Periodiseren met de wet van Murphy

Alles wat fout kan gaan, gaat fout. En misschien is dat erg.
Je bouwt als procesbegeleider van basketbalteams door de jaren heen een eigen werkwijze op.
Bij mij - en ik denk bij de meeste teams eigenlijk wel - gaat het in grote trekken zo: vóór de zomer weten we zo veel mogelijk waar we aan toe zijn - na de zomer volgt dan een betrekkelijk rustige voorbereiding, waarbij we geleidelijk naar elkaar en naar wedstrijdvorm toegroeien - het eerste deel van het seizoen staat in het teken van de vorming van gewoontes, het drukken van stempels en het leggen van een raamwerk - de wedstrijden zijn de meetlat waarlangs het team komt te liggen - tegen het eind van de herfst proberen we onze eerste piek in conditie te halen en daarom trainen we hard en specifiek om zowel mentaal als fysiek de feestdagen te kunnen overleven - op dat niveau starten we dóór in januari en op dat zelfde niveau proberen we nog meer over onze eigen sterke punten en die van de tegenstanders in de competitie te weten te komen - aan het eind van het seizoen spelen we ons beste basketball en dan gaan we evalueren en vooruitkijken.

Tot zover de grote trekken. En dan treedt de wet van Murphy in werking. Natuurlijk weiger je te geloven dat die ook echt door het parlement komt maar het gebeurt toch.
Ik ga hier niet allemaal beschrijven wat er zoal fout kan gaan, neemt u maar van mij aan dat de wet op veel facetten van het reilen en zeilen van ons team betrekking heeft gehad.

Zoals mijn rechterhand en linkerhersenhelft Patrick Staalsmid het herkaderde: "ik geloof dat we wel kunnen zeggen dat onze periodisering op organische wijze vorm krijgt...."

Alle ongelukken, ziektes leiden tot een hechter teamverband en een betere inbedding in de vereniging hadden we niet kunnen programmeren. De opeenstapeling van wedstrijden die we nu aan het eind van 2014 met minimale bezetting gaan afwerken zorgt vanzelf voor de conditionele piek.

In de wedstrijd tegen Baros leidden de extra ongemakken van Hanne (enkel) en Esther  (lichte hersenschudding) tot het precies op tijd, natuurlijk resetten van de taakgerichtheid.

Dat helpt maar teveel vertrouwen op de wet van Murphy kunnen we ook niet. Nadat de heldinnen afgelopen wedstrijd tegen Hoofddorp toch maar weer op comfortabele voorsprong waren gekomen, gingen we als coaches achterover zitten en vergaten we die laatste rust time-out nog te nemen, terwijl we eigenlijk vooruit hadden moeten denken.
En dat we na afloop van Mayella hoorden dat we niet meer op haar hoeven rekenen, wat we stiekem toch wel deden, maakte weer even heel duidelijk dat er echt nog wel meer boven ons hoofd hangt.