Wat basketball zo leuk maakt

"Games tot elf, twee punten verschil", het verloop van een potje squash is zo logisch als de sport zelf. 

Twee punten verschil, dat vindt iedereen ook wel redelijk, lijkt het. Je bent al zo lang gezamenlijk opgetrokken in de score, zo aan elkaar gewaagd, dat het doordrukken van de winst ook wel wat inspanning mag kosten. 

Ik refereer nog wel eens aan de oude regels van het spelletje, toen ook 1 punt verschil nog mogelijk was. Vaak waren dat toch de mooiste. Twee punten verschil is voor watjes, roept de basketballer in mij.

1 (zegge: één)  punt verschil: dat zijn toch wel de mooiste overwinningen, vaak. Voor de poorten van de hel weggesleept, zonder herkansing. Heerlijk.

Nou. Niet altijd. Neem afgelopen weekend. We gaan in onze tweede Coppa Universatea meeting tegen Uilen 2 de hele wedstrijd gelijk op. Wij voor, zij voor, nooit meer dan punt of 5 verschil. 

Precies zo'n verschil maken mijn meiden aan het eind goed. Overtime dreigt of lonkt. Bij een gelijke stand  besluit de scheids ons de bal uit te geven. 6 seconden op de klok. 

"Zullen we een time out nemen?", vraagt assistent- coach Rianne. 

"Ze weten wat ze moeten doen, " vind ik. Organiseren, mensen op de goede plek. opties genoeg om een schot te kunnen lossen. Overtime hebben we al, winst kunnen we krijgen. Wat basketball zo leuk maakt.

Nou: ze bakken niks van het out of bounds-spelletje. Maar de bal wordt wel goed ingenomen  we tellen allemaal mee. 6, 5andere kant opkijken, 4 en uit eigen improvisatie komt opeens, 3 een prima kans voor een linker lay up voor Marina. krijgt de bal, 2,1, net op tijd uit de hand, 0, ploef! Buzzerbeater.

De ontlading is groot. De derde overwinning in de tweede divisie is een feit. De Fat Lady heeft gezongen.

Oh nee? We hebben het toch allemaal goed gezien, meegeteld? Ja.... Maar de scheids heeft toch het gevoel dat de klok eerder gestopt had moeten worden. Oh ja? Bij het loslaten dan soms? Bal in het netje is toch pas de score? 

Helpt niet. Scheids zet een seconde op het bord. Time out. 1 seconde betekent 1 pass is mogelijk en dan geen schot weggeven. In elk geval geen driepuntspoging. 

Time out over. Oh , nu is het zelfs 2 seconden geworden? Dat is helemaal raar, maar meer dan dat: dan is opeens ook een tweede pass nog mogelijk. Twee seconden is zo'n eeuwigheid die Basketball zo mooi kan maken.

U voelt hem al. Linkerhandje van Laura komt onder de bal en hij gaat erin. Shit....  overtime... gelukkig geen driepunter, daar is iedereen, inclusief de tegenstander het over eens. 

Alleen: de Scheids niet. Hij weet het niet zeker, maar geeft toch een drietje. 

Maar ho even: iedereen heeft dit toch gezien? Dat helpt niet. De beslissing van de scheidsrechter telt.

Hij weet het na afloop ook niet echt zeker, hij is bereid om videobeelden terug te kijken, die zijn niet ogenblikkelijk beschikbaar. Game over. Anticlimax.

Voor wie wil weten hoe het afloopt, met zowel op video vastgelegd dat we qua gebruikte tijd al goed zaten, als dat de plaats van afdrukken geen 3 punten waard was? We treden in verbinding met de bond, alle bewijzen mee. Antwoord per omgaande is dat de scheidsrechterlijke beslissing blijft staan, zelfs als die zelf aangeeft dat het fout was.

Goed gespeeld. Alles goed gedaan. Gewonnen, maar geen punten.. zoiets. Tijd voor nieuwe inzichten, die basketball net zo mooi, maar soms eerlijker zou maken?

Semesterexodus

 "Until when will you be here tonight?', vroeg de enthousiaste, beginnende squasher Konstantin vorige week. Dat was nadat ik - dat overigens in het Duits, - hem een compliment en feedback had gegeven. Daar ben ik voor, tenslotte. En meer niet. En dan is Duits soms even fijn, als hij met z'n eveneens Oostenrijkse vaste maatje op de baan staat. Dan krijg ik dat met een heerlijk accent weer terug. Mooie momenten. 

Maar hoezo vroeg hij dat? De training duurt tot 20.00, dat weet hij toch wel? Daarna zeg ik meestal: tot de volgende week. Ubuntu, even zorgen dat iedereen gezien is, en weet dat hen volgende week weer welkom is. All in a days work at the Sportscenter.  

Maar het was anders. Het is bijna 1 februari en dan eindigt er iets voor vele studentsporters: een semester.

Deze mannen maken deel uit van de semesterexodus. En daar was ik niet op voorbereid. Ook niet op het feit dat sommigen hier blijkbaar echt bij stil staan. Studenten. Het zijn passanten, maar het zijn vooral ook mensen die iets wezenlijks voor hun leven hebben gedaan, hier in Groningen. En sommige daarvan willen dan ook eten merken dat ze zich in de sport gezien hebben gevoeld. Goh, dat voelt omgekeerd ook bijzonder, opeens. De coach beseft dat er meer is dan feedback geven in een tak van sport. Het is ook echt ruimte voor betekenisvolle ontmoetingen.

Konstantin en Manuel hebben zelfs een attentie meegenomen. (Grüner Veltliner?, raadt een collega met brede wijnkennis meteen..) Maar het is veel meer dan dat. 

De volgende dag is het een klein groepje Erasmus-studenten van de 3x3 basketball cursus dat me staat op te wachten om dag te zeggen. Ze gaan "de coach", missen, zeggen ze. 

Wow. Deze mensen zie ik waarschijnlijk nooit weer, maar we hebben toch echt contact gemaakt. Bij een team weet je zoiets. Ook daar hebben we een overgang: Irene stapt op, Alex stapt in. Aan het eind van het seizoen is er een begin van een volgend seizoen. Daar sta je ook wel bij stil, als team en als coach. Een semester-drempel is blijkbaar voor meer studenten echt iets memorabels.

Ik voel met trots en dankbaarheid dat ik hun verblijf in Stad blijkbaar een beetje heb kunnen bijkleuren. Dat maakt ook dat we kunnen uitkijken naar de volgende lichting en dat we volgend jaar met extra aandacht de drempel van het semester zullen beleven. Met betekenisvol afscheid en nieuwe ontmoetingen. 

Dank je wel, Konstantin, Manuel, Leon, Balthazar en Ting. (en alle anderen)
Het ga jullie goed.