Dit blogje hebt u lang moeten missen. Er was niet zoveel te vertellen. Het was voorjaarsvakantie en dat betekende een boel vrije weekenden. De eerste paar weken was het daarom best lastig om de goede motivatie te vinden om scherp te trainen. En daarna, toen de pot tegen DAS dichterbij kwam en de noodzaak weer rees, viel de coach uit. Een vervelende rugblessure. Gelukkig is daar coach Pieter, die de zaak goed op scherp hield en ook de succesvolle trip naar Delft begeleidde. Ik kon blijkbaar gemist worden en daar doen we het voor, als coach. Overbodigheid, Misbaarheid.
Spannend was het wel om van grote afstand mee te maken hoe het ging. Gelukkig haalde ik donderdag weer een training en vanaf mijn stoel kreeg ik een goed gevoel over waar we stonden en ik had zin in de wedstrijd tegen Grasshoppers.
Wat baalde ik vanmiddag toen de pijn weer even zo hevig was, dat ik niet op de fiets kon. Weer een finale die aan mijn neus voorbij ging en daarmee de beste medicijn.. uilen zien winnen. Fijn dat. Fijn dat ik gemist kan worden..... maar ik mis het zelf wel....
Gelukkig maar dat de verlenging van het seizoen met de wedstrijd van vandaag weer dichterbij komt. Ik hoop niks meer te missen. Uilenbasketball is toch het leukste van dichterbij..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten