Half zeven ging de wekker in Stedum. Er moest nog diesel bij in voor dat we om kwart voor acht(!) naar Leeuwarden vertrokken voor een ingelaste wedstrijd tegen De Groene Ster 2. Het werd een gedenkwaardige ochtend. Niet alleen het tijdstip maar ook het feit dat we speelden met zegen van boven was vrij uniek. ( dat laatste vraagt om enige uitleg: Toya en Linda moesten vandaag hun inbreng tot luchtsteun beperken. Zij vlogen, toen de bal omhoog ging naar teamgenoot Karine op Curacao. Die jeugd doet maar.)
We waren heel erg op tijd in het Kalverdijkje. Met koffie, en ideaal dagritme, een riante inspeeltijd en de aanwezigheid van 8 vrouwen waaronder voor het eerst een heel gretige Marlies, waren de voorwaarden voor een goede pot aanwezig. De tegenstander zag er ook goed uit: technisch, snel en met behoorlijk wat lengte.
Aanvallend waren we heel goed bij de les, verdedigend wat minder. Het switchanddeny leek wel pools te zijn en dus was DGS steeds gevaarlijk met insnijden. Dat het verdedigend beter moest was wel duidelijk. Meer samenwerken en tegelijk meer het eigen ding goed doen. Bij 26-25 voor ons, eindigde een grondgevecht in pijn bij Marlies. Ze wreef over haar oog en had duidelijk pijn, ook nadat ze er iets uitgehaald had. "Wat heb je nou in je hand?", vroeg ik toen ze aan de kant kwam. Ik werd er geen wijs uit. Een klein, ribbelig, wit ding. "Had je dat in je oog?" Toen liet ze eventjes haar mond zien. Hoe het kan is niet te snappen, maar een snijtand was doormidden en op een of andere manier in de omgeving van haar oog terechtgekomen. Laat dat maar even doordringen.......
Nu reizen we gelukkig met een nogal uitgebreide medische staf, dus het was volstrekt geen toeval dat er twee Duitse tandartsen op de tribune zaten. Zij konden Marlies voorlopig geruststellen. Voor de rust in de rest van het team was het te laat. Door de schok stokte de score helemaal en het rust signaal kwam bij 40-26.....
Ook de rust zorgde niet voor rust en terwijl DGS verder uitliep groeide het gevoel van chaos en onmacht bij ons. Eindelijk, in het begin van het vierde kwart begonnen we weer met concentratie en veel meer court sense te spelen. Een heel ander gezicht, echt weer basketball met vijf spelers. Mooi om het vertrouwen weer te zien groeien. De achterstand begon zelfs weer overzichtelijk te worden. Met nog een minuut of vier te gaan was het tijd voor wat positive reinforcement.
Met complimenten moet je om weten te gaan...... het spanningsboogje was blijkbaar aan het eind en de uitslag werd nog eventjes geflatteerd. 74-50. Zo groot was het verschil niet. Als we de volgende ontmoeting de concentratie iets langer vast kunnen houden en we een beeld krijgen bij switchandeny.... liggen de kansen ongeveer op 50-50.
En dan keren we huiswaarts. Marlies met een stukje gebit in een zakje en wat kleine brokjes in een bekertje met spuug in de hand. Zoveel dag is er nog over, dat Mareike zelfs zegt dat ze zin heeft in haar volgende activiteit . Ze heeft al zolang niet geontbijt met haar broer......
Nabericht: om een uur of twee krijg ik een smsje van Marlies: de tand zit er weer mooi in. Vandaag nog even rustig maar donderdag gewoon weer basketballen. En dat het leuk was. (!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten