Uiltje lacht uiltje huilt

Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.

Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.

Cookie overseas

Vanmiddag gaat dan gebeuren, wat we vorige week nog hebben uitgesteld. Spelen met Ka als captain en zonder Cookie. We hebben er deze week ook echt an kunnen wennen. Ze was er al niet meer bij toen we onze primary en countermoves deden met Swen Nater en ze was er donderdag en vrijdag ook niet bij. Donderdag was betrekkelijk gewoon, Cook was er niet. Daar werkten we wel lekker hard om. Vrijdag aan het begin was het ook nog wel gewoon, Cook is wel eens vaker laat en het begin liep alles ook nog lekker fanatiek. Op het wedstrijdveld trainen is sowiso wel even onwennig.
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?

vergissing

Goh, wat waren we lekker aan het inspelen. Dezelfde oefening aan de andere kant stelde zoveel minder voor dan bij de Uilen.... Bovendien was het de eerste keer, dat we zonder aanreisperikelen aan de wedstrijd konden beginnen, Cook deed toch nog maar een keer mee....alle tekenen stonden gunstig. (Apart spelen in Bunschoten/Spakenburg, trouwens. Enorm veel mensen in de sporthal...Het uitgaanscentrum? Het publiek kwam de zaal niet in, want daar mochten ze niet roken.... De rook kwam zelf wel.)
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.

Swen

Swen Nater komt naar Nederland. In het artikel waarin ik voor het eerst over hem las, kwam een ploegmaat aan het woord, die een opmerking maakte over die typisch Nederlandse naam. In elk geval: er bestond dus een Nederlander met een geweldig basketball-talent.
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....

cijfers

Dankzij de revaliderende Tessa en de geblesseerde Linda hebben we de eerste twee wedstrijden van dit seizoen, uitgebreide statistieken tot onze beschikking. "Moet je iemand vinden, die de hele scouting meteen op de laptop wil doen!" was het enthousiaste commentaar toen ik meteen na de wedstrijd mijn Macbook (dezelfde als Linda de Mol...) showde.
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)