dinsdag, oktober 13, 2009

Het water aan de lippen



Misschien was dat wel de foto die m'n schrijfdrempel slechten kon. Pff. Niet alleen op deze plek lukte het allemaal niet, ook op mijn "bedrijfsblog", in het personeelsorgaan, de site van het NDBC bleef het angstvallig stil. En als je mijn dagboek in zou zien, zag joe daar alleen maar aantekeningen en niets wat op een verhaal lijkt.
En toch zou ik genoeg te schrijven hebben: Ik heb tal van onderwerpen met werktitels klaar liggen. Ik was op vakantie, was op kamp, maakte de meest chaotische seizoenstart in ruim dertig jaar mee, heb nog nauwelijks in het Nederlands training kunnen geven, heb voor het eerst een zwangere vrouw in mijn team, ik heb Ron Jans en Marije Gemser over sport horen praten, zit midden in een trainerscursus en mag over een week of wat weer voor een behandeling naar het ziekenhuis. Ondertussen voetballen de kinderen, zou Wilders wel met Jongerius willen dansen en is ome Dirk op de fles.
Gaat het allemaal weer loskomen? Of ga ik over op Twitteren want dan was ik nu weer klaar en al mijn volgers weer helemaal bij?
Op de Filipijnen wordt flink gebasketballd. Het is daar zelfs zo, dat als je tot burgemeester gekozen wilt worden, dat je dan alleen maar een basketballveldje hoeft te meubileren. Zo'n basket van de burgemeester, dan heb je ook wat: het ziet er behoorlijk onverwoestbaar uit. Het jongetje maakt van de nood een deugd en werkt aan zijn jumpshot. (De opwaartse druk helpt. Vooral voor vrouwen die echt ruzie hebben met de zwaartekracht is het schieten vanuit een zwembad een mooie manier om hangingtime en release op het hoogste punt te ervaren.) Elke keer weer ontworstelt het jongetje zich aan de modderige bodem, is even los van de aarde en voelt de bal vertrekken. Dan moddert hij, met het water tot aan de lippen, weer door naar de volgende plek. Ik heb er wel bewegende beelden bij, die ik maar op mezelf van toepassing zal verklaren en ik aquajog naar het volgende stukkie.

Geen opmerkingen: