Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
zondag, oktober 28, 2007
zondag, oktober 21, 2007
Cookie overseas
Vanmiddag gaat dan gebeuren, wat we vorige week nog hebben uitgesteld. Spelen met Ka als captain en zonder Cookie. We hebben er deze week ook echt an kunnen wennen. Ze was er al niet meer bij toen we onze primary en countermoves deden met Swen Nater en ze was er donderdag en vrijdag ook niet bij. Donderdag was betrekkelijk gewoon, Cook was er niet. Daar werkten we wel lekker hard om. Vrijdag aan het begin was het ook nog wel gewoon, Cook is wel eens vaker laat en het begin liep alles ook nog lekker fanatiek. Op het wedstrijdveld trainen is sowiso wel even onwennig.
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
dinsdag, oktober 16, 2007
vergissing
Goh, wat waren we lekker aan het inspelen. Dezelfde oefening aan de andere kant stelde zoveel minder voor dan bij de Uilen.... Bovendien was het de eerste keer, dat we zonder aanreisperikelen aan de wedstrijd konden beginnen, Cook deed toch nog maar een keer mee....alle tekenen stonden gunstig. (Apart spelen in Bunschoten/Spakenburg, trouwens. Enorm veel mensen in de sporthal...Het uitgaanscentrum? Het publiek kwam de zaal niet in, want daar mochten ze niet roken.... De rook kwam zelf wel.)
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
vrijdag, oktober 12, 2007
Swen
Swen Nater komt naar Nederland. In het artikel waarin ik voor het eerst over hem las, kwam een ploegmaat aan het woord, die een opmerking maakte over die typisch Nederlandse naam. In elk geval: er bestond dus een Nederlander met een geweldig basketball-talent.
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
woensdag, oktober 03, 2007
cijfers
Dankzij de revaliderende Tessa en de geblesseerde Linda hebben we de eerste twee wedstrijden van dit seizoen, uitgebreide statistieken tot onze beschikking. "Moet je iemand vinden, die de hele scouting meteen op de laptop wil doen!" was het enthousiaste commentaar toen ik meteen na de wedstrijd mijn Macbook (dezelfde als Linda de Mol...) showde.
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)
vrijdag, september 28, 2007
valse start
Waalwijk hebben we weer gehad. Ook vorig seizoen waren het moeilijke wedstrijden met een tegenstander die ons niet ligt. We zeggen wel eens tegen elkaar: zullen we nu maar weer schoten gaan nemen, die we ook oefenen?
WSC neemt ook schoten, die wij noooit oefenen. Wij zeggen dat, omdat we dat soort schoten missen. Blijkbaar is de succesbeleving in Waalwijk een heel andere. Zij scoren die ballen ook. Achter het bord, uit balans, met twee handen voor het gezicht, wat deed het ertoe wat we deden. WSC ging gewoon 71 punten scoren tegen 50%.
En als wij nou maar 72 punten hadden gemaakt, mocht ons percentage wel slechter zijn.
We hadden dus weer administratie meegenomen. Hulde. Ook zij reisden midden op de mooiste nazomerdag tot nu toe, naar het warme zuiden. Het was geen pretje. Dankzij Tessa en Linda, weten we, dat ons percentage 28,5 was. Van buiten viel het niet, Karin (nog wel 13 punten, vooral uit haar 12 rebounds) en Kim waren lastig te bereiken en Jorieke denk ik ook. Drives van Cookie, Laura en Femke leverden ook niet het verwachte rendement op. Emily en Suus gaven de score aan het einde van de pot nog enig aanzien.
Vooral door ongeconcentreerd beginnen lieten we de kans lopen enige indruk te maken. De behoorlijk versterkte luchtmacht van WSC was ons te effectief af en ging er steeds meer in geloven.
Acht punten bij rust leek, gezien ons normale spel nog wel overbrugbaar, maar WSC liet meteen zien hoe je wel geconcentreerd aan een helft kunt beginnen. Auw. Niet echt fraai, maar wat een rendement. Bij 52 bleef onze teller staan en had WSC zeer terecht gewonnen. En wij weten nu hoe het anders kan.
Karin 13 punten, Cookie 10, Emily 9, Laura en Suus 8. Rendement 0,55 WSC 0,86. Nogmaals auw.
Mooie gebouwen in het zuiden en mooi weer ook.......
WSC neemt ook schoten, die wij noooit oefenen. Wij zeggen dat, omdat we dat soort schoten missen. Blijkbaar is de succesbeleving in Waalwijk een heel andere. Zij scoren die ballen ook. Achter het bord, uit balans, met twee handen voor het gezicht, wat deed het ertoe wat we deden. WSC ging gewoon 71 punten scoren tegen 50%.
En als wij nou maar 72 punten hadden gemaakt, mocht ons percentage wel slechter zijn.
We hadden dus weer administratie meegenomen. Hulde. Ook zij reisden midden op de mooiste nazomerdag tot nu toe, naar het warme zuiden. Het was geen pretje. Dankzij Tessa en Linda, weten we, dat ons percentage 28,5 was. Van buiten viel het niet, Karin (nog wel 13 punten, vooral uit haar 12 rebounds) en Kim waren lastig te bereiken en Jorieke denk ik ook. Drives van Cookie, Laura en Femke leverden ook niet het verwachte rendement op. Emily en Suus gaven de score aan het einde van de pot nog enig aanzien.
Vooral door ongeconcentreerd beginnen lieten we de kans lopen enige indruk te maken. De behoorlijk versterkte luchtmacht van WSC was ons te effectief af en ging er steeds meer in geloven.
Acht punten bij rust leek, gezien ons normale spel nog wel overbrugbaar, maar WSC liet meteen zien hoe je wel geconcentreerd aan een helft kunt beginnen. Auw. Niet echt fraai, maar wat een rendement. Bij 52 bleef onze teller staan en had WSC zeer terecht gewonnen. En wij weten nu hoe het anders kan.
Karin 13 punten, Cookie 10, Emily 9, Laura en Suus 8. Rendement 0,55 WSC 0,86. Nogmaals auw.
Mooie gebouwen in het zuiden en mooi weer ook.......
donderdag, september 20, 2007
legendarische vloer
Moeilijk voor te stellen maar in sporthal Vinkhuizen lag nog niet eens zo lang geleden een legendarische vloer. Parket als in de oude Boston Garden. Niet dat ik daar ooit ben geweest maar een beetje in die orde. Zo'n vloer die nooit af gaat en daarom de kleine meerprijs bij aanleg ook dubbel en dwars waard is. Zo'n vloer die je er uithaalt en dan in de nieuwe hal zorgvuldig weer in timmert. Zo'n vloer waarbij iedereen de uitdrukking "de spijkers uit de vloer spelen" meteen begrijpt. Heerlijk springen en zelfs op canvas All Stars niet al te veel schade bij neerkomen. Tenminste...zo lang je in de lengte van de vloer speelde.....
Op een kwade dag werd besloten dat verreweg de meeste gebruikers wel overdwars konden spelen. Goedkoop en er moeten meer mensen gaan basketballen en die hebben ook recht op een mooie vloer. Dat het veld er niet inpast, omdat de breedte gewoon te smal is, doet er dan niet toe. Onrechtvaardigheid: als je al wat ouder bent en niet zulke smeue benen meer hebt moet je juist overdwars, wat wil zeggen, over de lengte van de onderliggende balklaag. Auw. Geen wonder dat ik tegenwoordig zo loop als ik loop. Enfin, dat kon dus niet maar daarom was de vloer nog wel legendarisch.
Als een poosje ziet Vinkhuizen eruit als your average gymzaal. Jammer. Ik was de vloer al bijna vergeten tot ik hem onlangs tegenkwam.... Tussen Groningen en Hoogkerk is een soort kunstenaars-werkplaats terrein en daar stond, tegen een van de bezienswaardige keten, een pakje bekends....te wachten op een toekomst als? Als er kunstenaars in het spel zijn, misschien wel weer iets legendarisch?
woensdag, september 19, 2007
omgaan met druk
Kijk, dat hadden we nou net nodig. Een tegenstander die te pakken is, maar alleen als je je uiterste best doet. De jongens waar we tegen spelen zijn, zoals we verwachtten, sneller in de benen maar iets trager tussen de oren. Ze blokken echter zonder veel remmingen en zetten ons flink onder druk. We hebben goede screens nodig om er door te komen. De slordigheden zijn er nog steeds. Mooie kansen worden gemist maar de press staat af en toe heel aardig. Onze donkere Amerikaanse (Elke Field) laat geweldig voetenwerk zien waarvan ze zelf bijna ondersteboven gaat en ook de druk, die Lot, Laura, Lyet en Cookie en Femke geven is zo effectief als het maar kan. Als Kim en Ka dan een paar keer heel goed de tweede lijn bewaken en ook de langste man van de tegenpartij een paar keer verschalken, kan het bij de jongens opeens knappen en Fre en Emily missen in de laatste minuten niet. Jorookie is geen rookie meer en springt met de hoogste springers mee (en coacht zelfs als een veteraan!) Op het allerlaatst doen we het: Een kleine overwinning, waarvan je moet aannemen, dat het op dergelijke jongens, in zo'n fase van hun ontwikkeling ook de laatste is. En toch wel tevreden. Linda, nog niet actief is het met me eens. Goede stappen in de verdediging, noodzaak om de uiterste mogelijkheden van de aanval aan te spreken en een paar dingen duidelijk kunnen maken. Een welgemeend bedankt richting coach Frans Hiddink, Rico en het hele team. Beide ploegen hebben winst geboekt in het omgaan met druk.
woensdag, september 05, 2007
beter drietjes dan layups
Oefentoernooitje gehad, in een hal in Heerenveen, waar ik in dertig jaar dat ik daar kom, nooit geweest was, maar die veel geschikter is voor basketbal, dan de Kamp -die ruste in vrede- waar ik me al die jaren aan geergerd heb. Laat dit nou een Korfbalhal zijn! Wel lastig te vinden als je denkt dat er in de nieuwe Sportstadhal gespeeld wordt. Gelukkig hebben we padvindster Lyet, die het hier kent als tomtom en en passant Emily nog van haar trein haalt.
We speelden tegen ZAC, zo langzamerhand een vaste tegenstander in het oefenprogramma. ZAC is de kampioen van Oost en we hadden het leuk gevonden als ze wel een ploeg hadden gehad, die de promotiedivisie in had gekund. Zwolle is een kippeeindje natuurlijk.
Laten we wel wezen; ze hebben gelijk. Het team doet haar best maar is kansloos tegen ons afstandgeschut. Vooral de scuds van Emily en Lyet vallen tegen een hoger percentage als da van onze gezamenlijke layups. Linda doet met pijn maar heel attent mee, komt met goed uitgezochte drives door en staat op de plek waar we de steal pakken. Het blijft bij dit ene potje maar dat stemt hoopvol.
Dyna heeft natuurlijk Marika Anita Antolovic en nu ook nog Rixt, allemaal speelsters die helemaal of bijna bij ons zijn terechtgekomen. en moeder Marika kan het nog steeds. We moeten aan de bak. Weer vallen de bommen en dat maakt ons wat gemakzuchtig. Dyna speelt breaks en pakt rebounds en losse ballen. We kunnen ons verbeteren en doen dat. Vooral Suus en Karin nemen de tegenstand nu serieus, terwijl Kim haar opdracht overal te zijn waar aanvalsrebounds te verwachten zijn goed uitvoert en ook met scores goed meedoet. Cookie en Femke strooien met drives en assists en Emily heeft ondanks de kleine oogjes (of misschien wel daardoor...?) het vizier weer zeer goed op scherp staan. Jorieke lijkt aan elke losse bal, hoe hoog wegstuitend ook, de hand wel te kunnen krijgen en weet bovendien heel behoorlijk weerstand te bieden aan de listige en vaardige Marika. Is het echt waar, dat ik haar weer 5 cm dieper zie zitten?
Dan spelen we ook nog tegen de U20 ploeg van Celeritas. Layups missen we nog steeds en er komt een fraai en duidelijk gat boven. Dus ook deze tien minuten zijn nuttig. We hadden er wel meer willen spelen maar dat zat er even niet in. Ik voorspel Sanne Hamersma een goede toekomst. Er zit veel talent in dat onderstel en ook van het hoofd krijg ik in korte tijd een goede indruk.
Geleerd: laten we maar oppassen dat we de concentratie bewaren voor het afmaken. De weg is het doel, maar dan wel de weg naar het netje. En de bal niet in het netje is niet netjes afgemaakt.
Laten we ook de traps afmaken. Een voet op de zijlijn is niet ongeveer in de buurt van de zijlijn.
Felheid: de tegenstander mag wel beter zijn dan wij, maar niet feller.
We speelden tegen ZAC, zo langzamerhand een vaste tegenstander in het oefenprogramma. ZAC is de kampioen van Oost en we hadden het leuk gevonden als ze wel een ploeg hadden gehad, die de promotiedivisie in had gekund. Zwolle is een kippeeindje natuurlijk.
Laten we wel wezen; ze hebben gelijk. Het team doet haar best maar is kansloos tegen ons afstandgeschut. Vooral de scuds van Emily en Lyet vallen tegen een hoger percentage als da van onze gezamenlijke layups. Linda doet met pijn maar heel attent mee, komt met goed uitgezochte drives door en staat op de plek waar we de steal pakken. Het blijft bij dit ene potje maar dat stemt hoopvol.
Dyna heeft natuurlijk Marika Anita Antolovic en nu ook nog Rixt, allemaal speelsters die helemaal of bijna bij ons zijn terechtgekomen. en moeder Marika kan het nog steeds. We moeten aan de bak. Weer vallen de bommen en dat maakt ons wat gemakzuchtig. Dyna speelt breaks en pakt rebounds en losse ballen. We kunnen ons verbeteren en doen dat. Vooral Suus en Karin nemen de tegenstand nu serieus, terwijl Kim haar opdracht overal te zijn waar aanvalsrebounds te verwachten zijn goed uitvoert en ook met scores goed meedoet. Cookie en Femke strooien met drives en assists en Emily heeft ondanks de kleine oogjes (of misschien wel daardoor...?) het vizier weer zeer goed op scherp staan. Jorieke lijkt aan elke losse bal, hoe hoog wegstuitend ook, de hand wel te kunnen krijgen en weet bovendien heel behoorlijk weerstand te bieden aan de listige en vaardige Marika. Is het echt waar, dat ik haar weer 5 cm dieper zie zitten?
Dan spelen we ook nog tegen de U20 ploeg van Celeritas. Layups missen we nog steeds en er komt een fraai en duidelijk gat boven. Dus ook deze tien minuten zijn nuttig. We hadden er wel meer willen spelen maar dat zat er even niet in. Ik voorspel Sanne Hamersma een goede toekomst. Er zit veel talent in dat onderstel en ook van het hoofd krijg ik in korte tijd een goede indruk.
Geleerd: laten we maar oppassen dat we de concentratie bewaren voor het afmaken. De weg is het doel, maar dan wel de weg naar het netje. En de bal niet in het netje is niet netjes afgemaakt.
Laten we ook de traps afmaken. Een voet op de zijlijn is niet ongeveer in de buurt van de zijlijn.
Felheid: de tegenstander mag wel beter zijn dan wij, maar niet feller.
zondag, augustus 26, 2007
Een beetje stil...
We zijn lekker aan het trainen. Meestal zijn de meeste Uilen aanwezig, de verse krachten zijn een inhaalslag aan het maken in vertrouwen met de teamgenoten en bekendheid met de weg van de Uilen. De teruggekeerde speelsters spelen daar hun vertrouwde rol in en alles gaat zoals het bij ons gaat...een beetje meer accent op de verdediging, niet teveel bal- en hersenloos geren.... en toch is er iets anders dan anders. Het viel mij op en aandachtige inside-toeschouwster Tessa beaamde het met een glimlachje...Kim pakt rustig haar rebounds en scores. Maar het verschil zit hem in de decibellen.....Kim gromt niet....Kim bijt nog niet....hoe zou het met Natalie gaan?
vrijdag, augustus 17, 2007
Kind van
In het NDBC heb ik het genoegen mogen smaken Emma mee te maken. Emma doet me in haar hele voorkomen constant denken aan haar ouders. Emma is lang, slim, grappig en uitzonderlijk aardig, net als de vorige generatie. Nature & nurture. Haar moeder gebruikte haar lengte voortreffelijk, haar vader was een van de snelste centers, die ooit bij Uilen (en Moestasj) hebben gespeeld. Een mooie sporttoekomst ligt in het verschiet. Emma ontbeert nog wat body, maar is in basketball-intelligentie en skills al op het niveau van haar verwekkers.....en tot mijn genoegen herken ik het bewegingspatroon van pa en de court sense van moe. Andersom was iets minder voordelig geweest........
zondag, augustus 05, 2007
voor de zestiende keer
Vroeger ging ik zelf op kamp. Als coach dan. In Brugge was jarenlang een heel bijzondere meerdaagse clinic of "recyclage en vervolmakingscursus", zoals de organisatie dat noemde. Op het terrein van die clinic, was meteen vaak een basketballcamp. Behalve dat ik bekende coaches hoorde praten, zag ik in de voorbeelden ook menig Belgisch international in de dop langskomen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
woensdag, juli 04, 2007
mijn andere meiden
Dus gisteren was ook bij Moestasj de laatste training. Ik heb met heel veel plezier deze meiden getraind, dit seizoen. Onschuldig, onwetend, vergeleken met de Moestasjmannen of de Uilenmeiden maar niks minder gretig en fanatiek en wat krijg je dan? Dat ze hun aanzienlijke groeipotentieel gebruiken en enorm vooruit gaan. And that's what makes me tick. Bedankt voor de leerzame samenwerking dames en ik hoop op de mogelijkheid van een vervolg....en ook bedankt voor de leuke, onverwachte cadeautjes! De foto staat naast die van mijn Uilen, in de sauna zal ik aan jullie denken en bijzonder leuk vond ik het druksel van Evelien. Twee foto's op een speciale manier door elkaar afgedrukt, waarop ikzelf sta (links) in twee behoorlijk onmiskenbare poses: een relaxte en eentje met het vingertje omhoog. De groep tegenover luistert 1 keer ernstig en schiet 1 keer in de lach. In die mix van pose en reactie herken ik mezelf heel duidelijk. Deze ga ik koesteren.
maandag, juli 02, 2007
een nieuw seizoen
Zo, het nieuwe team staat in de steigers!
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
zondag, juni 03, 2007
madeliefjes
Derde zijn we geworden bij de GNSK in Amsterdam en daar viel niet veel op af te dingen. Zoals we het zelf zeiden: weer blik getrokken. En daar zat hem eigenlijk ook de kneep. We waren allemaal Uilen in de equipe van Groningen. We zijn een succesvolle formatie gebleken en we speelden daar ook weer naar.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
zondag, mei 13, 2007
vertrekkend
Oh ja: m'n eigen meiden vroegen me al bezorgd of de internet pers dingen wist, die zij nog niet wisten. "er stond vertrekkende coach Reker in het verslag...?"
Ter geruststelling: Waar halen ze dat vandaan? Ze hebben me niks gevraagd en 't kan niet eens van gedachtenlezen komen, want ik heb er nog niet over gepiekerd. Enige slag om de arm heb ik ter plekke wel genomen: de Tessa-rule: "als ik ergens anders opeens mijn roeping vind...." Tsja dan. Misschien.
Ter geruststelling: Waar halen ze dat vandaan? Ze hebben me niks gevraagd en 't kan niet eens van gedachtenlezen komen, want ik heb er nog niet over gepiekerd. Enige slag om de arm heb ik ter plekke wel genomen: de Tessa-rule: "als ik ergens anders opeens mijn roeping vind...." Tsja dan. Misschien.
50, zegge vijftig
50. Tien jaar ouder dan het hele sportcentrum. Het is wat. Die Uilen hebben wel wat te vieren. Ach wat is vijfig jaar voor zo'n club anders dan een punt om bij stil te staan, er eentje op te drinken en verder te gaan, onstuimig en met frisse overmoed.
Vijftig jaar, dan hoor je er qua ervaring en status wel zo'n beetje bij, als mens. Vaak schade en veel schande, dat wil wel eens helpen. Winnen, verliezen, opbouw van een bestaan. Helaas..... De club is geen mens; wel zo oud, maar de ervaring verdwijnt elke keer weer net voor dat ze kan worden ingezet. De studentbestuurderen zijn, als vanouds, dom en blij. Wat dat betreft hoeft geen enkele reunist zich straks illusies te maken. Zo waren jullie vroeger ook: Gezellig, overenthousiast en onderweg naar de volgende vergissing. Studenten achter de tafel bij een wedstrijd: ze kunnen nog altijd niet rekenen. Vijfig: je ziet het er niet aan af.
Vijftig jaar, is het eigenlijk wel iets om te vieren? Ik hoop, dat mijn omgeving me de levensgrote Abraham zal besparen en de bijbehorende drie keer toeteren, als het zover is, wat nog lang niet het geval is..misschien moet je het eigenlijk wel een jaar eerder wat groter aanpakken en dan het heugelijke feit zelf ongemerkt voorbij laten gaan.....? Of je staat er helemaal niet bij stil, dat je ueberhaupt ouder wordt, zoals ik. Dom en blij forever. Hoe oud word ik ook alweer, dit jaar?
Vijftig jaar, dan hoor je er qua ervaring en status wel zo'n beetje bij, als mens. Vaak schade en veel schande, dat wil wel eens helpen. Winnen, verliezen, opbouw van een bestaan. Helaas..... De club is geen mens; wel zo oud, maar de ervaring verdwijnt elke keer weer net voor dat ze kan worden ingezet. De studentbestuurderen zijn, als vanouds, dom en blij. Wat dat betreft hoeft geen enkele reunist zich straks illusies te maken. Zo waren jullie vroeger ook: Gezellig, overenthousiast en onderweg naar de volgende vergissing. Studenten achter de tafel bij een wedstrijd: ze kunnen nog altijd niet rekenen. Vijfig: je ziet het er niet aan af.
Vijftig jaar, is het eigenlijk wel iets om te vieren? Ik hoop, dat mijn omgeving me de levensgrote Abraham zal besparen en de bijbehorende drie keer toeteren, als het zover is, wat nog lang niet het geval is..misschien moet je het eigenlijk wel een jaar eerder wat groter aanpakken en dan het heugelijke feit zelf ongemerkt voorbij laten gaan.....? Of je staat er helemaal niet bij stil, dat je ueberhaupt ouder wordt, zoals ik. Dom en blij forever. Hoe oud word ik ook alweer, dit jaar?
zondag, april 29, 2007
decoupeerzaag
We mogen wel een decoupeerzaag meenemen als we gaan proberen deze enorme "prijsbeker" (zoals Lotte zoiets noemt) met die enorme oren in de prijzenkast van de Uilen te proppen. En dan is het nog maar de derde prijs.
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
donderdag, april 26, 2007
In de tussentijd..
We zouden ons op het gebeuren binnen de lijnen moeten richten. Voor Cangeroes is het maar een klein sprongetje naar Landsmeer, voor ons wat verder. Goed, dat zijn we gewend en we kunnen de sporthal ook wel vinden en dan geven we alles om verder te komen. Zaterdag is de finale en als we die halen spelen we sowieso tegen een ploeg die langer heeft kunnen rusten.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
gouden uilen
Ik merk nog niet zoveel van activiteiten rond het 10e! lustrum van de Uilen. Google ik "Gouden Uilen", dan beland ik bij een Belgische Boekenprijs....Moeten alle uitgevlogenen zich ongerust maken?
Abonneren op:
Posts (Atom)