Weer verloren. Nu tegen Uilen en dat doet altijd wat meer zeer. Eerder dit jaar speelden we tegen ditzelfde team juist wel heel goed in een oefenwedstrijd. In deze, voor de competitie, lijkt het of we extra lijden onder de last van eerder verloren wedstrijden.
Er is vind ik, duidelijk verbetering te zien in de speldiscipline. De wil om samen te werken resulteert in een heel aantal goede aanvallen maar we zijn slordig in het afmaken daarvan en slordig in het passen. Wat misschien nog wel het ergst is: we worden overtroefd in felheid. In rebound en verdediging bewegen we te laat of niet.
Zijn we te veel met ons hoofd bij het teamgebeuren, zodat ons hart niet voldoende wordt aangesproken en ingezet?
In het eerste kwart zijn we duidelijk de sterkere ploeg. We scoren redelijk maar door slordigheden onvoldoende om echt een gat te slaan waar de Uilen van schrikken. Als die dan in de buzzer ook nog het verschil naar slechts drie brengen, is dat balen. Genoeg om beter te doen. In het tweede en derde kwart is het tot mijn verbazing Uilen die een gat slaat. Wij gooien ballen weg tegen de press en we missen veel teveel goed uitgespeelde kansen. Ergert u niet, verwondert u slechts, zegt een van mijn favoriete tegelwijsheden. Ik erger me toch en daarmee verhoog ik de druk op de speelsters. Ik begrijp gewoon niet waarom sommige ballen niet worden gepakt en sommige doorgangen niet worden afgesloten.
Het vierde kwart en met name de laatste minuten zijn weer voor ons. Als volleybal ploeg hadden we nog een mooie kans gehad. Op naar de vijfde set.
het is geen volleybal. Jammer. Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten