Sport in tijden van verwarring

Na vrijdag de dertiende leek het sommige instanties wenselijk om niet teveel mensen bij elkaar te krijgen. Voor de veiligheid. Sport is in principe iets wat de mensen bij elkaar brengt, dus rondom Parijs werd er ook niet gesport. Nou stonden de hoofden daar ook niet naar. Ongeveer de helft van de sporters die ik ken hadden hun hoofden van buiten en van binnen Rouge, blanc et bleu gekleurd. De andere helft wilde ook gedachten over Beirut en Bagdad erbij betrekken en dat was ook mooi. Let’s face it: bekend en dichtbij raakt je meer: bijna iedereen herkende deze straten waar het nieuws vandaan kwam wel. We weten wel bij benadering hoeveel ambulances er elke dag rijden maar als je bij jou door de straat een zwaailicht ziet gaat er een schok door je heen. 

Op andere plekken in Europa werd er stil gestaan alvorens de nabijheid van de tegenstander op te zoeken. De tegenstander werd even medestander. Mij deed het wel wat en ik denk iedereen wel. Ik heb dan ook helemaal geen berichten gehoord over rellen bij sportwedstrijden afgelopen weekend. Het besef dat sport verbroedert was even weer wat belangrijker dan winnen of verliezen. We weten allemaal weer waar we het voor doen en sportbeleving krijgt ook de extra betekenis van laten zien wat het leven leuk kan maken en zin kan geven. 

Onze wedstrijd ging dus door en was een speciale beleving en dan is het niet doorgaan van het feestje in Hannover extra akelig. Hoe eerder de sportcompetities in Syrië weer beginnen hoe liever het me is. Extra aandacht in de wederopbouw – zo gauw we daaraan toe komen – voor velden, banen en hallen. Liever ballen dan bommen. Shoot hoops, not people.