Deze plek is een vertrouwde. Hier kan ik altijd opschrijven wat me bezig houdt in het basketball. Of eigenlijk ons bezig houdt. Het gaat hier namelijk meestal over teamsport en bijna altijd over mijn team.
Het is dus ook gek, dat ik hier zo lang niet geweest ben: Het was al moeilijker om fris van de lever iets te schrijven door mijn dagelijkse bezigheden in het begin van de week. In het weekend roept het gezin steeds krachtiger. Dan is ook nog mijn wijze klankbord heengegaan met alle nasleep vandien. En: let's face it. De resultaten waren ook niet best en vrolijke stukjes schrijf je nu een keer makkelijker.
Bij de 20ste wedstrijd van het reguliere seizoen werd het me allemaal te veel en deed ik iets wat ik in ruim 30 jaar winnen en verliezen nog nooit gedaan heb. Ik hield op te coachen. Liet het spelen van de tweede helft helemaal aan de meiden over. Dat was al een vreemde positie.
De laatste gezondheidsontwikkelingen helpen ook niet echt: mijn medicijnen "doen" het niet meer en m'n hart kan op eigen kracht het werk slecht aan.
Ik word nu "opgeladen" met een nieuw medicijn waar ik ook niet echt blij van word. En zolang die niet werkt, ben ik niet in staat om als basketballcoach actief te zijn.
En zo vond ik mezelf terug in de vreemde hal van Kardinge. Ik deed even ubuntu met de zeven aanwezige meiden, introduceerde Hans Nieboer als stand in (waar ik heel blij mee ben) kreeg nog een fijne bearhug van coach Lace Strong van binnenland en verdween naar de vreemde plek van de tribune.
De plek van beste stuurman is me niet vreemd maar om mijn eigen meiden zo van boven te zien was wel erg gek.
Het was goed dat ik daar zat. Er waren ook goede mensen om me heen en het was echt heel zinvol ook voor het verloop van de wedstrijd: De eerste acties van Fre bijvoorbeeld prikkelden ook daar boven het patroon waarin de coach keek. Als coach word je allergisch voor bepaalde situaties. Misschien had ik haar wel meteen gewisseld. Coach Hans mopperde wel maar bleef relaxed en dat was maar goed ook want Fre was juist van plan de beste wedstrijd uit haar loopbaan te gaan spelen.
Dankzij haar driepunters (die op goeie momenten in de wedstrijd vielen maar waarvan sommige mijn buurman de opmerking: "zo die navel is ook meteen weer schoon", ontlokte....) maar ook door een goede fase van algehele verdedigende alertheid werd in het tweede kwart een mooie voorsprong opgebouwd. In de laatste 6 minuten van de eerste helft scoorde Binnenland helemaal niet.
Het ging goed. Het gaf de toeschouwer moed. Tot mijn verbazing kwam zelfs het ritme in mijn rikketik terug.
Omdat ik al had besloten niet tot het einde te blijven, verliet ik -en ook dat was heel vreemd- de wedstrijd na het derde kwart. Ik zag de Uilen wel iets meer moeite hebben maar concludeerde, dat 13 punten niet zouden worden teruggehaald tegen een vastberaden verdediging. (bij 10 of minder was ik niet helemaal gerust geweest.....)
Omdat ik niet meteen een juich-smsje ontving toen de wedstrijd afgelopen moest zijn, heb ik me nog wel even onbestemd ongerust gevoeld maar gelukkig: 63-59: er was voldoende marge.
En dat die Fre zo'n goeie pot speelde! 20 punten voor deze schutter.
Vreemd, Fre. Maar goed vreemd. Mag wel een gewoonte worden. Net als winnen. En als ik het dan ook nog voor het zeggen heb, zou ik dan ook wel weer op m'n eigen plekje willen zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten