Magie

Het is tijd voor bezinning. De oude coach maakt van het reces gebruik om inspiratie op te doen.
Sommigen doen dit bij de kerstboom, anderen onder hun eigen basket en weer anderen achter de computer.
Tom Jones heeft mij de laatste weken erg geholpen met "the older I get, the better I was". Een stukje zelfkennis.
Wij, tovenaars en coaches, bezinnen ons op de toekomst: We weten nog hoe leuk het spel was om te spelen en dat vergeten we nooit. Nu is de vraag: Hoe brengen we de magie, die we langzamerhand van een afstandje in het spelletje zien, over op onze pupillen, onze jeugd, onze opvolgers. Magie, las ik in een mooi boek, is energie, in woorden gevat.
Bezinnen is een beetje terugkijken, een beetje vooruit en vooral in het nu stil staan om weer energie te verzamelen.
Ik wens iedereen rust, energie en bezieling.

Ruime ontwikkelmogelijkheden

Weer verloren. Nu tegen Uilen en dat doet altijd wat meer zeer. Eerder dit jaar speelden we tegen ditzelfde team juist wel heel goed in een oefenwedstrijd. In deze, voor de competitie, lijkt het of we extra lijden onder de last van eerder verloren wedstrijden.
Er is vind ik, duidelijk verbetering te zien in de speldiscipline. De wil om samen te werken resulteert in een heel aantal goede aanvallen maar we zijn slordig in het afmaken daarvan en slordig in het passen. Wat misschien nog wel het ergst is: we worden overtroefd in felheid. In rebound en verdediging bewegen we te laat of niet.
Zijn we te veel met ons hoofd bij het teamgebeuren, zodat ons hart niet voldoende wordt aangesproken en ingezet?
In het eerste kwart zijn we duidelijk de sterkere ploeg. We scoren redelijk maar door slordigheden onvoldoende om echt een gat te slaan waar de Uilen van schrikken. Als die dan in de buzzer ook nog het verschil naar slechts drie brengen, is dat balen. Genoeg om beter te doen. In het tweede en derde kwart is het tot mijn verbazing Uilen die een gat slaat. Wij gooien ballen weg tegen de press en we missen veel teveel goed uitgespeelde kansen. Ergert u niet, verwondert u slechts, zegt een van mijn favoriete tegelwijsheden. Ik erger me toch en daarmee verhoog ik de druk op de speelsters. Ik begrijp gewoon niet waarom sommige ballen niet worden gepakt en sommige doorgangen niet worden afgesloten.
Het vierde kwart en met name de laatste minuten zijn weer voor ons. Als volleybal ploeg hadden we nog een mooie kans gehad. Op naar de vijfde set.
het is geen volleybal. Jammer. Gelukkig.

Imagoprobleem

De UK gaat over imago. College voorzitter van de Universiteit, Sibrand Poppema wil graag dat Groningen nummer 1 wordt in Nederland. Een hoge positie op de ranglijst uit The Times Higher Education Supplement is dan een must. Een belangrijk onderdeel van het tot stand komen van deze ranking is de "peer review". Medewerkers van universiteiten noemen er dertig die ze kennen. Imago is alles. het geeft niet hoe ze over je praten, als ze maar over je praten. Groningen stijgt langzaam.
In de UK ook een stuk over het imago van sporten. Altijd benieuwd hoe basketball er dan afkomt. Wat is het beeld dat Studenten van basketball hebben? Snel, sterk, lang, teamsport bij uitstek? Ik smul al bij het vooruitzicht op vergelijkingen met volleybal of voetbal.
Basketball staat er niet bij. Wat? Basketball staat er niet eens bij! Basketball heeft dus helemaal geen imago! En liever hebben we nog een slecht imago dan helemaal geen. Shit. Moeten we wat aan doen.
We zijn trouwens wel in goed gezelschap: Ook veldvoetbal, schaatsen en atletiek staan niet op de lijst. Aha: sporten die niet eens een imago nodig hebben! De sporten die zich boven dan lage gedoe verheffen! Toch maar houden zo dan?

negatief

"Ga je nu een negatief stukje op je blog zetten?", was de vraag na de onnodige nederlaag tegen Assen van zaterdag.
Nee, doe ik eigenlijk nooit. Kan ik me tenminste niet heugen. De boosheid bleef beperkt tot de tweede time out van de dag. Toen nam ik de term "dramatisch"zelfs in de mond. Visueel hadden we een veldoverwicht maar we smeten met de moeizaam veroverde ballen, misten layups en vrije worpen alsof dat de essentie van het spelletje was.
Langzamerhand drong de boodschap: houd het simpel en pak je positie, een beetje door. De een-tegen-een aanvallen kwamen uit een swing, we pakten de rebound en lieten ons niet zo makkelijk meer voorbij lopen.
Bij rust was het weer gelijk: 25-25. een puntje-puntje wedstrijd ontstond waarin het wachten was op de doorbraak voor ons. "We kunnen veel beter vrije worpen schieten dan we nu doen", zei de coach. De uitspraak was waar maar het bleef wel nu. (en we schoten 11 van 25...) Omdat de tegenpartij met twee guards speelde die bijna geen fouten maakten (eentje glipte er nog wel eens langs en eentje beukte zich tot vlak voor de ring), bleef Assen de hele tijd dichtbij. Met Femke, Esther en Toya bij Linda op de bank raakten we 5 punten achter zelfs, in de slotfase. Een alles of niets offensief, waarin we rebound na rebound pakten bracht ons met 23 seconden weer op twee punten van Assen. Sanne maakte nu haar 5e en met vier vrouwen en 2 punten achter was er geen tijd om bij dat ondertal stil te staan. Assen benutte de vrije worpen en liep uit naar 60-54, in de resterende tijd.
En dan is het misschien wel even tijd om alle "unforced turnovers", gemiste breaks, vrije worpen, vergeten tegenstanders en van het brood gegeten reboundkaas nog even voor de geest te halen. Negatief worden we natuurlijk niet, maar het wordt wel steeds makkelijker om het de tweede seizoenshelft beter te doen...

Assen -Moestasj 60-54. Sanne 19 punten, Tanja 9.

Braintraining

Weer geen training. En er moet zoveel gebeuren, zoals we aan de betere ploegen kunnen merken.
Virtueel trainen dan maar. Niet alleen eventjes doorlezen maar echt even voor gaan zitten. Af en toe even de ogen dicht.
Eerst even Ubuntu. Halen we allemaal even al onze teamgenoten voor de geest, ja? Het maakt nu niet uit of er iets tussen is gekomen. Ze zijn er allemaal. Welkom! Iedereen goed in heur vel? Ja dat is het mooie van virtueel trainen: je bent zo scherp als je wil, voelt je zo prettig als je wil. Het zou gek zijn als je je iets slechts of onaangenaams inbeeldt, als je de keus hebt.
Gaan we beginnen: eerst passen. Allemaal even goed bedenken hoe zo’n pass gaat. Hij moet af, weet je nog? De passes van vandaag gaan lekker de diepte in. Je ziet de ontvanger weglopen en bepaalt de lengte van de pass.
Dat ontvangen mag ook wel even wat denkbeeldige aandacht: je ziet de bal aankomen en het eerste wat je na je ogen gebruikt is je voortbewegingsapparaat. Toch kijk je de bal echt in je handen en pas dan komt het volgende.
En iedereen die niet aan het hupje gedacht heeft, doet het nog maar een paar keer. Die scene moet over! Niemand? Geweldig.
Ok, break. Fast break. We doen het precies zoals het in de wedstrijd zou gebeuren. Dat iseen groot voordeel van virtueel trainen: je hebt geen pilonnen nodig, geen lijnen om aan te raken. Je loopt de break door goed uit te boxen en weg te draaien van je tegenstander. Voel je het? Duw maar een beetje weg en dan een grote stap en vervolgens snelle kleinere. Zolang je in de snelheidsfase zit, verhoog je zowel de frequentie als je paslengte. Zweven of niet?
Dan de beslissingsfase: kijken wat je moet doen. Waar moet je heen als ontvanger? Misschien wel van de basket weg. Binden zonder ruimte vol te kliederen. Niet in de weg lopen en toch gevaarlijk zijn.
Als je in aanmerking komt om de bal aan te nemen maak je dat duidelijk. Zo netjes heb je nog nooit je hand op gestoken! Zo precies met de goede toon, op precies het goede moment heb je nog nooit gecommuniceerd. Virtueel kun je het gewoon hartstikke goed.
Als je de guard bent, weet je eerst al wanneer we de rebound hebben, dan maak je o zo duidelijk waar jij bent en met bal probeer je zelf zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Push the ball, maak dat letterlijk wat je jezelf ziet doen, wat je zelf voelt dat je doet. Push! En daarmee push je niet alleen de bal maar het hele team!
En trailer wat loop je mooi, net achter de bal, je kans af te wachten en wat weten je mederenners goed waar je bent. En wat kun je vanuit die positie mooi zien waar je heen kunt. Voorlangs snijden? Of net even weakside van de ring als het schot komt? Hee, heeft de tegenpartij alleen maar een kleintje in het midden over gelaten? Zul je die dan eens even lekker pinnen?
Wat een boel ervaringen weer en wat een succesbelevingen!
Tijd voor de oefeningen. Virtuele sit-ups en push ups werken niet zo heel goed. Maar die kan je ook overal echt doen, zodat je toch nog een iets verhoogde hartslag krijgt, die goed past bij de denkbeeldige inspanningen. We schrijven ook het woord “virtueel” . Slokje. Yell.
Schotoefening gaat in de vorm van een mantra:
door je knieen,
HOOG schieten,
nawijzen!
En het gevoel ontwikkelen dat je arm een meter of zes is dat helpt ook altijd. Het beeld van je schot wordt wat duidelijker in je hoofd. Schiet er maar tien. Real time. Steeds hetzelfde maar van verschillende plekken op het veld. En allemaal raak vandaag! (Erben Wennemars schaatst virtueel altijd net een persoonlijk record.....)
Veel partijtje vandaag en altijd. Het is het spelletje waar je het voor doet. Ook hier wint iedereen. De out of bounds wordt perfect uitgevoerd – de aanval gaat met een paar scherpe screens en een goede swing – de spotter staat te popelen en de koninginnebij beidt haar tijd.
De ontwikkeling van het spel laat ook de virtuele coach over aan de eigen fantasie van de speelsters. Enjoy.
Donderdag weer met zweten maar net zo aandachtig graag.

oude bekenden

Zaterdag maakte ik mijn grijze kaart maar weer eens te gelde. Voor het eerst bezocht ik een wedstrijd van Celeritas dames. Grashoppers. Driepunters toch?
Ik had Natalie nog nooit zien spelen in het geel. Dat kwam me niet eens op een berisping maar op een knuffel te staan. Ook leuke mensen op de tribune trouwens.
Ik bleef een helft, zodat ik nog één hoofdstuk van de Zevensprong kon voorlezen maar toen had ik ook gezien wat ik wilde: Natalie speelde heel verdienstelijk en veel. Ze scoorde met een move waar ik, tijdens onze samenwerking bij Uilen alleen maar van kon dromen (bal aan nemen met de rug naar het bord, draai de rechterbil langs de tegenstander en leg een simpele linker layup in het netje) Ik zag haar een screen zetten met de onverzettelijkheid van een betonnen bunker en ik zag dat de rest van Tas ook veel energie aan de dag legde, goed scoorde en bij een comfortabele voorsprong kon rusten.
En toen was het genoeg. Vast wel tot ziens.

Quantum of Solace

Geen punten wel progressie. Scylla was nog een maatje te groot, niet in snelheid of in techniek of in conditie maar wel in effectiviteit. Het was leerzaam om te zien hoe goed de zwarte meiden bewogen. Meestal zo'n 3 van hen waren niet met zichzelf bezig maar schiepen de voorwaarden voor kansrijke 1 tegen 1's en simpele tweemensspelletjes. Maar ik weet niet of wij wel in de gelegenheid waren dat waar te nemen. We waren nogal druk met onze eigen, directe tegenstander.
We konden de methode van spelen in elk geval niet kopieren. We kregen nauwelijks goede schoten omdat we elkaar nauwelijks daartoe in de gelegenheid stelden. Dus gaat er weinig in, dus gaan we dan krampachtiger spelen omdat er toch ooit eens wat in moet...Passes werden worpen, schoten werden gebedjes of ze werden helemaal niet genomen. Coach zag weinig terug van het toch best aardige spel van de laatste weken of het moest de press zijn, die wel enig resultaat opleverde.
Achteraf blijken we toch wel wat opgepikt te hebben want dinsdag speelden we om te oefenen tegen Uilen 3 en nu lukte het wel.
De verbetering zat hem vooral in de verdedigings ubuntu. Met veel respect voor het harde werk op de bal werden er veel intercepties gepleegd door een goede opstelling.
De break liep, zeker uit die steals als een trein, schoten werden gedurfd genomen omdat er meestal ook wel reboundpositie was en daarom vielen ze ook. Verdedigend zat er, vooral gaandeweg, veel dreiging in en nu voelden we ook af entoe dat als de eigen man erlangs was, de strijd nog niet gestreden was.
Een echte helpside stond er niet alleen maar deed ook wat!
Dat lijkt een goede oefening voor de volgende wedstrijd en daar putten we geen punten maar wel een kleine hoeveelheid troost uit. En een quantum of courage?

oh ja, het ouderschap

Dat was ik vergeten. In de iets lagere regionen spelen teams met moeders, die aan herfstvakantie doen. Moeders zijn OK natuurlijk. Die teams kunnen niet zonder die moekes blijkbaar. En vreemd, daar komen ze pas twee dagen van te voren achter. Dan is de thuisspelende vereniging ook nog wel weer zo goed om op dat laatste nippertje nog een andere datum te scoren.
Lief hoor. Ik moest weer denken aan m'n eigen periode als wedstrijdsecretaris bij een papa en moekeclub.
Dus hebben we een leeg weekend, het zoveelste. Dit keer kwam het op zich niet zo gek uit. Ik had al een vrij drukke dag (papa zijnde) en ik zat nu wat rustiger bij het diplomazwemmen van Lotte. Dank u, diploma A. Ik constateerde in al die rust, dat ik niet eens had hoeven racen om op tijd bij de wedstrijd te zijn, die nu niet doorging. Volgt u het nog?
Volgende week allemaal oud-moessies verenigd bij Scylla. Hmm, zouden daar al moekes bij zitten, zolangzamerhand?

it must be love

We weten even waar we staan. Exercitia was twee gedeeltes van de wedstrijd de betere ploeg. Feller, sneller ook in de beslissingen. Toch is voor mij het beeld van de tweede helft blijven staan. We forceerden twee keer 24 seconden, stalen ballen en heersten in de rebound. Aan het eind van de wedstrijd werden we weer wat slapper en kon Exercitia weer wat weglopen. Het verlengen van dat niveau van felheid en overleg is nu het doel. Verloren dus. Als we onthouden wat het verschil maakte en daar geleidelijk een gewoonte van kunnen maken, is het resultaat van dit avondje Eelde toch positief. Falen bestaat niet: alles is leren.
64-42 na rust bij 38-14. Esther met ouderlijk toezicht 20 punten, Linda 10.

En wat maakte dan het verschil? Twee dingen heeft de coach zelf onthouden:
verdedigend de felheid opvoeren door de guard meer onder druk te zetten en elkaar helpen om de slechtere passes die dat opleverde te vangen en om te zetten in breaks.
Aanvallend meer de linkerkant opzoeken omdat onze centers nu een keer rechts zijn en het meeste gevaar van die postplek kunnen stichten.
Ik heb er wel een goed gevoel over, dat duidelijk is geworden dat dat wat oplevert. Gelukkig zijn dat principiele zaken, die we goed kunnen oefenen op elke training en in elke wedstrijd. Exercitia, we will meet again.

En het avondje Eelde leverde ook nog op, dat ik vriend Frank weer eens zag. 's Middags hadden we elkaar aan de telefoon en deelden we de conclusie dat deze levensfase zo weinig ruimte overlaat om iets buiten de agenda om te doen. En toch kwam hij spontaan de hele wedstrijd kijken om daarna gedurende 1 pilsje de hemeltergende muziek in de kantine te verdragen en nog even van gedachten wisselen. Daarna zag hij me weer het gezelschap van deze nog nieuwe meidenploeg opzoeken. Dat vond hij goed. It must be love.

Club van Verdonk

Gisteren: Rita Verdonk is toch echt lid geweest van de PSP! Jaren 70. Het was toen geen grote club. Twee zetels in de kamer; Van der Leck en van der Spek. Ik weet het nog goed, want ik was dus clubgenoot van Rita. Dat benauwt me toch wel een beetje...Rechtdoor zee Rita is wel helemaal omgekeerd, waarom ik dan niet? Ik dacht dat Rita zo consequent was en ik zo meegaand? Griezelig eigenlijk, dat ik nog steeds rechtdoorzee tegen de stroom oproei. Stemt tot nadenken.

Derby day

De Coppa Universatea, ook zo'n term die ooit eens bedacht is om de ontmoetingen tussen de zusterclubs Uilen en Moestasj aan te duiden. Dit jaar is er een nieuwe ontmoetingsplaats voor vastgesteld. Onder dispensatie mag de nieuwe hal van de HIS gebruikt worden. Mooie grote velden maar krappe uitloop. En het seizoen begon met veel onderlinge confrontaties. Hoewel het een thuisdag voor Uilen was, won Moestasj in elk geval het entourage duel. De ontvangst was geheel stemmig zwart-wit gehouden.
Ik heb alle uitslagen nog niet binnen maar "mijn" meiden hadden het niet erg moeilijk met Uilen 4, die hard bleven werken tot aan het eind maar vooral aan onze verdediging de handen te vol hadden.
De eerste periode hield de Moestasj-aanval nog niet over. Nog geen breaks en geen succesvolle afstandschoten maar wel een belofte voor beter. Uilen zetten er juist hun beste periode in een kwart tegenover en kwamen tot 12 zwaarbevochten punten. 12-8 voor de thuisclub. In de tweede periode werd het beeld van de wedstrijd wat duidelijker in punten uitgedrukt en we gingen de rust in bij 19-16. De laatste minuut van de helft scoorden de Uilen nog een open layup en miste Moestasj er een. Het was wel duidelijk dat de Uilen heel moe waren geworden van de voortdurende pressie en de pauze kon eigenlijk niet kort genoeg duren. In periode drie had ik ook mijn tweede hand nodig om de goede aanvallen te tellen en werd een comfortabele voorsprong opgebouwd van een punt of 12. Misschien wel wat te comfortabel want dan lijkt het soms of alles moet lukken en forceren we te veel, waardoor de Uilen, die gewoon niet opgeven, nog regelmatig op de vrije worplijn komen. De eindstand zou uiteindelijk 47-33 moeten worden maar wordt voor de boeken vastgesteld op 45-33. Nou ja.
Tot de positieve dingen rekenen we de 5 24sec overtredingen die we afdwingen, een behoorlijke sense of urgency en een paar echt goede aanvallen, waaronder een perfecte: eerst van rechts naar links, dan inside outside weer op rechts, afgerond met een goed schot. Ik applaudisseer dan ook al bij de afsluitende pass. De bal is ook nog raak, wat wil je meer.
Ik kan de scores niet van het sheet lezen maar het meeste gevaar (trouwens ook in de verdediging) komt van Linda. Maar iedereen doet mee in de productie.
Waar duidelijk verbetering is aan te brengen is nog steeds de Ubuntu van het communiceren. De bank doet haar best en Linda (verdedigend) en Sanne (aanvallend) proberen geen blad voor de mond te nemen.
Met een onderlinge felicitatie over de toon waarop wordt gecommuniceerd sluiten we de bijeenkomst af.
De bijdrage van Moestasj Meiden 1 aan de derby der studenten is een positieve.

weer beginnen

Morgen begint er weer een basketballseizoen. Ik heb er zin in. Er is veel te bereiken als team en individueel bij Moestasj meiden 1 (in basketballende dames geloof ik niet)
Gisteren speelden we een oefenwedstrijd tegen HSVB U22 met veel meiden die ik ken van Kamp. Leuke enthousiaste groep en dat zijn mijn meiden ook. In stand ging het gelijk op, omdat Moestasj wel erg goed overschakelde van achter naar voren maar erg slordig met de kansen omsprong. Een concentratiekwestie en een ervaringskwestie, volgens mij. We kregen nl kansen die heel goed waren: twee passes, met veel dynamiek aanbieden op center en niet te missen kans van binnen (9), die -concentratie- toch gemist werden of die werden omgezet in een 3, 4 kansje door een gebrekkige balans, bijvoorbeeld.
Allemaal dingen die door meer spelen op dit tempo (ervaring) verbeterd zullen worden. Ik stel natuurlijk wel vrij hoge eisen...bijvoorbeeld praten, aansluiten, met een sense of urgency rondlopen en in hun bubble zitten, kijken, druk op alle schoten, verdedigingsrebounds, aanvalsrebounds, help geven, daar ook praten, screenen, snijden, faken, passen als dat kan (drietiende langzamer beslissen) vrijlopen en niet vrij staan, goede schoten mooi nemen, bezig zijn met het proces en niet met het resultaat, elkaar herkennen, erkennen en merkbaar waarderen, het woord UBUNTU iets lager van toon yellen, smeerkaas gebruiken om je niet de kaas van het brood te laten eten en nog wel meer.
Omdat ik zoveel dingen wil zeggen, zoek ik echt een beperkt aantal dingen per training uit, waar ik me met voorbedachte rade op concentreer. En dan nog.....
Gisteren en morgen is dat balans in de aanval en heerschappij in de eigen bucket. Beide zijn we nog lang niet klaar mee. Ook de paar frisse minuutjes van Lauren from down unda redden ons net niet en we komen op het scorebord vier puntjes tekort waar we ons niet druk om maken. Morgen gaan we verder met beginnen.

onderwijs

Wat vroeger de ALO heette, heet tegenwoordig IS, instituut voor sportstudies. Nog steeds leidt me daar op tot gymnastieker maar alles daarom heen is ook dermate booming, dat er maar weer een nieuw gebouw moest komen. (Wat vroeger voor mij de "oude ALO" was, is nu al helemaal vergeten en in het Corpushuys zit een andere school.
Omdat dit nieuwe sportcentrum op Zernike staat, gaan we daar vanaf dit seizoen met alle basketballtrainingen en competities naar toe.
We hebben het beste rooster van de 21ste eeuw gemaakt met ruim tijd voor iedereen en nauwelijks wachttijden voor het groeiende legertje verenigingstrainers (die niet professioneel met de sport bezig zijn maar het -niks mis mee- voor de lol doen, dan wel om het vak een beetje te oefenen.
Vier velden tot onze beschikking, zodat we bijna alle trainingen op dinsdag en donderdag af kunnen werken!
Alleen: in de nieuwe turnzaal is een prima vloer, een veld met volledige afmetingen en uitloop aan alle kanten maar..... er hangen nog geen borden die iets met het veld te maken hebben. Veel te korte stangen en aan een kant zal het bovendien maatwerk moeten worden want, net als overal in het gebouw, heeft de architectuur het primaat gekregen over het gebruik. Aan alles kleeft dat het mooi moet zijn maar als je een gebogen wand oplevert, zet je de gebruiker wel voor een probleem.
Toen we daar voor het eerst commentaar op leverden was de reactie: "Ach het is toch maar voor het onderwijs"
Wat wel een beetje aangeeft hoe daar tegenwoordig over wordt gedacht.....dacht ik.

Oefenen

Ik ben wel tevreden over wat we er tot nu tot met z'n allen aan hebben gedaan. Natuurlijk is het wennen aan al je "stuff players should know" in twee keer in de week training te stoppen en natuurlijk moeten we eerst nog maar eens een wedstrijdje spelen maar de intentie tot verbetering is duidelijk aanwezig. Je kunt ook zien, dat de mensen die het meest op training zijn geweest het minst klagen over de intensiteit. Dat is een reden voor iedereen om haar "strippenkaart van ongedwongen afwezigheid" zorgvuldig te gebruiken. Verwelkomde nieuweling Linda Olk (van mijn vorige team waar ze een ongelukkige entree maakte. Nu op zoek naar haar spelplezier en een reden voor haar basketballbestaan. Allebei realistische doelen) kan meteen al goed mee, beetje spierpijn.
Om het team nog wat meer te leren kennen en wat meer aan wedstrijdervaring op te doen, wilde ik wel graag een oefenwedstrijdje of wat spelen. Het valt nog niet mee. Na de hele zomer vergeefs te hebben geprobeerd door te dringen tot mijn favoriete oefenwedstrijdtegenstander Arriba uit Drienerlo, heb ik nu maar besloten het dichterbij te zoeken. Het is altijd goed om in het voorseizoen en poosje met elkaar weg te zijn. Als het aan mij lag met een overnachting erbij, zodat we ook aan kroeg- en onder de tafelccoaching kunnen doen. En Arriba heeft zo'n leuk eigen voorbereidingstoernooi. Maar op geen enkel van de mij door Googelen toegevallen adressen lijkt nog iemand in leven.
Nu heb ik een vrij uitgebreid netwerk op wat hoger niveau maar als ik eerlijk ben heb ik in het iets lagere basketball een geinteresseerde leek, meer niet.
Heb maar wat lijntjes gelegd naar Haren en Leeuwarden, zien wat daarvan komt.

de jaren tachtig

Het schijnt dat alle 45+ ers van Nederland die ooit wat linksig zijn geweest, nu ijverig in hun verleden aan het graven zijn. Persoonlijk zou ik het een eer vinden als de Telegrof een hetze tegen me zou beginnen. Dat is toch een van die dingen waarvoor je het gedaan hebt, Wijnand en Jacqueline? (we schreven vroeger trouwens wat meer zoals het klinkt, dus Jaklien Kramer ipv Jacqueline Cramer kan best)Ik kon mij ook niet meer herinneren of ik de Bluf! advertentie heb ondertekend; ik sta er niet bij, ik heb goed gekeken, dus het zal wel niet.
Maar toch.....Ik zal het maar bekennen. Ook ik heb deze week mijn oude agenda's tussen 1976 en 1981 vernietigd. Dus niemand kan meer nagaan wanneer ik met de PSP bakfiets in de Herestraat stond te folderen en wanneer en waar de bijeenkomsten van de Werk Aksie Groep Kunst plaatsvonden. Bovendien heb ik net vandaag mijn Selected Writings of Ernesto (Che) Guevara verkocht via mijn boekwinkeltje.nl. Ik ben schoon, mij maken ze niks meer.

uit

Ze is fit, ze speelde of ze er zin in had maar het is uit met onze power-guard Mira.
Natuurlijk gaat de studie voor en natuurlijk moet ze een zekere regelmaat in het leven terug zien te vinden om alles voor elkaar te krijgen. En uiteraard is het geen goed begin om ergens half aan te beginnen. Rationeel is het allemaal duidelijk. Maar toch voelt het als een verlies. Zelf biechtte ze ook op, dat ze tegen het overbrengen van het nieuws had opgezien als tegen "uit" maken. Zo voelt het ook een beetje voor de rest. We moeten maar slikken, uithuilen en straks daten met een leuke volgende gegadigde. Het blijft voelen als uit.

gouden kamp

Het was een gouden kamp. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over wat we er mee kunnen bereiken. Ons dummy systeem heeft weer een aantal prachtige combi's opgeleverd.
Wat ikzelf ook heel leuk vond om te doen was het verslag vanuit het kamp. Dat ging met een aantal filmpjes gepaard die best leuk zijn geworden. Al zeg ik het zelf. Een eyeopener dat dat zo makelijk gaat met het Apple-tje Even kijken?

Het volgende seizoen

Na een geweldig basketballkamp met allemaal kampers om trots op te zijn en waarvan je hoopt dat ze allemaal bij de studenten terecht komen, en geinspireerd door de samenwerking met de andere coaches, beginnen we met het seizoen 08-09.
Er wacht een nieuw team. De meiden van Moestasj. Die heb ik in mijn lange loopbaan heel vaak getraind maar nog maar 3 keer -losse wedstrijden- gecoached. (volgens een snelle schatting heb ik 7 seizoenen he 1 van Moestasj gecoached, 9 seizoenen he 1 van Uilen, 4 seizoenen h 2 van Uilen en ongeveer 18 keer da 1 van Uilen.)
(trouwens een raar idee dat zo'n team dan nu maar eens aan de beurt moet zijn. Het gaat om de mensen en deze meiden vroegen het lief en spreken me aan, zowel de groep, als de individuele leden. Om nog even op dit punt door te gaan: troetelfilosoof Bas Haring vertelt over de tijd dat hij bij het allerbeste roeiteam zat, dat ooit bij de club bestaan heeft. Geen team trok zoveel blik. Ze deden alles met elkaar en alles voor elkaar. Het team was geweldig. Maar het teambelang vereiste soms ook, dat er een nieuw lid moest worden ingevoegd: beter, dus beter voor het team. Ook dit nieuwe lid paste zich geweldig aan: alles voor de ploeg, alles met de ploeg en weer een blik. U voelt al waar dit heengaat: aan het eind van het seizoen was er niemand meer over van het team dat er aan het begin stond. Onderweg was een volledig team weggevallen dat zich afvroeg waar al hun inzet en solidariteit al die tijd naar toe was gegaan. Daar moet een coach wel eens aan denken. Moet dat niet anders?)
De meiden van Moestasj zijn als sociale groep geen beginners meer. Er is al een behoorlijk platform van systeemdenken aanwezig en dat maakt het een mooie uitdaging om te kijken hoever we kunnen komen als lerende organisatie. Ik zie ze wel zitten. Sawu bona.

het leven en zo

Dag lezertjes,
bent u daar nog? Ik, bij nader inzien nog wel. Het is even geleden dat ik iets heb opgeschreven en wel weer eens tijd. Het gaat een stuk beter, dank u.
Vrijdagavond heb ik het vreemdste seizoen uit mijn loopbaan afgesloten. Een seizoen waar ik het echte eind niet van mee heb gemaakt is nu ook symbolisch afgesloten. Een van de thema's van afgelopen jaar was praktische communicatie en ook nu was ik veel te vroeg en was niet alles helemaal in orde. We laten het achter ons.
Ik ben de meiden heel dankbaar voor alles wat ze me deze jaren geleerd hebben. Ik heb zelden zo van een team genoten als dit Uilenmeidenteam. Geen team kon zo poetry in motion zijn, (op de training). De resultaten waren er niet naar in dit laatste seizoen, maar er ligt wel een goede basis voor een vervolg. Ik geef het stokje na 5 jaar met enige weemoed maar hopelijk met voldoende snelheid over. Uilenteams, die ik achterliet, werden het jaar erop meestal kampioen....
Er zal weer een ander team zijn, volgend seizoen. De pupillen dragen dan maar weer eens zwart. Zo zie je: Basketball is, net als de rest van het leven, aan cycli onderhevig. Toen ik begon bij Moestasj, in de zeventiger jaren, waren de Celtics ook top.

vergeefse reis

Dat zal je maar gebeuren. Je komt uit Rotterdam voor een toch gevoelsmatig belangrijke pot in Groningen. Geen zaal! Met kunst en vliegwerk wordt er dan een andere zaal gevonden en geregeld in Eelde. Gedoe vooral voor de "thuis"ploeg. Je loopt warm en dan gaat het alsnog niet door. Nu doen scorebord en 24 sec apparaat het niet.
Gelukkig is er een wedstrijd in Martiniplaza waar je heen kunt.
Het zal je gebeuren dat je een team overneemt, aan het eind van het seizoen en dan 1 thuiswedstrijd mag coachen, die vervolgens niet door gaat! Ook Rob Nieboer vertrekt naar Martiniplaza.
Het zal je maar gebeuren, dat je de hele normale zaterdagavond om moet gooien, je kinderen niet naar zwemmen laat gaan maar leuk met papa mee naar z'n meiden kijken. (" maar papa, jij bent toch de coach?" - "ja, anders wel maar ik ben ziek, weet je nog?" gelukkig valt het Pelle en Lotte niet zo op....) En dat het dan niet doorgaat! Zo'n vergeefse reis kan alleen worden goedgemaakt in de Mc Donalds, vrees ik......





'

een jonge vriend

Paul is 62 geworden. En nu is dit monument er opeens niet meer.
Paul van Ginkel ving me op op mijn eerste schreden in het verenigingsleven van Olympia.
De enige mens die ik ken, waarbij -op uitdrukkelijk bevel van zijn moeder- de prullebakken ruim van de muur af waren geplaatst, omdat al die basketballers die bij hem over de vloer kwamen de muur als backboard gebruikten bij het schieten met hun afgekloven appelklokhuizen. (andere mensen presenteren dan geen appels meer maar bij Paul zou zoiets nooit zijn opgekomen)
De laatste jaren van mijn actieve carriere had ik best vaak met hem te maken. Bij het fluiten koppelde ik hem vaak aan mezelf, speciaal als een of ander wat verder gelegen oord moest worden aangedaan. Het fluiten was voor mij een moetje maar dan had ik tenminste nog het genoegen van Paul's gezelschap. Daarna kwam ik hem sporadisch nog tegen in de stad. Heerlijk zijn begroetingen, alsof hij me jaren niet had gezien: Heeee, hahahaha, hallo, hahaha! En ja, dan bedoelde hij mij, al zag je dat niet altijd in een oogopslag.
Altijd jong gebleven, altijd kleur in zijn kleren of z'n haar.
De Winnie de Pooh van het Groningse basketball.
Ach. Er was er maar eentje zo.

vreemd

Deze plek is een vertrouwde. Hier kan ik altijd opschrijven wat me bezig houdt in het basketball. Of eigenlijk ons bezig houdt. Het gaat hier namelijk meestal over teamsport en bijna altijd over mijn team.
Het is dus ook gek, dat ik hier zo lang niet geweest ben: Het was al moeilijker om fris van de lever iets te schrijven door mijn dagelijkse bezigheden in het begin van de week. In het weekend roept het gezin steeds krachtiger. Dan is ook nog mijn wijze klankbord heengegaan met alle nasleep vandien. En: let's face it. De resultaten waren ook niet best en vrolijke stukjes schrijf je nu een keer makkelijker.
Bij de 20ste wedstrijd van het reguliere seizoen werd het me allemaal te veel en deed ik iets wat ik in ruim 30 jaar winnen en verliezen nog nooit gedaan heb. Ik hield op te coachen. Liet het spelen van de tweede helft helemaal aan de meiden over. Dat was al een vreemde positie.
De laatste gezondheidsontwikkelingen helpen ook niet echt: mijn medicijnen "doen" het niet meer en m'n hart kan op eigen kracht het werk slecht aan.
Ik word nu "opgeladen" met een nieuw medicijn waar ik ook niet echt blij van word. En zolang die niet werkt, ben ik niet in staat om als basketballcoach actief te zijn.
En zo vond ik mezelf terug in de vreemde hal van Kardinge. Ik deed even ubuntu met de zeven aanwezige meiden, introduceerde Hans Nieboer als stand in (waar ik heel blij mee ben) kreeg nog een fijne bearhug van coach Lace Strong van binnenland en verdween naar de vreemde plek van de tribune.
De plek van beste stuurman is me niet vreemd maar om mijn eigen meiden zo van boven te zien was wel erg gek.
Het was goed dat ik daar zat. Er waren ook goede mensen om me heen en het was echt heel zinvol ook voor het verloop van de wedstrijd: De eerste acties van Fre bijvoorbeeld prikkelden ook daar boven het patroon waarin de coach keek. Als coach word je allergisch voor bepaalde situaties. Misschien had ik haar wel meteen gewisseld. Coach Hans mopperde wel maar bleef relaxed en dat was maar goed ook want Fre was juist van plan de beste wedstrijd uit haar loopbaan te gaan spelen.
Dankzij haar driepunters (die op goeie momenten in de wedstrijd vielen maar waarvan sommige mijn buurman de opmerking: "zo die navel is ook meteen weer schoon", ontlokte....) maar ook door een goede fase van algehele verdedigende alertheid werd in het tweede kwart een mooie voorsprong opgebouwd. In de laatste 6 minuten van de eerste helft scoorde Binnenland helemaal niet.
Het ging goed. Het gaf de toeschouwer moed. Tot mijn verbazing kwam zelfs het ritme in mijn rikketik terug.
Omdat ik al had besloten niet tot het einde te blijven, verliet ik -en ook dat was heel vreemd- de wedstrijd na het derde kwart. Ik zag de Uilen wel iets meer moeite hebben maar concludeerde, dat 13 punten niet zouden worden teruggehaald tegen een vastberaden verdediging. (bij 10 of minder was ik niet helemaal gerust geweest.....)
Omdat ik niet meteen een juich-smsje ontving toen de wedstrijd afgelopen moest zijn, heb ik me nog wel even onbestemd ongerust gevoeld maar gelukkig: 63-59: er was voldoende marge.
En dat die Fre zo'n goeie pot speelde! 20 punten voor deze schutter.
Vreemd, Fre. Maar goed vreemd. Mag wel een gewoonte worden. Net als winnen. En als ik het dan ook nog voor het zeggen heb, zou ik dan ook wel weer op m'n eigen plekje willen zitten.

eerst maar even dit:

8 maart 2008, internationale vrouwendag.

Aan de NBB COE,

Betreft: onder protest gespeelde wedstrijd Binnenland 2 – Groene Uilen 1 in de dames promotiedivisie, zaterdag 8 maart 2008.

Tot onze tevredenheid zagen we bij binnenkomst in Sporthal de Driesprong in Barendrecht, dat er landelijke competitie U20 jongens, over het grote veld kon worden gespeeld.

Onze tevredenheid verdween al voor het inspelen geheel, want de landelijke dames speelden toch echt op een zijveld.

Nationale vrouwendag lijkt ons wel een goede dag om deze misstand aan de kaak te stellen.

We hebben gemeend de wedstrijd onder protest te moeten spelen.

De reden hiervoor wordt hieronder uiteengezet.

Waar dit jaar de landelijk onbeduidende, armlastige vereniging Baros al (terecht) gedwongen is, een veld met de vereiste afmetingen beschikbaar te stellen, meet men hier aanwijsbaar met twee maten.

In de Driesprong is weliswaar voldoende uitloop op te meten bij de achterlijn, maar de belachelijke breedte van 13 meter staat uit de hoeken van het speelveld uitsluitend driepunters op naaldhakken toe en wat belangrijker is, bij goedgetrainde topspeelsters is de breedte van het veld een gegeven, dat niet telkens gecheckt moet hoeven worden

Dispensatie kan volgens ons gegeven worden op technische gronden: dwz als er in de wijde omgeving geen veld met de voldende maten gevonden kan worden.

Dispensatie mag nooit worden gegeven op grond van economische motieven waarbij bovendien wordt gediscrimineerd! Blijkbaar vindt de organiserende vereniging haar jongemannen team meer waard dan het tweede vrouwenteam, maar gezien het feit dat beide teams uitkomen in de landelijke competities mag de NBB dergelijk laakbaar gedrag niet oogluikend toestaan.

Ondergetekende begrijpt, dat een officieel protest niet mogelijk is, maar wil hierbij toch een ernstig beroep doen op de commissie, die voor de dispensatie van dit sort hallen verantwoordelijk is.

Met een opnieuw aanbrengen van de belijning waarbij de beide zijlijnen 50 cm verder naar buiten komen te liggen is een deel van de bezwaren opgevangen.

Over het serieus nemen van de basketballsport op dit niveau spreken we dan echter nog niet, omdat in deze huidige constellatie tot 4 maal toe een bal uit het (niet in gebruik zijnde) middenveld de vloer oprolde en tot twee maal toe een ontsnapte mini tot de orde moest worden geroepen.

Graag tot discussie bereid,

Kaj Reker,
C 2910, coach Groene Uilen.
K.e.j.reker@rug.nl

Uit het supplement AW:

H.1. Speelzaaleisen
H.1.1.De COE stelt bij bestuursbesluit nadere eisen ten aanzien van inrichting van de speelzalen, waarin wedstrijden
binnen de Landelijke Competities worden gespeeld. Het besluit, en wijzigingen daarin, worden uiterlijk gepubliceerd in
de maand januari voorafgaand aan het seizoen, waarop het besluit of de wijziging betrekking zal hebben. De eisen
richten zich in hoofdzaak op:
a. de persoonlijke veiligheid van spelers en officials.
b. het comfort van spelers en officials, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd, en de geëigendheid van de speelzaal
voor het spelen van basketball op landelijk niveau.
c. de ontvangst van en de accommodaties voor publiek en pers.
In het besluit worden tevens dispensatiemogelijkheden geregeld van de eisen, bedoeld onder b en c. Geen dispensatie
zal kunnen worden gegeven wanneer de speelzaal niet voldoet aan de eisen onder a. bedoeld.

Voorstel: Regel toevoegen: Geen dispensatie zal kunnen verleend als daarmee dicriminatie kan worden mogelijk gemaakt.

Anders maken we de volgende keer maar gebruik van het gestelde onder H.1.2

H.1.2.Indien een club wedstrijden wil laten spelen in een speelzaal, die niet voldoet aan de eisen, bedoeld in H.1.1 onder

a, is de COE gerechtigd om op kosten van de thuisspelende club een andere speelzaal in te huren en de wedstrijd

daarin vast te stellen.

oude wijze fan

Afgelopen zondag was de allereerste wedstrijd waar ik bij betrokken was, die ik niet op de een of andere manier met mijn vader heb gedeeld. Ik vroeg hem of ik even weg mocht, weg van het ziekenhuisbed, waar hij met een dubbele longontsteking ligt te worstelen, om te coachen. "Neu, niet doen", deed hij. 'Helpt toch niet", grapte hij er achteraan. "Je weet toch hoe ik daar over denk, Pap? Het gaat toch in de eerste plaats om de manier waarop?" Daarop maakte hij zijn gebaar van "perfect", een cirkeltje van duim en wijsvinger. Toen ik echt ging vroeg hij nog: "is er nog kans, dat jullie uit die onderste regionen komen?" Onderste regionen is echt een uitdrukking voor hem. "Tuurlijk, Pap. Dan is dit wel een cruciale wedstrijd" Het was goed.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.

Va-banque

Niets te verliezen, alles te winnen, was het credo tegen Cangeroes. Goed dat de meiden nog maar kort geleden de mannen hadden aangemoedigd in Utrecht, want het vinden van deze hal blijft van overheidswege lastig.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.

tik, tik: center

Met frisse zin en vol dadendrang staan we thuis tegenover Probuild 2. Door Probuild zijn we vorige keer onder de borden verpletterd en de trainingen hebben dan ook in het teken gestaan van actief rebounden. Daarnaast richten we ons in de aanval op bereikbaarheid voor passes. In de perimeter betekent dit aandachtig screenen en veel bewegen; inside juist positie houden en anticiperen op de volgende pass. We missen te veel krijgen de schoten en toch ook de rebounds overal vandaan flink om de oren. na het eerste kwart is het 13-24 en uit de cijfers lijkt een forse nederlaag onvermijdelijk. Het beeld van de wedstrijd is echter anders en in tegenstelling tot vorige wedstrijd blijven we in onszelf geloven. Laura van buiten en Karin van de vrije worplijn houden ons goed in de race en deze keer draagt iedereen haar steentje bij. We lopen 5 punten in en gaan rusten met 36-30 achter. In het derde kwart laten we ons van de allerbeste kant zien. Vrijwel geen rebounds tegen en het om het hoekje aanspelen van de center levert nu ook rechtstreeks punten op. Het helpt, dat de grote meiden van de tegenpartij al flink in foutenlast zitten, maar de hegemonie van Karin in de bucket is indrukwekkend. Voor elke tik tik center worden we beloond met een score en soms een bonus. Laura heeft een heel goede dag van achter de driepuntslijn en Carian geeft ons wat scores die de ruimte voor Karin weer groter maken. Heel goed is, dat we tweede helft bijna geen balverlies lijden. Lotte Nijenhuis blijft voor iedereen lastig te stoppen, over rechts, maar de overige speelsters van Probuild komen droog te staan. Met 7 punten voor gaan we het laatste kwart in. We lopen ook nog weg naar maximaal 11 punten maar vallen daarna een beetje stil. Femke haalt haar 5e fout maar ook met Laura op de 1 houden we het rustig genoeg om de punten in Groningen te houden. We zijn erg blij, ook voor Lyet, die de winst vast nog wel ergens in de koffer heeft gepropt.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.

Baros uit en dan het terrein nog af

Coach is laat met z'n verhaal over uit op Woudestein. We hadden de begintijd niet helemaal scherp en hingen misschien iets te lang. We verzuimden afstand te nemen toen dat nog kon en gaandeweg brachten we weer eens het beste in de tegenstander naar boven. Resultaat: een regelmatige nederlaag, keurig verdeeld over alle vier de perioden. Respect voor de Rotterdamse mix van ervaring en aanstormend talent. Ze waren niet veel beter maar ze speelden wel veel beter. Onze verwachtingen overstegen het resultaat. Laura, Femke en Karin waren op hun normale niveau, zonder daar erg bovenuit te stijgen en zonder echt als sleper te fungeren in de havenstad. Pluspunten: de minuutjes van Tessa, voor het eerst sinds een jaar. Ander pluspunt: het is de druppel die de meiden in de week bij elkaar aan tafel brengt. De lucht klaart op en we kunnen weer verder.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.

Prima helft

In de eerste helft tegen US hadden we eigenlijk verdiend voor te staan.
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld

De meiden worden groot

US was vroeger ook een studentenclub, net als Uilen. De meeste speelsters van nu hebben ook wel gestudeerd, tenminste we kennen ze al behoorlijk goed van de NSK. Maar is Uilen nog wel een echte studentenclub? Dat vraag ik me opeens af, als ik in het fraaie huis van Emily zit voor een housewarming. Tessa vroeg vorige week of ik ook koffie wilde. Ja lekker, zei ik, maar zal ik het dan betalen, want jij bent een arme student.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.

inspiratie

Veul hail en zeeg'n. Het kerst/WSCdipje is weg. Een geinspireerde training met veel meiden (Tessa weer de hele training!) op vrijdag gaf me al een enorme zet in de goede richting. En gisteren kon ik meteen een van m'n voornemens in praktijk brengen: vaker naar Donar. Het speltype van de laatste paar jaar heeft me nogal weggehouden uit Martiniplaza. Basketball was werk geworden en ik hou niet van werk. Ik hou van spel. Het was zolang geleden, dat ik door die deur ging, dat m'n grijze kaart niet meer geldig bleek en ik dus een kaartje moest kopen. Bovendien kende ik bijna niemand meer. Mijn leeftijdsgenoten zijn er vast nog wel, maar wat zijn die dan oud geworden....
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.