PCA

Ik houd niet van verliezen. Ongelukken en nederlagen gebeuren, daar is niets aan te doen. Er mee omgaan is de kunst. Niet winnen tegen elke prijs maar overal winst uit weten te halen. Ik hou er niet van, maar ik geloof ook niet in verliezen. Verliezen is alleen, als je niets leert van het verlies.
Uit Amerika zijn de kreten wel bekend: do-or-die, winning is not the most important thing in life; it's the only thing. Voor sommige sporters en coaches is het winnen zo belangrijk geworden, dat het al belangrijker lijkt, dan het spel of de sport zelf. Ook buiten Amerika ("voetbal is oorlog") is het bijbehorende gevoel de bovenliggende gedachte geweest. Langzaam sijpelt wat bovenligt door in lagere regionen van sportbeoefening.
Laatst hoorde ik hoe een mini-coach (let wel: kinderen van onder de twaalf!) een scheidsrechter fysiek bedreigde. Belachelijk en verwerpelijk natuurlijk, maar wat hem in mijn ogen vooral voor schorsing en heropvoeding in aanmerking doet komen was, dat hij dit in het bijzijn van zijn spelertjes deed. Voorbeeldfunctie? Reken maar. De coach hield de scheidsrechter verantwoordelijk voor zijn verlies op het basketball-veld. Dat er daarnaast nog een veel groter verlies was te betreuren, ontging hem volledig. Dit is een extreem voorbeeld, maar respect en sportief gedrag lijken soms wel vreemde begrippen te worden en voor het ontbranden van korte lontjes, is bijna niks nodig.
Omdat ook in de States steeds meer sportmensen dergelijk gedrag willen tegengaan, bestaat er al een paar jaar een PCA, Positive Coaching Alliance, die steeds meer aan de weg timmert. Hun Mission Statement:
"A Positive Coach helps players redefine what it means to be a winner through a mastery, rather than a scoreboard, orientation. He sees victory as a by-product of the pursuit of excellence. He focuses on effort rather than outcome and on learning rather than comparison to others. He recognizes that mistakes are an important and inevitable part of learning and fosters an environment in which players don't fear making mistakes. While not ignoring the teaching opportunities that mistakes present, he teaches players that a key to success is how one responds to mistakes. He sets standards of continuous improvement for self and players. He encourages his players, whatever their level of ability, to strive to become the best players, and people, they can be. He teaches players that a winner is someone who makes maximum effort, continues to learn and improve, and doesn't let mistakes (or fear of mistakes) stop him or her."
We have said that a Positive Coach is a "Double-Goal Coach." A win-at-all-cost coach has only one goal: to win. He or she is concerned primarily with teaching skills and developing strategy designed to win games. A Positive Coach also wants to win but has a second goal: to help players develop positive character traits, so they can be successful in life. Winning is important, but the second goal, helping players learn "life lessons," is more important. A Positive Coach puts players first."

Het bovenstaande is een letterlijke tekst afkomstig van de website. Ik heb hieraan niet meegeschreven. Geloof me.
De belangrijkste voorspreker is Phil Jackson. Van Phil heb ik ook wel eens de verzuchting gelezen: "I am a member of the PCA, and I've committed myself to using 5 positive comments to one negative one, but boy, can it be tough." (over Kobe)
Ook positieve coaches houden gewoon niet van verliezen.

(zie de bovenstaande link)