Zesendertig uur, zolang duurt een sterke negatieve ervaring. Dat heb ik wel eens ergens gelezen en zo is ook míjn ervaring. Vanochtend is weer een nieuwe dag aangebroken en ik kan weer vooruit kijken. Hoe zorgen we nu, dat duidelijk blijft, dat het zo niet goed was en iedereen ook weet wat de eerste stap naar verbetering is? En die ook wil zetten?
Ik verwacht, dat we van deze wedstrijd echt wat gaan leren.
De video zal zorgen voor een verduidelijking van het zelfbeeld. We kunnen zien wat er fout ging en wat voor indruk het spel op de toeschouwers (en, heel belangrijk, de medespeelsters!) zal hebben gemaakt. Wat voor verhaal vertelt het lichaam? Hoe graag willen we goed passen (aanspelen, niet afspelen) en rebounden. Waar kijken we naar als de bal onderweg is naar de basket? Hoe overtuigend klinkt een aanmoediging, een yell? A picture paints a thousand words et c'est le ton, qui fait la musique. En er zijn een heleboel situaties, foute, maar ook goede aan te wijzen, waardoor de benadrukte spelwijze duidelijk kan worden gemaakt. Echt coachen, dus, lijkt me fijn.
En dan slaan we de weg naar boven wel weer in.
Er waren ook wel lichtpuntjes waar te nemen, nadat onze ogen wat gewend zijn aan het duister.
Iris had toch maar weer een DDouble en scoorde tegen een behoorlijk % en al kafferde ik haar ook uit om die twee lelijke missers op rij, het waren haar enige missers.
Individueel kan ik wel meer dingen aanwijzen, maar dat doe ik wel op een andere plaats..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten