planning

Het is een heel lang voorseizoen voor de meiden, maar kort voor de andere teams. Volgende week beginnen de roostertrainingen en de planning daarvoor is nog niet helemaal rond. Grappig, dat het toch veel beter werkt, als je met een groepje bij elkaar zit. Al weken gaan er emails heen en weer met nieuwe voorstellen, waarbij het ene gat met het andere wordt gevuld en niemand meer weet waar de schat begraven ligt. Eenmaal rond een tafeltje is het teamwork heel goed. De clubs komen voor hun eigen zaak op maar zien elkaars belang en gunnen elkaar ook wat. Moestasj gebruikt relatief wat minder sportleidersuren dan waar ze formeel gezien recht op hebben. Uilen zet die vooral in op de laagste en de hoogste teams. Er gaat een rooster aankomen, waarbij de vaste staf goed contact houdt met veel van beide verenigingen. En volgend jaar worden de onderhandelingen hopelijk weer makkelijker door dat fantastische sportgebouw van de His.
Ondertussen moeten we ook oefenwedstrijden plannen voor het meidenteam. Er lopen al onderhandelingen met Tudoteams, Jugglers, Shadows en Groene Ster. En ik wou ook wel eens contacten met Duitsland aan gaan knopen. Daar zit het hogere niveau wat dichterbij...
De planning van het voorseizoen verloopt qua trainingen ook wat anders. Overbelasting ligt altijd op de loer. Normaal bereiden we ons in 4-5 weken voor, nu kunnen we een aanloop nemen naar het belastender gedeelte van de voorbereiding.
Volgende week gaat onze omvang terug lopen en dan moet de intensiteit fluink omhoog. We genieten nog maar even van de tijd die we nu nog hebben om echt stil te staan bij ons systeembewustzijn en om geduldig naar de juiste techniek en timing te zoeken.

ubuntu

Begonnen! De eerste trainingen zitten er weer op. Iedereen van harte begroet. We doen, op mijn verzoek nog wat meer aan ubuntu. Ubuntu komt uit een Zulu gezegde: Umuntu ngumuntu nagabantu, wat letterlijk betekent: een mens wordt pas mens door andere mensen. Een "zwart" idee van samenleven. Sinds de opkomst van de zwarte basketballers in de sport doen we er steeds meer aan: erkenning van anderen door stevige, soms gecompliceerde handshakes en bedanken voor passes, screens of switches.
Het is zoveel als: ik zie wat jij doet en dat je d'r bent en we staan voor hetzelfde. Mooi he?
Een ideaal begin gemaakt, door onze eigen thuisarena, de Struikhal voor het seizoen in te wijden. Hier zullen we de meeste punten gaan halen, hier gaan we ons thuis voelen.
Verder hebben we een begin gemaakt met bewust laten zien, dat we het zo goed mogelijk willen doen. Bodylanguage zegt in dezen meer dan woorden. Mijn oude slogan: mooi basketball is goed basketball heb ik ook weer opgepoetst. We doen altijd alsof en daarmee doen we het gewoon echt.
De eerste kink zat ook al weer in de kabel. Bij de tweede training was ik vergeten mijn telefoon stil te zetten (uit kan niet goed, want ik gebruik hem ook als klok en stopwatch) Tot tweemaal toe drukte ik weg. Als het dan belangrijk is, bellen "ze" maar naar het sportcentrum. En dat gebeurde. Pelle was op een heel ongelukkige manier van de fiets op z'n snufferd gevallen en helemaal hysterisch van de pijn. Bloed overal, tanden los, dikke lip. Hij leek wel een tapir.
Mijn overkomst was dus zeer gewenst. 's Avonds zat ik, nog voor het eind van de training bij de huisartsenpost. Het viel gelukkig mee: geen hechtingen nodig en geen "grotemensentanden" beschadigd. Die melktandjes boven waren toch binnenkort aan de beurt.
Ik verwacht, dat de rest van de training goed is gegaan en dat we met behulp van Natalie en mijn beetje Mindmap-achtige trainingsvoorbereiding nu al ongeveer alle principes van de verdediging in het hoofd hebben. Alleen nog maar in het hoofd maar daar begint het leerproces ook. Nu straks nog doen alsof onze lichamen op de juiste manier de bal aanvallen.
Hebben de meiden iets niet gesnapt, dan hoop ik dat de discussie in elk geval wel in het mentale model is terechtgekomen. Zelf iets zeggen en het dan uitvoeren: dat blijft je bij.
Ik zie jullie.

vakantiehoofd

Mijn laatste mesje brak al op de tweede dag van de vakantie. In Oslo waren ze te duur, op de Fjell was er niks. Dus werd m'n hoofd langzaam van binnen leeg en van buiten vol. En naarmate ik meer op Phil Jackson ging lijken, kreeg ik meer denkruimte vrij om over het leven (= goeie metafoor voor basketball) na te denken.
Nu snap ik, hoe Phil het doet. Ik ben er klaar voor (wel weer glad).

nieuw seizoen, verse licentie

De zomer is voorbij? Het seizoen staat voor de deur? De promotiedivisielicenties moeten doorkomen en ook de coach is aan een verse licentie toe. (Coachlicenties verlopen na vijf jaar. In die tussentijd moet je een aantal stempeltjes op je kaart halen om te laten zien, dat je kennis up-to-date is gebleven. Heb ik keurig gedaan. En dan noemen ze mij Old School???) Als bondsdocent krijg je dan een nieuwe kaart gratis. Mooi. Meteen per kerende post en ook nog eens een algemeen toegangsbewijs. Prachtig. Alleen... Ik had zo'n mooi nummer op m'n kaart: 32. Dat is mooi laag en een zeker gevoel van elite. Er zijn niet zoveel gele C-licenties in omloop (mijn licentie is de laatst uitgegeven C-licentie en dat heeft cachet. Bovendien kon ik dat onthouden.
Nu blijk ik gewoon te zijn opgegaan in de telling van andere licentienummers: 2910. Ik vind dat niks. Ik was graag een beetje elitair, geloof ik.