Een mooie zondag. Onze verloren bal teruggehaald dankzij onze eerste Uilen-coach, scherp gebleven in de derby met Moestasj met als beloning bijna 40 minuten goed spel en en hoge score en aan het eind van de middag nog een mooie zilveren plak van Renate, en gelukkig ook nog achter een andere Nederlandse. Ik had de rangschikking graag andersom gezien, om het nut van goede training aan te tonen (en om chauvinistische redenen), maar alla.
Met al deze gebeurtenissen op een rijtje blijft het wereldbeeld intact. 1 Lange termijn: Eens een Uil, altijd hart voor de Uilen. Coachesnetwerk brengt het materiaal terug. 2 Korte termijn. Wat goed is komt snel: Dat je met veel enthousiasme ook veel kunt bereiken toont Wüst aan. Jonger dan de meeste Uilen en al naar de top. Nooit verwacht. (Naar Pat Riley zou ik zeggen "een innocent climb") 3 Middellange termijn. Uilen heeft meer ervaring en langer hard getraind dan Moestasj. En veel geleerd van tegenslagen. Net als Renate Groenewold. En het blijft sport. De valkuil is altijd: we doen alles goed, alles om de bekende tegenstanders te verslaan, dus we hebben recht op de winst.
Moestasj was verzwakt, maar ze verdienden ons respect. Geen enkele tegenstander verdient "let-down". Speel tegen ze op je best, dan hebben we een win win situatie: wij beter, zij beter. Niemand verliest.
Dik compliment voor de Uiltjes: we speelden gewoon zo goed en zo simpel mogelijk en werkten aan ons eigen inzicht. Motion offense: kijken, communiceren en bewegen. Alle bewegingen hebben met elkaar te maken. Beter dan ooit betrokken we de binnenkant bij de buitenkant van de aanval. Swings met ballen naar binnnen en zelfs inside-outside-inside situaties deden zich voor. Natalie gebruikte eindelijk weer eens de ruimte die ze zelf al een hele poos creëert, Iris heerste in de lucht, Margreet stal, zonder op zwijntjes te jagen, Charlotte, Lyet en Jorieke sprinten, reboundden, passten en verdedigden dat het een aard had, Fre had nauwelijks meer fouten dan driepunters heel blij waen we ook met de speeltijd en inzet van Emily, die ook de parel van de wedstrijd uit haar handen liet komen, een schoonheid van een onnavolgbare pass.
Uitslag; 105-38. Scores: Natalie 23, Margreet 19, Jorieke 12, Fre 11, Iris 10
Maar ook over m'n andere meiden kon ik niet ontevreden zijn. Natuurlijk liep er veel niet, door het Uilen overwicht in lengte en in aantal waren ze bij voorbaat in het nadeel. Steeds weer pakten ze zich zelf bij de lurven en gingen ze er weer voor. Qualitytime. Marije bleef aanspeelbaar en stapte anders naar buiten en bleef goed mikken, Sonja, Vera en Tessa goooiden af en toe alle schroom van zich af en verbaasden met doelgerichte acties, en Bianca en Rebekka bleven het uiterste van zichzelf vragen, wat wel bleek uit hun body language aan het eind van de wedstrijd. En meer waren er niet.
Redenen genoeg om vanuit hier een doorstart te maken
We moeten hier ook weer een poosje op teren. Volgende doel: wedstrijd tegen het Nederlands U16 team op 26 februari. (met Elke?) (Elke?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten