Vorige week ook groen tegen groen, vandaag klopten de shirtjes. Er klopte wel meer. Dat kon ook moeilijk anders.
De eerste 7 minuten klopte het. De press stond er nog wat traag maar leverde toch veel op. Naar 16-4 spurtten we weg. In het tweede kwart plaatsten we nog een run van 19-6 en bij rust was het 43-19. Toch leverde Groene Ster, met oud uil (en specialist op dit gebied) Judith Weening flink weerwerk in de rebound. Zelfs wel zoveel, dat we dit in de rust als zorgenkindje bestempelden. We moeten ons tenslotte vast voorbereiden op de centerloze periode, die eraan zit te komen. Daarnaast wilden we in de tweede helft graag nog wat meer schwung in de swing en zouden we ons dus meer op ons weakside spel gaan concentreren.
Het derde kwart is er vaak een van wat verslapping. Begrijpelijk soms maar daarom niet minder verwerpelijk. Al je teamgenoten en tegenstanders hebben altijd recht op je volle inzet. (dat je een mindere dag kunt hebben, alla; minder geconcentreerd omdat je toch beter bent: niet als je nog beter wilt worden) Ook dit derde kwart was het minste stuk wedstrijd. Nou was de coach toch al wat emotioneel angehaucht, dus de ontploffing liet niet tevergeefs op zich wachten. Dit zijn de ogenblikken, dat ik Meindert van Veen zo goed begrijp. Coach heeft het bijna nergens anders over als over voetenwerk en dat je niet alleen met je handjes moet schoffie loeren en wat doet het groene collectief op de vloer???
Enfin, zo slecht zijn ze ook weer niet dat ze me kwaad willen houden en nodig was het ook niet. Ze stonden meestal zo goed, dat de ballen vanzelf kwamen. Aan het begin van het laatste kwart stonden we op 68. Reëel gesproken te laag om honderd te halen, maar Laura Maatman is, doordat ze zich op de bank zit te verbijten, natuurlijk nog helemaal fit en vol dadendrang, dus die vindt dat niet. Ze weet ook feilloos op te diepen, dat we verleden week in het laatste kwart ook 33 punten maakten. Coach vindt het belangrijker om zo weinig mogelijk (geen) punten tegen te krijgen. Beide doelstellinge worden niet gehaald maar wat scheelt het. (28-3) In Natalie's laatste wedstrijd en op Emily's verjaardag zit trakteren voor de honderdste er niet in. Beide hadden het graag voor ons over gehad. Eindstand: 96-38. Scores: Margreet 20, Fre 18, Elke 13, Charlotte en Natalie, bij wie ook wel iets prikte, 10.
Maar zo was het ook goed.
We staan aan het begin van een nieuwe periode. Natalie krijgt een total makeover from the hip en komt volgend seizoen pas weer, dubbel en dwars. Iris begint langzaam weer wat te strompelen. Meer en beter voetenwerk, press niet alleen als luxe, maar als noodzaak, beheerste aanvallen met reboundkansen, zonder Iris en Ali, die altijd ook wel rommelschoten rebounden...
Spannend. Hopelijk komen Iris en Laura toch weer snel terug. Doen Peter en ik de humor op de bank wel weer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten