schouderklopje

We roepen onze Mojo over ons af, in de yell. Mojo is ons eigen positief gevoel over hoe het nu gaat en de uitstraling daarvan; een samenspel van onze identiteit, onze resultaten, onze reputatie en het accepteren van hoe het is. Onze Mojo is onder constructie, zullen we maar zeggen. Direct na de wedstrijd van vorig weekend was het meer Nojo. Maar dat is niet terecht: onze resultaten zijn, in punten uitgedrukt nog niet zo stralend, maar we zien wel terug wat we oefenen. Nou is er wel veel te oefenen, maar dat doen we dan ook heel serieus en met veel aandacht voor elkaar ook. Bij dit team gebruiken we de deliberate practice planner. Vorige week hebben we weer nieuwe prioriteiten voor ieders eigen ontwikkeling gesteld en elke training hebben de meiden tijd om daaraan te werken. Ze zoeken een partner en coachen elkaar. Kris en ik zijn er voor het rondlopen, vragen beantwoorden en af en toe.... kunnen we allebei niet laten.... een ongevraagd advies. Bij het afsluiten van het "moment voor jezelf" van donderdag, was er een mooi gebaar: Eva en Margrit sloten hun samenwerking af met een schouderklopje ... meer een aai, nog.... en de tekst: "Nou.....!" Bijna niks en helemaal genoeg. Ubuntu onderweg naar Mojo.