Cookie kwam ik voor het eerst tegen in seizoen 1978-79. De wedstrijd Sporty-Groene Uilen, te Leeuwarden. Niemand noemde hem Emile of Priest. Hij viel op tussen de witte Friezen en de harige studenten. Ze speelden in iets rozigs, denk ik me te herinneren. Onze kleurenblinde coach Skala zag het verschil niet, maar noemde hem wel een paar keer. Ik denk dat wij wonnen, maar dat zal niet aan hem gelegen hebben. Zijn energie was niet gauw op.
Hij bleef het Friese basketball lang trouw, bouwde aan degelijke jeugdploegen, trainde regionale selecties, en slaagde er steeds in om die energie voor een groot deel op die teams over te brengen. En opeens, zo’n twintig jaar geleden, dook hij op bij ons, als assistent van Hans Nieboer, bij het Uilen -mannenteam in de promotiedivisie.
Hij keek om zich heen, werd op slag verliefd op het studentenbasketball en is nooit meer weggegaan. Ook als gezicht en aanspreekpunt van de vrouwenteams gaf hij zich totaal. Cijferde zich weg, offerde zich op en stapte weer naar voren als dat gevraagd werd. Tot afgelopen week. Toen was de de spreekwoordelijke energie toch een keer op.
Om hem nog een keer te karakteriseren, citeer ik graag Bonny Appelman. Haar alleszeggende reactie toen ze zijn naam hoorde noemen (niemand noemde hem bij ons nog Cookie…) als coach van de vrouwen van Uilen: “Je zou elk team een Emile gunnen!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten