Puntje puntje

Op zich ben ik wel iemand van lange termijn en grote verbanden. Toch hoop ik dat we gaan spelen met kleinere termijnen. Nul minuten vooruit, stel ik voor. Ik zat zelf wat te denken aan punt voor punt zelfs. Tegen Moestasj begonnen we goed. We lieten ons zien, we scoorden, we kwamen voor en we geloofden erin. Geen flauwe kul, aanvallend waren we echt goed. Verdedigend lieten we wel wat liggen en het was vooral de manier waarop Moestasjs Mo door de verdediging sneed die indruk maakte. Omdat de tegenpartij ook nog wat verder was in het doorzien van onze aanvalsplannen, draaide het momentum van ons weg. In het tweede en derde kwart werden we overklast en geloofden we er niet meer in. De punten die we dan niet scoren en die we tegen krijgen, krijgen veel meer gewicht. Ze worden verzwaard door de vorige keer dat we niet scoorden en bezwaren ook de volgende poging. Het dik op de broek krijgen gaat een eigen leven leiden en wordt belangrijker dan het nu dingen goed doen. Dan kunnen we het niet meer en hoeven we ook niet meer. Maar ook als de tegenstander beter is, dan kun je toch je eigen ding, nu, zo goed mogelijk doen? En ook als je goed speelt, verlies je heus wel van een betere tegenstander. Slecht spelen mag ook als het maar spelen blijft en het geen werken wordt, of vechten, of balen. Want eigenlijk... Kunnen we het wel, zoals we in twee vrijuit gespeelde kwarten laten zien: twee kwarten van spel: uitslag Uilen 29- Moestasj 32.... Twee kwarten van strijd: uilen 11- Moestasj 35.