Ze noemden het een congres. Een congres is een grootschalige en vaak meerdaagse bijeenkomst rond een bepaald thema, waar bijvoorbeeld wetenschappers of leden van een bepaalde organisatie aan deelnemen. Als het meerdaags is, dan zijn de maaltijden en andere pauzeactiviteiten misschien wel de belangrijkste gelegenheden om informatie en ideeën uit te wisselen.
Dit was een middagje voor sportcoaches, georganiseerd door FC Grunnen en de Talenthub. Dick Lukkien was jarig en er werd iets verteld;
veel inbreng werd niet van de deelnemers gevraagd op het eerste gezicht.
Gelukkig was er wel een borrel en waren er ook leuke collega’s om mee te praten.
En gelukkig liet de keuze aan onderwerpen wel ruimte om juist iets met samenwerking en “wisdom of the crowd” te doen. Het werd dus best een welbestede middag.
Neem nou Joost van Geel. Deze oud Sportcentrum-collega en ALO-Billy is tegenwoordig hoofd der Nationale Coachesschool. Bij Coach NL is hij ervoor verantwoordelijk dat de topcoaches van alle mogelijke pluimage hun persoonlijke ontwikkeling optimaal kunnen vormgeven. Dat dat enig inzicht vergt in veel sporten en bovendien de noodzaak af en toe zo breed mogelijk te kijken, lijkt me wiedes.
Joost had zich duidelijk voorgenomen om zijn verhaal in een zo interactief mogelijke setting te vertellen en slaagde daar goed in. De toehoorders werden deelnemers wisselden informatie uit en dansten bijna door elkaar heen. (van sommigen weet ik nu zelfs de achternaam van hun moeder!)
Dit paste dan ook erg bij zijn thema: “de coach van de toekomst”.
Voor mij klinkt coach van de toekomst als een pleonasme. Het verleden hoef je niet te coachen toch? After the Game is before the game. Toch ziet Joost nog wel een rol weggelegd voor dat wat vroeger gebeurd is. Komen we zo op. Voor de aanwezige Coaches vdT heeft van Geel eerst een paar andere aanbevelingen:
- wees Nieuwsgierig! zegt hij. Joost hoeft het ook niet allemaal te weten. Nog steeds is kennis een heel belangrijke factor, maar het gaat niet meer zozeer om wat je weet maar meer om wat je nog niet weet. Dat betekent vragen, luisteren, om je heen kijken.
- wees Zelf-reflexief. Vraag je af hoe je beslissingen, adviezen en de positie die je inneemt ten opzichte van de sporters werken. Moet het anders?
- wees Zelfsturend. Je eigen autonomie, maar ook die van de mensen om je heen behoeft bewuste en structurele aandacht. Van Afhankelijk naar Onafhankelijk naar Samenhang.
- wees Empatisch. Coaches die aan éénrichting verkeer doen (coachen via decreten), zijn overbodig geworden.
- en tenslotte verrast Joost de (hier en daar wat oudere) toehoorders door de rol van de coach in de prestatie-teams te vergelijken met die van de grootouder. Niet de zorgen over het brood op de plank en de directe opvoeding, maar wel in staat om een metapositie in te nemen. Een Pater Familias die belast is met het draagvlak onder het proces.
Maar dus is de coach van de toekomst ook iemand met levenservaring en een hoop stilzwijgende kennis, en die mogelijk het tipping point voorbij is: Zoveel weten, dat je weet dat je niets weet. Vat ik het zo goed samen, Joost?
