Op de international page van de UK stond op 3 februari een alarmerend stuk. Buitenlandse studenten zijn op elkaar aangewezen. Nederlandse studenten kan het niets schelen of Ilya, George, Kim, Chiara of Eeva goed terecht komen in Groningen. En dat is niet goed:
Geen integratie, geen meerwaarde, onvoldoende internationalisering en geen goeie reviews die onze ranking in de internationale Universiteitscompetities opkrikken.
Alarmbel: “We doen er alles aan om allerlei activiteiten te ontplooien! En het wil maar niet lukken: Groninger studenten willen geen mentor worden en als ze de buitenlandse concullega’s al eens een keertje mee nemen de stad in, switchen ze bij het eerste biertje weer naar Nederlands!
En wat we ook maar organiseren: bijeenkomsten, party’s, borrels. Het helpt niet!”
Sport, zei iemand zachtjes. Sport! Nu wat harder en met iets meer nadruk.
HALLO!!! SPORT!!!!
Heb ik de aandacht? Dank!
Integratie en samenwerking hoef je niet te zoeken. Dat zijn wenselijke bijproducten van gezamenlijke inspanning met een gemeenschappelijk doel. Sport levert alles wat die arme , onaangepaste en onwelkome studenten nodig hebben.
Onwelkom? Ik kijk met heel veel plezier terug op en vooruit naar de inbreng van alle Spanjaarden, Schotten, Deensen, Slowaken, Perzen, Amerikanen, Italianen en Finsen op ons pad. Er is gezweet en gesmeed. Inspiratie en integratie. Rennen doet wennen. Een gezamenlijk doel en daar moet een bal in.
Separate Worlds? De wereld is klein - de sporten zijn groot.
Taalbarrière? De verbondenheid die je met iemand voelt, als je met die persoon een mooie give & go loopt, bij een lekkere voorzet, bij een yell na een overwinning, is vele malen groter dan na het gemiddelde gesprek van een half uur bij borrelnoten en bier.
Sport dus, besloot hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten