Hoe sterk is de eenzame coach?, dacht ik vroeger wel eens als ik met 5 speelsters naar Utrecht was afgereisd. Zo'n gevoel van eenzaamheid, duurde niet lang. Het bestond juist naast de extra saamhorigheid. Het ging immers nooit om wie er niet bij was en des te meer over wie er wel waren.
Twee kanten kwamen vandaag langs in een stukje podcast.
Eerst de kijk van de gebroeders Zeeman (Gamechangers podcast) op het Sportgala en de prijzen. Natuurlijk heeft de roeicoach het verdiend, maar hoezeer gaat dan niet een uniek moment in de sportgeschiedenis verloren, als je niet de onwaarschijnlijke hegemonie van de wielerploeg in dit jaar in de spotlights zet? Zoiets komt geheid nooit meer terug. Dat betekent dat daar meer dan uitstekend gefaciliteerd is. Merijn Zeeman is uiteraard de eerste die zegt dat die prestaties niet alleen zijn verdienste zijn, maar die van het Team, de organisatie, het collectief Jumbo Visma.
Dan het punt dat de broeders gebruiken als illustratie bij de Game-changers serie: De andere kant van de medaille, vanuit het persoonlijke perspectief van Joop Alberda, topcoach van de vorige eeuw en daarna admiraal-buiten-dienst van de hele Nederlandse coachvloot:
Op een gegeven moment wordt je ook eenzaam als coach. Niet zolang je de coach bent, die spelers coacht, maar misschien wel nog op een niveau daar boven. De coaches-coach, de super expert, die bijzondere resultaten heeft geboekt, hoeveel mensen heeft die nog om zich heen om echt mee te reflecteren? Kun je dat überhaupt nog wel, als je degene bent die toch echt overal de meeste ervaring en kennis met zich mee brengt?
Hier kan het oude grapje over het verschil tussen Onze Lieve Heer en de sportcoach. (OLH denkt zelden of nooit dat hij sportcoach is..) Dat gaat zeker niet op voor Joop, maar wat als je alleen nog maar "terug-reflecteert" en je ervaringen uit het verleden ter beschikking stelt, zonder dat daar het alles overheersende en altijd aanwezige: "Wat kan ik hiermee morgen voor mijn team betekenen???" nog als prikkel aan vast zit? Dat is voor de coaches die ik ken in elk geval hun reden van bestaan. Ontbreekt die, en zit je ook niet meer in een vorm van evenwaardig reflectie-collectief, dan ligt de eenzaamheid op de loer, inderdaad.
Wat kunnen deze overpeinzingen morgen betekenen?
een voorstel: We voeren bij het sportgala een prijs in voor het Coaches Collectief van het jaar.
bevestiging: Dankbaar voor de werkomgeving. Zo zie je maar hoe belangrijk de klus is om ook rond de studentensport in Groningen de samenhang en kruisbestuiving weer op gang te krijgen en duurzaam te maken.
motivatie: De meiden uit mijn eigen team vertellen hoe fijn ze zijn, als mensen, maar ook als reden van mijn bestaan.
Ik wens iedereen mooie reflecties en in zie jullie, in 2024.
