Aan het eind van de ongelofelijke wedstrijd, waarin Jason Terry en de Mavericks het lot van de desintegrerende Lakers bezegelden, kwam er een glimlach bij de verwondering van Phil Jackson.
Hij stopt. De twijfel of hij het allemaal wel goed heeft aangepakt zal ook door zijn hoofd zijn gegaan. Maar na de gemiste layup van Artest zal hij berust hebben, zoals dat gaat met mensen die weten wat Zen is.
Jackson zal ook vastgesteld hebben met enige reflectie dat hij zo menselijk was om op de valreep nog een boete van ruimschoots mijn jaarsalaris te halen voor commentaar op de leiding.
Een vergissing waar je een beter mens van wordt. En als coach, maar dat hoeft niet meer.
Ik had veel met Jackson: domineeszoon, halve hippie, zachtaardig zonder van zijn hart een moordkuil te maken, geloof in het goede in de mensen en in de positieve benadering. Omdat hij dat ook allemaal leuk kon opschrijven heb ik helemaal veel aan hem gehad. Bedankt Phil. En ik ben benieuwd naar het laatste boek...
1 opmerking:
En Kaj ik moet zeggen, met sommige beslissingen tijdens wedstrijden deed Phil Jackson me ook veel aan jou denken als coach!
Een reactie posten