Na een geweldig basketballkamp met allemaal kampers om trots op te zijn en waarvan je hoopt dat ze allemaal bij de studenten terecht komen, en geinspireerd door de samenwerking met de andere coaches, beginnen we met het seizoen 08-09.
Er wacht een nieuw team. De meiden van Moestasj. Die heb ik in mijn lange loopbaan heel vaak getraind maar nog maar 3 keer -losse wedstrijden- gecoached. (volgens een snelle schatting heb ik 7 seizoenen he 1 van Moestasj gecoached, 9 seizoenen he 1 van Uilen, 4 seizoenen h 2 van Uilen en ongeveer 18 keer da 1 van Uilen.)
(trouwens een raar idee dat zo'n team dan nu maar eens aan de beurt moet zijn. Het gaat om de mensen en deze meiden vroegen het lief en spreken me aan, zowel de groep, als de individuele leden. Om nog even op dit punt door te gaan: troetelfilosoof Bas Haring vertelt over de tijd dat hij bij het allerbeste roeiteam zat, dat ooit bij de club bestaan heeft. Geen team trok zoveel blik. Ze deden alles met elkaar en alles voor elkaar. Het team was geweldig. Maar het teambelang vereiste soms ook, dat er een nieuw lid moest worden ingevoegd: beter, dus beter voor het team. Ook dit nieuwe lid paste zich geweldig aan: alles voor de ploeg, alles met de ploeg en weer een blik. U voelt al waar dit heengaat: aan het eind van het seizoen was er niemand meer over van het team dat er aan het begin stond. Onderweg was een volledig team weggevallen dat zich afvroeg waar al hun inzet en solidariteit al die tijd naar toe was gegaan. Daar moet een coach wel eens aan denken. Moet dat niet anders?)
De meiden van Moestasj zijn als sociale groep geen beginners meer. Er is al een behoorlijk platform van systeemdenken aanwezig en dat maakt het een mooie uitdaging om te kijken hoever we kunnen komen als lerende organisatie. Ik zie ze wel zitten. Sawu bona.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten