Is it a glass ceiling? No, it'sa sticky floor. Vrouwen schijnen vaak te zeggen dat ze niet zo nodig hoger op hoeven. Vrouwelijke solidariteit en respect dwingt ze dan misschien ook wel vaak om onder de honderd te blijven. De tegenstander heette Jumping Five, ze waren aardig, deden goed hun best en verdienden ons respect.
Als je tegenstanders respecteert, neem je ze serieus en speel je zelf ook op je best en soms breekt het plafond dan vanzelf.
Het was in het begin van de tweede helft van de competitie en we waren bezig om onze full court game weer in een nieuw jasje te steken. We scoorden best aardig maar we deden ook nog genoeg fout om veel van te leren. Het mooie van veel scoren, is dat je dus ook veel herkansingen krijgt om echt beter te pressen. Goed uitgevoerde herkansingen leveren nieuwe herkansingen en opeens was er, in razend tempo, een serie scores. Als je even je neus was snuiten, keek je tien punten later weer op en dan bleef je wel even kijken hoe lang de run door zou gaan. 19 punten in iets meer dan 2 minuten is echt wel uitzonderlijk. We zullen nooit weten hoever het door had kunnen gaan want het werd rust en daarmee ging de druk van de ketel, maar het is goed te weten dat zoiets kan. Hoe ver moet je achter komen om er niet meer in te geloven?
Verder maar ermee.
Eeva 35 punten (de meeste simpelweg door goed opstellen in de rebound), Toya 23 (de meeste op snelheid), Femke 14 (de meeste met rechts), Saskia 12 (de meeste met bord), Marjo 10 (allemaal met hoofdpijn), Denise 10 ( allemaal uit de clutch)
Het mooi van zonepress is, dat de scores natuurlijk allemaal door het team worden geproduceerd. Ook Marlies (meeste deflections van iedereen) Charlotte (op drie verschillende plekken inzetbaar en overal goed) en Lycke (meeste bijgeleerd van iedereen) droegen meer dan een steentje bij waarmee het plafond werd ingekinkeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten