Leuk. Een uitwedstrijd met een autotochtje. Hoor je ook eens waar die meiden het buiten het veld over hebben. Dat wilt u wel weten? Helemaal niet.
Er blijken ook allemaal wegen naar Damwoude te zijn, die ik niet ken. Kom zeg. Ik kom al jaaaaren in de Boppeslach; ik ga heus niet naar die aanwijsmiep luisteren. En inderdaad: De weg die ik altijd ging, brengt ons er nog steeds.
Ik vind het hier echt historische grond en snuif de atmosfeer ook met plezier op. Mijn Moestasj heren 3 speelt (als heren 4, studentenbasketball zal ook wel nooit helemaal veranderen...) een heroische wedstrijd. Ik heb zin.
De zeven meiden hebben ook zin. We laten ons niet afschrikken door de aanwezige klasse en routine van een van de toppers uit mijn zeer vroegere rayon-kadettenteam. We gebruiken de kersverse zone press met groeiend resultaat. Och wat zijn we altijd blij als we scoren. Dan zijn we als de duif in de Skinnerbox: een graantje scoren door op de knop te drukken en dan een paar ererondjes. Wat zou zo'n duif allemaal met zijn tijd kunnen doen, als-ie gewoon tien keer op dat knopje drukt en even rustig gaat eten! Er zijn of niet zijn, dat is de kwestie bij zonepress. Langzaam lopen we weg en vlak voor rust hebben we een comfortabele voorsprong opgebouwd. In de laatste 10 seconden slagen we er echter zonder veel moeite in, daar weer vier van terug te geven. 37-26. mooie stand.
In de tweede helft groeien we nog meer. We creeren een heleboel mooie uitgangsposities maar de concentratie op het afmaken valt tijdelijk wat weg, zodat we niet veel verder uitlopen. Dat bewaren we dan maar voor het laatste kwart, waarin we een heleboel breaks wel afmaken en de lange en middenafstandschoten er wel ingaan.
Moe en voldaan kunnen we na 43-73 weer naar huis. En waarover spraken zij? Geloof me: zelfs ook een heel klein beetje over basketball.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten