Celeritudo 2 is aan de binnenkant groot, sterk en ervaren. Maar dat zijn de uilenmeiden ook, zo langzamerhand. Aan de buitenkant ligt hun zwakte en bij ons niet.
We accentueerden de binnenverdediging door juist aan de buitenkant veel druk te geven. Natuurlijk kwamen Lieneke Dam en Bea Vennema wel aan de bal, maar de training van Peter, donderdag, waarbij de nadruk werd gelegd op voor de man komen, voorkwam erger. En uiteindelijk waren er steeds de hoge armen van Iris en Natalie.
Verder leverde de press ook veel op. Beter dan vorige week was het voetenwerk, zodat we veel ballen in de schoot geworpen kregen. Onze handen hoefden niet te graaien. In het afmaken waren we vaak te lief en pass-ten we teveel en bovendien misten we ook nog tamelijk veel schoten, met name in het tweede en het begin van het derde kwart.
Nog een pluim: Ondanks het feit, dat de wedstrijd halverwege (35-13) al gespeeld was, ging iedereen goed geconcentreerd door. Basketball bleef basketball. Zo'n overwinning op Celeritudo kan ik me trouwens niet herinneren, zeker niet in Vinkhuizen...
Eindstand: 84-32.
scores: Elke 20, Margreet 15, Jorieke 9.
maandag, oktober 10, 2005
Weemoed in Vinkhuizen
Het was een zonnige zondagmiddag in blauw Vinkhuizen. ik had de vloer nog niet gezien: schrikken.
Zolang als ik in Vinkhuizen kom, lag daar een houten vloer. Houten vloeren zijn ongeveer anderhalf tot twee keer zo duur in aanschaf, als plastic. Hout gaat echter zeker drie ker zo lang mee. Deze lag er in elk geval al sinds de vroege jaren zeventig. Over de lengte spelen op de oude vloer, wat bijna elke volwassene vroeger deed, kon je eindeloos volhouden, je merkte je spieren en gewrichten nauwelijks..of was je toen jong......?
Over de overgang naar senioren dwarsgebruik ben ik nooit enthousiast geweest. Over de breedte stapte je altijd op de balken en veerde er maar weinig. En oud, dat je er van werd...Maar de sfeer is weg en het stinkt.
Wel een groot goed is de verbreding van de dwarse velden. Eindelijk! Al met al oordeel... ach het is onze thuishal niet, geef mij de Struikhal maar.
Kaj
Zolang als ik in Vinkhuizen kom, lag daar een houten vloer. Houten vloeren zijn ongeveer anderhalf tot twee keer zo duur in aanschaf, als plastic. Hout gaat echter zeker drie ker zo lang mee. Deze lag er in elk geval al sinds de vroege jaren zeventig. Over de lengte spelen op de oude vloer, wat bijna elke volwassene vroeger deed, kon je eindeloos volhouden, je merkte je spieren en gewrichten nauwelijks..of was je toen jong......?
Over de overgang naar senioren dwarsgebruik ben ik nooit enthousiast geweest. Over de breedte stapte je altijd op de balken en veerde er maar weinig. En oud, dat je er van werd...Maar de sfeer is weg en het stinkt.
Wel een groot goed is de verbreding van de dwarse velden. Eindelijk! Al met al oordeel... ach het is onze thuishal niet, geef mij de Struikhal maar.
Kaj
maandag, oktober 03, 2005
kop is eraf
Na een hele poos, later dan ooit, lijkt het wel, is de kop weer van de competitie. We keken er naar uit. Van HSV werd ook wel wat verwacht, met nieuwe speelsters en een nieuwe trainer en de plannen om een club van naam te worden, die HSVB op allerlei fronten waarmaakt.
De Uilen stonden op scherp. Toch werd meteen duidelijk, dat dit een moeilijk jaar gaat worden.
De grootste gemene deler van persoonlijke doelen komt neer op: "beter worden, door leuk te spelen, als team en klaar te zijn voor een mogelijke promotie aan het eind van dit seizoen." Dan kom je heel wat obstakels tegen: een tegenstander die nog wel erg veel moet doen om volwaardig hoofdklasse te worden, scheidsrechters, die hun best doen en daar laten we het dan maar bij en de onwennigheid van spelen met twaalf speelsters, die stuk voor stuk 30 tot 40 minuten zouden spelen aan de overkant, terwijl er aan onze kant van de tafel maar 16,66666 minuten pp gemiddeld liggen. En dat is natuurlijk weinig. En vooral bij verschillen als zaterdag komt de verdeelsleutel aardig dicht bij dat gemiddelde te liggen........
Positief is de flinke overwinning. De derde overwinning op rij van Groene Uilen 1.
De kop is er af. We zijn niet verrast. We hebben niet teleurgesteld. (al was het ook niet geweldig) Het was op een serieus groot veld! En we hadden 14 Olsons. Flink veel steals, betrekkelijk weinig balverlies. Van de vele fouten hebben we twee dingen geleerd: Niet zwijntjesjagen en: fouten van anderen (grijs met fluit..) hebben we maar te accepteren.
Volgende week Tudo2. Andere koek. Ervaring. Klein veld.
Kaj
De Uilen stonden op scherp. Toch werd meteen duidelijk, dat dit een moeilijk jaar gaat worden.
De grootste gemene deler van persoonlijke doelen komt neer op: "beter worden, door leuk te spelen, als team en klaar te zijn voor een mogelijke promotie aan het eind van dit seizoen." Dan kom je heel wat obstakels tegen: een tegenstander die nog wel erg veel moet doen om volwaardig hoofdklasse te worden, scheidsrechters, die hun best doen en daar laten we het dan maar bij en de onwennigheid van spelen met twaalf speelsters, die stuk voor stuk 30 tot 40 minuten zouden spelen aan de overkant, terwijl er aan onze kant van de tafel maar 16,66666 minuten pp gemiddeld liggen. En dat is natuurlijk weinig. En vooral bij verschillen als zaterdag komt de verdeelsleutel aardig dicht bij dat gemiddelde te liggen........
Positief is de flinke overwinning. De derde overwinning op rij van Groene Uilen 1.
De kop is er af. We zijn niet verrast. We hebben niet teleurgesteld. (al was het ook niet geweldig) Het was op een serieus groot veld! En we hadden 14 Olsons. Flink veel steals, betrekkelijk weinig balverlies. Van de vele fouten hebben we twee dingen geleerd: Niet zwijntjesjagen en: fouten van anderen (grijs met fluit..) hebben we maar te accepteren.
Volgende week Tudo2. Andere koek. Ervaring. Klein veld.
Kaj
maandag, juni 27, 2005
strijdmakker
Er gaat wat veranderen in het Universitaire basketball. Zolang ik me kan herinneren, sinds halverwege de jaren tachtig, doe ik dat samen met zo'n andere dinosaurus, strijdmakker voor beter basketball, Marten Scheepstra.
We hebben lekker gestampt, al die jaren. Afwisselend deden we de dames en de heren. Samen zetten we het studentenbasketball vanuit een diep dal weer op de kaart. Samen deden we cursussen (B en C) en samen maakten we, met andere leden van het Groninger coaches Kollektief, (Sevinga en Wentholt) de binnenstad van Brugge onveilig. Samen kregen we de hoon van Bill Pijl over ons heen. (ook weer goedgekomen)
De laatste jaren deden we niet meer zoveel samen. Marten werd namelijk een beetje burger: hij ging echt werken en ook nog full time. Langzaam leek basketball iets minder belangrijk te worden. Leek, want ondanks alle tropenjaren, waar nu tropenweken bij kwamen, haalde hij nog steeds het onderste uit team en uit zijn eigen kan.
Wat we ook ongeveer tegelijk deden, was kinderen krijgen. En ook dat kost veel aandacht.
Marten gaat een jaar met onbetaald verlof. En dan kijken we of het bij een sabbatsjaar blijft, of dat ik definitief de laatst levende dinosaurus van het studentenbasketball ben.
Ik hoop van niet.
Kaj
We hebben lekker gestampt, al die jaren. Afwisselend deden we de dames en de heren. Samen zetten we het studentenbasketball vanuit een diep dal weer op de kaart. Samen deden we cursussen (B en C) en samen maakten we, met andere leden van het Groninger coaches Kollektief, (Sevinga en Wentholt) de binnenstad van Brugge onveilig. Samen kregen we de hoon van Bill Pijl over ons heen. (ook weer goedgekomen)
De laatste jaren deden we niet meer zoveel samen. Marten werd namelijk een beetje burger: hij ging echt werken en ook nog full time. Langzaam leek basketball iets minder belangrijk te worden. Leek, want ondanks alle tropenjaren, waar nu tropenweken bij kwamen, haalde hij nog steeds het onderste uit team en uit zijn eigen kan.
Wat we ook ongeveer tegelijk deden, was kinderen krijgen. En ook dat kost veel aandacht.
Marten gaat een jaar met onbetaald verlof. En dan kijken we of het bij een sabbatsjaar blijft, of dat ik definitief de laatst levende dinosaurus van het studentenbasketball ben.
Ik hoop van niet.
Kaj
dinsdag, mei 31, 2005
telling
Beste Kiezers.
Ik draag m'n verlies flink. Maar ik moet even rechtzetten, dat jullie allemaal lang niet genoeg gewicht in de schaal hebben gelegd. Met 17 stemmen meer, was ik wel gekozen. Over twee jaar doe ik misschien weer een beroep op jullie. Kansloos is de missie dus niet helemaal!
Kaj
Ik draag m'n verlies flink. Maar ik moet even rechtzetten, dat jullie allemaal lang niet genoeg gewicht in de schaal hebben gelegd. Met 17 stemmen meer, was ik wel gekozen. Over twee jaar doe ik misschien weer een beroep op jullie. Kansloos is de missie dus niet helemaal!
Kaj
de Toekomst
De Toekomst is ongewis. Nu de meiden niet direct geplaatst zijn in de promotiedivisie, is het allemaal afwachten geblazen en dat is geen muziek waarbij ik me fijn voel. Nieuwkomers kunnen we niets bieden, spelers van nu lonken (misschien, een beetje, liever niet...) naar andere teams, dames twee heeft een zwaard van Damocles boven het hoofd hangen...
Onze voorzitter is gemotiveerd aan het lobbyen om landelijke competitie veilig te stellen maar het hoofd voelt vrij hard. Er staan veertien teams op de lijst voor 2005-2006, waarvan de meeste echt van plan zijn zich landelijk te laten zien. Bij de indeling is vastgehouden aan de plaats op de ranglijst van afgelopen seizoen. Als laatste is nummer 2 na laatst, Batouwe, geplaatst. En dan staan wij, bovenaan, op de wachtlijst, met nog drie teams, die allemaal uit Rayon Noord Holland komen. Sportief gezien is er niets op af te dingen. Witte vlekken hin und her.
Toch zou je zeggen, dat een indeling met twee poules van 8, gezien de animo, ook had gekund. "Regionaal" indelen - hele competitie - splitsen omstreeks kerst - hele competitie a voor kampioenschap en b om degradatie: 14 + 14 = 28 wedstrijden per ploeg.
Desnoods zou je je voor kunnen stellen, dat niet weer gespeeld wordt tegen de oude poulegenoten, alleen twee keer tegen de nieuwe: 14 + 8 = 22 wedstrijden.
We hopen op wijsheid of geluk.
Verdere, persoonlijke toekomst: ik bedank alle 77 aardige en verstandige mensen, die op mij gestemd hebben voor de U-raad. Het was lang niet genoeg, maar wel fijn.
Geen universitaire politiek en geen landelijk basketball. 't Valt zoals 't valt. Het geeft ook wel weer mogelijkheden....
Onze voorzitter is gemotiveerd aan het lobbyen om landelijke competitie veilig te stellen maar het hoofd voelt vrij hard. Er staan veertien teams op de lijst voor 2005-2006, waarvan de meeste echt van plan zijn zich landelijk te laten zien. Bij de indeling is vastgehouden aan de plaats op de ranglijst van afgelopen seizoen. Als laatste is nummer 2 na laatst, Batouwe, geplaatst. En dan staan wij, bovenaan, op de wachtlijst, met nog drie teams, die allemaal uit Rayon Noord Holland komen. Sportief gezien is er niets op af te dingen. Witte vlekken hin und her.
Toch zou je zeggen, dat een indeling met twee poules van 8, gezien de animo, ook had gekund. "Regionaal" indelen - hele competitie - splitsen omstreeks kerst - hele competitie a voor kampioenschap en b om degradatie: 14 + 14 = 28 wedstrijden per ploeg.
Desnoods zou je je voor kunnen stellen, dat niet weer gespeeld wordt tegen de oude poulegenoten, alleen twee keer tegen de nieuwe: 14 + 8 = 22 wedstrijden.
We hopen op wijsheid of geluk.
Verdere, persoonlijke toekomst: ik bedank alle 77 aardige en verstandige mensen, die op mij gestemd hebben voor de U-raad. Het was lang niet genoeg, maar wel fijn.
Geen universitaire politiek en geen landelijk basketball. 't Valt zoals 't valt. Het geeft ook wel weer mogelijkheden....
zondag, mei 22, 2005
Amsterdamn
Twee keer Amsterdam, dit weekend. Astronauts wordt kampioen door Zwolle te vegen in de laatste wedstrijd. Chin up Zwolle, het was een mooi jaar. En dat was meteen ook jullie makke. Jullie waren beter dan ooit en terecht trots op jullie finaleplaats.
In Nijmegen heerste Amsterdam met vooral Lely-meiden over Groningen met Tudo + Uilen. Groningen ging steeds beter spelen in het toernooi en we gaven ze nog een slikje toen we van 15 punten achter weer tot 9 kwamen met balbezit. Het collectief van de vermoeide Amsterdamsen stond een come-back in de weg. Lotte ( Hulshof) en Kouke ( van de Goot) waren de besten van het veld ( samen met Tanja Bröring) maar Lely kon terugvallen op hun synergie.
Ik vond het een goede GNSK en was trots op onze afvaardiging. Een eer, meiden, om bij jullie langs de kant te mogen zitten.
Uiteraard won Groningen wel het "overall-klassement".
Het toernooi was weer goed georganiseerd. Ik vond bijvoorbeeld de ontbijten heel behoorlijk.
Toch een paar minpunten: Rowen Hèze vonden mijn collega's wel leuk, maar vroege Twintigers?
Het was, bij Basketball, erg jammer dat vrouwen en mannen hun toernooi gescheiden moesten afwerken en geen gelegenheid kregen om bij elkaar te kijken, door een topzwaar programma.
We speelden in een poule van 9, allemaal tegen elkaar en dan de bovenste twee een finale op het universitair Sportcentrum (zo! wat een sportcentrum!) Dat betekent een totaal van 37 wedstrijden voor het damestoernooi. Voor zoveel wedstrijden waren geen scheidsrechters te vinden, zodat bij de duurste GNSK ooit (gesubsidieerde sporters betaalden 24 euro) de dames ook nog eens zelf moesten fluiten, zonder dat dit overigens van te voren bekend was.
Een indeling met twee poules, kruisfinales voor de beste 4, en onderlinge wedstrijden voor de verliezers, had een totaal van ten hoogste 23 wedstrijden opgeleverd. Dan haden we niet hoeven fluiten en hadden we bovendien vast wel één keer de auto naar de Horstkamp kunnen pakken, waar de mannen goed speelden.
Kritiek op de eigen groep: we namen niet altijd voldoende reistijd in acht, zodat het wel eens spannend was of we wel een voorbereid team aan de slag zouden krijgen. De jongens wilden 's nachts ook nog wel een sdoen of ze pubers waren in plaats van serieuze sporters. Van rugby-'ers of hockeyers verwacht je zoiets, van basketballers minder.
Groningen heeft zich in elk geval weer laten zien. En volgend jaar.... zullen die Lely meiden toch wel eens afgestudeerd zijn? Maar waar studeren Annemiek en Lotte dan? En op wat voor niveau hebben de Uilen dan gespeeld? En met wie? Het zijn spannende tijden, ook na de competitie.
Kaj
In Nijmegen heerste Amsterdam met vooral Lely-meiden over Groningen met Tudo + Uilen. Groningen ging steeds beter spelen in het toernooi en we gaven ze nog een slikje toen we van 15 punten achter weer tot 9 kwamen met balbezit. Het collectief van de vermoeide Amsterdamsen stond een come-back in de weg. Lotte ( Hulshof) en Kouke ( van de Goot) waren de besten van het veld ( samen met Tanja Bröring) maar Lely kon terugvallen op hun synergie.
Ik vond het een goede GNSK en was trots op onze afvaardiging. Een eer, meiden, om bij jullie langs de kant te mogen zitten.
Uiteraard won Groningen wel het "overall-klassement".
Het toernooi was weer goed georganiseerd. Ik vond bijvoorbeeld de ontbijten heel behoorlijk.
Toch een paar minpunten: Rowen Hèze vonden mijn collega's wel leuk, maar vroege Twintigers?
Het was, bij Basketball, erg jammer dat vrouwen en mannen hun toernooi gescheiden moesten afwerken en geen gelegenheid kregen om bij elkaar te kijken, door een topzwaar programma.
We speelden in een poule van 9, allemaal tegen elkaar en dan de bovenste twee een finale op het universitair Sportcentrum (zo! wat een sportcentrum!) Dat betekent een totaal van 37 wedstrijden voor het damestoernooi. Voor zoveel wedstrijden waren geen scheidsrechters te vinden, zodat bij de duurste GNSK ooit (gesubsidieerde sporters betaalden 24 euro) de dames ook nog eens zelf moesten fluiten, zonder dat dit overigens van te voren bekend was.
Een indeling met twee poules, kruisfinales voor de beste 4, en onderlinge wedstrijden voor de verliezers, had een totaal van ten hoogste 23 wedstrijden opgeleverd. Dan haden we niet hoeven fluiten en hadden we bovendien vast wel één keer de auto naar de Horstkamp kunnen pakken, waar de mannen goed speelden.
Kritiek op de eigen groep: we namen niet altijd voldoende reistijd in acht, zodat het wel eens spannend was of we wel een voorbereid team aan de slag zouden krijgen. De jongens wilden 's nachts ook nog wel een sdoen of ze pubers waren in plaats van serieuze sporters. Van rugby-'ers of hockeyers verwacht je zoiets, van basketballers minder.
Groningen heeft zich in elk geval weer laten zien. En volgend jaar.... zullen die Lely meiden toch wel eens afgestudeerd zijn? Maar waar studeren Annemiek en Lotte dan? En op wat voor niveau hebben de Uilen dan gespeeld? En met wie? Het zijn spannende tijden, ook na de competitie.
Kaj
donderdag, april 28, 2005
jongens, dit houden we vast
Omdat ik 25 jaar in rijksdienst was, kreeg ik een bedragje in handen om iets leuks mee te doen.
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ontslakken
Na de competitie is er wat tijd nodig om te ontslakken. Het residu van de competitie kan uit het systeem en daarmee wordt de zin en de blik weer op volgend seizoen gezet. De teams doen alleen oefeningen naar eigen keuze en de coach probeert zich stil te houden over de uitvoering. Zo zal het bij Donar/capitals gaan, al zullen daar wat minder spelers overblijven op de trainingen.
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
zondag, april 24, 2005
streak! (of nou ja: back to back, dan)
Op deze als niet meer zo vroege zondagmorgen bekruipt me af en toe de neiging in m'n eigen arm te knijpen. Ik droom niet. We stroke a streak, al zullen sommigen vinden dat een streak pas begint bij drie. OK we noemen het back te back victories, wat even goed betekent, dat we sinds een bemoedigend gesprek met ons bestuur een 3-3 record opgebouwd hebben in de laatste 6 wedstrijden! Bestuur bedankt!
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
zaterdag, april 23, 2005
wijsheid van de achterbank
Vrijdagavond door m'n gezin opgehaald van het Sportcentrum. Het is na achten. Lotte is slaperig maar Pelle (5) heeft nog van alles te melden vanaf de achterbank. Hij volgt het wee en weet van het wel van de laatste tijd. "Je hebt toch niet weer gewonnen, hè, pap?" Ik leg hem uit, dat dit alleen maar een training was, om misschien de volgende wedstrijd te winnen en dat ik hier niet zozeer in win, alswel de meester van de klas ben. Hij hoeft nauwelijks over z'n repliek na te denken: "Maar als jouw meisjes dan wat goed doen, dan heb jij eigenlijk gewonnen, toch?"
Kaj
Kaj
zondag, april 17, 2005
van pregame-meal tot uilenwave
Lyet moesten we bijna op de bank binden, omdat ze al voor het eindsignaal het veld wilde bestormen, de coach wreef zich zo tevreden in de handen, dat het leek of hij in de handen klapte, zelfs Iris glom van genoegen boven het icepack op haar enkel en Natalie's pa introduceerde de Uilenwave. Kortom: de uilenmeiden stonden voor de tweede keer dit seizoen te juichen over een overwinning. Lekker. Daar zou een mens aan kunnen wennen.
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
zondag, april 10, 2005
Laatste loodjes
De wedstrijd is nog maar net afgelopen maar ik moet nu echt wat positieve dingen in dit weblog roepen. Later in de week komt het er niet van of ik ben al weer niet helemaal vers in de analyse. Een analyse kan wel wat afstand gebruiken, maar een dampende is ook wel eens goed.
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
vrijdag, april 08, 2005
trots
Allebei de coaches erg trots in terug blik op de nederlaag tegen Binnenland. Geweldige inzet en aanvulacties. Kampioen onder beide baskets verslagen in rebound.
zaterdag, april 02, 2005
De lessen van Ibbenüren
Het team komt wat hechter uit Duitsland. Ook wat wijzer.
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
donderdag, maart 24, 2005
was me dat schieten
Wat schoten we goed. En wat ontnamen we de tegenpartij een boel schotkansen. En wat was het lekker om eens aan de goede kant van de score te staan. We mogen natuurlijk niet verwachten, dat we nu opeens het lek boven hebben en nog veel meer gaan winnen. Het is altijd fout om van je maximale niveau uit te gaan, maar aan de andere kant: het gemiddelde niveau is wel flink gestegen, niet eens alleen in deze laatste winst wedstrijd, maar ook al tegen de Cangeroes.
We zullen eens zien wat de toekomst brengt. eerst maar eens de zielen nog wat dichter bij elkaar brengen in Ibbenbüren. En dan hebben we er nog 4 te gaan....
Kaj
We zullen eens zien wat de toekomst brengt. eerst maar eens de zielen nog wat dichter bij elkaar brengen in Ibbenbüren. En dan hebben we er nog 4 te gaan....
Kaj
vrijdag, maart 18, 2005
intensiteit
Wat kunnen we eigenlijk leuk basketballen. Nummer 4 van de competitie was op bezoek op de incourante vrijdagavond. We speelden vrijuit, gedurende 3 kwarten. Promotiedivisiewaardig!
Ok, een beetje slordig nog, getuige de 29 balverliezen maar daar stonden 28 steals tegenover. Het derde kwart kwamen we 11 punten achter, maar we kwamen terug tot 2 en gingen gedreven het laatste stukkie in. Meestal hebben we hierin nog wat over, vandaag niet. De kramp sloeg in de kuiten, er zat weer een onzichtbaar deksel op de ring en de Cangeroes gingen juist wat moeilijker ballen toch maken.
Jammer, het verschil had ongeveer 10 punten kunnen zijn. Les: Zou het zo kunnen zijn, dat we te weinig energie in de starts van de laatse paar wedstrijden hebben gestopt? We hadden immers steeds nog een burst in het laatste kwart? Dus: Als we 40 minuten op topintensiteit willen kunnen spelen ........ en met frisse kuiten willen eindigen...... wat moeten we dan in elk geval doen?
Kaj
Ok, een beetje slordig nog, getuige de 29 balverliezen maar daar stonden 28 steals tegenover. Het derde kwart kwamen we 11 punten achter, maar we kwamen terug tot 2 en gingen gedreven het laatste stukkie in. Meestal hebben we hierin nog wat over, vandaag niet. De kramp sloeg in de kuiten, er zat weer een onzichtbaar deksel op de ring en de Cangeroes gingen juist wat moeilijker ballen toch maken.
Jammer, het verschil had ongeveer 10 punten kunnen zijn. Les: Zou het zo kunnen zijn, dat we te weinig energie in de starts van de laatse paar wedstrijden hebben gestopt? We hadden immers steeds nog een burst in het laatste kwart? Dus: Als we 40 minuten op topintensiteit willen kunnen spelen ........ en met frisse kuiten willen eindigen...... wat moeten we dan in elk geval doen?
Kaj
donderdag, maart 10, 2005
hart voor de zaak
Poosje weggeweest van dit adres maar nu gaat het weer van start. Het is zaak om naast het hervonden hartritme, ook het spelritme weer te terug te krijgen.
Het wordt ons niet zo makkelijk gemaakt, met twee weken af wegens sneeuwvakantie, ziektes en na de Dan Brown achtige speurtocht-wedstrijd tegen Baros, vallen we weer een week uit.
Toch is de coach erg positief gestemd. Eerst zegt iedereen, dat ze, gegeven de mogelijkheid, door zouden willen op dit niveau, vervolgens wordt er (nog) wat harder gewerkt op de training en tenslotte durft het team zelfs een weddenschap met het bestuur aan, over de laatste 6 wedstrijden. Dat klinkt als hart voor de zaak.
Die weddenschap lijkt een grapje, maar het is natuurlijk wel het bestuur, dat ons eventueel weer moet inschrijven. Als we daar een goede indruk op maken, kunnen we meer van ze verwachten.
Kaj
Het wordt ons niet zo makkelijk gemaakt, met twee weken af wegens sneeuwvakantie, ziektes en na de Dan Brown achtige speurtocht-wedstrijd tegen Baros, vallen we weer een week uit.
Toch is de coach erg positief gestemd. Eerst zegt iedereen, dat ze, gegeven de mogelijkheid, door zouden willen op dit niveau, vervolgens wordt er (nog) wat harder gewerkt op de training en tenslotte durft het team zelfs een weddenschap met het bestuur aan, over de laatste 6 wedstrijden. Dat klinkt als hart voor de zaak.
Die weddenschap lijkt een grapje, maar het is natuurlijk wel het bestuur, dat ons eventueel weer moet inschrijven. Als we daar een goede indruk op maken, kunnen we meer van ze verwachten.
Kaj
dinsdag, februari 01, 2005
gerommel
De maalstroom van de wedstrijd maalt door.
Toch is het soort wedstrijden, waarvan we er nu eentje achter de rug hebben, waar we echt beter van worden. We hebben, voor de tweede keer dit seizoen, kans gehad een wedstrijd in ons voordeel te beslissen. Tot in de laatste halve minuut was dat mogelijk, elke fout was ernstig, elke goede actie belangrijk.
Slecht: niet aandachtig geluisterd naar de waarschuwingen vooraf. We zouden vooral 1 speelster in de gaten houden. Iemand krijgt een speciale opdracht en de rest denkt pfjoe, ik hoef haar dus niet te verdedigen. Van de eerste 20 punten maakt nr 7 er 14. De speciale afgezant wordt een paar keer afgetroefd, maar vaker falen haar teamgenoten in het helpen. In de aanval zouden we swingen en "touches" geven aan de center, on the move. Dat deden we niet en wel verzaakten we in de transition. We liepen niet hard genoeg terug en vielen aan de andere kant veel te weinig de basket aan.
Ok, coach, dat had je allemaal wel gezegd, maar nu weten we het ook. In het tweede kwart kruipen we behoorlijk dichterbij. 7 van de bal houden en tempo maken. We zien het nog wel zitten. Vooral als het publiek mee gaat doen en we fel blijven verdedigen halen we stap voor stap in. Akelig is, dat je bij zo'n vroege grote achterstand, niet veel fouten meer mag maken. In beter spel vallen fouten ook veel meer op. Het zijn domme klungels, die ons beletten om aan het begin van kwart 4 vlak op hun hielen te zitten, en even later er voorbij te gaan.
Niemand wil meer fouten maken, niemand durft het hol van de leeuw in.
En toch blijven we steeds mogelijkheden zien, bijna ernaast, maar lopen, weer geen fout gecalled op Iris, net de aanvalsrebound boven ons hoofd weggeplukt. Mogelijkheden genoeg, maar de ploeg, die de laatste minuten speelt doet het nét niet. En dus... had de coach beter toch nog een frissere speelster in moeten brengen? Die dan wel presteert? De maalstroom van de wedstrijd zoog ons de andere kant op. Een volgende spannende wedstrijd meer geluk/ meer prestatie? Graag.
Toch is het soort wedstrijden, waarvan we er nu eentje achter de rug hebben, waar we echt beter van worden. We hebben, voor de tweede keer dit seizoen, kans gehad een wedstrijd in ons voordeel te beslissen. Tot in de laatste halve minuut was dat mogelijk, elke fout was ernstig, elke goede actie belangrijk.
Slecht: niet aandachtig geluisterd naar de waarschuwingen vooraf. We zouden vooral 1 speelster in de gaten houden. Iemand krijgt een speciale opdracht en de rest denkt pfjoe, ik hoef haar dus niet te verdedigen. Van de eerste 20 punten maakt nr 7 er 14. De speciale afgezant wordt een paar keer afgetroefd, maar vaker falen haar teamgenoten in het helpen. In de aanval zouden we swingen en "touches" geven aan de center, on the move. Dat deden we niet en wel verzaakten we in de transition. We liepen niet hard genoeg terug en vielen aan de andere kant veel te weinig de basket aan.
Ok, coach, dat had je allemaal wel gezegd, maar nu weten we het ook. In het tweede kwart kruipen we behoorlijk dichterbij. 7 van de bal houden en tempo maken. We zien het nog wel zitten. Vooral als het publiek mee gaat doen en we fel blijven verdedigen halen we stap voor stap in. Akelig is, dat je bij zo'n vroege grote achterstand, niet veel fouten meer mag maken. In beter spel vallen fouten ook veel meer op. Het zijn domme klungels, die ons beletten om aan het begin van kwart 4 vlak op hun hielen te zitten, en even later er voorbij te gaan.
Niemand wil meer fouten maken, niemand durft het hol van de leeuw in.
En toch blijven we steeds mogelijkheden zien, bijna ernaast, maar lopen, weer geen fout gecalled op Iris, net de aanvalsrebound boven ons hoofd weggeplukt. Mogelijkheden genoeg, maar de ploeg, die de laatste minuten speelt doet het nét niet. En dus... had de coach beter toch nog een frissere speelster in moeten brengen? Die dan wel presteert? De maalstroom van de wedstrijd zoog ons de andere kant op. Een volgende spannende wedstrijd meer geluk/ meer prestatie? Graag.
Abonneren op:
Posts (Atom)