onaantastbaarheid

Elke week van dit soort wedstrijden graag. Een tegenstander, die niet meteen op haar knietjes gaat liggen. Goed spelen - wat we kunnen - tegen een bijna gelijkwaardige tegenstander.
Wat moest de objectieve toeschouwer denken van de wedstrijd tegen Dyna? Bij voetbal zou je spreken over een "veld-overwicht", zonder dat dit "tot uitdrukking kwam in de score". Als het ging om uitgespeelde aanvallen, deed Dyna het niks slechter.
Hun scotkeuze en rebound oogde in de eerste helft zelfs beter. Dankzij ons schot van buiten kwamen we in het tweede kwart pas weer boven te liggen. Altijd een griezelig gevoel: "when you live by the jumpshot, you can also die by the jumpshot", weet een coach. In de tweede helft viel het niet, scoorden we onze breaks niet, maar vonden we elkaar wel veel beter in de bucket van de Friezinnen. Niet alle prachtige assists leverden ook scores op, helaas, zodat Dyna, dat zelf toch behoorlijk goed bleef doorkomen onder aanvoering van oud uil Marika Visser, aan het touwtje bleef hangen. Het maximale verschil werd 9 punten en we moesten daar erg hard voor blijven werken. De vijfde fout van Marika, met nog minder dan 3 minuten te gaan, gaf ons het laatste duwtje dat we nodig hadden om deze eerste echte wedstrijd te winnen. (En uiteindelijk leven we door de driepunters.... ) Uitslag 64-57, na 34-30 bij rust.
Goed: scheidsrechters!
Minder: "onafgedwongen" slordigheden. (Wel de verdienste van Dyna, dat ook had kunnen breken, maar dat nooit deed. Daardoor was elk balbezit steeds cruciaal. Zenuwachtig. Pas op het laatst speelden we daarnaar.)
Nog minder: dit was de laatste wedstrijd van Alice. Zij kan haar hobby alleen betaald uitoefenen in Den Haag. We zullen haar missen.
We zullen ook Emily nog wel even moeten laten herstellen. Schouderblessures zijn erg akelig in basketball en in het dokterschap. Natalie ging trouwens goed voorop, als tijdelijk aanvoerster.
Geen persoonlijke scores, die waren ook niet zo belangrijk en trouwens, ik ben het sheet kwijt.
Wat zijn we wijzer? Dat we er nog niet zijn, en dat we ons ook in dit soort wedstrijden goed zullen moeten laten zien, als we niet omstebeurten 1 tegen 1 kunnen gaan, als we marginale verschilletjes op moeten tellen, totdat de som ervan ons een klein winstje oplevert.
Onze onaantastbaarheid is weg. We krijgen niks meer cadeau omdat we er zo geweldig goed uitzien. We weten dat we met "keihard, smart en together" basketball op de proppen zullen moeten komen.