Met cijfers!

HSV was onze model tegenstander. Na de eerste, verloren wedstrijd vonden we dat we een kans zouden moeten hebben. Mijn inschatting was 51 % kans. Ik zat er niet ver naast. Janne (botsplintertjes van de duim af???) en Femke (enkel) konden niet mee doen, maar zich wel nuttig maken. De cijfers zullen spreken:



We begonnen redelijk, zeker niet de mindere maar zoals wel vaker, hadden we erg veel moeite met scoren. Het was ook weer een harde pot, maar dit keer met scherp fluitende scheidsen. We hadden onze handjes teveel nodig dus de klappen vielen vooral bij ons. We namen twee keer een kleine voorsprong maar verspeelden die aan het eind van het eerste kwart weer. Het was 9-9 en misschien is dit een goede plek om even op te merken dat het vorige keer 23-27 was geworden....
Het was te merken dat HSV onze press kende en ertegen had geoefend. Onze steals kwamen daar niet echt uit.
Halverwege de tweede periode ging het mi: van 15-11 voor ons maakte HSV een run van 16-2. Veel onnodig balverlies aan onze kant doordat we ons onvoldoende goed aanboden, met layups als gevolg. De pauze kwam als geroepen. Tien punten achter en met zo'n productie lijkt het gelopen.
Als iets niet werkt, moet je iets anders gaan doen. In ons geval lieten we ons in de tweede helft terugvallen in een zone. HSVB raakte duidelijk van slag. Bijna alle rebounds waren voor ons en we gaven alleen van afstand iets weg. Dat is hoe zo'n zone werkt. Doordat we ook aanvallend een goede periode kenden, kwamen we weer een beetje in de wedstrijd. Met 29-35 heb je weer kans.
Linda was weer terug in de wedstrijd als goed aanspeelpunt en af en lukte er ook een stukje press. Onze goede hoop leek echter de bodem in te worden geslagen, want het gat werd eerst weer 9 punten met minder dan een halve periode voor de boeg. Wat wel leuk was waren de fraaie backdoor assists die opeens uit het niets kwamen, maar 4 minuten en negen punten....
Maar hoe goed HSV ook tot dan toe de press had opgerold, opeens was er paniek en pakten we vier steals achter elkaar, die ook allemaal werden omgezet in scores en met 1 minuut was het opeens 43-44 en lagen we psychologisch gezien duidelijk boven!
En Toya, die de hele wedstrijd vond dat ze niet kreeg wat ze verdiende van de scheidsrechters, mocht opeens vanachter de lijn gelijk maken. Statistisch gezien was dat te verwachten, want we scoorden tot dan toe minder dan 50 % van de lijn. We waren echter aan de winnende hand en ze maakte ze beide. Weer schoten de dames uit Haren niet echt op en weer hadden wij de bal. We gingen nu zo duidelijk winnen, dat we zelfs nog een layup konden missen. en met 4 seconden deed Eugenia met de bal wat ze moest doen. Ze rolde zich eromheen als een egel. 44-45. Hoeveel procent kans zei ik ook al weer?
Veranderen helpt en met de press ben je bijna nooit kansloos.
Ook de sprekende cijfers laten zien dat het verschil heel klein was: beide teams schoten 32,7 % over de hele wedstrijd.
Het verschil zat hem in 1 keer vaker naar de vrije worplijn....
Rebounds, steals en persoonlijke fouten waren ook redelijk in evenwicht. We hadden steeds net iets meer.
Scores gaan we dan ook maar even opschrijven: Esther had een doubledouble: 15 punten en 18 rebounds. Toya 8 punten (uit 60% veld en 100% lijn) Marjo 8, Linda 7 en 12 rebounds, Eugenia 5 en Roos 2.

Nog twee opmerkingen: het doorwerken van de cijfers moet een coach zelf doen. Dat is leerzaam. Het is overigens wel leuker na zo'n wedstrijd...Op het administratieformulier stond ook een huppeltje van de coach opgetekend....
In het publiek vond iemand luidruchtig, dat mijn rol was mijn speelsters op te voeden. Dat was toen er een game-related ongelukje gebeurde en Linda direct haar excuus maakte voor iet te veel inzet. De welopgevoede dames van de tegenpartij bitsten haar weg. Dat gesprek over opvoeden wil ik wel aan.

Condition humaine

Handig zo'n teller. Dan kun je tenminste zien dat als je niets schrijft, je ook geen bezoekers krijgt. Ik zou alle lezers weer iets van me laten horen en dat heb ik nog niet gedaan. En dat terwijl het volle leven weer nadrukkelijk op gang is gekomen.
Daar zie ik u dan in een winterse wereld. Zo winters, dat ik zelfs al een keer niet op trainen heb kunnen komen. (in mijn carrière is het twee keer voorgekomen dat het winterse weer maakte dat een wedstrijd niet door ging) Niettemin hebben we een goede voorbereiding gekend met veel conditie.
"Kaj, ik hoorde dat je een conditietraining ging geven. Nee toch?" De verbazing en de tegenzin dropen van het gezicht. De speelsters zullen ooit echt heel erg moeten wennen aan andere coaches, wat conditietraining is in het basketball heel gebruikelijk. Ik kon er vroeger ook wat van hoor. Ik wilde altijd h a r d e r trainen dan welke tegenpartij dan ook. Inmiddels vind ik het belangrijker dat we b e t e r trainen dan de meesten.
Basketballconditie is de staat waarin je verkeert om te basketballen. Die bereik je door veel specifieke arbeid te verrichten. De specifiekste vorm is break-oefeningen en -ultiem- het partijtje. Doe je dat bij mij hard genoeg (en misschien ben ik wel een beetje al te tolerant...) hoef je geen extra werk te doen. Nou ja buik, borst en kern oefeningetjes. (maar dat zou iedereen moeten doen.) Doordat onze specifieke manier van spelen alles te maken heeft met rennen en pressen zijn mijn meiden helemaal niet zo slecht in conditie. Maar......dan is er het kerstreces. 'Algemene wedstrijdsporters' kunnen het zich permitteren om het lichaam en de geest niet op piekniveau te houden. Een beetje dreigen voor de kerst met een testje zou kunnen helpen maar het is vooral de geest die weer op basketball moet gaan staan.
Dus begin ik met het uitdelen van dribbelbrillen. Als je heel 'deliberate' wilt trainen gebruik je die dagelijks, ik gebruik het als bewustzijnsverruimende verrassing. Er wordt op de goede manier gestunteld en even later doen we ook de passoefeningen net even anders dan anders. We proberen steeds weer opnieuw beginners te worden. Ik geloof daar heilig in.
Het testje ging ook door overigens. Twee minuten de zaal op en neer en aan het eind even over zo'n vervelende bank heen. Deze test gebruik ik al vanaf het moment dat ik het Duitse Basketball Handbuch in handen heb gekregen. (Ik zoek het op: vanaf maart 1987) (Even een opmerking over dit boek: Het Nederlandse basketball lag op het Duitse voor tot ca 1986. Vanaf het uitkomen van het Basketball Handbuch, offizielles Lehrbuch der DBB, is de ommekeer teweeggebracht.....) Velen zijn inmiddels aan de test blootgesteld, in 2010 nog maar zeven.
Er hoort een score bij: elk halve veld is een punt. De goede promotiedivisie mannen scoorden 44 punten, de beste vrouwen 40. Dit zijn over het algemeen echt de sterren van de ploeg. Iets met willen en kunnen heeft dat te maken. Mijn meiden scoorden wat lager maar bijna iedereen heeft een run nodig om het te leren. Zij krijgen volgende week een herkansing, anderen mogen een eerste score laten aantekenen.
En zijn ze nu in conditie? Ik denk het. Misschien heb ik het mis.....

sawu bona

Ik zie u. De meeste van jullie zie ik pas aan de andere kant van 1 januari. Sommige misschien ver daarna. Tot dan, heb het goed.
Ubuntu bevalt nog steeds. Jammer eigenlijk dat ik een Mac-fan ben, anders had ik het besturingssysteem van die naam ook wel geïnstalleerd. Ubuntu is natuurlijk meer een omgangssysteem. Ik hoop dat ik er steeds meer naar ga leven. Als ik nu nog iemand op kantoor of in de zaal voorbijloop zonder hem of haar tenminste aan te kijken, ben ik aan het slaapwandelen. Maak me wakker als het je overkomt.
Ontvrienden is het woord van 2009. Je wilt natuurlijk niet al je Hyves, Facebook en Linked-in vrienden op ziekenbezoek krijgen en daarom zit er wel iets in. Vriendschap vereist wel een zekere vorm van diepgang en investering. Het mooie van Ubuntu is dat elke kleine vorm van aandacht waarde wordt. Je hoeft geen vrienden te zijn om elkaar als mens te erkennen maar waarom zou je tegen mensen die iet direct je vrienden zijn niet net zo vriendelijk doen? 2010: minder vrienden maar weer beter om ons heen kijken?
Sikhona. Ik ben hier. cu.

Structuur in de WASbak

Elke week zit ik aan de rand van het zwembad in het Willem Alexander Sportcentrum. Daar is dan een algemeen zwemuur waarbij ik belast ben met het toezicht. Ik behoor te voorkomen dat er iemand verdrinkt, wat in de praktijk neerkomt op soms, in het Engels, vragen of iemand wel een license to swim heeft. Verder doet een sportleider vooral zijn sportleidersding: het in goede banen leiden van de sport. En nergens is die uitdrukking zo van toepassing als in het zwembad.
Er is een zeker ritueel waar we ons allemaal aan verbonden hebben: zwemmen is baantjes trekken. Dus komen er lijnen te liggen. Hoewel ik me al jaren afvraag wat er zou gebeuren als ik me niet zou conformeren, leg ik altijd braaf een paar lijnen in het water. Dat is trouwens zwaar werk. Je moet 25 meter staalkabel met drijvers uit een put omhoogtillen en ze geleidelijk in de plomp laten zakken. En aan het eind van het uur vice versa, want de gymastiekerschool doet niet aan lijnen.
De rechte leer schrijft voor dat de snelsten in de baan bij het raam zwemmen. Iedereen lijkt dit te weten en alle snellen nemen dan ook een zonnebrilletje mee. Het is hier ieder voor zich. De daarnaast gelegen opeenvolgende banen kenmerken zich door een afnemende snelheid, techniek of ambitie.
Voorin, vlak voor mijn voeten, is de “langzaamste” baan. Het gebrek aan ambitie en de sociale cohesie bereiken hier een hoogtepunt. Schoolslag, hoofd boven water, vol gespreksstof. De beperkingen van lijnen zou al snel tot filevorming en irritatie leiden en daarom is in deze wateren rondzwemgelegenheid. Dat scheelt al één lijn. Veelal paarsgewijs en luid snaterend zwemt men tegen de klok in. De helft van de deelnemers op éénderde bad.
In het kader van een sociologisch- systeemtheoretisch onderzoek heb ik onlangs nog een lijn weggelaten. Wie in deze wasbak heeft uiteindelijk structuur nodig? Alleen de opwaartsmobielen van de middelste banen natuurlijk! De twee snelste banen zouden zich toch wel gaan redden? Of zou daar ook een ovaal traject ontstaan? Met pootje over in de bochten wellicht? Heel interessant allemaal. Wat denkt u?
Er blijkt overigens ook een verschuiving tussen de banen op te treden en als je de lijnen dan weer in een bepaalde volgorde verwijdert, krijg je weer heel verrassende uitkomsten.
Ik beschik na een paar maanden ook over andere uitkomsten: verhouding tussen mannen en vrouwen? Brilletjes versus ongewapende ogen? Bikini’s tegenover badpakken? Haaienpak of mensenpak? Personeel dan wel studenten?
Bent u geïnteresseerd in het onderzoek? Dinsdag tussen 12.30 3, 13.30 ben ik voor al uw vragen in de wasbak. Eén tipje van de sluier: In haaienpak beïnvloedt u het onderzoek meer dan in bikini.

Just what the doctor ordered

Scylla is een speciale tegenstander. Er spelen vooral oud moessies en uiltjes. Omdat ik nog niet zo lang geleden bijna bij alle studententeams betrokken was ken ik ze ook echt van dichtbij. Leuk om tegen oude pupillen te spelen die groot geworden zijn en uitgevlogen. Het is ook een voordeel als je de kracht van de tegenstander een beetje kent. Scylla heeft bijvoorbeeld een uiterst goede frontline en als ze echt inside komen zijn we er bij. Het plan is dus om de tegenpartij andere dingen te geven die ze eerst moeten oplossen, voordat ze kunnen doen waar ze goed in zijn. Het zal niet makkelijk worden, zonder de inside inbreng van Esther en met Roos gammel op de bank.
Nu hebben we de press die we gaan spelen wel doorgelopen maar doen blijkt iets heel anders. We scoren wel eens maar zijn niet op de plek en Scylla zeilt naar de overkant waar ze rebound op rebound kunnen pakken omdat we niet alleen nog niet kunnen pressen maar ook niet kunnen overschakelen naar half court defense. De eerste periode eindigt met een flinke achterstand. We hebben beide time outs al gebruikt en weten nu misschien wel hoe het moet maar nu vallen we slecht aan waardoor de achterstand alleen maar oploopt. Maar na de eerste paar keer dat de press er echt staat blijkt meteen dat Scylla schrikt. Ze vinden geen goede manier om erdoorheen te komen en komen in elk geval niet meer aan aanvallen toe; van 15 punten achter pressen we ons weer in de wedstrijd bij 25-30 rust.
In de derde periode komen we bij 33-32 voor de tweede keer voor (het was ook twee-nul) en we blijven boven liggen. 3punters van Linda en Eugenia en bevrijdende drives van Toya brengen nog extra frustratie bij Scylla teweeg en alle timeouts van de andere kant gaan over press breken. Iedereen bij Moestasj deelt in het goede spel en is hartstikke positief. Met nog zo'n vier minuten te spelen kennen we een korte periode van slordigheid en haast waarin Scylla net weer een paar goede scores pakt. En dan gaat Femke ook nog door de enkel. Het wordt niet echt knijp en als Linda de 25ste steal met een eenvoudige layup van een lintje voorziet is het negen punten en over.
"Just do it" blijkt weer een mantra van jewelste: niet alleen zijn er nu de punten en sluiten we de eerste seizoenshelft "even" af, maar we hebben ook een wapen gewonnen dat ons altijd weer in de pot terug kan brengen als we het maar gewoon doen.
En lieve help wat kan je opknappen van zo'n pot! Medicijn!

Je steekt er wat van op

Ik ben een boek aan het lezen van iemand die de hele Brittanica heeft doorgewerkt. Ik voel me aan een dergelijke klus blootgesteld. Sinds gisteren weer vier nieuwe medicijnen met uitgebreide bijsluiters. Tot gisteren wist ik nauwelijks dat ik een schildklier had nu moet ik die met alle geweld in toom proberen te houden. Komt het daarna ook weer goed met m'n hart, dan is het allemaal wel de moeite waard geweest.
Het lastigste is dat ik geen training kan geven en dat er net een belangrijke wedstrijd op het programma staat. Ik moet zeggen, dat mijn team het heel goed doet als het aan zichzelf wordt overgelaten. Vorige week hebben ze het ook zelf moeten doen en dat ging heel goed. De principes die we aanhangen zijn blijkbaar aardig ingedaald in de groep want ze hebben de juiste analyse gemaakt na het verlies tegen Uilen 3 en op de juiste dingen getraind. Ik ben trots en dus ook vol vertrouwen dat ze het deze keer oplossen.
Het wordt een experiment want ze mogen een press doornemen, die we vorig seizoen met veel succes hebben toegepast maar waar we dit seizoen nog niet aan toe zijn gekomen. Deze press lijkt mij wel een heel bruikbaar wapen in de volgende wedstrijd en dus mogen de ervaren rotten hun eigen specialisatie aan de nieuwen doorgeven.
Het mes zou aan twee kanten moeten snijden: de rotten nemen hun eigen functie nog weer eens op een ander niveau door en de nieuwen hebben meteen een coach bij een voor hen nieuwe klus.
We zullen aan het eind van de week weten wat we hebben geleerd: Moestasj qua press en ik qua bijsluiter. De verwachting is dat coach en ploeg beide weer op scherp staan.

Sint in Peize

Zaterdag 21 november arriveert de goedheiligman in Groningen. Veel gedoe met olifanten en kamelen en een ontvangst op het Broerplein. De energie van sommige ouderen is jaloersmakend want behalve dat ik een van m'n aardigste tegenstanders van al 35 jaar geleden nog als een jonge god over het veld zie dartelen, heeft ook de goede sint nog tijd voor een bezoekje aan onze wedstrijd.
Maar toch ga je dan twijfelen....Hebben we nota bene twee toeschouwers uit Spanje op de tribune en dan zie je totaal geen interactie tussen landgenoten....komt een heel zwart aandoende piet bij ons mee yellen en begrijpt hij (?) heel duidelijk niets van onze toch zeer Afrikaanse yell... Misschien moet ik toch binnenkort maar eens een goed gesprek met Lotte hebben (die ook twijfelt maar nog niet wil).....
In elk geval namen we het geschenk van een halve tribune supporters met plezier aan; zowel Eugenia als Wianne speelden prima.
Hielden we op de tribune nog gelijke tred, verder werden we overal ongeveer gedubbeld: twaalf speelsters tegen zeven en twee coaches tegen deze ene. Over het resultaat hoeft zoiets dus niets te zeggen. Het begin ging gelijk op maar na 5 minuten demarreerden we naar 9-19 aan het einde van de eerste periode. Ook wel eens aardig: Het waren vooral vrije worpen waardoor we wegliepen. Om een lang verhaal kort te maken: onze snelheid en flexibiliteit won het ruimschoots van de controle van Jumping Five. Controle bij de tegenpartij betekent toch dat we ons in de verdediging goed in konden stellen op de geplande passes. De verdediging stond dan ook als een huis en de tegenpartij kwam alleen tot moeizame schotpogingen. Op onze aanval was weer geen peil te trekken en dus verrasten we hun verdediging keer op keer. In het vierde kwart, met Roos al naar de trein en Femke verplicht op de bank, kregen de laatse 5 Moessies het nog even lastig met de Splitting de Post acties van Peize. Leuk dat we weer eens zo'n klassieker tegen komen maar de uitleg van de juiste verdediging kan blijkbaar niet van een bordje. Logisch ook wel. Gelukkig bleef de aanval uitstekend renderen en bleef het verschil zo ruim, dat we in doelsaldo na 6 wedstrijden toch weer in de plus staan.
Esther (18 punten) was eigenlijk alleen door zich zelf te stoppen. Prachtige centermoves en 8-12 vrije worpen. Ze mag nog wel iets beter op haar positie in de verdediging letten en die vrije worpen met bord..huuuh.
Femke (12) was heel goed in de rebound en ook trefzeker van korte afstand. Het forward spelen gaat haar steeds beter af na vijf wedstrijden. Dat uitblokken vooral een kwestie van positie is, blijft een aandachtspunt. Het scheelt ook P's en dus inzetbaarheid....
Wianne (9) Van de vermoeidheid, die je na (maar) 3 kwarten bij het tweede zou mogen verwachten bleek niets. Betrouwbaar en fel in de verdediging en in het laatste kwart opeens de afstandschutter die we nodig hadden. Uitboxen en rebounden is nog een leerpunt.
Roos (6) was vooral in het derde, haar laatste, kwart heel goed bezig. Even een veilige marge opbouwen en dan snel weg. Veel deflections en rebounds al had ze nog wel wat meer onder de basket kunnen scoren. Jammer dat ze het laatste kwart er niet meer bij was. (wij waren exact om 19.29 in Groningen en heus niet na extra snel opdoffen van iedereen...)
Eugenia (4) was a reliable receiver and playmaker. Only good shots and hardly a pass without a proper message. And the Spanish Inquisition was probably satisfied.
Marjolein (2) weinig punten maar wel veel goede passes en als helper onmisbaar. Ze mag wel iets vaker een schot van de tegenstander wegnemen. Duidelijk een vaste waarde en met Janne de enige speelster die ik nu al 6 keer heb mogen coachen.
Janne (2) maakte eerste twee punten en hield zich daarna met belangrijker zaken bezig. Ze krijgt goed door hoe we op het veld in balans kunne blijven. Lekker en slim verdedigd en een paar heel mooi passes die fastbreaksituaties opleverden.

Volgende week zullen we onze gebruinde reizigers weer in moeten passen voor volgende wedstrijd. We zullen dat onder andere doen in een oefenwedstrijd tegen hoofdklasser Exercitia 1. We mogen volgende week tegen de ongeslagen koploper Uilen 3. Als we braaf zijn en goed ons best doen... wie weet of we niet een leuk kadootje in de schoen krijgen.

ontbijten na de wedstrijd

Half zeven ging de wekker in Stedum. Er moest nog diesel bij in voor dat we om kwart voor acht(!) naar Leeuwarden vertrokken voor een ingelaste wedstrijd tegen De Groene Ster 2. Het werd een gedenkwaardige ochtend. Niet alleen het tijdstip maar ook het feit dat we speelden met zegen van boven was vrij uniek. ( dat laatste vraagt om enige uitleg: Toya en Linda moesten vandaag hun inbreng tot luchtsteun beperken. Zij vlogen, toen de bal omhoog ging naar teamgenoot Karine op Curacao. Die jeugd doet maar.)
We waren heel erg op tijd in het Kalverdijkje. Met koffie, en ideaal dagritme, een riante inspeeltijd en de aanwezigheid van 8 vrouwen waaronder voor het eerst een heel gretige Marlies, waren de voorwaarden voor een goede pot aanwezig. De tegenstander zag er ook goed uit: technisch, snel en met behoorlijk wat lengte.
Aanvallend waren we heel goed bij de les, verdedigend wat minder. Het switchanddeny leek wel pools te zijn en dus was DGS steeds gevaarlijk met insnijden. Dat het verdedigend beter moest was wel duidelijk. Meer samenwerken en tegelijk meer het eigen ding goed doen. Bij 26-25 voor ons, eindigde een grondgevecht in pijn bij Marlies. Ze wreef over haar oog en had duidelijk pijn, ook nadat ze er iets uitgehaald had. "Wat heb je nou in je hand?", vroeg ik toen ze aan de kant kwam. Ik werd er geen wijs uit. Een klein, ribbelig, wit ding. "Had je dat in je oog?" Toen liet ze eventjes haar mond zien. Hoe het kan is niet te snappen, maar een snijtand was doormidden en op een of andere manier in de omgeving van haar oog terechtgekomen. Laat dat maar even doordringen.......
Nu reizen we gelukkig met een nogal uitgebreide medische staf, dus het was volstrekt geen toeval dat er twee Duitse tandartsen op de tribune zaten. Zij konden Marlies voorlopig geruststellen. Voor de rust in de rest van het team was het te laat. Door de schok stokte de score helemaal en het rust signaal kwam bij 40-26.....
Ook de rust zorgde niet voor rust en terwijl DGS verder uitliep groeide het gevoel van chaos en onmacht bij ons. Eindelijk, in het begin van het vierde kwart begonnen we weer met concentratie en veel meer court sense te spelen. Een heel ander gezicht, echt weer basketball met vijf spelers. Mooi om het vertrouwen weer te zien groeien. De achterstand begon zelfs weer overzichtelijk te worden. Met nog een minuut of vier te gaan was het tijd voor wat positive reinforcement.
Met complimenten moet je om weten te gaan...... het spanningsboogje was blijkbaar aan het eind en de uitslag werd nog eventjes geflatteerd. 74-50. Zo groot was het verschil niet. Als we de volgende ontmoeting de concentratie iets langer vast kunnen houden en we een beeld krijgen bij switchandeny.... liggen de kansen ongeveer op 50-50.
En dan keren we huiswaarts. Marlies met een stukje gebit in een zakje en wat kleine brokjes in een bekertje met spuug in de hand. Zoveel dag is er nog over, dat Mareike zelfs zegt dat ze zin heeft in haar volgende activiteit . Ze heeft al zolang niet geontbijt met haar broer......

Nabericht: om een uur of twee krijg ik een smsje van Marlies: de tand zit er weer mooi in. Vandaag nog even rustig maar donderdag gewoon weer basketballen. En dat het leuk was. (!)

words words words

Bepaald woordgebruik sluipt er zo in. Zo eens in de zoveel tijd is het nodig om een verklarend woordenlijstje op te stellen. Nog geen training in het Nederlands gegeven. We leven in een steeds verder internationaliserende samenleving, zeker op de universiteit.
Ubuntu komt dacht ik uit het Natal. Dat woord gebruiken we zelfs als yell. Een mens wordt pas wat hij is, in de ogen van anderen. Is dat een pleidooi voor uiterlijkheid en show-off? Nee het is een verplichting voor iedereen om iedereen te willen zien.
Ingewikkelde manieren van handen geven stammen hier van af net als het wijzende vingertje als erkenning voor het lekkere screen of de goede pass. Wij koesteren dat begrip.
Switchandeny Pools voor actief overnemen in de verdediging.
Extodomotsha Navaho - Native American: Het betekent dat je, als je ergens beter in wilt worden, je moet verwachten meer te doen dan je eigenlijke deel.

We kennen ook nog een paar andere internationale woorden voor minder goede dingen, zo komt kamikaze uit het Japans en Black Hole uit het Astronomisch.

Iedereen weer uptodate (Latijn)?

Consequent

Ik ben niet zo'n voorstander van het heilig verklaren van het begrip consequent. Wilders is consequent. Ton Boot is consequent.
Mijn mening en daar ben ik wel weer vasthoudend in:
het leven is niet consequent en hoe flexibeler je daar mee omgaat hoe beter.
Toch betrapte ik mijzelf op een situatie waarin een opstelling uit het verleden bepaalde hoe ik heden dacht: Komt een leuk meisje op de training bij ons -upwardly mobile- tweede klasse team Moestasj. Laten we haar Suzanne noemen. Ze kon al een beetje ballen, ze was wat afgeknapt op het consequente topsportdenken bij de eredivisieclub uit Utrecht en ze wou wel bij ons trainen. Weet je het wel zeker, vroeg ik haar meteen. Ja hoor. Plezier terug vinden. Dat deed ze en ze wou ook wel spelen. Het hele team enthousiast, bestuur enthousiast. Leuk. Een weekje later mag ze ook wel een keertje meetrainen bij de Uilen en is ze om. Ook daar is het leuk, fanatiek maar niet mordicus topsport boven alles. En ja, ze kiest dan toch voor het hogere niveau.
Kaj, wat vind je daar nu van? Ik ben het er mee eens. Ik heb het niet over de manier waarop de clubs hierover communiceren maar wel over het feit dat "onze Suzanne" nu de Uilen gaat versterken. Allebei de clubs hebben volgens mij nog steeds iets in de statuten staan over het "gelegenheid geven tot spelen op eigen niveau" (en anders moet dat er maar weer in)
Was ik op dit moment coach van Uilen geweest had ik ook graag gewild dat Suzanne bij Uilen kwam. Succes en aanzien voor Uilen is aanzien voor het Groninger Studentenbasketball. Voor mij zijn beide clubs nog altijd een, al heb ik de strijd over dat standpunt allang verloren, het blijft toch mijn standpunt.
Misschien is dat niet erg flexibel van mezelf. Misschien zelfs wel consequent. Dat is wel even schrikken. Laat ik dat dan maar voortschrijdend inzicht noemen.

Het water aan de lippen

Misschien was dat wel de foto die m'n schrijfdrempel slechten kon. Pff. Niet alleen op deze plek lukte het allemaal niet, ook op mijn "bedrijfsblog", in het personeelsorgaan, de site van het NDBC bleef het angstvallig stil. En als je mijn dagboek in zou zien, zag joe daar alleen maar aantekeningen en niets wat op een verhaal lijkt.
En toch zou ik genoeg te schrijven hebben: Ik heb tal van onderwerpen met werktitels klaar liggen. Ik was op vakantie, was op kamp, maakte de meest chaotische seizoenstart in ruim dertig jaar mee, heb nog nauwelijks in het Nederlands training kunnen geven, heb voor het eerst een zwangere vrouw in mijn team, ik heb Ron Jans en Marije Gemser over sport horen praten, zit midden in een trainerscursus en mag over een week of wat weer voor een behandeling naar het ziekenhuis. Ondertussen voetballen de kinderen, zou Wilders wel met Jongerius willen dansen en is ome Dirk op de fles.
Gaat het allemaal weer loskomen? Of ga ik over op Twitteren want dan was ik nu weer klaar en al mijn volgers weer helemaal bij?
Op de Filipijnen wordt flink gebasketballd. Het is daar zelfs zo, dat als je tot burgemeester gekozen wilt worden, dat je dan alleen maar een basketballveldje hoeft te meubileren. Zo'n basket van de burgemeester, dan heb je ook wat: het ziet er behoorlijk onverwoestbaar uit. Het jongetje maakt van de nood een deugd en werkt aan zijn jumpshot. (De opwaartse druk helpt. Vooral voor vrouwen die echt ruzie hebben met de zwaartekracht is het schieten vanuit een zwembad een mooie manier om hangingtime en release op het hoogste punt te ervaren.) Elke keer weer ontworstelt het jongetje zich aan de modderige bodem, is even los van de aarde en voelt de bal vertrekken. Dan moddert hij, met het water tot aan de lippen, weer door naar de volgende plek. Ik heb er wel bewegende beelden bij, die ik maar op mezelf van toepassing zal verklaren en ik aquajog naar het volgende stukkie.

Kampers, jongens, meisjes

Is de zomer weer voorbij? Coach Kaj laat weer van zich horen.
Nog wel vanuit het NDBC, terwijl mijn eigen Moessie-meiden zich al voorbereiden op het voorseizoen. Vlakbij, in Haren is het kamp. 5 coaches, 42 kampers en entourage halen het beste of in elk geval veel uit elkaar.
Het zijn 35 jongens en 7 meisjes en daar is verschil tussen, wist u dat?
Ik doe onder andere een vaardighedenspel met ze. Wat kun je al, wat is niks voor jou, wat wil je nou juist met aandacht gaan aanpakken? Ze een beetje aan het denken zetten. Een van de vaardigheden betreft "toon". Jongens snappen niet wat daarmee bedoeld wordt en vragen dat. De meiden snappen het meteen en maken er ook meteen een discussiepunt van: "Jij zit altijd zo te mopperen" "Ja maar dan zeg ik ook altijd dat ik het niet zo bedoel!" "Dat is voor mij ook wel een goed punt, geloof ik...." " Ja, jij........"
Heerlijk. Niks wat je niet weet maar wel weer een bevestiging van wat je al dacht.

topper

Arjan van Echtelt is wel een echte topper. Ruimschoots de wereld rond in een Uilenbusje of minder geschikte voertuigen. Een record aantal freakaccidents een verzuimpercentage om u tegen te zeggen maar toch, gedurende 15 jaar een constante factor in het Uilennest.
Ik weet nog goed dat ik opeens weer coach werd van heren 1, net op het moment dat ze op de drempel van de promotiedivisie stonden. De topscorers waren naar de eredivisie vertrokken, er moest nieuw bloed in en ik was niet bij. Tonok Bwefar (Zwolle) wil komen en Jasper Stuivenberg (junioren BVG)misschien ook wel. Voor het overhalen van die laatste is het dan misschien wel goed als Arjan van Echtelt ook komt, tipten ze me. Ook Celeritas aasde op Jasper en ze hadden Arjan al. Ik had nog nooit van die mannen gehoord. Maar eens kijken dus. Op een scrimmage van Celeritas, in Vinkhuizen lipe ik Butch Zijlstra tegen het lijf. Die kende ik tenminste wel. Butch grijnsde en wees op Arjan, die op de achtergrond net met het verbouwen van de basket bezig was. "Dat is onze shackattack", zei Butch. "Hij wil graag naar jullie maar hij is wel een tikkeltje wild." Uit de mond van één van de flegmatiekste basketballers van noord Nederland ooit, klonk dat als een aanbeveling. "Dat halen we er dan wel uit", zei ik. Dream on, coach; het is nooit gelukt. Maar Jasper kwam wel bij ons spelen en we werden ook een echt team. En dat merkten we bij het afscheid van Arjan, afgelopen zaterdag. Op één na was het hele team van dat eerste seizoen in de promotiedivisie (94-95) aanwezig. Dat zegt iets. Over het team. Over Arjan. Bedankt jong.

Cavalier is geen heer

Cavalier betekent toch zoiets als heer. Lebron is dat niet. Niet willen verliezen, OK. Dat wilde Jordan, Bird of Magic ook niet. Een primaire reactie, OK Flink balen als je verloren hebt, OK. Geen hand geven is al niet OK maar daarna ook nog zeggen: "hey, I'm a competitor. If they beat you, you don't shake hands." dat is wel het meest unsportsmanlike conduct, dat ik de laatste jaren heb meegemaakt. Ga dan maar liever aan de coke.
Een lesje: Winnen doe je op drie vlakken: jezelf beter maken - je teamgenoten beter maken - de sport beter maken. James scoort 2 uit 3 maar niet de "winner".

Meer levenstekens

Zeker na het ziekenhuis tonen mensen zich verbaasd dat ik nog in leven blijk te zijn:
Je hebt zo lang geen stukje geschreven!
Nou, als het te lang duurt en de lezer zeker wil weten dat de coach nog in leven is, kan hij of zij ook terecht op mijn "bedrijfssite" voor tekenen daarvan. De filosofietjes die daar komen, hebben meestal iets minder met basketball te maken en iets meer met het leven zelf, al zal de oplettende lezer wel weten of herontdekken dat ik leef met de aanname dat het leven een mooie metafoor is voor basketball.

Chuck

Chuck Daly is overleden. De naam zegt misschien niet iedereen meer wat maar dit is echt een verlies. Niet alleen omdat het een geweldige coach was - een beetje de Hiddink van de NBA - maar ook omdat je als coach ontzettend veel van hem kon leren.
Iets meer over Daly? Onberispelijk in het pak, gevoel voor humor, een peoplemanager die karakters als Isiah Thomas, Bill Laimbeer en Dennis Rodman kon laten samenwerken en daarmee ook titels pakte. Hij is met name bekend als opsteller van de Jordan-rules, die de Bad Guys van Detroit hielpen de beste basketballer aller tijden onder de duim te houden. (Dennis Rodman had een eigen nickname voor Daly: God. Dat zegt wel iets.) Als coach van het echte dreamteam functioneerde hij dan ook naar behoren.
Ik ken hem alleen uit interviews en van een heel gave coachingsvideo, die hij aan elkaar praatte en die hij begon met de vraag: "So you want to be a coach?" Dat wou je wel, als hij het zo vroeg.

op bank

Meestal sta ik naast de bank of been wat heen en weer er voor. Hoe het ook zij, de bank is wel een plek waar ik me thuis voel. Beter dan in een zaikenhoesbed. Vergeef mij mijn Frans, ik heb een paar dagen met geweldige grunneger native speakers doorgebracht, allebei zo om de zeventig en in het zaikenhoes voor omleidings. Samen kenden ze ongeveer de hele provincie bij naam. Allebaiden goud bekend in Steem, ook.
Ik bin weer toes. Op bank.
Ik was nait veur omleidings maar voor een pannone-ablatie en die heeft succesvol plaatsgevonden. Met dank aan de bloedprikkers, die me maandagochtend vergeten waren, was ik als tweede aan de beurt. Het bijbehorende roesmiddeltje had ik echter wel gehad en dat werkte nog wel een beetje maar voor de voorzichtigheid kreeg ik er nog eentje. Daardoor kwam het, dat toen ik verwachte dat het nu toch wel echt pijn zo gaan doen, de behandeling al bleek afgelopen.
En de volgende dag mocht ik ook al weer weg. Ik heb becieferd dat ik al bie al zo'n 35 uur in het zaikenhoes legen heb. En nu verder rustig aan, op bank.

cadeautjes

Dinsdag kreeg ik een mooi boek met weetjes cadeau van het team. Voor in het medisch centrum. Donderdag stond ik, tot ieders verrassing toch weer gewoon voor de groep. Een van de leukste dingen die ik opnieuw als "meemaakbaar" kon etiketteren, was de wedstrijd tegen de Uilen. Het gong me echt aan het hart (haha) dat ik de seizoensafsluiting niet mee zou kunnen maken. En nu kon dat toch!
We hadden de vorige keer toch wel overtuigend verloren maar na een even overtuigende winst in een oefenwedstrijd hadden we toch wel een meer dan 50-50 idee. (en dat is altijd goed: positief en toch overtuigd van de noodzaak tot inzet. De beste wedstrijden zijn meestal die, waarin vantevoren geen zekerheid bestaat over het resultaat)
Reden voor ons optimisme is dat we geanalyseerd hadden waar we vorige keer vooral op stuk waren gegaan (rebound) en ons daar heel bewust mee bezig hadden gehouden. Die aandacht was er. Een andere plus, was dat we nog geen zonepress tegen de Uilen hadden gebruikt en we dus ook nog iets achter de hand hadden.
Een zwaar punt in ons nadeel was de ongelukkige stap, die Sanne op de dinsdagtraining maakte en die haar knie danig in het ongerede had gebracht. Sanne bepaalt toch voor een groot deel onze dreiging van buiten en is bovendien een van onze beste ontvangsters geworden. Linda en Janne zouden wat extra op de guard moeten doen en onze scores moesten misschien wel meer van binnen komen.
De wedstrijd ontpopte zich als het tweede cadeautje van de eiden, dat ik deze week mocht uitpakken. Het was een leuke wedstrijd, die bovendien door goed en effectief spel van de Uilen constant spannend bleef met Moestasj voortdurend aan de goede kant van de score. De meeste dreiging ging inderdaad uit van het spel onder het bord waar interessante duels afgewisseld werden met merkwaardige missers maar leuk was, dat daar ook allemaal scores tussen zaten, die verrassend waren, zoals de backdoors van Marjo en Toya en de aardige doorstapjes van Linda.
De Uilen scoorden ook meest van onder het bord en hadden wat minder kansen nodig dan wij maar daar stond tegenover, dat onze press veel balwinst opleverde. Het verschil deinde steeds wat op en neer tussen 5 en 10 punten en in het laatste kwart leek het nog eventjes spannend te worden ten Toya, die zich de hele wedstrijd niet uit het veld had laten slaan haar vele harde werk met 5 fouten moest bekopen.
Met twee minuten op de klok en een verschil van zeven punten maakte Tanja het nog even spannend met een aan genialiteit grenzende aktie, waardoor (bijna) iedereen opeens dacht dat we de andere kant op speelden. Uilen en Tanja zelf incluis. In de laatste time out van de wedstrijd zetten we de puntjes nog even op de i en mocht Evelien als dank voor een geslaagd optreden de laatste Moestasj punten maken: eindstand 49-58.
En zo sluiten we een up en down seizoen af met een up: de laatste drie wedstrijden van het seizoen hadden veel goeds in zich en ik was heel blij met dit laatste cadeautje van de meiden.

Stuk

Ik moet niet over stuk(jes) schrijven: dat is de goden verzoeken. Daar dan maar een kort artikeltje over, door deze humanist: Coachkaj komt op het afgesproken moment (woensdag 10.00) het UMCG binnen. Geen gastvrouw nodig, ga zelf wel op pad: ECG, bloedprikken en dan naar de afdeling. Om half elf wordt meegedeeld, dat de behandeling niet door kan gaan: apparaat is stuk. Philips medical Department blij: ze zullen wel een nieuwe moeten kopen. Ondertussen moet ik maar blij zijn, dat het ding niet bij gebruik op (in) mij kapot is gegaan. En dat ze niet zeggen: we gaan het proberen meneer maar we weten niet of de plakband en kauwgum het wel houdt...
Het heeft nogal gevolgen voor mijn agenda: de dingen die ik al uit mijn hoofd had gezet kunnen er nu weer in. Andere agendapunten, die gedacht waren om het genezingsproces te ondersteunen, worden nu twijfelachtig. In je agenda heb je die zaken nog eerder voor elkaar dan in je wezen.
Eerste berichten repten van nieuwe behandelpoging ergens in mei maar net valt een oproep voor eind volgende week in de bus. Valt het nog mee en wordt deze week een soort tijdsgeschenk. Morgen zelf de laatste wedstrijd van het seizoen coachen!
En daar dan weer een blogje over.

rustig an

Ik moet vanaf deze week een poos "rustig aan doen" Ingreep en herstellen. We moeten maar zien hoe het kwartje valt: Het kan zijn, dat ik zo rustig an doe, dat ik helemaal geen stukkies meer schrijf. (Ik maak immers niks mee?)Het kan ook zijn, dat ik juist heel veel stukkies schrijf, omdat ik eindelijk de tijd heb om overal over na te denken en een beerput aan filosofiën over de trouwe lezers wordt uitgekiept.
Gelukkig zijn er allemaal mensen die opvangen wat ik normaal doe, dus daarover hoef ik niet in te zitten. Toch zal ik zaterdagmiddag de meeste moeite hebben om stil te liggen als de meiden aan de gang zijn. (als ik ergens niet bij ben kriebelt het allemaal het ergst. Je mist meer dan je meemaakt, zou Martin Bril zeggen met de toevoeging: geeft niks. Nou dat zal dan wel. Een vorige keer, dat ik ergens niet bij kon zijn en er een mooie overwinning in de lucht hing, was met de Uilen in 2007 toen ze, zonder mij, de finale van Ibbenbüren speelden. En wonnen. Dus...meiden? Laten we elkaar maar geluk wensen!
Over wat ik deze week meemaak zal ik later wel wat bijdragen

Een goed begin

Een goed begin is het halve werk. We wonnen maar 1 periode in de harde wedstrijd met Assen maar gingen toch met de winst naar huis. De vooruitzichten waren goed: we waren met z'n negenen. Femmes en Evelien werden vervangen door Anke en Janne, met wie we ook donderdag al prima hadden getraind. Verheugend was ook de rentree van Linda waar we lang naar hadden uitgekeken. Dat vertrouwen vertaalde zich in goed spel. In het eerste blokje hadden we echt alle rebounds en we hadden nog wel verder uit kunnen lopen dan 20-9. (!)
In de tweede periode blaakten we helemaal van zelfvertrouwen wat leidde tot een tussenstand van 30-9. Daarna kwam het punt dat Assen succesvol wat zand in onze machine gooide door een plotselinge press waar we een time out voor nodig hadden omdat we in ons goede gevoel vergaten dat er een goede organisatie hoort bij goed spelen. Goed spelen is echter iets anders dan dat het lekker gaat: dat ervoeren we ook de laatste minuten van de eerste helft tegen de zone van Assen. We kregen de schoten wel maar schoten de punten niet binnen en we pakten niet de reboundes die we gewend waren. Met 31-22 gingen we rusten na een qua score erg ongelijk kwart.
Moestasj hield de moed erin maar Assen rook bloed en kwam steeds dichterbij, zelfs tot op 1 punt in het derde kwart. Een dappere score van Janne gaf ons weer lucht en hoewel we ook lekkere breakkansen lieten liggen, wisten we nu ook, vooral via Marjo en Tanja de zone in het hart te treffen. De negen puntenmarge blef in stand. Omdat het spel ook weer beter was geworden was er geen vuiltje mee aan de lucht. De marge was groot genoeg om ons nog een paar maal te vergissen en dat Assen met de laatste punten nog het verschil terug bracht mocht de pret niet drukken en vooral de laatste 3 seconden getuigden van de groei in de ploeg. Janne en Toya besluiten de bal gewoon vast te houden. Degelijk.
Zo'n pot geeft moed voor de volgende keer, die helaas zonder de coach zal zijn.
Het leuke was dat iedereen een goed bijdrage heeft geleverd. Toya kende een heel sterk begin en een uitstekend eind van de wedstrijd, de energie waarmee Esther speelde had wel mogen resulteren in wat meer scores, Sanne speelde misschien niet de beste wedstrijd van het seizoen qua score maar toonde (in de laatste wedstrijd waarin ze met deze coach samenwerkt) wel de groei die ik graag wou zien in rebound, losse ballen en aannames, Marjo was heel moeilijk te passeren als sluitpost in de press en rebounde met "abandon", Tanja stond heel vaak op de goede plek en fileerde de zone af en toe, Roos was alert en vaak open voor goede schoten, Anke debuteerde met een serie goed verdedigende acties en heel wat aanvalsrebounds en Janne speelde verreweg haar beste wedstrijd in het eerste. Linda's aanwezigheid in de ploeg gaf iedereen extra vertrouwen, wat we ook nodig hadden om de winst binnen te slepen. Dat ze, met vijf fouten, slachtoffer werd van haar eigen gretigheid neemt niets weg van dat lekkere gevoel, waar we ook volgende keer nog veel plezier van kunnen hebben.
Want we staan, ondanks de gevorderde fase van het seizoen toch weer aan het begin van een streak. En wat is dat leuk!

vergeet het maar

U bent vast vergeten u op te geven, schreef het mailtje dat ik van de organisatie van een coachclinic kreeg. Bobby Knight komt naar Europa. Dat wilt u toch niet missen? Knight is toch een beroemde coach?
Hier wil ik wel even het verhaaltje uit "More than a Game" doorvertellen: Phil Jackson en zijn assistent Charlie Rosen rijden meer dan 1000 km naar een clinic van Knight. In het eerste uur heeft Knight het er alleen maar over dat hij, als hij president was, de coca-plantages in Columbia zou bombarderen en dan is het pauze. Jackson en Rosen kijken elkaar aan, terwijl iedereen naar de versnaperingen loopt met coach Knight. Ze trekken hun jasjes uit en gaan in de pauze, in de lege zaal 1 tegen 1 spelen. Zijn ze tenminste niet helemaal voor niets gekomen. Voordat het tweede deel begonnen is, zitten ze weer in de auto, terug naar huis.
Ander verhaal? Bobby Knight heeft het Olympisch team van 1984 onder zijn hoede. Aardig team wel. Allemaal nog amateurs maar toch: Michael Jordan en zijn makkers halen een gouden medaille en nemen afscheid van elkaar. Sommigen gaan terug naar hun school, anderen worden prof en kleine Steve Alford mag terug voor nog een jaar Indiana, onder coach Knight. Blij dat ze gewonnen hebben en heel bezorgd over teammate Alford, die weer terug moet naar "that man".
Bobby Knight komt nog op z'n menselijkst over in het boek "Season on the Brink", waarvan hij de schrijver dan ook nooit meer menselijk heeft behandeld.
Dus ik moet daar wel heen om te luisteren? Value the differences en zo? Differences? Om het programma compleet te maken hebben ze Nederlands Knight-look-alike gecontracteerd.
Vergeten in te schrijven? Vergeet het maar.

Uilen - Tas

Daar wou ik wel even wat van zien: Uilen tegen Tas. Oefenwedstrijdje maar ik ben dan toch wel benieuwd naar het verschil tussen top promotie- en lagere middenmoot eredivisie. Bovendien is dat altijd een weerzien van afstand met allemaal meiden waar je ooit mee op een basketballveld hebt gestaan. Bij Tas draait veel om Naomi en Caro, Natalie zie ik weer eens spelen (al weet ik niet of ik mijn belofte te komen kijken daarmee waar heb gemaakt..) En met Nina en Inge heb ik ook wel eens een stukje vloer versleten. En de Uilen zijn natuurlijk Uilen maar bovendien zit daar ook nogal veel cross-over bij. Grappig is, dat deze interessante mix blijkbaar ook anderen op reunie-gedachten heeft gebracht. Met mij mee toch een heel team op de tribune dat onder iets andere omstandigheden ook beneden had kunnen staan: Tessa (allebei), Els (tudotas) Margriet (allebei), Linda (allebei) en Evelien. (en als je Moestasj en Uilen als een beschouwd (wat ik doe) is zij ook van allebei)
Ik kreeg wel zin om te coachen.
In een kwartiertje zag ik Uilen aan de hand van een ouderwetse Cookie (11 punten van de eerste 15 en vier steals) een voorsprong nemen, die bijna weer ongedaan was toen ik ging. Ik hoor het later wel.
Voor langer was geen tijd, moest naar mijn bijbelklasje....

Bijbelklasje

Een berichtje over squash, deze keer. Of niet eigenlijk. nergens komt de internationalisering, wat mij betreft, zo duidelijk naar voren als bij het aanbod aan squashcursisten. Een hele cursus in het Nederlands is een grote uitzondering. (dat brengt me, terzijde,op het taalprobleem aan de Universiteit: het moet steeds meer Engels worden, immers? De vraag die de gemoederen boven in de RUG stevig bezig houdt is nu: Amerikaans of Brits Engels? Uiteraard doe ik ook een duit in het zakje: Als ik bij basketball op Engels over moet is dat kinda American. Bij Squash, obviously wordt het Oxfordian, actually.)
Maar daar had ik het niet over: op dezelfde dag dat ik er achter kom dat in Nederland een comité is opgericht tot behoud van de naam "Wim" en dat wordt gevreesd voor andere korte Hollandse namen, kom ik tot de ontdekking, dat mijn huidige squashklasje een prachtige verzameling bijbelse namen huisvest: Om te beginnen is daar Adam. Dan heb je het beroemd koppel David en Jonathan. Suzanna en de ouderlingen is een verhaal dat wel enigszins apocrief is, geloof ik. Toch doet die ook mee en het evangelie wordt afgemaakt door Lukas. De niet met uitsterven bedreigde naam Maaike vormt de spreekwoordelijke uitzondering.

Aantrekkingskracht

Wist u dat de aantrekkingskracht van verschillende plaatsen op aarde verschillend is?
Had Isaac Newton onder een andere boom gezeten, dan was de appel misschien pas gevallen nadat de goede man allang weg was.
TU Delft heeft met Russiche aandrijving een apparaat in een baan om de aarde gebracht dat die verschillen in kaart kan brengen.
Wij basketballers, - Art meets Science - hadden al een hypothese op dit gebied. In de Turnzaal is onmiskenbaar verschil tussen het schieten op de ene en de andere basket. Niet dat de ene kant beter is. Het is anders en dus moet je flexibel zijn en je aanpassen. Altijd lastig. Het ging op de ene basket slecht en vervolgens op de andere ook.
We wijten het nu met steun van Delft aan de zwaartekrachtverschillen. De test om dit verschil aan te tonen was de volgende: als het wennen het probleem is, zou het dus beter moeten gaan als je de volgende beurt weer op dezelfde basket moest schieten.
En verdomd. Iets beter. Dus verschil.
We zien de uitkomst, die vast vastgelegd wordt in een Google earth-schil, met interesse tegemoet. Maar voor de turnzaal weten we het al.

Het mogelijke

Even ten zuiden van het stadje Joure ligt het dorp St. Nicolaasga. Daar hebben ze een grote neogotische katholieke en een heel klein protestant kerkje. Onze dienst was in de riante sporthal met de mooie houten vloer.
Het was er gezellig want met coach Peter Brouwer en scheids Peter Postma ga ik al heel lang terug. Grappig hoe de contacten met mensen waarmee je altijd heftig om de punten hebt gestreden in de loop van al die jaren daarna eigenlijk steeds warmer worden.
Houten vloer, oude makkers. Ik zou haast zeggen: het mag wel zo.
In de nasleep van de pot tegen Scylla hadden we het nog een keer gehad over geloof in eigen kunnen. Als je het onmogelijke durft te dromen, bereik je misschien het mogelijke, dat je nooit voor mogelijk had gehouden, hielden we elkaar deze week voor.
En met dit in de oren geknoopt begonnen we aan de wedstrijd tegen een van de topdrie-teams. Vorige keer was het verschil heel groot en waren we kansloos geweest. Vandaar het onmogelijke.
Ik ben dit hele seizoen nog niet zo trots geweest op het spel van mijn team. We coachten elkaar, we waren alert in de press, rebounden, liepen breaks en de tegenstander had het zwaar. Bij rust stonden we 1 punt achter na een gelijk opgaande eerste helft. In periode drie speelden we het beste basketball van het hele seizoen, de press werkte nog steeds Oaters scoorde bijna helamaal niet en we liepen (ook tegen of juist door de zone van Oaters) uit, zelfs tot 36-26.
We kunnen deze uitwedstrijd tegen een goede ploeg winnen, flitste het door de hoofden. En als alles zo was gegaan als het ging, was het onmogelijke ook gelukt.
Maar we hadden buiten Renate Uninge gerekend. Deze grand old lady van het noordelijke basketball speelde mogelijk een van haar laatste wedstrijden (dit om een prettige reden) en ze speelde niet bijster geweldig. Zo wilde ze geen eind aan deze wedstrijd en na vijf minuutjes op de bank gooide ze haar hele hebben en houden in de strijd en bracht de thuisclub weer helemaal naast ons bij 40-40 en over ons heen naar 44-40. Om de plotseling toegenomen inside-dreiging het hoofd te bieden gingen we snel zelf ook in een zone staan. Hoewel we die eigenlijk nooit oefenen, werkte dit heel goed en kwamen we met een paar goede scores weer voor 46-44 in de laatste minuut van de wedstrijd. We durfden de beelden van het onmogelijke weer toe te laten.
Maar de power was nog niet helemaal uit de tegenpartij: en ze kwamen weer naast ons. met een gelijke stand en ongeveer een halve minuut op de klok verloren we helaas de bal op een manier die dezelfde speelster wel nooit meer zal overkomen. (Ervaring is iets wat je krijgt, net nadat je het het nodig hebt....) Enfin; het bleef bij het mogelijke: we kregen weer een score tegen, misten nog een bal en verzuimden om de laatste seconden de klok te stoppen. 48-46.
En dan gaat echt de whiteboard stift wel even hard naar de grond. Maar toch: deze eredienst voor het onmogelijke was een belevenis die we allemaal niet hadden willen missen.

Fleur en Floor en groen: Lente.

De Floorzitter van de Uilen had me al een paar keer opgeroepen bij mijn Uilenmeiden van vorig seizoen te komen kijken.
Omdat ik niet helemaal bij de tijd was kwam ik wat later. Ik kon nog net constateren dat het rust was aan de stroom publiek onderweg naar de koffie. De wedstrijd was ook al gespeeld en zelfs de coach van Tilburg, met wiens uitbarstingen ik was lekker gemaakt, knapte niet meer uit zijn vel. Ik zag vooral een geïnspireerd spelende Lyet, die vooral verbaasde met 5 steals. Omdat het op de tribune wel gezellig was kwam ik niet voor niks.
Na afloop kreeg ik een speech over mijn begrafenis en een century card waarmee men wel uit wil drukken, dat ik welkom ben voor de komende eeuw aan thuiswedstrijden. Lief. En een bos bloemen uitgereikt door Floor en met een stickker van Fleur. Het wordt lente. (ik ben trouwens van bloemen in de tuin en in de natuur en ik heb het niet zo op stervensbegeleiding van afgeknipt leven maar Miriam vindt zoiets wel leuk dus toch erg bedankt!)
Tenslotte een dikke trui met zoen van alle speelsters. Allebei was warm. Het was een mooie tijd. Een match made in heaven, zei ik wel eens. Heaven knows that matches burn for a little while. Ik blijf ze trouw, van afstand, volgen en het zal het eerste team niet zijn, dat prompt kampioen wordt zodra ik het stokje overgeef. Blijf hard smart en together spelen.

Scylla

Vorige week al was de confrontatie met Scylla. Altijd beladen door de afkomst van de meeste Scylla-dames. Van vroeger, toen ze nog student waren of zich dat voelden. Als onze Evelien nog wat meer verburgert, zie ik haar daar ook wel eens opduiken. Zolang je daar nog grapjes over kunt maken is er nog van geen overgang sprake. Ze was er in elk geval niet bij om alvast te snuffelen.
Wel weer present was Roos. Weliswaar nog zonder training maar toch wel prettig aanwezig.
Moestasj hield Scylla in het begin goed bij. Onze tegenstandsters redden zich eerst redelijk met de press, gebruik makend van de individuele klasse maar toch scoorden we al een enkele steal en ook ontregelden we de aanval een beetje.
In de laatste seconden van de eerste periode scoorde Scylla enigszins fortuinlijk en misten we zelf wat onfortuinlijk, waardoor het verschil 5 punten in ons nadeel was.
In de tweede periode overheerste de verdediging aan beide kanten. We hielden een van de topploegen op 8 punten in de periode!
Dat we zelf niet (!) scoorden was een beetje jammer maar verdedigend mocht dat de pret niet drukken.
In de derde periode herstelden we ons een beetje maar nu scoorde Scylla weer wat meer. De koppen gingen een beetje naar beneden maar toen de coach daar wat van zei, was er protest. Dat was helemaal niet waar, dat ze het niet zagen zitten! " Laat maar zien dan!" En ja hoor: dat kunnen we toch: opeens weer smoel in de verdediging. Opeens weer een sense of urgency en opeens schrok Scylla weer van de press. De laatste periode was duidelijk voor ons, zoals me na de wedstrijd ook bleek uit commentaar van de tribune: "Hadden jullie verloren?? Ik zag alleen de laatste periode en dat zag er niet zo uit!"
Commentaar van ervaren Scylla guard Hanneke na afloop: "Lastige press, coach!" Dat was een mooi compliment uit haar mond. En nu nog met overleg aanvallen.

Nog even over de terugkeer van Roos. Het was grappig om te zien, dat ze echt goeie dingen kon doen. Ik laat hier maar ven een theorie op los: Dat ze zo effectief meespeelde komt door de vooruitgang, die het team heeft gemaakt. Nou kun je zeggen: wat een onzin, ze traint een half jaar niet en kan dan gewoon meedoen, dat lijkt meer op stilstand. Maar zo zie ik het niet. Roos is een niet onervaren speelster, die wel beter kan, dan ze eerder bij Moestasj heeft laten zien. Het is alleen vaak moeilijk om je ervaring toe te passen, als het team anders -minder goed - basketballt dan je gewend bent. Dat haar kwaliteiten meteen zo goed tot hun recht komen is daarom een maat voor de toegenomen speelkwaliteiten van de ploeg. Ze ziet en wordt gezien. Ubuntu.

bloggersblock

Zo was het niet. Ik had alleen te weinig tijd. Sorry. Ik zal in de toekomst meer ontspanning inplannen. Dat leidt tot inspiratie.

plan gelukt, wedstrijd niet

We stonden in Stadskanaal en toen we de reserveshirtjes aan hadden, zagen we dat ook de andere kant maar met zes was. (volgens coach Wiersema (broer van) gaat Jahn strompelend dit seizoen afmaken. In elk geval een blessure die wij nog niet gehad hebben: zwangerschap. Afkloppen, gisteren was het Valentijns-mix toernooi en ik weet niet wat daar allemaal is uitgedeeld..) We hadden een plan waar iedereen zich goed ik konden vinden: hun enige guard stevig onder druk zetten ofwel het hoofd van het team eraf draaien. Pressen zou helpen: ze zou gedwongen zijn om af te passen en dat leek ons beter.
Het plan werkte goed; de guard kreeg alleen van heel verweg ruimte en mocht die van ons wel misschieten. We verzuimden de eerste helft een voorsprong te nemen, ondanks de prima schotmogelijkheden, die de zone ons bood.
De combi van Tanja en Esther tegelijk in het veld hielp, want waar Esther voorbeeldig de weg naar de basket werd versperd, zo gauw er geschoten werd, kreeg Tanja juist de ruimte. Na een goede run moest Tanja echter naar de kant met een kapotte enkel. Ondertussen had Toya al wat veel fouten opgespeld gekregen. We eindigen de eerste helft met een achterstand maar het leek toch of we een goede kans hadden. Hun scores kwamen van de andere spelers en leken vergissingen van ons als grondslag te hebben.
De tegenpartij zat de hele pauze op de bank, wat een teken was, dat het nu ging komen. En dat was ook zo: met overtuigend spel kwamen we op 35-35 in de vierde minuut van de derde periode langszij. Waarom noem ik deze minuut zo nadrukkelijk? Omdat hiervandaan een kentering optrad in de wedstrijd en niet in ons voordeel. Er knakte eventjes iets toen we tien op rij tegen kregen en alleen maar harder werken in de press was niet genoeg. Voor de rest van de pot werd de verdediging gefileerd en de eindstand zal ik u dan ook onthouden.
Even recapituleren : had ik dus twee teams gezien, die tegen elkaar opgewassen waren? Ja.
Had het ene team wel erg dik gewonnen? Inderdaad.
Dan moet wel de conclusie zijn, dat de coaching te kort is geschoten. Een wat flexibeler opstelling had ons vast meer opgeleverd. Een zone van ons zelf bijvoorbeeld. Misschien wel een terugnemen van de press. En we doen toch wel vaker iets wat we nooit eerder hebben gedaan? Dat is toch ook iets wat je moet leren en dat had nu toch ook gekund?
Bedankt, coach in mijn hoofd. Gaan we over nadenken.

Balverlies?

Het was opeens mooi weer. Van dat weer dat je niet alleen naar buiten gaat omdat het moet. Ik bedacht dat de kippen nu wel in de tuin mochten scharrelen en toen zag ik een bal liggen. En nog een. Ballen die in de zomer tussen de frambozen of onder een hegje zijn terecht gekomen. Hoeveel denkt u? Achttien.
Dat vind ik veel, in verhouding tot de balvaardigheid van mijn kinderen. Balverlies: een doorlopende zorg.

succesfactor

Het zijn zware tijden. Ik hou wel van trainers en coaches, vakbroeders. Op het moment vallen ze bij bosjes.
Gert Jan Verbeek begrijpt de spelers niet, Huub Stevens begrijpt niet dat de spelers hem niet begrijpen en zelfs Hans Westerhof, die ik van deze drie het hoogst heb zitten, slaagt er niet in het gemor en gekonkel van de spelers in iets positiefs om te zetten.
Conclusie van de Volkskrant: de spelers zijn de baas. Wat de spelers vinden, dat maakt uit. Welkom in de wereld. Zelfs Van Gaal wordt geleefd door de spelers, die hem dan toevallig weer wel wilden houden. Coaches zijn managers geworden. Soms managers van gedrag, zoals Stevens en Boot, soms managers van voedingsbodem, zoals Westerhof, de Haan of Jans.
Per ongeluk zeg ik ook nog wel eens in een gesprek over basketball, dat ik mijn speelsters "iets" op een bepaalde manier laat doen. De tijd dat dat waar was, is geweest. De spelers doen verreweg het meeste gewoon zelf.
De gemene deler bij de weggestuurde of opgestapte coaches is, behalve bovenstaande waarheid als een koe, dat de resultaten tegenvielen. Succes, - in de hardste definitie: winnen, punten- is de belangrijkste factor die bepaalt of de spelers de coach zien zitten. (en dus: of hij mag blijven)
Succes mag dus best eens anders gedefinieerd worden. Een trainer is succesvol als zijn team en zijn spelers beter worden. Je wordt sneller beter als je erg gelooft in wat je aan het doen bent, je gelooft meer dat goed is wat je doet, als je daar harde bewijzen voor krijgt. Maar zoals alle gelovigen weten: voor oprecht geloof hoef je geen bewijs. Als je het weet, hoef je niet meer te geloven. In een vorig stukje schreef ik al iets over meten, weten en ongeveer.
Als coach ben je ongeveer OK als je het geloof van een groep in stand kunt houden ook zonder punten te halen. Als je het niveau van de groep laat bepalen wat voor coach je bent. En dat is succes. Maar hoe? Dat is wijsheid, die niemand in pacht heeft,

Goede nieuwtjes!

Onze scheiding heeft een semester geduurd maar met grote blijdschap geven we kennis van het feit dat we het weer "aan" hebben, Mira en Moestasj!
Vanaf ongeveer het Valentijnstoernooi zal ook de ergste drukte van Roos weer tot het verleden behoren en Linda is, in badpak, met haar revalidatie begonnen.
Dan durf ik wel te voorspellen dat de krokussen binnenkort ook weer boven de grond zullen komen!

langs de meetlat

Na de derde wedstrijd van het seizoen hebben we Exercitia 2 tot maat van onze vooruitgang benoemd. We vonden toen al dat dat team had wat wij wilden hebben en het plan was, dat we met onze vooruitgang deze meiden thuis partij zouden kunnen geven.
Aan wedstrijdverloop noch uitslag was af te lezen dat dat lukte. Het was een beetje het Achilles en de schildpad verhaal. Achilles haalt, op achterstand gestart, de schildpad nooit in omdat de schildpad zelf ook steeds vooruit gaat. En dit was geen schildpad. Dit was Exercitia en dat had de meetlat uitgerekt.
Het begin ging gelijk op maar was niet best. Moesten we nog aan het tempo wennen, was Exercitia ook gehandicapt? Het waren de gasten die het eerst greep op de wedstrijd kregen. Van 5-4 in de derde minuut werd het 20-5 in de 10e.
Vaak gaat van zo'n beslissende sprong een rustgevende werking uit op de ploeg die achter staat. Er is immers niets meer te verliezen. De wil om te spelen voor kleine overwinninkjes was wel aanwezig en ook bleef ons tempo vrij hoog. Het was de wil om te vechten voor de kleine overwinninkjes die we wel eens misten en de wil om echt terug te sprinten na een balverlies.
Exercitia daarentegen zat lekker in de wedstrijd en het verschil begon dramatische vormen aan te nemen bij het ingaan van het laatste kwart. Het publiek vertrok en masse omdat het dacht dat het was afgelopen bij een stand van 31-66. Maar de beloning voor datzelfde publiek, dat zuchtend op het horloge kijkend weer ging zitten, bleef niet uit: de meiden hadden toch echt zin om met opgeheven hoofd van het veld te stappen en trokken het laatste kwart met steals, breaks en nog een paar driepunters naar zich toe.
De eindstand was 74-49. Zo'n stand is meteen weer aanleiding tot scorebordjournalistiek: als je de tegenpartij vijf keer vaker stopt (wat gekund had) als je vijf layups meer gemaakt had (niet onmogelijk) als je je 5 keer minder vaak de kaas van het brood had laten eten (wat niet denkbeeldig was geweest) stond je nog maar 1 punt achter en kon je dus net zo makkelijk winnen. Meten is weten maar je hebt meer aan ongeveer.

VH de Bascule

Alsof de tijd heeft stil gestaan. Het cafe is eigenlijk alleen maar van naam veranderd. Wat vroeger de Bascule heette, is nu de Minnaar geworden. Ook deze kroeg is gezellig shabby en trekt nog altijd basketballers. Vroeger kwam ik er met andere basketballers elke week minstens 1 keer na het trainen in het uitzonderlijk kleine Brieszaaltje, honderd meter verder. Dat is al sinds zeker twintig jaar een ruimte waar sociologen zitten te spss'en. Ben ik hier meer dan twintig jaar niet geweest? In elk geval nooit met de auto.
De gelegenheid was het uitzwaaien van Karine wat natuurlijk met enige weemoed gepaard ging. Voor mijzelf had ik het gevoel van goede oude tijden nog een extra impuls gegeven door er met Miriam af te spreken voor de terugreis naar Stedum. Miriam was er in dit grijze verleden ook altijd bij. Misschien keken we elkaar wel in de Bascule voor het eerst wat dieper in de ogen.
Maar voor weemoed was geen plaats gezien de sfeer die er hing. Karine vertrekt vol goede moed naar Curacao en de gesprekken werden op dezelfde toon gevoerd. Er was wel een verschil, wat me te denken geeft over de burgerlijkheid van de jeugd van tegenwoordig. Wij hadden het vroeger steevast over sex en hier ging het over afwassen. Daar had ik natuurlijk uit oogpunt van sociologisch onderzoek graag meer van willen horen maar helaas: het was al snel weer tijd om af te reizen naar het Hogeland. Dat is ook een verschil met vroeger.

eerste uit-winst

Leuk. Een uitwedstrijd met een autotochtje. Hoor je ook eens waar die meiden het buiten het veld over hebben. Dat wilt u wel weten? Helemaal niet.
Er blijken ook allemaal wegen naar Damwoude te zijn, die ik niet ken. Kom zeg. Ik kom al jaaaaren in de Boppeslach; ik ga heus niet naar die aanwijsmiep luisteren. En inderdaad: De weg die ik altijd ging, brengt ons er nog steeds.
Ik vind het hier echt historische grond en snuif de atmosfeer ook met plezier op. Mijn Moestasj heren 3 speelt (als heren 4, studentenbasketball zal ook wel nooit helemaal veranderen...) een heroische wedstrijd. Ik heb zin.
De zeven meiden hebben ook zin. We laten ons niet afschrikken door de aanwezige klasse en routine van een van de toppers uit mijn zeer vroegere rayon-kadettenteam. We gebruiken de kersverse zone press met groeiend resultaat. Och wat zijn we altijd blij als we scoren. Dan zijn we als de duif in de Skinnerbox: een graantje scoren door op de knop te drukken en dan een paar ererondjes. Wat zou zo'n duif allemaal met zijn tijd kunnen doen, als-ie gewoon tien keer op dat knopje drukt en even rustig gaat eten! Er zijn of niet zijn, dat is de kwestie bij zonepress. Langzaam lopen we weg en vlak voor rust hebben we een comfortabele voorsprong opgebouwd. In de laatste 10 seconden slagen we er echter zonder veel moeite in, daar weer vier van terug te geven. 37-26. mooie stand.
In de tweede helft groeien we nog meer. We creeren een heleboel mooie uitgangsposities maar de concentratie op het afmaken valt tijdelijk wat weg, zodat we niet veel verder uitlopen. Dat bewaren we dan maar voor het laatste kwart, waarin we een heleboel breaks wel afmaken en de lange en middenafstandschoten er wel ingaan.
Moe en voldaan kunnen we na 43-73 weer naar huis. En waarover spraken zij? Geloof me: zelfs ook een heel klein beetje over basketball.

Ten uitvoer!

We waren sinds vorig jaar december druk bezig met het maken van goede voornemens. Iedereen heeft het reces gebruikt om voor zichzelf te formuleren wat er beter zal gaan in 2009. Beter voor de speelster zelf en beter voor het team. De voornemens varieren van het leren van de rockerstep tot het stoppen met roken. De afgelopen week zijn we vooral bezig geweest met het bekrachtigen van die voornemens en vooral van de grootste gemene delers: rebounden en concentratie.
Voornemens maak je niet voor 1 wedstrijd, zelfs niet voor een jaar. Maar van de details gaan we projecten maken, die vanaf deze week ten uitvoer worden gebracht.
Concentratie werkt het best vanuit de beginnersgeest. Je begint ergens aan zonder te weten wat er precies gaat gebeuren.
Een wedstrijd kan alle kanten op en is dus bij uitstek zo'n situatie, in elk geval aan het begin. Zeker deze wedstrijd tegen Uilen 4, dat met een behoorlijk ander team op kwam draven dan bij onze eerste ontmoeting. Dat feit werd nog weer eens versterkt door de samenstelling van ons eigen team, dat ook er behoorlijk anders uitzag zonder aanvoerster Marjolein Vos en zonder uitblinkster Linda in het veld.
Maar we begonnen goed, scherp en overtuigend, tegen een heel behoorlijk spelend Uilen. Door de drietjes van Sanne en de constante inbreng vanaf de centerplek bleven we in de race en door een run in de laatste twee minuten passeerden we de 20 punten in een periode. Ook de Uilen rendeerden echter behoorlijk en dus was het gat nog maar 5 punten.
In de tweede periode bleef Esther goed aan haar voornemen "focus op afmaken" werken maar zij was ook de enige Moessie die scoorde! Dankzij een ijzeren verdediging bleef Uilen 7 minuten scoreloos maar we konden zelf ook de laatste 5 minuten niet de ring vinden zodat onze voorsprong maar heel weinig groeide.
In de rust probeerden we weer beginners te worden en dat lukte. We scoorden meteen weer en 4 minuten en 12 punten later stonden we op een comfortabele 15 punten voorsprong.
En dan is voor ons de wedstrijd niet gedaan: Allerlei scenario's flitsen door de koppies. Van eclatante overwinningen tot paniek. De beginnersgeest is dan in elk geval weg. Uilen kwam in een periode van drie minuten weer een beetje terug en onze vaste scoorders waren eventjes niet succesvol. Het was aan de koelbloedigheid van de rest te danken, dat we voor bleven en met 11 punten aan de laatste periode konden beginnen. Aan rust kwamen we niet echt toe maar we bleven wel op heel behoorlijke marge en uiteindelijk, ondanks een Uilen productie van maar liefst 17 punten in de laatste 5 minuten (!) bleek dat genoeg voor de overwinning.
Eigenlijk dus 3 prima kwarten gespeeld qua score en 1 heel goede qua verdediging. De voorbereiding op de wedstrijd en de rust moeten goed geweest zijn want de beginnen waren behoorlijk. 63 punten is voor ons een heel behoorlijk aantal.
Wat deden we veel dingen goed, volgens de voornemens. Heel weinig vergissingen in de rebound, focus op afmaken (Esther 28 punten!) , na enige tijd een snelle overschakeling van aanval met de bal naar aanval op de bal. Geweldige schaafhustles en hulp voor de helper van Toya (en goed over een dip heen komen),Hoge schotpercentages voor Janne en Femke, En wat te zeggen van de 4op6 van achter de zeseneenkwart van Sanne, Een debuut van Tanja op de forwardpositie (dat in elk geval resulteerde in de beste verdedigende periode van de wedstrijd) Een degelijke pot van Marjolein Boomsma, die rustig bleef in tijden van chaos. En dan nog met Karine, die in wat misschien wel haar laatste wedstrijd van het seizoen was, niet moe leek te kunnen worden. En voor het hele team de wapenfeiten van zeker 5 aanvallen over 5 schijven, een voorbeeldige uitbloksituatie waarbij 5 Uilen kansloos toekeken hoe hun gemiste schot over de achterlijn rolde.
Minpuntje: we hebben een scoutings/indelingsfout gemaakt. De beste Uil van het veld heeft meegetraind bij Moestasj 2????. Dat is een lange linkspoot met airtime.
Ik vond het wel een goed begin. We gaan verder met de ten uitvoerlegging.

watiswasiswas

Hoewel ik ongetwijfeld niet origineel ben in deze observatie kan ik het niet laten om mijn trouwe lezers deelgenoot te maken van iets wat ikzelf heel erg grappig vind. Zelfs zo grappig dat deze waard denkt dat het allemaal opzet is:
Wat heel vroeger de ALO was, was al een hele poos IS (instituut voor Sportstudies). En wat IS was, is WAS geworden, zoals nu met grote vriendelijke oranje letters van de gevel spat: Willem Alexander Sportcentrum.
Dus nog een keer: wat IS was, is WAS. Arme kroonprins. Zou hij weten hoe zijn naam ijdel is gebruikt?

Magie

Het is tijd voor bezinning. De oude coach maakt van het reces gebruik om inspiratie op te doen.
Sommigen doen dit bij de kerstboom, anderen onder hun eigen basket en weer anderen achter de computer.
Tom Jones heeft mij de laatste weken erg geholpen met "the older I get, the better I was". Een stukje zelfkennis.
Wij, tovenaars en coaches, bezinnen ons op de toekomst: We weten nog hoe leuk het spel was om te spelen en dat vergeten we nooit. Nu is de vraag: Hoe brengen we de magie, die we langzamerhand van een afstandje in het spelletje zien, over op onze pupillen, onze jeugd, onze opvolgers. Magie, las ik in een mooi boek, is energie, in woorden gevat.
Bezinnen is een beetje terugkijken, een beetje vooruit en vooral in het nu stil staan om weer energie te verzamelen.
Ik wens iedereen rust, energie en bezieling.

Ruime ontwikkelmogelijkheden

Weer verloren. Nu tegen Uilen en dat doet altijd wat meer zeer. Eerder dit jaar speelden we tegen ditzelfde team juist wel heel goed in een oefenwedstrijd. In deze, voor de competitie, lijkt het of we extra lijden onder de last van eerder verloren wedstrijden.
Er is vind ik, duidelijk verbetering te zien in de speldiscipline. De wil om samen te werken resulteert in een heel aantal goede aanvallen maar we zijn slordig in het afmaken daarvan en slordig in het passen. Wat misschien nog wel het ergst is: we worden overtroefd in felheid. In rebound en verdediging bewegen we te laat of niet.
Zijn we te veel met ons hoofd bij het teamgebeuren, zodat ons hart niet voldoende wordt aangesproken en ingezet?
In het eerste kwart zijn we duidelijk de sterkere ploeg. We scoren redelijk maar door slordigheden onvoldoende om echt een gat te slaan waar de Uilen van schrikken. Als die dan in de buzzer ook nog het verschil naar slechts drie brengen, is dat balen. Genoeg om beter te doen. In het tweede en derde kwart is het tot mijn verbazing Uilen die een gat slaat. Wij gooien ballen weg tegen de press en we missen veel teveel goed uitgespeelde kansen. Ergert u niet, verwondert u slechts, zegt een van mijn favoriete tegelwijsheden. Ik erger me toch en daarmee verhoog ik de druk op de speelsters. Ik begrijp gewoon niet waarom sommige ballen niet worden gepakt en sommige doorgangen niet worden afgesloten.
Het vierde kwart en met name de laatste minuten zijn weer voor ons. Als volleybal ploeg hadden we nog een mooie kans gehad. Op naar de vijfde set.
het is geen volleybal. Jammer. Gelukkig.

Imagoprobleem

De UK gaat over imago. College voorzitter van de Universiteit, Sibrand Poppema wil graag dat Groningen nummer 1 wordt in Nederland. Een hoge positie op de ranglijst uit The Times Higher Education Supplement is dan een must. Een belangrijk onderdeel van het tot stand komen van deze ranking is de "peer review". Medewerkers van universiteiten noemen er dertig die ze kennen. Imago is alles. het geeft niet hoe ze over je praten, als ze maar over je praten. Groningen stijgt langzaam.
In de UK ook een stuk over het imago van sporten. Altijd benieuwd hoe basketball er dan afkomt. Wat is het beeld dat Studenten van basketball hebben? Snel, sterk, lang, teamsport bij uitstek? Ik smul al bij het vooruitzicht op vergelijkingen met volleybal of voetbal.
Basketball staat er niet bij. Wat? Basketball staat er niet eens bij! Basketball heeft dus helemaal geen imago! En liever hebben we nog een slecht imago dan helemaal geen. Shit. Moeten we wat aan doen.
We zijn trouwens wel in goed gezelschap: Ook veldvoetbal, schaatsen en atletiek staan niet op de lijst. Aha: sporten die niet eens een imago nodig hebben! De sporten die zich boven dan lage gedoe verheffen! Toch maar houden zo dan?

negatief

"Ga je nu een negatief stukje op je blog zetten?", was de vraag na de onnodige nederlaag tegen Assen van zaterdag.
Nee, doe ik eigenlijk nooit. Kan ik me tenminste niet heugen. De boosheid bleef beperkt tot de tweede time out van de dag. Toen nam ik de term "dramatisch"zelfs in de mond. Visueel hadden we een veldoverwicht maar we smeten met de moeizaam veroverde ballen, misten layups en vrije worpen alsof dat de essentie van het spelletje was.
Langzamerhand drong de boodschap: houd het simpel en pak je positie, een beetje door. De een-tegen-een aanvallen kwamen uit een swing, we pakten de rebound en lieten ons niet zo makkelijk meer voorbij lopen.
Bij rust was het weer gelijk: 25-25. een puntje-puntje wedstrijd ontstond waarin het wachten was op de doorbraak voor ons. "We kunnen veel beter vrije worpen schieten dan we nu doen", zei de coach. De uitspraak was waar maar het bleef wel nu. (en we schoten 11 van 25...) Omdat de tegenpartij met twee guards speelde die bijna geen fouten maakten (eentje glipte er nog wel eens langs en eentje beukte zich tot vlak voor de ring), bleef Assen de hele tijd dichtbij. Met Femke, Esther en Toya bij Linda op de bank raakten we 5 punten achter zelfs, in de slotfase. Een alles of niets offensief, waarin we rebound na rebound pakten bracht ons met 23 seconden weer op twee punten van Assen. Sanne maakte nu haar 5e en met vier vrouwen en 2 punten achter was er geen tijd om bij dat ondertal stil te staan. Assen benutte de vrije worpen en liep uit naar 60-54, in de resterende tijd.
En dan is het misschien wel even tijd om alle "unforced turnovers", gemiste breaks, vrije worpen, vergeten tegenstanders en van het brood gegeten reboundkaas nog even voor de geest te halen. Negatief worden we natuurlijk niet, maar het wordt wel steeds makkelijker om het de tweede seizoenshelft beter te doen...

Assen -Moestasj 60-54. Sanne 19 punten, Tanja 9.

Braintraining

Weer geen training. En er moet zoveel gebeuren, zoals we aan de betere ploegen kunnen merken.
Virtueel trainen dan maar. Niet alleen eventjes doorlezen maar echt even voor gaan zitten. Af en toe even de ogen dicht.
Eerst even Ubuntu. Halen we allemaal even al onze teamgenoten voor de geest, ja? Het maakt nu niet uit of er iets tussen is gekomen. Ze zijn er allemaal. Welkom! Iedereen goed in heur vel? Ja dat is het mooie van virtueel trainen: je bent zo scherp als je wil, voelt je zo prettig als je wil. Het zou gek zijn als je je iets slechts of onaangenaams inbeeldt, als je de keus hebt.
Gaan we beginnen: eerst passen. Allemaal even goed bedenken hoe zo’n pass gaat. Hij moet af, weet je nog? De passes van vandaag gaan lekker de diepte in. Je ziet de ontvanger weglopen en bepaalt de lengte van de pass.
Dat ontvangen mag ook wel even wat denkbeeldige aandacht: je ziet de bal aankomen en het eerste wat je na je ogen gebruikt is je voortbewegingsapparaat. Toch kijk je de bal echt in je handen en pas dan komt het volgende.
En iedereen die niet aan het hupje gedacht heeft, doet het nog maar een paar keer. Die scene moet over! Niemand? Geweldig.
Ok, break. Fast break. We doen het precies zoals het in de wedstrijd zou gebeuren. Dat iseen groot voordeel van virtueel trainen: je hebt geen pilonnen nodig, geen lijnen om aan te raken. Je loopt de break door goed uit te boxen en weg te draaien van je tegenstander. Voel je het? Duw maar een beetje weg en dan een grote stap en vervolgens snelle kleinere. Zolang je in de snelheidsfase zit, verhoog je zowel de frequentie als je paslengte. Zweven of niet?
Dan de beslissingsfase: kijken wat je moet doen. Waar moet je heen als ontvanger? Misschien wel van de basket weg. Binden zonder ruimte vol te kliederen. Niet in de weg lopen en toch gevaarlijk zijn.
Als je in aanmerking komt om de bal aan te nemen maak je dat duidelijk. Zo netjes heb je nog nooit je hand op gestoken! Zo precies met de goede toon, op precies het goede moment heb je nog nooit gecommuniceerd. Virtueel kun je het gewoon hartstikke goed.
Als je de guard bent, weet je eerst al wanneer we de rebound hebben, dan maak je o zo duidelijk waar jij bent en met bal probeer je zelf zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Push the ball, maak dat letterlijk wat je jezelf ziet doen, wat je zelf voelt dat je doet. Push! En daarmee push je niet alleen de bal maar het hele team!
En trailer wat loop je mooi, net achter de bal, je kans af te wachten en wat weten je mederenners goed waar je bent. En wat kun je vanuit die positie mooi zien waar je heen kunt. Voorlangs snijden? Of net even weakside van de ring als het schot komt? Hee, heeft de tegenpartij alleen maar een kleintje in het midden over gelaten? Zul je die dan eens even lekker pinnen?
Wat een boel ervaringen weer en wat een succesbelevingen!
Tijd voor de oefeningen. Virtuele sit-ups en push ups werken niet zo heel goed. Maar die kan je ook overal echt doen, zodat je toch nog een iets verhoogde hartslag krijgt, die goed past bij de denkbeeldige inspanningen. We schrijven ook het woord “virtueel” . Slokje. Yell.
Schotoefening gaat in de vorm van een mantra:
door je knieen,
HOOG schieten,
nawijzen!
En het gevoel ontwikkelen dat je arm een meter of zes is dat helpt ook altijd. Het beeld van je schot wordt wat duidelijker in je hoofd. Schiet er maar tien. Real time. Steeds hetzelfde maar van verschillende plekken op het veld. En allemaal raak vandaag! (Erben Wennemars schaatst virtueel altijd net een persoonlijk record.....)
Veel partijtje vandaag en altijd. Het is het spelletje waar je het voor doet. Ook hier wint iedereen. De out of bounds wordt perfect uitgevoerd – de aanval gaat met een paar scherpe screens en een goede swing – de spotter staat te popelen en de koninginnebij beidt haar tijd.
De ontwikkeling van het spel laat ook de virtuele coach over aan de eigen fantasie van de speelsters. Enjoy.
Donderdag weer met zweten maar net zo aandachtig graag.

oude bekenden

Zaterdag maakte ik mijn grijze kaart maar weer eens te gelde. Voor het eerst bezocht ik een wedstrijd van Celeritas dames. Grashoppers. Driepunters toch?
Ik had Natalie nog nooit zien spelen in het geel. Dat kwam me niet eens op een berisping maar op een knuffel te staan. Ook leuke mensen op de tribune trouwens.
Ik bleef een helft, zodat ik nog één hoofdstuk van de Zevensprong kon voorlezen maar toen had ik ook gezien wat ik wilde: Natalie speelde heel verdienstelijk en veel. Ze scoorde met een move waar ik, tijdens onze samenwerking bij Uilen alleen maar van kon dromen (bal aan nemen met de rug naar het bord, draai de rechterbil langs de tegenstander en leg een simpele linker layup in het netje) Ik zag haar een screen zetten met de onverzettelijkheid van een betonnen bunker en ik zag dat de rest van Tas ook veel energie aan de dag legde, goed scoorde en bij een comfortabele voorsprong kon rusten.
En toen was het genoeg. Vast wel tot ziens.

Quantum of Solace

Geen punten wel progressie. Scylla was nog een maatje te groot, niet in snelheid of in techniek of in conditie maar wel in effectiviteit. Het was leerzaam om te zien hoe goed de zwarte meiden bewogen. Meestal zo'n 3 van hen waren niet met zichzelf bezig maar schiepen de voorwaarden voor kansrijke 1 tegen 1's en simpele tweemensspelletjes. Maar ik weet niet of wij wel in de gelegenheid waren dat waar te nemen. We waren nogal druk met onze eigen, directe tegenstander.
We konden de methode van spelen in elk geval niet kopieren. We kregen nauwelijks goede schoten omdat we elkaar nauwelijks daartoe in de gelegenheid stelden. Dus gaat er weinig in, dus gaan we dan krampachtiger spelen omdat er toch ooit eens wat in moet...Passes werden worpen, schoten werden gebedjes of ze werden helemaal niet genomen. Coach zag weinig terug van het toch best aardige spel van de laatste weken of het moest de press zijn, die wel enig resultaat opleverde.
Achteraf blijken we toch wel wat opgepikt te hebben want dinsdag speelden we om te oefenen tegen Uilen 3 en nu lukte het wel.
De verbetering zat hem vooral in de verdedigings ubuntu. Met veel respect voor het harde werk op de bal werden er veel intercepties gepleegd door een goede opstelling.
De break liep, zeker uit die steals als een trein, schoten werden gedurfd genomen omdat er meestal ook wel reboundpositie was en daarom vielen ze ook. Verdedigend zat er, vooral gaandeweg, veel dreiging in en nu voelden we ook af entoe dat als de eigen man erlangs was, de strijd nog niet gestreden was.
Een echte helpside stond er niet alleen maar deed ook wat!
Dat lijkt een goede oefening voor de volgende wedstrijd en daar putten we geen punten maar wel een kleine hoeveelheid troost uit. En een quantum of courage?

oh ja, het ouderschap

Dat was ik vergeten. In de iets lagere regionen spelen teams met moeders, die aan herfstvakantie doen. Moeders zijn OK natuurlijk. Die teams kunnen niet zonder die moekes blijkbaar. En vreemd, daar komen ze pas twee dagen van te voren achter. Dan is de thuisspelende vereniging ook nog wel weer zo goed om op dat laatste nippertje nog een andere datum te scoren.
Lief hoor. Ik moest weer denken aan m'n eigen periode als wedstrijdsecretaris bij een papa en moekeclub.
Dus hebben we een leeg weekend, het zoveelste. Dit keer kwam het op zich niet zo gek uit. Ik had al een vrij drukke dag (papa zijnde) en ik zat nu wat rustiger bij het diplomazwemmen van Lotte. Dank u, diploma A. Ik constateerde in al die rust, dat ik niet eens had hoeven racen om op tijd bij de wedstrijd te zijn, die nu niet doorging. Volgt u het nog?
Volgende week allemaal oud-moessies verenigd bij Scylla. Hmm, zouden daar al moekes bij zitten, zolangzamerhand?

it must be love

We weten even waar we staan. Exercitia was twee gedeeltes van de wedstrijd de betere ploeg. Feller, sneller ook in de beslissingen. Toch is voor mij het beeld van de tweede helft blijven staan. We forceerden twee keer 24 seconden, stalen ballen en heersten in de rebound. Aan het eind van de wedstrijd werden we weer wat slapper en kon Exercitia weer wat weglopen. Het verlengen van dat niveau van felheid en overleg is nu het doel. Verloren dus. Als we onthouden wat het verschil maakte en daar geleidelijk een gewoonte van kunnen maken, is het resultaat van dit avondje Eelde toch positief. Falen bestaat niet: alles is leren.
64-42 na rust bij 38-14. Esther met ouderlijk toezicht 20 punten, Linda 10.

En wat maakte dan het verschil? Twee dingen heeft de coach zelf onthouden:
verdedigend de felheid opvoeren door de guard meer onder druk te zetten en elkaar helpen om de slechtere passes die dat opleverde te vangen en om te zetten in breaks.
Aanvallend meer de linkerkant opzoeken omdat onze centers nu een keer rechts zijn en het meeste gevaar van die postplek kunnen stichten.
Ik heb er wel een goed gevoel over, dat duidelijk is geworden dat dat wat oplevert. Gelukkig zijn dat principiele zaken, die we goed kunnen oefenen op elke training en in elke wedstrijd. Exercitia, we will meet again.

En het avondje Eelde leverde ook nog op, dat ik vriend Frank weer eens zag. 's Middags hadden we elkaar aan de telefoon en deelden we de conclusie dat deze levensfase zo weinig ruimte overlaat om iets buiten de agenda om te doen. En toch kwam hij spontaan de hele wedstrijd kijken om daarna gedurende 1 pilsje de hemeltergende muziek in de kantine te verdragen en nog even van gedachten wisselen. Daarna zag hij me weer het gezelschap van deze nog nieuwe meidenploeg opzoeken. Dat vond hij goed. It must be love.

Club van Verdonk

Gisteren: Rita Verdonk is toch echt lid geweest van de PSP! Jaren 70. Het was toen geen grote club. Twee zetels in de kamer; Van der Leck en van der Spek. Ik weet het nog goed, want ik was dus clubgenoot van Rita. Dat benauwt me toch wel een beetje...Rechtdoor zee Rita is wel helemaal omgekeerd, waarom ik dan niet? Ik dacht dat Rita zo consequent was en ik zo meegaand? Griezelig eigenlijk, dat ik nog steeds rechtdoorzee tegen de stroom oproei. Stemt tot nadenken.

Derby day

De Coppa Universatea, ook zo'n term die ooit eens bedacht is om de ontmoetingen tussen de zusterclubs Uilen en Moestasj aan te duiden. Dit jaar is er een nieuwe ontmoetingsplaats voor vastgesteld. Onder dispensatie mag de nieuwe hal van de HIS gebruikt worden. Mooie grote velden maar krappe uitloop. En het seizoen begon met veel onderlinge confrontaties. Hoewel het een thuisdag voor Uilen was, won Moestasj in elk geval het entourage duel. De ontvangst was geheel stemmig zwart-wit gehouden.
Ik heb alle uitslagen nog niet binnen maar "mijn" meiden hadden het niet erg moeilijk met Uilen 4, die hard bleven werken tot aan het eind maar vooral aan onze verdediging de handen te vol hadden.
De eerste periode hield de Moestasj-aanval nog niet over. Nog geen breaks en geen succesvolle afstandschoten maar wel een belofte voor beter. Uilen zetten er juist hun beste periode in een kwart tegenover en kwamen tot 12 zwaarbevochten punten. 12-8 voor de thuisclub. In de tweede periode werd het beeld van de wedstrijd wat duidelijker in punten uitgedrukt en we gingen de rust in bij 19-16. De laatste minuut van de helft scoorden de Uilen nog een open layup en miste Moestasj er een. Het was wel duidelijk dat de Uilen heel moe waren geworden van de voortdurende pressie en de pauze kon eigenlijk niet kort genoeg duren. In periode drie had ik ook mijn tweede hand nodig om de goede aanvallen te tellen en werd een comfortabele voorsprong opgebouwd van een punt of 12. Misschien wel wat te comfortabel want dan lijkt het soms of alles moet lukken en forceren we te veel, waardoor de Uilen, die gewoon niet opgeven, nog regelmatig op de vrije worplijn komen. De eindstand zou uiteindelijk 47-33 moeten worden maar wordt voor de boeken vastgesteld op 45-33. Nou ja.
Tot de positieve dingen rekenen we de 5 24sec overtredingen die we afdwingen, een behoorlijke sense of urgency en een paar echt goede aanvallen, waaronder een perfecte: eerst van rechts naar links, dan inside outside weer op rechts, afgerond met een goed schot. Ik applaudisseer dan ook al bij de afsluitende pass. De bal is ook nog raak, wat wil je meer.
Ik kan de scores niet van het sheet lezen maar het meeste gevaar (trouwens ook in de verdediging) komt van Linda. Maar iedereen doet mee in de productie.
Waar duidelijk verbetering is aan te brengen is nog steeds de Ubuntu van het communiceren. De bank doet haar best en Linda (verdedigend) en Sanne (aanvallend) proberen geen blad voor de mond te nemen.
Met een onderlinge felicitatie over de toon waarop wordt gecommuniceerd sluiten we de bijeenkomst af.
De bijdrage van Moestasj Meiden 1 aan de derby der studenten is een positieve.

weer beginnen

Morgen begint er weer een basketballseizoen. Ik heb er zin in. Er is veel te bereiken als team en individueel bij Moestasj meiden 1 (in basketballende dames geloof ik niet)
Gisteren speelden we een oefenwedstrijd tegen HSVB U22 met veel meiden die ik ken van Kamp. Leuke enthousiaste groep en dat zijn mijn meiden ook. In stand ging het gelijk op, omdat Moestasj wel erg goed overschakelde van achter naar voren maar erg slordig met de kansen omsprong. Een concentratiekwestie en een ervaringskwestie, volgens mij. We kregen nl kansen die heel goed waren: twee passes, met veel dynamiek aanbieden op center en niet te missen kans van binnen (9), die -concentratie- toch gemist werden of die werden omgezet in een 3, 4 kansje door een gebrekkige balans, bijvoorbeeld.
Allemaal dingen die door meer spelen op dit tempo (ervaring) verbeterd zullen worden. Ik stel natuurlijk wel vrij hoge eisen...bijvoorbeeld praten, aansluiten, met een sense of urgency rondlopen en in hun bubble zitten, kijken, druk op alle schoten, verdedigingsrebounds, aanvalsrebounds, help geven, daar ook praten, screenen, snijden, faken, passen als dat kan (drietiende langzamer beslissen) vrijlopen en niet vrij staan, goede schoten mooi nemen, bezig zijn met het proces en niet met het resultaat, elkaar herkennen, erkennen en merkbaar waarderen, het woord UBUNTU iets lager van toon yellen, smeerkaas gebruiken om je niet de kaas van het brood te laten eten en nog wel meer.
Omdat ik zoveel dingen wil zeggen, zoek ik echt een beperkt aantal dingen per training uit, waar ik me met voorbedachte rade op concentreer. En dan nog.....
Gisteren en morgen is dat balans in de aanval en heerschappij in de eigen bucket. Beide zijn we nog lang niet klaar mee. Ook de paar frisse minuutjes van Lauren from down unda redden ons net niet en we komen op het scorebord vier puntjes tekort waar we ons niet druk om maken. Morgen gaan we verder met beginnen.

onderwijs

Wat vroeger de ALO heette, heet tegenwoordig IS, instituut voor sportstudies. Nog steeds leidt me daar op tot gymnastieker maar alles daarom heen is ook dermate booming, dat er maar weer een nieuw gebouw moest komen. (Wat vroeger voor mij de "oude ALO" was, is nu al helemaal vergeten en in het Corpushuys zit een andere school.
Omdat dit nieuwe sportcentrum op Zernike staat, gaan we daar vanaf dit seizoen met alle basketballtrainingen en competities naar toe.
We hebben het beste rooster van de 21ste eeuw gemaakt met ruim tijd voor iedereen en nauwelijks wachttijden voor het groeiende legertje verenigingstrainers (die niet professioneel met de sport bezig zijn maar het -niks mis mee- voor de lol doen, dan wel om het vak een beetje te oefenen.
Vier velden tot onze beschikking, zodat we bijna alle trainingen op dinsdag en donderdag af kunnen werken!
Alleen: in de nieuwe turnzaal is een prima vloer, een veld met volledige afmetingen en uitloop aan alle kanten maar..... er hangen nog geen borden die iets met het veld te maken hebben. Veel te korte stangen en aan een kant zal het bovendien maatwerk moeten worden want, net als overal in het gebouw, heeft de architectuur het primaat gekregen over het gebruik. Aan alles kleeft dat het mooi moet zijn maar als je een gebogen wand oplevert, zet je de gebruiker wel voor een probleem.
Toen we daar voor het eerst commentaar op leverden was de reactie: "Ach het is toch maar voor het onderwijs"
Wat wel een beetje aangeeft hoe daar tegenwoordig over wordt gedacht.....dacht ik.

Oefenen

Ik ben wel tevreden over wat we er tot nu tot met z'n allen aan hebben gedaan. Natuurlijk is het wennen aan al je "stuff players should know" in twee keer in de week training te stoppen en natuurlijk moeten we eerst nog maar eens een wedstrijdje spelen maar de intentie tot verbetering is duidelijk aanwezig. Je kunt ook zien, dat de mensen die het meest op training zijn geweest het minst klagen over de intensiteit. Dat is een reden voor iedereen om haar "strippenkaart van ongedwongen afwezigheid" zorgvuldig te gebruiken. Verwelkomde nieuweling Linda Olk (van mijn vorige team waar ze een ongelukkige entree maakte. Nu op zoek naar haar spelplezier en een reden voor haar basketballbestaan. Allebei realistische doelen) kan meteen al goed mee, beetje spierpijn.
Om het team nog wat meer te leren kennen en wat meer aan wedstrijdervaring op te doen, wilde ik wel graag een oefenwedstrijdje of wat spelen. Het valt nog niet mee. Na de hele zomer vergeefs te hebben geprobeerd door te dringen tot mijn favoriete oefenwedstrijdtegenstander Arriba uit Drienerlo, heb ik nu maar besloten het dichterbij te zoeken. Het is altijd goed om in het voorseizoen en poosje met elkaar weg te zijn. Als het aan mij lag met een overnachting erbij, zodat we ook aan kroeg- en onder de tafelccoaching kunnen doen. En Arriba heeft zo'n leuk eigen voorbereidingstoernooi. Maar op geen enkel van de mij door Googelen toegevallen adressen lijkt nog iemand in leven.
Nu heb ik een vrij uitgebreid netwerk op wat hoger niveau maar als ik eerlijk ben heb ik in het iets lagere basketball een geinteresseerde leek, meer niet.
Heb maar wat lijntjes gelegd naar Haren en Leeuwarden, zien wat daarvan komt.

de jaren tachtig

Het schijnt dat alle 45+ ers van Nederland die ooit wat linksig zijn geweest, nu ijverig in hun verleden aan het graven zijn. Persoonlijk zou ik het een eer vinden als de Telegrof een hetze tegen me zou beginnen. Dat is toch een van die dingen waarvoor je het gedaan hebt, Wijnand en Jacqueline? (we schreven vroeger trouwens wat meer zoals het klinkt, dus Jaklien Kramer ipv Jacqueline Cramer kan best)Ik kon mij ook niet meer herinneren of ik de Bluf! advertentie heb ondertekend; ik sta er niet bij, ik heb goed gekeken, dus het zal wel niet.
Maar toch.....Ik zal het maar bekennen. Ook ik heb deze week mijn oude agenda's tussen 1976 en 1981 vernietigd. Dus niemand kan meer nagaan wanneer ik met de PSP bakfiets in de Herestraat stond te folderen en wanneer en waar de bijeenkomsten van de Werk Aksie Groep Kunst plaatsvonden. Bovendien heb ik net vandaag mijn Selected Writings of Ernesto (Che) Guevara verkocht via mijn boekwinkeltje.nl. Ik ben schoon, mij maken ze niks meer.

uit

Ze is fit, ze speelde of ze er zin in had maar het is uit met onze power-guard Mira.
Natuurlijk gaat de studie voor en natuurlijk moet ze een zekere regelmaat in het leven terug zien te vinden om alles voor elkaar te krijgen. En uiteraard is het geen goed begin om ergens half aan te beginnen. Rationeel is het allemaal duidelijk. Maar toch voelt het als een verlies. Zelf biechtte ze ook op, dat ze tegen het overbrengen van het nieuws had opgezien als tegen "uit" maken. Zo voelt het ook een beetje voor de rest. We moeten maar slikken, uithuilen en straks daten met een leuke volgende gegadigde. Het blijft voelen als uit.

gouden kamp

Het was een gouden kamp. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over wat we er mee kunnen bereiken. Ons dummy systeem heeft weer een aantal prachtige combi's opgeleverd.
Wat ikzelf ook heel leuk vond om te doen was het verslag vanuit het kamp. Dat ging met een aantal filmpjes gepaard die best leuk zijn geworden. Al zeg ik het zelf. Een eyeopener dat dat zo makelijk gaat met het Apple-tje Even kijken?

Het volgende seizoen

Na een geweldig basketballkamp met allemaal kampers om trots op te zijn en waarvan je hoopt dat ze allemaal bij de studenten terecht komen, en geinspireerd door de samenwerking met de andere coaches, beginnen we met het seizoen 08-09.
Er wacht een nieuw team. De meiden van Moestasj. Die heb ik in mijn lange loopbaan heel vaak getraind maar nog maar 3 keer -losse wedstrijden- gecoached. (volgens een snelle schatting heb ik 7 seizoenen he 1 van Moestasj gecoached, 9 seizoenen he 1 van Uilen, 4 seizoenen h 2 van Uilen en ongeveer 18 keer da 1 van Uilen.)
(trouwens een raar idee dat zo'n team dan nu maar eens aan de beurt moet zijn. Het gaat om de mensen en deze meiden vroegen het lief en spreken me aan, zowel de groep, als de individuele leden. Om nog even op dit punt door te gaan: troetelfilosoof Bas Haring vertelt over de tijd dat hij bij het allerbeste roeiteam zat, dat ooit bij de club bestaan heeft. Geen team trok zoveel blik. Ze deden alles met elkaar en alles voor elkaar. Het team was geweldig. Maar het teambelang vereiste soms ook, dat er een nieuw lid moest worden ingevoegd: beter, dus beter voor het team. Ook dit nieuwe lid paste zich geweldig aan: alles voor de ploeg, alles met de ploeg en weer een blik. U voelt al waar dit heengaat: aan het eind van het seizoen was er niemand meer over van het team dat er aan het begin stond. Onderweg was een volledig team weggevallen dat zich afvroeg waar al hun inzet en solidariteit al die tijd naar toe was gegaan. Daar moet een coach wel eens aan denken. Moet dat niet anders?)
De meiden van Moestasj zijn als sociale groep geen beginners meer. Er is al een behoorlijk platform van systeemdenken aanwezig en dat maakt het een mooie uitdaging om te kijken hoever we kunnen komen als lerende organisatie. Ik zie ze wel zitten. Sawu bona.

het leven en zo

Dag lezertjes,
bent u daar nog? Ik, bij nader inzien nog wel. Het is even geleden dat ik iets heb opgeschreven en wel weer eens tijd. Het gaat een stuk beter, dank u.
Vrijdagavond heb ik het vreemdste seizoen uit mijn loopbaan afgesloten. Een seizoen waar ik het echte eind niet van mee heb gemaakt is nu ook symbolisch afgesloten. Een van de thema's van afgelopen jaar was praktische communicatie en ook nu was ik veel te vroeg en was niet alles helemaal in orde. We laten het achter ons.
Ik ben de meiden heel dankbaar voor alles wat ze me deze jaren geleerd hebben. Ik heb zelden zo van een team genoten als dit Uilenmeidenteam. Geen team kon zo poetry in motion zijn, (op de training). De resultaten waren er niet naar in dit laatste seizoen, maar er ligt wel een goede basis voor een vervolg. Ik geef het stokje na 5 jaar met enige weemoed maar hopelijk met voldoende snelheid over. Uilenteams, die ik achterliet, werden het jaar erop meestal kampioen....
Er zal weer een ander team zijn, volgend seizoen. De pupillen dragen dan maar weer eens zwart. Zo zie je: Basketball is, net als de rest van het leven, aan cycli onderhevig. Toen ik begon bij Moestasj, in de zeventiger jaren, waren de Celtics ook top.

vergeefse reis

Dat zal je maar gebeuren. Je komt uit Rotterdam voor een toch gevoelsmatig belangrijke pot in Groningen. Geen zaal! Met kunst en vliegwerk wordt er dan een andere zaal gevonden en geregeld in Eelde. Gedoe vooral voor de "thuis"ploeg. Je loopt warm en dan gaat het alsnog niet door. Nu doen scorebord en 24 sec apparaat het niet.
Gelukkig is er een wedstrijd in Martiniplaza waar je heen kunt.
Het zal je gebeuren dat je een team overneemt, aan het eind van het seizoen en dan 1 thuiswedstrijd mag coachen, die vervolgens niet door gaat! Ook Rob Nieboer vertrekt naar Martiniplaza.
Het zal je maar gebeuren, dat je de hele normale zaterdagavond om moet gooien, je kinderen niet naar zwemmen laat gaan maar leuk met papa mee naar z'n meiden kijken. (" maar papa, jij bent toch de coach?" - "ja, anders wel maar ik ben ziek, weet je nog?" gelukkig valt het Pelle en Lotte niet zo op....) En dat het dan niet doorgaat! Zo'n vergeefse reis kan alleen worden goedgemaakt in de Mc Donalds, vrees ik......





'