Ons trainen is spelen, ons spelen is trainen, dus is dan onze wedstrijd verdwenen?
Het grote doel is en blijft stapjes maken, beter worden en meer kunnen met basketball.
De passie gaat ook wel in die richting, maar daarnaast kent het team een sterke motivatie tot presteren en wel nu. En dat is leuk en goed en lastig. De coach moet af en toe wel het team teleurstellen en er op wijzen dat het eredivisieniveau vandaag nog iets te hoog gegrepen is. Als je dat eigenlijk wel wilt, faal je misschien wel. En als je al zou slagen? Ben je dan klaar? En dan?
Voorlopig kunnen we nog wel even vooruit.
Highlanders stelt ons zaterdag behoorlijk op de proef met een zone. Goed voor ons om de afspraken weer eens na te lopen.
Ze nemen de ballen snel in, zodat onze overschakeling sneller moet en andere zones in de press minder comfortabel aanvoelen. We moeten de paraplu nu vaak in de opklapstand zetten en dat zijn we niet gewend. Highlanders bestaat uit speelsters met behoorlijk balgevoel en individuele handigheid, maar als team hebben ze moeite om de goede acties met elkaar te verbinden. Bij rust is het verschil wel gemaakt: 48-21, als een walk-over voelt het absoluut niet.
Maar dan gebeurt weer waardoor de press juist wel weer als comfort zone-press voelt: We weten dat er een moment komt, waarin hij echt gaat werken en de tegenstander dat ook weet. In de derde periode maken we een 33-3 run met veel plezier en groot gemak en in het vierde knallen we weer stevig over de honderd. 112-29.
Eeva hield haar gemiddelde op peil met 34 punten, Marjo nam alleen maar goede schoten en maakte 20, Femke was ook bijna 20 maar qua punten nog maar 17, Saskia was weer goed op dreef met 12 en verder deed iedereen haar duit wel in het zakje.
Volgende week wordt het echt leuk: vroeg - maar leuk. 09.00 Vinkhuizen tegen Scylla in het wit. Ik heb het niet bedacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten