eentje stopte zefs, klom uit de auto en vergewiste zich ervan dat er geen beknelde of anderszins hulpeloze wezens in de bus zaten.
Het werk waarmee de bus uit de sloot werd getrokken was geen werk voor een team. Een rustige vakman kon het met zijn spullen makkelijk af. Dorpsbewoners die voor een versperde weg kwamen te staan hadden ook meer belangstelling voor ons welbevinden dan haast. Verbroedering. Je zou er haast voor de sloot in rijden.

Wat is leuk?

Ik zat in een hoekje van de volle tribune in de WAS. Kwartfinale voor de beker tussen Uilen en Celeritas. Achter mij zat een paar supporters van de tegenpartij. Hoe heetten die ouwe mopperpoppen bij de Muppets ook al weer? Statler & Waldorf. Zo een beetje.
Het was geen onvoorwaardelijke liefde tussen meneer Waldorf en Celeritas. "het lijkt helemaal nergens op!" en "wat doe jij hier eigenlijk?" als er een schot of pass gemist werd.
Ik ben wel onvoorwaardelijk fan van knokkende basketballsters. Strijd! Inzet! Spanning! Ik heb genoten van de werklust van beide teams. Ik vond het jammer voor Natalie dat de schotjes niet vielen maar ik heb met open mond naar het vliegwerk van Jorieke zitten te kijken en met blijdschap kennis genomen van het feit dat Femke een groot deel van de pot op volle kracht kon spelen.
De beide ploegen waren meer aan elkaar gewaagd dan ik had verwacht. Ik sprak coach Rob een paar dagen eerder en we dachten beide dat Uilen 3 van de tien keer zou kunnen winnen. Dat had zondag wel kunnen zijn, ware het niet dat Cookie drie minuutjes de regie kwijt was en dat het sterke slot van Karin werd gecounterd doordat Rachel het werk ook niet meer alleen aan Megan en Rianne overliet. 7 puntjes. Het hadden er 8 minder kunnen zijn. Mijn plezier overtrof mijn verdriet.

Statistieken

Sorry, coach Wooden,
Uw stelling, dat het team dat de meeste fouten in de aanval maakt, meestal wint, ging even niet op.Ik coach al ongeveer m'n hele leven op die aanname en gelukkig klopt het in grote lijnen altijd wel. Het zal bij Woodens teams ook wel gegaan zijn om iets minder fouten....en de uitzondering bevestigt de regel.
Maar toch: we pakken tientallen steals en aanvalsrebounds, we lopen fastbreaks als nog niet eerder dit seizoen en krijgen de prachtigste kansen. En toch verliezen we in Leeuwarden van de grand old ladies van Aris.
Hoe groot, denkt u, is de kans dat een dames tweede klasse team 7 op 11 driepunters schiet, en dan nog met 5 verschillende speelsters? Van de laatste 22 punten kwamen er 18 van way down.
En dat steeds als we weer iets dichter bij kwamen. Op een gegeven moment ontstaat er een soort morfogenetisch veld boven onze basket. En wij bleven maar kans houden. Bij een stand van 52-50 waren de laatste drie schoten voor ons. Overbodig te zeggen dat deze op de bult missers kwamen....
We moeten er dan maar weer van leren: de driepunters kwamen steeds in de overschakeling van press naar halfcourt defense. Beide deden we goed maar in het niemands-verantwoordelijkheids-land ertussen ging het mis.
Mijn stelling, na deze wedstrijd: Moestasj dames 1 hoeftgeen enkele wedstrijd meer te verliezen. Al zullen we de vaste dribbles van Eugenia wel gaan missen..
scores: Esther 22, Roos 8, Toya 6, Linda 5, Wianne 4, Marjo 3 en Mareike 2. Femke twintig brownies.
By the way: er is nog 1 speelster over, die alle wedstrijden heeft bijgewoond. Marjo.
Voorlopig zullen we de verbeteringen weer in eigen hand moeten nemen. In februari hebben we 1 wedstrijd en daarna is het pas weer maart. Ik ben benieuwd of ik er dan weer of nog bij ben...

Met cijfers!

HSV was onze model tegenstander. Na de eerste, verloren wedstrijd vonden we dat we een kans zouden moeten hebben. Mijn inschatting was 51 % kans. Ik zat er niet ver naast. Janne (botsplintertjes van de duim af???) en Femke (enkel) konden niet mee doen, maar zich wel nuttig maken. De cijfers zullen spreken:



We begonnen redelijk, zeker niet de mindere maar zoals wel vaker, hadden we erg veel moeite met scoren. Het was ook weer een harde pot, maar dit keer met scherp fluitende scheidsen. We hadden onze handjes teveel nodig dus de klappen vielen vooral bij ons. We namen twee keer een kleine voorsprong maar verspeelden die aan het eind van het eerste kwart weer. Het was 9-9 en misschien is dit een goede plek om even op te merken dat het vorige keer 23-27 was geworden....
Het was te merken dat HSV onze press kende en ertegen had geoefend. Onze steals kwamen daar niet echt uit.
Halverwege de tweede periode ging het mi: van 15-11 voor ons maakte HSV een run van 16-2. Veel onnodig balverlies aan onze kant doordat we ons onvoldoende goed aanboden, met layups als gevolg. De pauze kwam als geroepen. Tien punten achter en met zo'n productie lijkt het gelopen.
Als iets niet werkt, moet je iets anders gaan doen. In ons geval lieten we ons in de tweede helft terugvallen in een zone. HSVB raakte duidelijk van slag. Bijna alle rebounds waren voor ons en we gaven alleen van afstand iets weg. Dat is hoe zo'n zone werkt. Doordat we ook aanvallend een goede periode kenden, kwamen we weer een beetje in de wedstrijd. Met 29-35 heb je weer kans.
Linda was weer terug in de wedstrijd als goed aanspeelpunt en af en lukte er ook een stukje press. Onze goede hoop leek echter de bodem in te worden geslagen, want het gat werd eerst weer 9 punten met minder dan een halve periode voor de boeg. Wat wel leuk was waren de fraaie backdoor assists die opeens uit het niets kwamen, maar 4 minuten en negen punten....
Maar hoe goed HSV ook tot dan toe de press had opgerold, opeens was er paniek en pakten we vier steals achter elkaar, die ook allemaal werden omgezet in scores en met 1 minuut was het opeens 43-44 en lagen we psychologisch gezien duidelijk boven!
En Toya, die de hele wedstrijd vond dat ze niet kreeg wat ze verdiende van de scheidsrechters, mocht opeens vanachter de lijn gelijk maken. Statistisch gezien was dat te verwachten, want we scoorden tot dan toe minder dan 50 % van de lijn. We waren echter aan de winnende hand en ze maakte ze beide. Weer schoten de dames uit Haren niet echt op en weer hadden wij de bal. We gingen nu zo duidelijk winnen, dat we zelfs nog een layup konden missen. en met 4 seconden deed Eugenia met de bal wat ze moest doen. Ze rolde zich eromheen als een egel. 44-45. Hoeveel procent kans zei ik ook al weer?
Veranderen helpt en met de press ben je bijna nooit kansloos.
Ook de sprekende cijfers laten zien dat het verschil heel klein was: beide teams schoten 32,7 % over de hele wedstrijd.
Het verschil zat hem in 1 keer vaker naar de vrije worplijn....
Rebounds, steals en persoonlijke fouten waren ook redelijk in evenwicht. We hadden steeds net iets meer.
Scores gaan we dan ook maar even opschrijven: Esther had een doubledouble: 15 punten en 18 rebounds. Toya 8 punten (uit 60% veld en 100% lijn) Marjo 8, Linda 7 en 12 rebounds, Eugenia 5 en Roos 2.

Nog twee opmerkingen: het doorwerken van de cijfers moet een coach zelf doen. Dat is leerzaam. Het is overigens wel leuker na zo'n wedstrijd...Op het administratieformulier stond ook een huppeltje van de coach opgetekend....
In het publiek vond iemand luidruchtig, dat mijn rol was mijn speelsters op te voeden. Dat was toen er een game-related ongelukje gebeurde en Linda direct haar excuus maakte voor iet te veel inzet. De welopgevoede dames van de tegenpartij bitsten haar weg. Dat gesprek over opvoeden wil ik wel aan.

Condition humaine

Handig zo'n teller. Dan kun je tenminste zien dat als je niets schrijft, je ook geen bezoekers krijgt. Ik zou alle lezers weer iets van me laten horen en dat heb ik nog niet gedaan. En dat terwijl het volle leven weer nadrukkelijk op gang is gekomen.
Daar zie ik u dan in een winterse wereld. Zo winters, dat ik zelfs al een keer niet op trainen heb kunnen komen. (in mijn carrière is het twee keer voorgekomen dat het winterse weer maakte dat een wedstrijd niet door ging) Niettemin hebben we een goede voorbereiding gekend met veel conditie.
"Kaj, ik hoorde dat je een conditietraining ging geven. Nee toch?" De verbazing en de tegenzin dropen van het gezicht. De speelsters zullen ooit echt heel erg moeten wennen aan andere coaches, wat conditietraining is in het basketball heel gebruikelijk. Ik kon er vroeger ook wat van hoor. Ik wilde altijd h a r d e r trainen dan welke tegenpartij dan ook. Inmiddels vind ik het belangrijker dat we b e t e r trainen dan de meesten.
Basketballconditie is de staat waarin je verkeert om te basketballen. Die bereik je door veel specifieke arbeid te verrichten. De specifiekste vorm is break-oefeningen en -ultiem- het partijtje. Doe je dat bij mij hard genoeg (en misschien ben ik wel een beetje al te tolerant...) hoef je geen extra werk te doen. Nou ja buik, borst en kern oefeningetjes. (maar dat zou iedereen moeten doen.) Doordat onze specifieke manier van spelen alles te maken heeft met rennen en pressen zijn mijn meiden helemaal niet zo slecht in conditie. Maar......dan is er het kerstreces. 'Algemene wedstrijdsporters' kunnen het zich permitteren om het lichaam en de geest niet op piekniveau te houden. Een beetje dreigen voor de kerst met een testje zou kunnen helpen maar het is vooral de geest die weer op basketball moet gaan staan.
Dus begin ik met het uitdelen van dribbelbrillen. Als je heel 'deliberate' wilt trainen gebruik je die dagelijks, ik gebruik het als bewustzijnsverruimende verrassing. Er wordt op de goede manier gestunteld en even later doen we ook de passoefeningen net even anders dan anders. We proberen steeds weer opnieuw beginners te worden. Ik geloof daar heilig in.
Het testje ging ook door overigens. Twee minuten de zaal op en neer en aan het eind even over zo'n vervelende bank heen. Deze test gebruik ik al vanaf het moment dat ik het Duitse Basketball Handbuch in handen heb gekregen. (Ik zoek het op: vanaf maart 1987) (Even een opmerking over dit boek: Het Nederlandse basketball lag op het Duitse voor tot ca 1986. Vanaf het uitkomen van het Basketball Handbuch, offizielles Lehrbuch der DBB, is de ommekeer teweeggebracht.....) Velen zijn inmiddels aan de test blootgesteld, in 2010 nog maar zeven.
Er hoort een score bij: elk halve veld is een punt. De goede promotiedivisie mannen scoorden 44 punten, de beste vrouwen 40. Dit zijn over het algemeen echt de sterren van de ploeg. Iets met willen en kunnen heeft dat te maken. Mijn meiden scoorden wat lager maar bijna iedereen heeft een run nodig om het te leren. Zij krijgen volgende week een herkansing, anderen mogen een eerste score laten aantekenen.
En zijn ze nu in conditie? Ik denk het. Misschien heb ik het mis.....