In het tweede kwart bleven we scoren, maar ook missen. Niet
alleen lay-ups gingen opnieuw mis maar ook rebounds werden afgesnoept of
stuiterden uit, terwijl aanvalsrebounds niet werden bekroond met een score. De
tegenstander bleef lang op 10 punten staan en leek de koppies zelfs te laten
hangen, ze leverden bal op bal in, wat ons uitstekende fastbreak mogelijkheden
opleverde. Coaches en team werden daar dan ook heel enthousiast van. Er was
maar één partij die de lakens uitdeelde en een uitbouwen van de voorsprong leek
logisch. Maar…. We bleven missen. Maar liefst 5 keer in het tweede kwart kwamen
we in zo’n ideale overtal situatie uit en vijf keer kwamen we niet eens tot een
schot: de missers bestonden uit: loopovertredingen, slordige passes, voeten op
en over de lijn en overmatig sociaal gedrag. (Nou is 4-1 ook lastig… waar
moeten die twee anderen, die óók vrij staan, in vredesnaam heen immers?)
Met 6 punten vóór bij rust overheerste toch het beeld dat we
beter konden en ons overwicht in meer punten zouden uitdrukken. Dat beeld werd
niet echt bevestigd in het derde kwart:
het verschil bleef hetzelfde, er gebeurde nog steeds veel goeds. De inzet bleef
onverminderd hoog en het rendement onverminderd te laag…
In het vierde kwart ging het opeens mis. We leverden de bal
een paar keer heel fataal in en voor het eerst in de wedstrijd kwam Celeritas
voor te staan. Het was maar één puntje en het duurde maar één balbezit, maar
het was daarmee wel weer een echte wedstrijd geworden en opeens telden de
missers loodzwaar. Geweldige backdoor: mis. Geweldig getimede drive: mis. Prima
twee tegen één: mis. Goede outofbounds optie: crazy shot: mis. Vrije worpen..
mis. Nog twee out of bounds spelletjes: niks. De tegenpartij scoorde twee keer
vanaf de vrije worplijn en poef. 5 punten achter: Game over. Zonde van de valse
start. Mrs. Game.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten