Alles stond al, de muziek klonk, toen ik zaterdagochtend kwart voor tien binnen kwam in onze speelhal. (Geen tijd, kwart over tien bal omhoog. Het overkomt ons erg vaak, dit seizoen. Gelukkig kan de wedstrijd tegen de Shadows naar zondagmiddag drie uur verschoven worden ipv een dergelijk omdraaitijdstip.) Nog geen tegenstander te zien. Ik ging eerst even wat anders doen en bedacht dat dit een goed moment zou zijn voor de "take the court drill". Dat is een oefening waarin je de proporties van het veld goed op je laat inwerken en waarvoor je het hele veld nodig hebt. Ik zal het ze zo zeggen, dacht ik. En laten ze het nu gewoon uit zichzelf aan het doen zijn! Wat geweldig, dat ze zo op hun qui vive zijn. Een golf van trots welde in me op. Voorbespreken in het aparte zaaltje zou ten doel hebben de arousal, de scherpte, waar nodig aan te punten. Nergens voor nodig, vandaag. Wanneer maak je dat nou mee, als coach. Zo'n intens gevoel dat er een brugje van begrip tussen jou en je team zit. Daar doe je het toch voor. Vóór de wedstrijd nota bene. Ik ging wat anders doen, een kunstlichtje laten aansteken ofzo, maar een ander lichtje was al aan. Onderweg balde mijn vuist zichzelf en deed m'n arm een Lee Towers gebaar. Ik kon er niks aan doen. En prikte er zelfs wat achter m'n oog?
Deze dag kon niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten