Ik wou toch al veel aan rebounden doen, maar het was toch lastig, dat die ene ring er niet hing, dinsdag. Zelfs missen met bord wordt dan lastig. We merken dat we er ook een beetje balorig van worden. Twee weken geen wedstrijd, zieken en anderszins ontbrekenden en dan blijft de accommodatie ook nog achter bij de verwachtingen. We doen eigenlijk zoveel mogelijk alles met omschakelen van verdediging naar aanval en vice versa, dat afwerken op die andere basket doen we nu een keer een op ca 2.50 gestelde korf. ( we zitten op de ALO, dus er is van alles..)Dunken, kunnen vrouwen dat? Door gebrek aan mogelijkheden ( en daarmee aan uitdaging ) ontbreekt het ze aan techniek en explosie.Ze pikken het wel een beetje op en sommigen ontwikkelen repertoire. Ik merk wel een duidelijk verschil tussen de promomeiden en de derdeklas meiden van Moestasj. De eersten zien het als behelpen en onderdeel van de training, terwijl de nog onbedorven laatsten, met de veel jongere trainingsleeftijd hier en daar enthousiast lopen te slammen. Sommigen gaan me uitleggen, hoe ze denken te moeten aanlopen. Hallo, dames, al is de laatste meer dan tien jaar geleden...ervaringsdeskundige blijf je.

Voorjaar

Het is voorjaar en ik tref gisteravond twee kleine corsages van elk een witte en een paarse crocus onder mijn ruitewissers. Wie heeft die daar gestoken?

alle teams die moesten winnen...

Zaterdagavond kwam bij ons US op bezoek. In Amsterdam hadden we heel goed moeten spelen, misschien wel onze beste wedstrijd van het seizoen, om te winnen. We rekenden op een tenenslopende pot. Natuurlijk wel gesteund door de eerdere pot: zelfvertrouwen. En gesteund door ons thuisrecord: 7-1 in de Struikhal. Het kon dus wel, maar het moest ook. De final four tikt ons bij elke actie op de schouder. Het is elke wedstrijd winnen of je kans verspelen. We hadden de week van te voren ingezet op verdedigen. Dat kwam erg goed uit de verf in de eerste stukken van de wedstrijd maar zelf hadden we het ook erg lastig met aanvallen. We schoten onze normale schoten, maar niet met onze normale zuiverheid en we hadden ook meer moeite dan normaal om ze te krijgen: 13-5(!!!) voor ons in periode 1. In periode 2 kwamen de Amsterdamsen wat meer tot scoren, vooral door een flink aantal aanvalsrebounds, iets waar wij normaal ook wel goed in zijn, maar wij pakten er de hele eerste helft maar 1. De eerste helft was zo om (de scheidsrechters waren een verademing en lieten beide ploegen lekker spelen) en kwam bij de niet erg Uilse stand van 26-21.
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......

55and up

Nog een nagekomen berichtje. De vragen, die ik mezelf altijd stel, om te bepalen of de training goed is, heb ik van Hubie Brown: "Are we shooting enough? Are we running enough?". Op dinsdag en vrijdag is onze schotcapaciteit beperkt, we rennen dan veel onder het schieten. Op donderdag doen we steevast de "5pt shooting drill", een schotritme oefening, waarmee je je progressie als persoon en als team bij kunt houden. In drie minuten nemen 2 spelers/sters zoveel mogelijk schoten, volgens een bepaalde volgorde. Steeds ombeurten 5 schoten uit een assist van binnenuit. Een perfect rondje is een bonus, de laatste poging van elk rondje mag een drietje zijn en een raak drietje is twee punten. Voor de invoering van de bonusregeling bleven we jaren op 48max staan. Als team schuif je geleidelijk naar een gemiddelde van 36 op. (moestasj he 1 en Uilen da 1 halen dit, op straffe van een sprintje) (SMART doel voor beide teams: aan het eind van dit seizoen 38 gem.) Het (wereld) record is fagelopen week bijgesteld door de dames Charlotte Lameijer en Lyet Reilman. 55 punten. Gefeliciteerd en nu naar de 60?

Binnenuit

We begonnen ook niet goed. Eerlijk zijn. We wenden te langzaam aan de opgerekte verhoudingen en hadden aan de binnenkant erg veel moeite met de ervaren vd Kamp. Het stond na 6 minuten 13-4 voor de thuisploeg.
Zoals we dat dan kunnen stonden we twee minuten en drie drietjes later opeens weer voor: 17-15 en wonnen we het eerste kwart met 19-17. Lek boven zou je zo zeggen, maar het zou echt met golven blijven gaan. Eerst maar eens 7-2 voor Binnenland, dat inside erg goed bleef aanvallen. Een sterke periode met een 8-0 run bracht ons weer los op 29-24 maar doordrukken was er niet bij. Reboundend waren we niet goed genoeg en in de aanval liepen we twee keer scores mis, omdat die niet werden gegeven waar dat wel moest en bovendien werden we twee keer voor screens afgefloten, of het om hockey of voetbal ging. We hadden erg veel moeite om niet moedeloos te worden en kwamen, tegen de veldverhouding in, op een forse 10 punten achterstand te staan. 44-34, met nog een half minuutje in het kwart. Zoals we dat dan kunnen kwamen we toen, in minder dan tien seconden (driepunter, steal op inboundspass en nog een driepunter van Cookie) weer terug in de wedstrijd. 44-42 achter met goede moed.
In de derde minutt van de tweede helft was het gelijk: 46-46 en vanaf dat moment volgen er nog 7 leadchanges. Het grootste verschil in het derde kwart is voor ons (58-54) maar verder lopen beide ploegen niet van elkaar weg. Wij geven een paar keer, door een slechte uitvoering van een goed idee, een hoopvolle aanval cadeau, we krijgen nog twee screenfouten tegen en laten Binnenland twee keer onnodig naar de VW lijn gaan. Met 15 seconden staan we twee achter. Het volgens afspraak uitvoeren van een out of bounds, moet een keer over, voordat Cookie vanaf de vrije worplijn ons er naast schiet. Geen fouten maken, Binnenland scoort moeilijk, zonder vrije worpen. Met 7 seconden gaat de bal naar vd Andel, die met een evidente loopbal matchwinner mag worden. Dat we niet alsnog na een perfect uitgespeelde layup niet naar overtime mogen, maakt het extra zuur. We zeggen altijd, dat je goede schoten mag missen, onder vriendinnen, dus is een compliment over het koel houden van de organisatie, het enige wat er nog opzit.
Cookie maakt er 27, maar we spelen wel als een team. Helaas net niet goed genoeg.

jammer

Onder het toeziend oog van basketballcoryfeeen Petra Weeda en Toon van Helfteren, moesten de Uilen de punten in Barendrecht laten. Zuur tegen de concurrent voor een plekje bij de laatste vier. Jammer ook, de manier waarop het ging. En dan heb ik het niet eens over het recht op de winst. Binnenland was bij vlagen heel goed en bleef de hele wedstrijd lastig te bespelen. Het was ook Binnenland, dat de grootste voorsprongen nam in de close game.
Het was de ambiance, die mij het meest stoorde. Moest dat nou op zo'n klein ***veldje? Wat een aanfluiting voor zo'n club met landelijke uitstraling. Ik geloof nooit, dat de bond toestemming geeft om op dit soort veldjes promotiedivisie te spelen. Het veld is maar 13 meter breed, wat de spreiding die ons spel normaal kenmerkt onmogelijk maakt. En "copen" is nog altijd iets wat we niet goed doen, maar wat eigenlijk ook niet zou moeten hoeven. Bovendien was de hele zaal gewoon beschikbaar, dus dan wil je het ook niet, als thuisploeg, al vertel je wat anders.
Ik baal er ook van, dat er geen ervaren scheidsrechters worden aangesteld voor dit soort potten. Je kunt hopen, dat het allemaal wel goed zal gaan en ik vind zelf ook, dat scheidsrechters ook gelegenheid moeten krijgen om fouten te maken maar ik had er wel echt last van. Ik ben altijd blij met scheidsen, als ik ze niet merk. De evidente loopbal waarmee de overigens uitstekend spelende van Andel er in de slotseconden 73-71 van maakte, drukte een onuitwisbaar stempel op het beeld van de wedstrijd. Wat ik allemaal nog meer had willen zeggen, na afloop, heb ik met met m'n afgebeten tong maar ingeslikt. Jammer was het wel.