oude wijze fan

Afgelopen zondag was de allereerste wedstrijd waar ik bij betrokken was, die ik niet op de een of andere manier met mijn vader heb gedeeld. Ik vroeg hem of ik even weg mocht, weg van het ziekenhuisbed, waar hij met een dubbele longontsteking ligt te worstelen, om te coachen. "Neu, niet doen", deed hij. 'Helpt toch niet", grapte hij er achteraan. "Je weet toch hoe ik daar over denk, Pap? Het gaat toch in de eerste plaats om de manier waarop?" Daarop maakte hij zijn gebaar van "perfect", een cirkeltje van duim en wijsvinger. Toen ik echt ging vroeg hij nog: "is er nog kans, dat jullie uit die onderste regionen komen?" Onderste regionen is echt een uitdrukking voor hem. "Tuurlijk, Pap. Dan is dit wel een cruciale wedstrijd" Het was goed.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.