We weten even waar we staan. Exercitia was twee gedeeltes van de wedstrijd de betere ploeg. Feller, sneller ook in de beslissingen. Toch is voor mij het beeld van de tweede helft blijven staan. We forceerden twee keer 24 seconden, stalen ballen en heersten in de rebound. Aan het eind van de wedstrijd werden we weer wat slapper en kon Exercitia weer wat weglopen. Het verlengen van dat niveau van felheid en overleg is nu het doel. Verloren dus. Als we onthouden wat het verschil maakte en daar geleidelijk een gewoonte van kunnen maken, is het resultaat van dit avondje Eelde toch positief. Falen bestaat niet: alles is leren.
64-42 na rust bij 38-14. Esther met ouderlijk toezicht 20 punten, Linda 10.
En wat maakte dan het verschil? Twee dingen heeft de coach zelf onthouden:
verdedigend de felheid opvoeren door de guard meer onder druk te zetten en elkaar helpen om de slechtere passes die dat opleverde te vangen en om te zetten in breaks.
Aanvallend meer de linkerkant opzoeken omdat onze centers nu een keer rechts zijn en het meeste gevaar van die postplek kunnen stichten.
Ik heb er wel een goed gevoel over, dat duidelijk is geworden dat dat wat oplevert. Gelukkig zijn dat principiele zaken, die we goed kunnen oefenen op elke training en in elke wedstrijd. Exercitia, we will meet again.
En het avondje Eelde leverde ook nog op, dat ik vriend Frank weer eens zag. 's Middags hadden we elkaar aan de telefoon en deelden we de conclusie dat deze levensfase zo weinig ruimte overlaat om iets buiten de agenda om te doen. En toch kwam hij spontaan de hele wedstrijd kijken om daarna gedurende 1 pilsje de hemeltergende muziek in de kantine te verdragen en nog even van gedachten wisselen. Daarna zag hij me weer het gezelschap van deze nog nieuwe meidenploeg opzoeken. Dat vond hij goed. It must be love.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten