Sorry hoor, dit stukkie gaat niet alleen over basketball... (het leven is een metafoor...)
Vanochtend in de Volkskrant weer een mooi commentaar van de door mij gewaardeerde columnist Bert Wagendorp.
Net als ik heeft hij zijn hele leven -politiek- tot een minderheid behoord. De minderheid die gelijk had, natuurlijk, maar toch. Ook ik heb nog nooit op een partij gestemd die landelijk meedeed in een kabinet.
Samenwerken op links, roepen we allebei. Het is fijn om je weer zo begrepen te weten op p.2 van de krant. Totdat hij besluit dat D66 er wel en de SP niet bij hoort. Dat vind ik jammer.
Toen ik politiek gesproken ontwaakte, werd ik lid van de PSP. Gebroken geweertje. volledig achter Fred van der Spek. Compromisloos uiterst links. Op uiterst links kan het nu best eng zijn, toen mocht ik me rustig, behalve met portretten van Che ook met Marx zelf, Fidel, Mao en Ho Tsji Minh omringen. Je zou me op z'n minst een zolderkamercommunist hebben kunnen noemen.
De oudere kaderleden die op mijn studentenkamer kwamen, vertelden dan wel eens wat zij daarvan vonden, de discussie kon oplopen, maar de sfeer was en bleef - uiteraard- erg vreedzaam. Ik leerde veel van ze, niet in de laatste plaats over hoe je een verschil van mening kon gebruiken om een betere mening te vormen... Dat ging overigens net zo als met mijn iets oudere makkers van het Gronings Coaches Kollektief... Veel aan gehad, al die dialectiek, ook toen ik zelf in de positie van mentor en coach kwam.
De vorige samenwerking op links leidde echter tot Groen Links en na een hoopvol begin begon ik te vinden dat die partij wat teveel naar het midden schuurde. Nog tijdens het bombardement op Belgrado belde ik de SP en sindsdien ben ik daar. Ook de P vind ik hier nog steeds het meest terug. Ik schrik ook wel eens van dingen binnen de partij maar mijn vragen en zorgen kan ik altijd delen, ik krijg direct antwoord en natuurlijk ben ik het niet met alles eens. Stemde voor het associeren met Oekraïne, was geen fan van de aanpak van Ron Meijer, voel me vaak (socialistisch) internationaler en meer Europeaan dan wat gangbaar is bij de partij, maar in grote lijnen zie ik dit programma en deze mensen nog steeds het meest zitten.
Ik ben trots op mijn zoon die actief is bij Rood. Uiteraard hebben we discussies en uiteraard zijn we het heel vaak niet eens over welke kant we op zouden moeten met de staat van het land en de partij. Intern is het weer hommeles, wat bij Wagendorp net weer de overtuiging versterkt, dat je zo'n steile groep er niet bij moet hebben... Maar wat moet je met de aanstormende talenten die anders of meer willen dan wij? Ze eruit gooien? Met de wijsheid in pacht? Collega basketballcoach Ton Boot zou zeggen van wel.. Voorkom de crisis ...(Ik herinner me ook een jonge Renske Leijten, die door de ouwe Marijnissen op haar nummer werd gezet over een portret van Mao...) Maar het is wel sund van al die energie, he?
Een zich zelf respecterend team omarmt zijn bijzondere leden en geeft ze ruimte, blijft in gesprek. En pakt zoveel mogelijk van de wijsheid van de minderheid op. Dank ze voor hun inbreng, scherp je eigen mening daaraan. Pacifistisch in gesprek. Shoot hoops not people. En geldt dat misschien ook voor een samenwerkingsverband op links? Ik voel me niet zo steil als de Ventoux..Keertje over babbelen, Bert?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten