Ik wou toch al veel aan rebounden doen, maar het was toch lastig, dat die ene ring er niet hing, dinsdag. Zelfs missen met bord wordt dan lastig. We merken dat we er ook een beetje balorig van worden. Twee weken geen wedstrijd, zieken en anderszins ontbrekenden en dan blijft de accommodatie ook nog achter bij de verwachtingen. We doen eigenlijk zoveel mogelijk alles met omschakelen van verdediging naar aanval en vice versa, dat afwerken op die andere basket doen we nu een keer een op ca 2.50 gestelde korf. ( we zitten op de ALO, dus er is van alles..)Dunken, kunnen vrouwen dat? Door gebrek aan mogelijkheden ( en daarmee aan uitdaging ) ontbreekt het ze aan techniek en explosie.Ze pikken het wel een beetje op en sommigen ontwikkelen repertoire. Ik merk wel een duidelijk verschil tussen de promomeiden en de derdeklas meiden van Moestasj. De eersten zien het als behelpen en onderdeel van de training, terwijl de nog onbedorven laatsten, met de veel jongere trainingsleeftijd hier en daar enthousiast lopen te slammen. Sommigen gaan me uitleggen, hoe ze denken te moeten aanlopen. Hallo, dames, al is de laatste meer dan tien jaar geleden...ervaringsdeskundige blijf je.

Voorjaar

Het is voorjaar en ik tref gisteravond twee kleine corsages van elk een witte en een paarse crocus onder mijn ruitewissers. Wie heeft die daar gestoken?

alle teams die moesten winnen...

Zaterdagavond kwam bij ons US op bezoek. In Amsterdam hadden we heel goed moeten spelen, misschien wel onze beste wedstrijd van het seizoen, om te winnen. We rekenden op een tenenslopende pot. Natuurlijk wel gesteund door de eerdere pot: zelfvertrouwen. En gesteund door ons thuisrecord: 7-1 in de Struikhal. Het kon dus wel, maar het moest ook. De final four tikt ons bij elke actie op de schouder. Het is elke wedstrijd winnen of je kans verspelen. We hadden de week van te voren ingezet op verdedigen. Dat kwam erg goed uit de verf in de eerste stukken van de wedstrijd maar zelf hadden we het ook erg lastig met aanvallen. We schoten onze normale schoten, maar niet met onze normale zuiverheid en we hadden ook meer moeite dan normaal om ze te krijgen: 13-5(!!!) voor ons in periode 1. In periode 2 kwamen de Amsterdamsen wat meer tot scoren, vooral door een flink aantal aanvalsrebounds, iets waar wij normaal ook wel goed in zijn, maar wij pakten er de hele eerste helft maar 1. De eerste helft was zo om (de scheidsrechters waren een verademing en lieten beide ploegen lekker spelen) en kwam bij de niet erg Uilse stand van 26-21.
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......

55and up

Nog een nagekomen berichtje. De vragen, die ik mezelf altijd stel, om te bepalen of de training goed is, heb ik van Hubie Brown: "Are we shooting enough? Are we running enough?". Op dinsdag en vrijdag is onze schotcapaciteit beperkt, we rennen dan veel onder het schieten. Op donderdag doen we steevast de "5pt shooting drill", een schotritme oefening, waarmee je je progressie als persoon en als team bij kunt houden. In drie minuten nemen 2 spelers/sters zoveel mogelijk schoten, volgens een bepaalde volgorde. Steeds ombeurten 5 schoten uit een assist van binnenuit. Een perfect rondje is een bonus, de laatste poging van elk rondje mag een drietje zijn en een raak drietje is twee punten. Voor de invoering van de bonusregeling bleven we jaren op 48max staan. Als team schuif je geleidelijk naar een gemiddelde van 36 op. (moestasj he 1 en Uilen da 1 halen dit, op straffe van een sprintje) (SMART doel voor beide teams: aan het eind van dit seizoen 38 gem.) Het (wereld) record is fagelopen week bijgesteld door de dames Charlotte Lameijer en Lyet Reilman. 55 punten. Gefeliciteerd en nu naar de 60?

Binnenuit

We begonnen ook niet goed. Eerlijk zijn. We wenden te langzaam aan de opgerekte verhoudingen en hadden aan de binnenkant erg veel moeite met de ervaren vd Kamp. Het stond na 6 minuten 13-4 voor de thuisploeg.
Zoals we dat dan kunnen stonden we twee minuten en drie drietjes later opeens weer voor: 17-15 en wonnen we het eerste kwart met 19-17. Lek boven zou je zo zeggen, maar het zou echt met golven blijven gaan. Eerst maar eens 7-2 voor Binnenland, dat inside erg goed bleef aanvallen. Een sterke periode met een 8-0 run bracht ons weer los op 29-24 maar doordrukken was er niet bij. Reboundend waren we niet goed genoeg en in de aanval liepen we twee keer scores mis, omdat die niet werden gegeven waar dat wel moest en bovendien werden we twee keer voor screens afgefloten, of het om hockey of voetbal ging. We hadden erg veel moeite om niet moedeloos te worden en kwamen, tegen de veldverhouding in, op een forse 10 punten achterstand te staan. 44-34, met nog een half minuutje in het kwart. Zoals we dat dan kunnen kwamen we toen, in minder dan tien seconden (driepunter, steal op inboundspass en nog een driepunter van Cookie) weer terug in de wedstrijd. 44-42 achter met goede moed.
In de derde minutt van de tweede helft was het gelijk: 46-46 en vanaf dat moment volgen er nog 7 leadchanges. Het grootste verschil in het derde kwart is voor ons (58-54) maar verder lopen beide ploegen niet van elkaar weg. Wij geven een paar keer, door een slechte uitvoering van een goed idee, een hoopvolle aanval cadeau, we krijgen nog twee screenfouten tegen en laten Binnenland twee keer onnodig naar de VW lijn gaan. Met 15 seconden staan we twee achter. Het volgens afspraak uitvoeren van een out of bounds, moet een keer over, voordat Cookie vanaf de vrije worplijn ons er naast schiet. Geen fouten maken, Binnenland scoort moeilijk, zonder vrije worpen. Met 7 seconden gaat de bal naar vd Andel, die met een evidente loopbal matchwinner mag worden. Dat we niet alsnog na een perfect uitgespeelde layup niet naar overtime mogen, maakt het extra zuur. We zeggen altijd, dat je goede schoten mag missen, onder vriendinnen, dus is een compliment over het koel houden van de organisatie, het enige wat er nog opzit.
Cookie maakt er 27, maar we spelen wel als een team. Helaas net niet goed genoeg.

jammer

Onder het toeziend oog van basketballcoryfeeen Petra Weeda en Toon van Helfteren, moesten de Uilen de punten in Barendrecht laten. Zuur tegen de concurrent voor een plekje bij de laatste vier. Jammer ook, de manier waarop het ging. En dan heb ik het niet eens over het recht op de winst. Binnenland was bij vlagen heel goed en bleef de hele wedstrijd lastig te bespelen. Het was ook Binnenland, dat de grootste voorsprongen nam in de close game.
Het was de ambiance, die mij het meest stoorde. Moest dat nou op zo'n klein ***veldje? Wat een aanfluiting voor zo'n club met landelijke uitstraling. Ik geloof nooit, dat de bond toestemming geeft om op dit soort veldjes promotiedivisie te spelen. Het veld is maar 13 meter breed, wat de spreiding die ons spel normaal kenmerkt onmogelijk maakt. En "copen" is nog altijd iets wat we niet goed doen, maar wat eigenlijk ook niet zou moeten hoeven. Bovendien was de hele zaal gewoon beschikbaar, dus dan wil je het ook niet, als thuisploeg, al vertel je wat anders.
Ik baal er ook van, dat er geen ervaren scheidsrechters worden aangesteld voor dit soort potten. Je kunt hopen, dat het allemaal wel goed zal gaan en ik vind zelf ook, dat scheidsrechters ook gelegenheid moeten krijgen om fouten te maken maar ik had er wel echt last van. Ik ben altijd blij met scheidsen, als ik ze niet merk. De evidente loopbal waarmee de overigens uitstekend spelende van Andel er in de slotseconden 73-71 van maakte, drukte een onuitwisbaar stempel op het beeld van de wedstrijd. Wat ik allemaal nog meer had willen zeggen, na afloop, heb ik met met m'n afgebeten tong maar ingeslikt. Jammer was het wel.

All Stars

Op ladyhoops wordt gedagdroomd over een damespromo-allstar gala. Ik stel een Noord-Zuid wedstrijd voor, want onder de lijn IJmuiden- Enschede moet toch ook best een aardig team te maken zijn....

Red on roundball

Geweldige verzameling van ongeveer 25 jaar oude basketball-shots met wijlen Red Auerbach en een heleboel van mijn oude helden. Voor mij zijn die broeken niet zo gek....

rustig blijven

We stonden behoorlijk onder druk. Geestelijk al, de tweede topper in twee weken maar ook de druk van Probuild Lions was flink. Gek, Uilen, dat gebeurt in toppers. We hebben af te rekenen met een aanval, die vooral bestaat uit dribbleacties. Daar zijn we op berekend. Scoren ging ons deze keer niet zo makkelijk af. We forceerden de schoten kwamen slecht in de aanval, door niet goed te swingen en de goede schoten vielen niet. Dan zijn we toch iets meer met maken bezig dan met mikken. Probuild loopt weg naar 9-3 en we hebben een time out nodig om over simpele dingen te spreken. Dat hoeft meestal niet. Lange tijd ziet het er naar uit dat we de dubbele cijfers niet gaan halen in het eerste kwart, maar dan schiet Margreet een goede driepunter lelijk binnen en is het 11-15. Rustig blijven, de druk zal maar langzaam minder worden.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.

Geld- en veldzaken

Almonte heeft het financieel niet zo makkelijk en dus speelt het in een halve hal, met een half 24 secondenapparaat (voor ons nooit zo'n item...) Armlastig is een rekbaar begrip... voor een kwart van het bedrag, dat de Uilen elke uitwedstrijd aan reiskosten kwijt zijn, heb je een normaal veld.......

Toch is het wel raar, dat de coach van de gasten blijkbaar de enige is, die vindt, dat er toch, bij beschikbaarheid van een hele hal (toevallig, misschien) op centercourt gespeeld kon worden? Dan hoef je ook niet op schoot bij de trommelaar nog schoten te nemen.... en toevallig aangewaaide gekken (lampegat de allergekste!) rennen dan ook niet scheldend en tierend vlak onder de basket door.

Mijn stelling is, dat half courtvelden altijd een groter thuisvoordeel geven dan centercourts? En ik denk, dat ze dat bij Almonte met me eens zijn.....

Twee verliezen

Ook als twee teams ongeveer even goed zijn, moet er altijd eentje het meeste geluk hebben. Almonte speelde het grootste deel van de pot heel goed en wij gaven prima partij. We hadden echter wel wat minder geluk en hadden dus gewoon nog beter moeten zijn voor de winst.
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2

Geen Galavoorstelling

Het zal dan nu toch eindelijk ongeveer de laatste keer geweest zijn, dat de meiden over het veld stuiteren als een geopend en omgekeerd zakje M&M's. Ooit komen nu toch eens die tenues waar iedereen op wacht. Dan kunnen we onze tegenstanders misschien geen (los) zand meer in de ogen strooien: een ongeorganiseerd zootje studenten komt het veld in en scoort na een aanval over alle vijf speelsters (!) vlekkeloos uit de short corner en staat als één vrouw te pressen.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.

spacing

De vrijdagse reis naar dat andere universitaire sportcentrum, in Rotterdam, vroeg om wat zoethoudertjes. Pelle en Lotte hadden helpen bakken en ik vertelde de meiden niet wat er in zat.
De cupcakes werkten in elk geval, want onze "spacing" was heel behoorlijk. We zetten Baros direct met een strakke verdediging op achterstand. Heerlijk, zo'n stroeve vloer. (onze eigen vloeren waren deze week dramatisch glad door vuil) Natalie zorgde voor het leeuwendeel van onze productie vanaf de low post. Van buiten viel er nog niet veel. via 14-2 werd het 24-10.
In het tweede kwart veranderden er twee dingen: een inderhaast opgetrommelde scheidsrechter kwam zijn solo gestarte collega versterken. (dan kunnen er wel eens rare dingen gebeuren, maar deze voelde het uitstekend aan, keek eerst de kat uit de boom "Er is hier een wedstrijd aan de gang, toch..." en vulde zijn plek onopvallend. Beide mannen een dikke pluim.)
Het andere ding was, dat Baros in een 3-2 zone ging staan. Nu kwam het nog meer op onze spacing aan. In het begin zochten we de ruimte nog onder de basket, maar daar verdwaalden we aanvankelijk in het woud van lange armen van de Rotterdamse luchtmacht, die daar niet voor niets stond. Blijkbaar gingen de cakejes toen werken, want we kregen opeens, uit de swing, veel ruimte buiten en na een time out, gevuld met zelfbevestiging: "...ze doen dit om ons een plezier te doen en ze gaan zo wel vallen...." begonnen de eerste bommen dat inderdaad te doen, vallen. Bovendien begonnen onze kleine insidemeiden, Suus en Jorieke met enorme passie (Jo d'r Edesche moeke was kijken) achter de gemiste schoten aan te gaan. De grote meiden heersten onder ons eigen bord. De rust kwam met een verdiende 40-23.
De rest is gauw verteld. Hoewel ook Baros behoorlijk aan het scoren kwam, slaagden we er in onze voorsprong gestaag uit te breiden. We verbaasden ons een beetje, dat de zone bleef staan maar namen dat geschenk dankbaar aan. Noem het maar trading baskets: twee punten van Baros, tegen drie van ons. Vooral Cookie had het vizier weer erg op scherp staan en pafte zes van die dingen binnen. Margreet verving haar trouwens een flinke poos erg goed en was ook twee keer van heel ver succesvol)
Scores: Cookie 29, Natalie 10 (volgens mij twee meer, haar productie was in het begin van de pot ook nauwelijks bij te houden), Jorieke 10, Laura, Margreet en Suus 8 (en voor de krant frauderen we er dan iets bij....) Elke 5, Tessa en Lyet 2 en Ka 1 punt.
De cijfers zijn de laatste tijd lief voor ons: een streak van 4, drie keer achter elkaar 80 plus en los op de tweede plaats. Statistieken maken de helden niet, aldus Oscar (big O) Robertson, de NBA speler met een onoverbrugbare voorsprong op de NBA lijst van all-time triple-doubles (181) Het winnen van Big Games, dat wel! Elke volgende is er eigenlijk één.

Pay Back Time

Weer kunnen we vaststellen, dat we zijn gegroeid. Opnieuw een revanche na een verloren uitwedstrijd? Overtime was het in oktober en dus zijn we wel aan elkaar gewaagd. Akrides, dat na een sterk begin veel pech heeft gehad met blessures, heeft de ploeg weer redelijk bij elkaar.
Bovendien zijn de Velser dames meteen goed scherp en slaan ze steeds terug, nog voor wij blij kunnen zijn met een score en als we wel op tijd overschakelen, snijden ze dwars door onze zo goed aan hun pressbreak aangepaste press. Onze keepers worden nu verschalkt op snelheid. Het lijkt ook niet uit te maken wie de bal heeft, iedere tegenstander oogt doortastend en vaardig. Regelmatig verkleurt er weer een haartje op mijn hoofd, als we het midden niet weten te houden tegen een drive.
Aan de andere kant van het veld moeten we echt alle stekels uitzetten, om door de harde verdediging heen te komen. Het houdt ons, en de scheidsen scherp. Er wordt meteen veel gefloten, wat de wedstrijd lang maakt. Toch mogen we zeggen, dat we het eerste kwart goed doorkomen. Kleine spurtjes geven ons een 8 punts voorsprong. De manier waarop de scores tot stand komen is ook bemoedigend.
In het tweede kwart worden we wat slordiger, terwijl Akrides juist wat nauwkeuriger wordt. We zetten de press weer op de middenstand en hoewel we er weinig steals mee pakken, geven we ook minder layups weg. Vooral met "gratis" door uilen verstrekte vrije worpen komt Akrides tot 2 punten bij rust: 37-35. Scherp blijven, dus.
Voor ons is dat waarschijnlijk ook goed. De balans tussen zelfvertrouwen en concentratie is in evenwicht. Bij Akrides ook want het verschil groeit in de eerste 5 minuten na rust niet verder dan 5 puntjes. Aan de hand van een scherp spelende Suus en een ontspannen, low profile Cookie springen we dan even naar 9 punten. Van breken is nog geen sprake en Akrides verkleint de marge weer tot 4. 52-48. Dan volgen er twee minuten waarin Cookie weer twee keer het juiste moment voor de drive weet te vinden en een eindelijk relaxte Laura eerst een stopenpoppertje binnenbrengt en daarna het genoegen smaakt haar eigen revanche te kunnen nemen op de weggegeven 3vrije worpen van de eerste helft. Ze doet het perfect en breekt daarmee de laatste weerstand. Het kwart eindigt bij 62-50.
Nog hebben we geen reden om niet tot het uiterste geprikkeld te zijn: twaalf punten is dat niet precies het verschil dat Akrides in de vorige ontmoeting nog goed maakte in het laatste kwart?
Resultaten uit het verleden blijken ook vandaag niets te zeggen over nu: Het is echt gebeurd: De laatste 10 minuten zijn voor het opvijzelen van het doelsaldo. Na opeenvolgende 3tjes van Cookie en Tessa zijn we helemaal los en voor de tweede achtereenvolgende keer hebben we een 50 plus helft. Ook de 89 punten die we uiteindelijk laten noteren zijn een record voor dit seizoen. Laten we echter niet vergeten, hoe zwaar driekwart van de pot was!
Scores: Cookie 25, Suus 16, Natalie en Karin 10, Lyet 8, Tessa 6, Laura 5, Margreet 4, Jorieke en Emily 3. (Elke werkte eerder op de dag bij het tweede aan haar Comeback From Down Under)

Niet langer compleet

Een tegenstandercoach, scheids of andere belangstellende vraagt wel eens: "...en jouw team, ben je compleet?" Dan volgt de gebruikelijke opsomming, waar je je ook mee in kunt dekken tegen slechte resultaten en waar je interessant mee kan doen, als er weer een paar in exotische oorden zitten.
Mijn antwoord zal de rest van dit seizoen "Nee en dat worden we ook niet meer" luiden. Air-Iris doet niet meer mee. En dat is wijs. Maar onwijs jammer.

Vertrouwen

De achtervolging op Cangeroes ontwikkelt zich tot een strijd waar de buideldiertjes zelf nog steeds de dans ontspringen en tevreden toe kunnen kijken hoe de naaste achtervolgers steeds weer worden ingehaald. In het wielrennen zou je zeggen, dat de jachtgroep goed samenwerkt en steeds weer andere renners te kop overnemen. Bij basketball betekent dit, dat de kloof steeds groter wordt. Ook wij hebben ons aan deze Cangeroe-pleasing weer schuldig gemaakt.
We hadden een eitje te pellen met onze vriendinnen uit Twente. Wisten we aan het begin van het seizoen nog onvoldoende, dat een wedstrijd 4 kwarten duurt, nu waren we gematigd optimistisch dit Ireen-Wuust-Syndroom te kunnen overwinnen. We hadden Jorieke en Margreet er weer bij, al zouden we de geblesseerde Iris en Laura wel missen.
Aan elkaar gewaagd en met scheidsen die het meteen erg scherp hielden. Zowel Karin als Annemieke liepen vroeg in de eerste helft al tegen hun derde fout aan. Jugglers had, zonder vaste guard, wat moeite hun sweetspots te vinden en miste twee open layups: voordeel 17-14.
In het tweede kwart gingen wij op de oude voet verder, terwijl Jugglers een zware dip doormaakte: van 21-17 stoven we door naar 34-17, in een, ook van onze kant nogal rommelige fase van de wedstrijd. Met die stand konden we ook pauzeren.
Dit keer slaagden we er goed in om onze flow te handhaven. Waar de Jugglers zich aanvallend wisten te herpakken, waren wij aan de andere kant niet te stoppen. Met een zone doe je ons echt een plezier, als we lekker op gang zijn. Iedereen kon heerlijk vrijuit spelen.
Met 5 speelsters in de dubbele cijfers en nog 23 punten van de rest is meteen het verschil duidelijk met de eerste ontmoeting, toen twee speelsters samen 55 punten inbrachten.
Uitslag: 85-50 Cookie 19, Natalie 12, Margreet en Tessa 11, Karin 10, Lyet 7, Emily 8, Suus 6 en Jorieke (met jetlag) 2.

internet-TV

Voor alle belangstellenden: in Groningen bestaat een studenten TV zender op internet. Onze laatste thuiswedstrijd, helaas verloren tegen koploper Cangeroes, is in verslagvorm daarop te zien. i-see.tv

Halverwege

We zijn op de helft van de competitie, met een schamele tien wedstrijden achter de rug. Nummer tien speelden we in de voor ons nieuwe hal in Waalwijk. Er is daar enorm de ruimte, maar toch liggen er 26 meter velden. En dat scheelt, want behalve Charlotte (Zambia) Elke (down under) en Jorieke (gordel van Smaragd) viel ook de uitblinkster van de vorige pot, Margreet uit met een griepje en, nog voor de wedstrijd, ging Laura lelijk door de enkel.
Zoals altijd gaat het echter gewoon om die mensen die er wel zijn. We begonnen gecontroleerd aanvallend, maar wat minder snel dan anders. De snelheid kwam van de kant van WSC, dat met de oudste Kropman over een zuivere pass over de hele beschikte. Optisch leken we steeds de overhand te hebben maar door goede, simpele drives en backdoors en balverlies van onze kant kwam de thuisploeg op een kleine voorsprong: 18-17. In het tweede kwart bleven we gevarieerd aanvallen: Inside vonden Karin en Natalie de ruimte achter de frontende verdedigsters. Van buiten drukte Lyet nadrukkelijk de neus tegen het venster met 8 punten in dit kwart. Het verschil maakten we verdedigend: Kropman kwam iets meer onder druk en verdween ook een behoorlijke poos naar de kant en, heel belangrijk, Karin hield center Balemans op twee punten. Rust met een redelijke marge: 35-28.
Het derde kwart kon wel beter: pas in de zevende minuut ging voor het eerst de bal door de ring, nadat de eerste 12 punten alweer bij het totaal van WSC opgeteld waren. We speelden slordig en gehaast en daarna een poosje geforceerd. Gelukkig konden we, mede dankzij een fraaie driepunter van Emily, nog wel terug komen tot op 1 punt van WSC: 42-41. (een periode van droogte, we verliezen het kwart met 14-6??)
Nadt we in de pauze blijkbaar toch dachten, dat we er waren, moesten we nu nog echt er tegenaan. Het pakte goed uit. Het dekseltje was van de in de ruimte hangende ring af en we bleven het ding nu vinden: (Karin had al voor de wedstrijd geconstateerd, dat ze last had met de orientatie op zo'n "hanging basket". Ik had geprobeerd haar gerust te stellen: "centers hebben daar geen last van; die spelen toch met de rug er naar toe? En bovendien "hanging baskets" is een term uit het tuinier-met-plezier boek. Van die dingen met hanggeraniums". ) Annemiek trad weer echt op als spelverdeelster en nadat de inside-outside balans weer in evenwicht was hersteld, kwamen we met nog zeven minuten te gaan weer langszij (45-46) en eroverheen, met achtereenvolgens tweekeer Ka, tweekeer Lyet en tweekeer Natalie. Zoals dat dan gaat was het laatste verzet gebroken: in de laatste zeven minuten is het 21-2 voor ons.
Scores: Cookie 19, Karin 17, Lyet 13.
De halvaluatie: Tien gespeeld. Thuisrecord 3-1, uitrecord 3-3. Overall: 6-4, gedeeld derde. We zijn, naar het zich laat aanzien, mentaal wat harder geworden en als team een stuk verder. Na een half seizoen weten we beter wat ieders eigen bijdrage kan zijn en vullen we elkaar beter aan. De beste prestaties gaan nog komen....

verrassend verlies

Het zou in elk geval een eerste worden. Of Cangeroes zou voor 't eerst verliezen of Uilen zou haar ongeslagen thuisrecord kwijtraken. We opteerden voor het eerste. We waren er klaar voor. Vertrouwen. Op ons best en thuis. Voor de competitie was het ook wel eens tijd.
En toch lukte het niet. In de eerste helft bleek al, dat we ook echt op onze tenen zouden moeten lopen, wat we ook deden: de press leverde balwinst op, we schoten raak en liepen backdoors en breaks. Maar het waren niet veel breaks en we gaven ook nogal wat aanvalsrebounds weg tegen de springende Cangeroes, die vooral erg goed naar vermogen speelden, zowel als team, als individueel. (nummer 7, in de rebound!!)
De teams waren tegen elkaar opgewassen en het kleine gaatje, dat we aan het begin van de tweede helft hadden geslagen, stelde niets voor: 41-37. Een teken, dat beide teams het netje wisten te vinden. Het kon alle kanten nog op. Helaas viel het niet onze kant op: waar wij onze productie zagen dalen, (geen steals en geen backdoors meer..) bleef die van de utrechtsen constant. Het verschil was helemaal weg, bij het begin van 4: 53-53. Het bleef op en neer gaan tot 61-61 en toen misten wij een serie kansen en gaven we hun nummer 8*, nog niet veel in het spel voorgekomen, tweemaal de kans van driepuntsafstand te scoren: Het gat was nog niet eerder zes punten geweest en het was ons teveel: we moesten nu opeens scoren en verzuimden dat, terwijl Cangeroes opeens bevrijd was van druk: De stand kreeg nog een geflatteerd aanzien: 64-75.
Onze scores: Annemiek 18 (vooral in de eerste helft), Margreet 15 en Karin 12.
Goede schoten van Suus, Tessa, Lyet, Jorieke en Laura draaien er net uit en Natalie heeft een behoorlijk rendement maar kan net niet het beetje extra leveren, waar ze twee week eerder wel goed voor was. Iris was net niet helemaal op tijd klaar, al had ze kunnen spelen.
Al met al was het een heel behoorlijke wedstrijd, waarin we bij tijden ons beste basketball tot nog toe op de mat legden en daarmee gaan we het jaar goed uit.
In de eerste week van het nieuwe jaar staan twee trainingen op het programma, waarna WSC in Waalwijk wacht en we kunnen laten zien, dat we in die subtop thuis horen.

* sorry dames van Cangeroes, ik kan door een overhaast vertrek (boot naar Schier) het formulier niet vinden. De met nummer genoemde meiden hebben uiteraard een naam, die blijf ik echter schuldig.

zonder te spelen stijgen!

We hebben een goed weekend. Terwijl de tegenstanders elkaar in de pan hakken, rusten wij uit. We zijn dit weekend eleventh out. We hadden, zo'n beetje als enige team,al 8 wedstrijden gespeeld en stonden wat geflatteerd derde. Maar nadat de kruitdampen zijn opgetrokken, blijken we zelfs naar nummer twee gestegen! Hoe berekent de computer de tussenstand? Op doelsaldo? Neu, we hebben wel de meeste punten voor, maar saldo? En alfabetisch? Kan ook niet met Akrides op evenveel punten. Maar wacht even: de computer leest: Velser Basketball Club Akrides en bij ons De Groene Uilen. Is dat het? Wat geeft het:
De affiche is mooi, voor de komende thuiswedstrijd: de nummer 2 van de promotiedivisie tegen nummer 1!

US uit

US is geen echte studentenclub meer maar we kenden er wel wat van recente en langer geleden Studentenkampioenschappen. Er was een herkenning van elkanders speelvuur.
We weken af van ons gebruikelijke patroon van het beste aan het begin. Niet dat we het zo slecht deden, maar de tegenstand was meer dan behoorlijk. Rebounden op de training, tegen elkaar, is wel iets anders dan in de wedstrijd waar we nogal wat centimeters en in de eerste helft ook dynamiek te kort komen.
De hi-lo's met scores onder het bord vliegen ons om de oren en we dreigen bij 16-7 voor de thuisploeg, de wedstrijd uit handen te geven. In de laatste minuut van het kwart komen we, dankzij drietjes van Laura en Tessa toch weer bijna op gelijke hoogte. 19-17 Analyse leert , dat we met onze 9 punten van buiten de halve cirkel, US' 17 van binnen de bucket net niet bij kunnen houden. Living by the long distance shot is living dangerously. Er moet wat veranderen. De omschakeling gaat geleidelijk: Karin en Natalie maken beide twee puntjes in het begin van kwart twee en Jorieke scoort de laatste punten van de helft ook van dichtbij: 35-35.
Er is niks in de stand dat ons slapper laat spelen, zoveel is duidelijk.
We zijn nodeloos slordig in de passing geweest, maar hebben naar de ring toe allemaal het vizier scherp staan: we missen geen vrije worpen en we schieten 5 drietjes raak, door 5 verschillende speelsters en dat maakt de tegenstander misschien wat zenuwachtig. Het effect zou kunnen zijn, dat dat het midden wel opent voor ons. We besluiten de focus naar binnen te verleggen.
Dat pakt uitstekend uit: Karin bloeit op, als ze haar directe tegenstandster aan de andere kant nu eens pijn kan doen: twee scores met bonus, direct gevolgd door nog een score plus eentje van Natalie plus nog eens Karin en dan Suus nog uit de paint. We zijn zes punten los en hebben US een koekje van eigen deeg voor kunnen schotelen. US blijft spartelen op 4-7 punten. Geen moment laat de concentratie ons nog in de steek. Natalie neemt het midden dominant over, als Karin uitrust. Ze heeft voor het eerst dit seizoen echt dreigend wat te vertellen. ( alleen Joriek trapt als groentje 1 keer in een studentikoze (dat toch nog steeds wel) afleidingsmanoeuvre, mist daardoor onze enige vrije worp maar herstelt zich keurig bij de tweede) Annemieke krijgt de laatste ballen in handen en maakt het goed af vanachter de vrije worpplijn, waardoor de stand nog een beetje aanzien krijgt.
Annemiek 17 punten, Karin 15 en Natalie 10, met steun van echt iedereen.

Wel dipje geen gevaar

We blijven het thuis goed doen. Door een prima eerste helft konden we ons een dipje permitteren in kwart drie en toch onbedreigd winnen van Binnenland 2, dat met slechts 7 speelsters op komt draven.
We moeten nog steeds een ploeg tegenkomen, die beter kan beginnen met de wedstrijd dan wij. Het enthousiasme druipt er meteen vanaf en we snellen ook nu weer naar een ruime voorsprong. Opvallend daarbij is, dat we dit keer zonder Annemieke binnen de lijnen ook heel goed blijven spelen. Zeven verschillende speelsters dragen bij aan de score: breed gedragen goed spel. Laura, die dan nog niet gespeeld heeft begint haar bijdrage in kwart 2 met twee bommen en we lopen, nu weer met Cookie in de ploeg zelfs weg naar 39-17. Gelopen race.
In de pauze doen we goed ons best om ons te concentreren op het volgende stuk wedstrijd omdat we tot dusverre wel eens moeite hebben om onze "beginnersgeest" terug te krijgen. Hoewel we vrij goed blijven spelen en goede schoten blijven krijgen, loopt het toch niet lekker. We controleren de ballen tot vlak boven de ring, maar krijgen ze niet precies op de goede plek naar beneden. Het aantal aanvalsrebound loopt flink op, maar het netje heeft weinig te lijden. De derde periode verliezen we met 5-14. Wat mooi is, is het totale gebrek aan paniek in de hele ploeg. De toon, waarop we elkaar corrigeren en aanmoedigen blijft prettig evenals de werklust en het teamverband. Het is dan ook logisch, dat we in het laatste kwart orde op zaken stellen en finishen met 65-51.
Annemiek scoort 19 punten, Karin maakt er twaalf en Suus scoort 10.

burn the net

Soms zeggen we dat in een basketballwedstrijd: Burn the net. Het gaat lekker ruiken door de wrijving van de onophoudelijke stroom ballen, die er door heen swishen.
Ik had iets anders, afgelopen vrijdag. Was naar de bouwmarkt geweest voor wat lange latten. Die passen niet in de bus, tenzij de achterdeur open blijft. Ik gebruik dat een spin om de achterdeur vast te houden. Aan die spin hangt normaal gesproken, standaard het sleepnet met onze inspeelballen. Die verbinding moest even anders, tijdelijk. Je wilt natuurlijk niet, dat die ballen uit de bus stuiteren.
Bij thuiskomst hangt er echter een zielig, leeg netje achter uit de auto, met de onderkant eruit gesleten.... Duur freak accident voor een arme basketballambtenaar. Snel Pelle en Lotte uit school gehaald en met die twee speurneuzen, de hele (binnen)weg terug. Je weet nooit, al is de kans klein. Beetje rekenen waar de wind vandaan komt en speuren maar. Niks te zien, de hele weg naar Stad. Nou ja, ik heb het tenminste geprobeerd. Terug naar huis, zelfde weg. Nu kunnen we de benedenwindse kant wat beter bekijken en opeens zien we toch een bal drijven in een sloot! Hoera, dan kan de andere niet ver weg zijn. Nergens. Met vieze schoenen en 1 bal thuiskomen, maakt de rit al een beetje goed. Bij de huizen en voorbijgangers laten we ons telefoonnummer achter en ruim een kilometer verder wijs ik de kinderen op een SP-ballonnetje. Net een tweekleurige basketball maar dat laten we lekker drijven, zeg ik, ondanks protest van de achterbank. Mijn woorden zijn daar nog niet doorgedrongen of we zien ook de tweede bal, overdekt met kroos! Hebbes, alleen ook de andere schoen nog nat. Geeft dat?
Je kunt je zelfs rijk voelen, met iets wat je al had, miste, en terugkreeg.

Straattaal

Kijk ook even op Bieslog van ma jl. Andere woorden kunnen dat niet overtreffen. Toch wil ik u een observatie van mezelf niet onthouden:
Vrijdagavond speelden de Groene Uilen tegen het Rode Probuild. Ook wij waren aan de verliezende hand en het niet in alle opzichten eens met de scheidsrechters. Vooral Annemiek, onze zachtaardigste aller aanvoersters heeft het zwaar te verduren, wacht vaak vergeefs op een fluitsignaal, wordt tenslotte gewisseld, ploft neer op de bank en sist met onverwacht venijn, terwijl de scheids vlak voor de bank staat: " De scheids is hartstikke kleurenblind! " De scheids reageert niet, misschien overweegt ze een andere ziekte aan de oogafwijking toe te voegen, misschien spelen er verschillende vergelijkingen met dieren door haar hoofd, maar ze houdt het bij een bijna beleefd: "deze hier voor onze neus!"

Zes minuten

Vrijdagavond. Ik hou niet van vrijdagse wedstrijden. Ze kosten ons een training. We reizen twee uur heen, twee uur terug. We zijn een uur van te voren aanwezig om atmosfeer op te snuiven, te verkleden en we lopen daarvan een half uur warm. Dat alles voor 34 minuten goed spel. Ik mis wat.
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10

Op naar de subtop

Voor een plek, bovenin de competitie, moet je ook wat van je mindere wedstrijden winnen. Dat is een oude wijsheid. Het eerste kwart was alles, eigenlijk. De winst in de hele wedstrijd en de oorzaak van het matige verloop. Een probleem in de vermomming van een superscore. Een illustratie van de complexiteit van de omgang met resultaat en proces. Een remmende voorsprong, die ons uiteindelijk toch in staat stelde de wedstrijd te beslissen.
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)

Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8

NDBC reunie

Het weekend behoorde een beetje aan het Northern Dutch Basketball Camp, want zuidelijke oud-campers waren in Groningen. Eerst ontmoetten Anouk Hoekema en Marichelle Ruitenbeek op de tribune en in de wandelgangen van Vinkhuizen al allemaal oude vrienden. Oude vriendinnen Sabine Maasdam, Loes Faber en Carian Boorsma wonnen met Celeritudo in een thriller tegen Das.
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"

op teletekst

Op teletekst staan is bijna op televisie zijn. Belangrijke processen staan op teletekst, dus het belang van onze wedstrijd van zondag voor de 8ste finales van de beker tegen Perik Jumpers, was van te voren duidelijk. "Jaah, op teletekst," zei ervaren Karin vlak voor de wedstrijd, "alleen je wil niet weten hoe we er vanavond op staan..."
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.

Hoofddorp late show

Wat bezielt een huisvader van middelbare leeftijd om op zaterdag een complete werkdag (nacht!) te besteden aan een trip naar Hoofddorp? Blijkbaar is de gekte nog altijd niet over en je krijgt er wel wat voor terug.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.

Red Auerbach

Heb ik ooit verteld over Red Auerbach? De meest invloedrijke basketballcoach aller tijden is er niet meer. Ik kan niet zoveel over hem vertellen, behalve dat voor mij zich het echte basketball voor het eerst openbaarde in de film: The Final Game. Thuis had je Donar met een Amerikaan, die bijna in de NBA had gespeeld. Je had de stukjes van Mart Smeets in het programmablaadje maar om echt basketball te zien, moest je in de zomer naar de clinic in Brugge treinen, waar ze vertelden over basketball en waar ze in de pauze zestienmillimeter films draaiden. Hongaarse zoneverdedigingen zonder geluid in zwart wit, maar ook The Final Game. Veel rondom top-basketball kon je echt zien gebeuren, al was de film al jaren oud. De Celtics wonnen. Bill Russel speelde en Red Auerbach was de coach.
Vorig jaar kocht ik het boek: Let me tell you a story. Een soort Oral History over zijn leven.
Veel van de verhalen spelen aan tafel, bij de Chinees, waar Auerbach tot voor kort wekelijks lunchte met een vaste groep vrienden. Vanaf deze tafel bleef hij op allerlei manieren invloed uitoefenen op en contacten onderhouden met hele volkstammen basketballcoaches en fans. "The Celtics is not just a ballclub, it's a way of life," en zo is het voor hem gebleven. Een groen hart. Ik herken daar veel in. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een of ander testje de vraag tegen wie ik nog wel eens wilde ontmoeten. Ik bedenk zoiets doorgaans te laat.

scorebordjournalistiek

Altijd het positieve eruit halen. Na 3 wedstrijden in de promotiedivisie hebben de Groene Uilen de meeste punten voor. Gemiddeld boven de zeventig. (toegegeven: ook de meeste tegen. Maar in elk geval staan we positief: +2) Scorebord-journalistiek, ik weet het. Die is gewoon leuk als je niet meer onderaan staat.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.

Coach-deontologie

Deontologie is een term uit de filosofie en betekent zoveel als plichtenleer. Ethiek, wat is netjes in de omgang met andere mensen. Respect: eerst zaaien dan oogsten, zoiets.
Ergens in een grijs verleden, op weg naar nu, ontmoette ik de toenmalige Belgische bonbondscoach Roland Vergeylen. Deze geleerde man sprak over hoe coaches met elkaar om zouden moeten gaan en probeerde zijn gehoor mee te laten denken. Ik bedenk pas vandaag dat ik me niet deontologisch gedragen heb, als coach. De aanleiding voor deze gedachte is de leuke samenwerking met Bill Pijl.
Op de een of andere manier schijn ik me tegen andere coaches te moeten afzetten. Tegenwoordig is dat tegen Boot. Ik vind dat hij niet goed bezig is en zeg dat te pas en te onpas. Vroeger vrat ik Boot en zette me af tegen Bill, die wel eens een zone liet spelen, wat in mijn ogen helemaal fout was.
Onzin, natuurlijk. Het helpt je denken, als je het ergens niet mee eens bent, maar Bill is hartstikke OK. Natuurlijk zijn er verschillen in benadering, maar de overeenkomsten zijn veel talrijker en belangrijker. Dat weet ik allang, maar in de voorbereiding op onze gezamenlijke lessen bij de trainer B cursus, wordt het eens te meer duidelijk: zo blijken we bijvoorbeeld allebei de inzichten van Paye en Harkins (amerikaanse coach-schrijvers) zeer te waarderen.
En gek, wat me misschien nog wel het meest voor hem inneemt, is een andere overeenkomst: Allebei plakken we de papieren stofomslag van onze gebonden boeken, netjes op de kaft. Waar heb je je dan vroeger zo druk over gemaakt?
Ik ga me gewoon niet meer afzetten. Ook niet meer tegen Boot. Beter voor m'n hart. Ik denk het mijne ervan en doe mijn voordeel ermee. Ik neem ook bij andere coaches maar aan, dat we het eigenlijk grotendeels eens zijn. We love this game!

Around the world

Er komen allerlei zaken aan de oppervlakte in het Cafe. Sommige zaken wil je niet weten, andere feitjes zijn wel aardig om door te geven: Er wordt veel gerekend in auto's, weet ik al een poosje. Gereken in het heren 1 busje heeft de volgende wetenswaardigheid opgeleverd: Good Old Arie van Echteld is inmiddels in zijn elfde seizoen bij Uilen in de promotiedivisie, de wereld rond in het Uilenbusje. Krijgt hij wel even een bloemetje? Of een drankje?

Teveel afleiding

Ik begin een beetje als van Gaal te klinken, maar weer was het beste basketball van ons. Onze pressing attitude wordt steeds beter, de press is echt ons wapen en ook iets waaraan iedereen haar stukje meer dan bijdraagt. Aanvallend ging het ook uitstekend. We weten steeds beter de opties te gebruiken en we maken ook nieuwe, waar de tegenstander probeert te anticiperen. Drie kwarten winnen we, volslagen op eigen kracht en we gaan het vierde in met een riante voorsprong van 12 punten. Gezien het spelbeeld is er niets dat onze eerste overwinning in de weg zal staan. Ik ben dan ook overtuigd van onszelf. Natuurlijk probeer je wel vooruit te denken in scenario's.
Er kunnen drie dingen gebeuren: we kunnen wat problemen krijgen met de zone, waarmee Akrides laat in het derde kwart begint. Nou ja onze schoten zullen we wel krijgen en we schieten lekker en bovendien is er geen reden te veronderstellen, dat we niet zoals in de rest van de wedstrijd, tenminste 8 punten per kwart uit de break/press zullen scoren. Bovendien heeft Akrides nog geen periode echt de 20 punten gehaald. Maak er eens 10 in dit kwart, dan houden we zeker genoeg over, de teller staat nu al op 56-44. Een duidelijke onzekere factor is de arbitrage, die nou niet echt lekker in de wedstrijd zit. Er is geen reden te veronderstellen dat 1 van beide ploegen daar meer last van zal krijgen dan de andere.
En waar we natuurlijk wel rekening mee moeten houden, is dat de erfenis van de laatste-kwart-nederlaag in Enschede nog niet goed is verwerkt. Maar er is geen reden te veronderstellen dat zoiets weer gebeurt. Uit voorzorg en dankzij het breed gedragen goede spel van deze wedstrijd (onze jonkies deden het goed. Lyet maakte weinig fouten organiseerde behoorlijk en Jorieke droeg een flink steentje bij onder de borden, terwijl Laura, Elke en Margreet hun eigen rol ook aanvallend goed speelden en Tessa, Suus en Charlotte met name verdedigend heel belangrijk werk deden), hebben Annemiek en Karin ook meer rust gekregen.
Gewoon geconcentreerd beginnen.
De zone blijft staan en we laten ons afleiden door wat er allemaal anders moet. Er moet nauwelijks iets anders, beetje geduld hadden we toch al steeds, beetje lef was er plenty. (er bestaan geen laffe zones, alleen laffe aanvallen.) Niet zo: we denken teveel na en geven dan te plotseling, te slappe passjes naar binnen en het schot valt niet.
De scheidsrechters blijven slecht en nu valt bijna alles in ons nadeel uit: de tegenstander deelt flink uit en de scheids staat met onbeweeglijk gestrekte arm met de duim omhoog naar zware meervoudige fouten te kijken. Wij pressen energiek verder maar worden nu voor ademtochten afgefloten. We laten ons afleiden en spelen niet meer ons eigen spel.
Omdat de IJmuidensen wel scoren: met name Maaike vd Zee drukt nu scorend haar stempel op de wedstrijd, kruipt de deja vu in het spel en we laten ons ook hierdoor afleiden. Met 7 minuten te gaan is het nog gewoon 61-50, niks aan de hand maar we scoren niet meer; zelfs geen vrije worp belandt in onze kolom op het sheet en in de zevende minuut is Akrides helemaal langszij gekomen: 61-61. Zes minuten scoren we niks, krijgen we niks mee en benut Akrides elke kans. Dus passeren ze ons ook nog en hebben in de laatste minuut de winst al voor het grijpen.
Dan blijken we ons toch te kunnen "vermannen" en Karin maakt de stand gelijk. Overtime.
Vertrouwen in eigen kunnen steekt de kop weer op: We zijn hier klaar voor, meiden. Extra speeltijd en winnen!
Brutaal slaan scoort Jo als eerste en Akrides komt niet tot een schot en mist via Renee Blaisse weer eens een goedkoop verkregen vrije worp. Laura schiet een mooie, rustige 3punter en we staan 4 los. De aanval daarop blijft Akrides erin geloven door weer een 3 van Maaike vd Zee maar dan krijgen we eindelijk zelf weer vrijeworpen. Alles kan in deze wedstrijd maar Joriek mist beide, waarop we meteen een fout maken en het gelijk wordt. Renske vd Voort scoort en twee achter blijft het tot 1.10 en dan schiet vd Zee haar tweed 3 van de verlenging.
Het devies is snel scoren nu en dan een fout. De pogingen zijn te aarzelend, de fouten ook maar die komen uiteindelijk wel. Met 5 uit 6 sluit Akrides de wedstrijd. Dat de laatste van Elke de wel zeer geflatteerde 10 punten voorsprong weer teniet doet, is voor de statistieken.
Twee afleidingen hadden we het hoofd kunnen bieden. Drie was scheepsrecht voor onze raap.
En toch hebben we nu al drie weken heel overtuigend op promotiedivisie niveau gespeeld en dat geeft moed.
Wijze collegacoach Sybe Melis na afloop: "laat je seizoen niet vergallen door die scheidsen, he."
Wijs inderdaad: aan die andere vormen van afleiding kunnen we zelf wel wat doen.
Scores: Annemiek 17, Karin 11, Jorieke 10 en Laura 9, Elke 8 Margreet 7, Tessa 4, Lyet 3.

valkuilen voor uilen

In de krant staat, dat ik tevreden was over de wedstrijd. Not so. Als we verliezen met kans op winst ben ik nooit tevreden over de wedstrijd. Ik kan wel een zekere tevredenheid bespeuren over het proces waar we in zitten maar verliesaversie zit er bij mij diep in.
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....

teleurstelling

Hoe groot kan je teleurstelling zijn als je boven verwachting hebt gespeeld? Nog best aardig groot.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.

het leven begint bij 40...

Al zo'n 20 jaar test ik spelers en speelsters op conditie, snelheid en hardheid met een testje uit het Duitse Basketball-Handbuch. Op vaste afstand, zo'n meter van de achterlijn, staan twee banken tegenover elkaar. De proefpersoon rent tussen beide op en neer en moet aan het eind van een baantje steeds op de heenweg over de bank springen. Erop en erover mag ook. Elk halve veld dat je haalt is een punt. Simpele oefening, de ellende is, dat hij 2 minuten duurt. De oefening komt altijd omstreeks een half uurtje van het einde van training. Meestal net voor de competitie en net voor de tweede helft ervan.
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....

Mangs wa, ait nich

Er zijn tijden geweest, dat ons dames 1 vol zat met Tukkers. Ait, mangs ook nich. Ik heb wat met Tukkers. Wat zeg ik, het grootste deel van m'n leven deel ik met Tukkers. Leu oet Twente: leukeleu. De laatste jaren zijn het eenlingen uit het oosten. Heel vaak hebben twentse speelsters nogal sterke roots. In mijn beginjaren in het studentenbasketball kenden we al "meetrainers": ze speelden nog gewoon bij Tubbergen, trainden daar vrijdags, speelden zaterdags eredivisie voor een bomvolle hal en trainden 's zondagsochtends meteen maar weer, in de Mavo.
's Avonds, na het eten vertrokken ze dan weer naar hun studiestad en bij de bushalte beloofden ze elkaar plechtig "daar ergens mee te trainen", zodat het gat tussen de eigen trainingen niet te groot zou worden. En dus ook in Groningen. En et bint leukeleu. Dus je krijgt wat met Twente. Zoveel zelfs, dat de club Jolly Jumpers me op zekere dag vroeg of ik niet bij hun coach wilde worden: ik was er toch immers bijna elk weekend. Het is nooit gebeurd, maar het plekje blijft dierbaar.
En net nu de meetrainer van vorig seizoen ( Annemieke) is ingelijfd als aanvoerster en net nu we weer een nieuwe meetrainer hebben (Michelle (spreek uit: MichelLE) Koopman), nu loten we ze voor de beker! Ik heb zin. Leukeleu. Nou ja: meest wa, ait nich.

ijkpunt

(oefen) Wedstrijden tegen the Shadows zijn altijd een beetje een ijkpunt. De tegenstander speelt het soort basketball dat we graag tegenkomen. Assertief en aandachtig. Een beetje een voorbeeld.
Vorig seizoen hielden ze ons in twee duidelijke wedstrijden van de titel af maar de tijd is geweest, dat ze het hoger op willen zoeken. Serieus zijn ze, zeker met Pieter Steendam als coach, nog altijd.
De zaal was stroef genoeg, deze keer, zodat het een echte wedstrijd kon worden. Zonder Iris, zonder Natalie maar wel met in Karin een duidelijk aanspeelpunt inside.
Het patroon was wel bekend. Je speelt tegen een tegenstander, waarvan je weet, dat ze op veel plekken en in veel situaties ervarener is. Een beetje voorzichtig en toch word je een paar keer in simpele acties geklopt. Over en weer, dat al wel en geleidelijk verliezen we de schroom en komen we weer in de buurt van het niveau van zaterdag. We lopen dan al weg, ondertussen toch nog steeds lesjes in oplettendheid krijgend. In de tweede helft ziet het er weer goed uit: de rotaties komen natuurlijk, de afstandschoten vallen en de snelheid is heel behoorlijk.
Er gebeurt iets bijzonders: we spelen opeens beter dan onze leermeesteressen en waar we voor het eerst sinds tijden al wonnen van de Tudo-junioren, waar we voor het eerst sinds ooit de tweede ronde in de beker halen, smaken we nu het genoegen voor het eerst dik te winnen van de Shadows. Lekker spelen tegen een goede tegenstander, lesjes en zelfvertrouwen: niet slecht voor zomaar een dinsdagavond.

een mening

Iedereen leest mee op het web. Ik vind m`n eigen tekst terug op ladyhoops en Ton Boot predikt zijn evangelie in zijn eigen collumn op de Donarsite. (hanzevast-hoe heetten ze vorig jaar ook nog maar? het blijft Donar) Boot schijnt ook wel eens een psychologie boek in te kijken. Ik ben bang voor zijn spelers, voor Groningen en voor het basketball in het algemeen, dat hij in het behaviorisme is blijven steken. De plaat kraakt weer met een mening. Eerst breken we alles af wat een speler van nature heeft en wat hij geleerd heeft van anderen en van het leven, totdat hij alle poppetjes op dezelfde manier denkt te kunnen opwinden.
Dat er zoiets bestaat als beter presteren uit een drang naar zelfontplooiing, dat je ook in hard werken plezier kunt hebben, dat vertrouwen kritiek mogelijk maakt en vooral dat er verschillende mensen bestaan, dat alles maakt basketball de mooie, complexe teamsport waar je je hele leven beginner in kunt blijven.
Zelfs coach van Gaal is nog ergens heen onderweg, Boot heeft Napels al gezien.

Action Type

Ik heb de test uit het boek "Totaalcoachen" van Murphy en Huijbers aan de speelsters gegeven.
Daarmee kunnen we vaststellen wat ieders voorkeuren op gebied van communicatie en leren zijn.
De test bestaat uit twintig vragen. Nog niet van iedereen heb ik de resultaten binnen. Kom je er niet helemaal uit of heb je twijfels, of ben je iemand anders die zijn of haar eigen type wil bepalen, dan kun je ook naar de engelstalige site van Myer & Briggs, die hetzelfde doen en het Humanetrics noemen. http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp. De test is gratis. Uw coach blijft INFP.

De tweede ronde

De herinneringen aan bekerwedstrijden zijn niet zo heel krachtig. Ik weet ook wel hoe dat komt.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.

direct dutch

Een voordeel van aan huis gekluisterd zijn, is dat je goed de krant kunt lezen. En er stond zelfs iets over basketball in de Volkskrant. Joe Spinks is toegetreden tot het gilde van coaches. Hij had nog een doorlopend contract en dus... Als hij nogal direct optreedt tegen een paar van zijn amerikaanse spelers, reageren die wat verbaasd. "Amerikanen zijn niet zo gewend de wind van voren te krijgen", aldus Spinks. "We noemden dat hier "direct dutch". Wij zijn gewend dat we kritiek met een zeker positivisme gepresenteerd krijgen en hier schijnen ze dat niet te doen."
Nee Joe. Niet alle Nederlanders doen het zo. Maar zulke voorbeelden lopen inderdaad rond...en ze zijn nog populair ook. Maar je bent er zelf bij coach Joe. Je idee dat je zelf wat "vaderlijker" wilt coachen klinkt me heel wat beter in de oren.

herniamove

Mijn gewaardeerde collega Marten Scheepstra schreef 30 jaar geleden altijd leuke stukjes in het clubblad van ons beider club van die tijd, Olympia. Waarschijnlijk mede omdat ik die stukkies als redacteur van dat blad (de Pass) altijd over mocht typen op de stencilmoedervellen, staan sommige termen daaruit me nog helder voor de geest. Een van de door hem geintroduceerde termen was de herniamove. De herniamove was een complexe, onnavolgbare beweging met veel heup en lagerug-gedraai, die alom gewaardeerd werd maar uiteindelijk bij de gebruiker leidde tot ernstige rugklachten. Ik heb gisteren geen training gegeven door een herniamove bij het bij mij thuis alom gewaardeerde huistofmanagement.....

een nieuwe B cursus

"Dit is nog een oude B cursus", hoorden we zaterdag herhaaldelijk. We zaten met bijna alle docenten bij elkaar om een gemeenschappelijke visie te ontwikkelen. Nee, het is een nieuwe cursus, die onder de voorwaarden valt, die eerder gesteld zijn. Ook de B cursus, die opleidt tot het hoogste niveau in Nederland, gaat straks op competentie-leest geschoeid worden. Dat betekent zoveel als: je kijkt wat iemand al kan en weet dan wat hij of zij nog moet leren, voordat aan de eisenkan worden voldaan. Een goed trainingsprincipe is dat: eerst een "nulmeting", dan onderzoek en dan invullen. Maar dat doen we nu nog op bescheidener schaal, oude B cursus. Grappig was echter, dat iedereen vond, dat wat je (met) een groep leert over MTM aanvallen, bijvoorbeeld, direct weerslag heeft op je traininggeven. Lesgeven en TTC waren tot nu toe eigenlijk steeds gescheiden vakken. Terwijl ALLES met elkaar te maken heeft. Ik sprak mijn verbazing ook uit over het gescheiden examineren van een 20 minuten "conditiedeel" in een examenles. Alsof conditie, sportpsychologie , basketball X en O's en fundamentals in een trainingsomgeving uit elkaar te halen zijn. Je kunt het over de gescheiden aspecten hebben, dat zeker. Tot mijn tevredenheid waren we het dus eens. Het plan is nu om koppels te maken, die samen een onderwerp uitgaan diepen in theorie en praktijk. En tweemaal krijgen we dan ook een overlap met sportpsychologie. Het wordt een nieuwe cursus!

U16 met torpedo's

Weer een onderzeeboot als tegenstander. Nu gevuld met jongens. Annemiek en ondergetekende kwamen er al drie van tegen in het NDBC, afgelopen (als ik zo naar buiten kijk..) zomer.
Echt een confrontatie. De jongens zijn minstens zo groot, maar duidelijk lichter en zwakker dan de volwassen vrouwen waar ze tegenover staan. De balans slaat in snelheid en sprongvermogen duidelijk uit naar de tegenstander. Torpedo's lijken het soms wel. Wij hebben qua team-aanval wat meer in de mars, zouden normaal ook iets beter schieten, maar deze gedachte voordelen vallen weg, doordat we met een mannenbal spelen. De passes krijgen onvoldoende snelheid mee, zodat het voordeel van de samenwerking tussen passer en ontvanger bijna nul is en zelfs behoorlijk veel ballen worden onderschept. Dus blijft over de confrontatie tussen kracht en snelheid. En dit kleine onderzoekje mag uitwijzen, dat snelheid wint.
Eigenlijk gingen we daar ook van uit, door van te voren de break tot hoofdaandachtspunt te verklaren. Een speciale waarnemer zat aan de kant en registreerde onze breaks: toch nog zo'n 40 acties kregen bij ons het etiket "fastbreak" mee. Dat is wel iets waar we mee verder kunnen.
Ander, groot positief punt: Natalie maakte een minuut of tien mee. Rebounds, kreunen, scores en een enkel foutje en zelfs daar waren we wel blij mee.

Vertrouwen

"Je gaat zeker wel met vertrouwen die Pomotiedivisie in?" ,z ei coach Anjo Mekel, vooraf aan de oefenwedstrijd tussen Uilen1 en Tudo1.
Jawel was mijn antwoord en na afloop van de eerste helft wist ik dat nog zekerder. Van tevoren zeiden we tevreden te zijn X als we onszelf, elkaar niet kwijtraakten. Dat we als team wat zouden leren.
Het ging boven verwachting goed. We speelden principieel: bestreden alle layups, gaven weinig schoten weg en werkten hard in de rebound. (OK, niet hard genoeg maar daar waren we het ook allemaal overeens en dat hebben we dus geleerd...) We joegen aan de andere kant op layups, creerden vrije schoten en reboundden ook onder de Tudobasket heel behoorlijk.
Voor de rust durfden we zelfs te doen alsof we aggressief gingen pressen, met een reeks steals tot gevolg. Een alleszins acceptabele 34-41 op het scorebord.
Ok, en dan de tweede helft. Om principieel te blijven spelen hebben we nog wat meer inhoud nodig, zo blijkt en na een helft op onze tenen gelopen te hebben, kunnen we nu niet alle schoten meer onder druk zetten, sluipen er wat slordigheden in de organisatie en gaan er wel meer dingen fout. De koek is op. Aan ons om daar wat mee te doen. Maar vertrouwen? Jazeker wel.

U20

Ik denk nog steeds aan duikboten maar U20 is een leeftijdscategorie bij Basketball.
Vanmiddag speelden we tegen het grotendeels nieuwe Tudo team waarmee coaches Addie vd Stam en Frans Maste de landelijke competitie in gaan.
Het was een leuke ploeg, die de veel ervarener Uilen geen moment makkelijk in het spel liet komen. Goed voor ons.
Tudo had duidelijk meer aan verdedigen gedaan, Uilen meer aan een aanvalsopzet.
We kwamen meteen 15-5 achter door erg slordig met de goede kansen om te springen. Het beeld van de wedstrijd is meteen gegeven als we opmerken, dat we nog in het eerste kwart weer helemaal terug en zelfs voor kwamen met 20-18. Het ging steeds op en neer, wij unanswered points en dan zij weer een streakje.
We pressten af en toe heel goed, vulden elkaar goed aan in de rotatie, we speelden in de eerste helft heel aardige collectieve aanvallen ( die niet allemaal tot scores, maar wel vaak tot goede pogingen leidden) , we konden ook redelijk improviseren, als iemand haar tegenstandster versloeg en we hadden er meestal goed tempo in en ook daarmee schiepen we goede mogelijkheden. Het lijkt alsof we ook conditioneel al wat verder zijn dan ik dacht, zeker in het licht van de beperkte nadruk die daarop heeft gelegen.
Maar ook gaat er nog erg veel fout en dat is de reden waarom we nergens echt los kunnen komen van de (upgraded) juniorenploeg.
Behalve de felle tegenstand, kan ik vier redenen verzinnen waarom dingen (nog) foutgaan:
gebrek aan timing in techniek en tactiek (logisch), gebrek aan balans ( we schoten relatief weinig van afstand en daardoor was het juist weer vrij vol in de paint) gebrek aan kennis (moeten we gaandeweg, maar snel oplossen) en gebrek aan concentratie. Speciaal op het afmaken van pass of schot zullen we nog flink moeten trainen. Cookie schoot nog weinig van buiten maar oefende dan ook het aanvoerderschap. Iris en Karin waren nadrukkelijker aanwezig onder de basket dan we hadden durven hopen tegen supertalent Rianne de Roos. (Ja ook van haar heb ik de papa training mogen geven...) Charlotte was behoorlijk op schot maar nog wat zwakjes op de pass, als ze onder druk werd gezet, net als Lyet. Vooral een kwestie van timing. Tessa was enerzijds goed aan het verdedigen maar werd ook nogal vaak op handtastelijkheden betrapt. Elke schoot en passte vaak goed maar lang niet altijd. Margreet was zoals altijd heel actief in de break en had een paar bevrijdende drives en steals. Scores zijn niet bijgehouden, iedereen droeg bij, ook in het missen...Eindstand 69-61. Hee, en meestal winnen we niet van de junioren. We worden vast goed dit seizoen.

No more Macattack

Net Supersize Me weer gezien. Man eet maand alleen maar bij MacDonald en wordt erg ongezond in die tijd. Het is maar goed, dat een van de uitkomsten van de teambespreking het afschaffen was van de tweewekelijkse Macatttack op de terugweg.
Ik zou kunnen zeggen, dat dit team al zwaar aan de salades was, maar dan zou ik liegen en trouwens, zelfs die schijnen een flinke calorische waarde te hebben.
Dus zoeken we nu een biologische fruitzaak als sponsor! Ik weet nog dat BC Markt Utrecht aan de eredivisie meedeed, dus zo gek is dat helemaal niet: u verzorgt 10 keer een riant fruitpakket (wortels mogen ook) voor een persoon of 14 en wij dragen u op handen. En op onze rug.

Een bal met een piemel

Continu innoveren, moetn ze ook bij Spalding denken. En net op tijd, mag ik wel zeggen. Van de vorige lading nieuwe ballen liep een stel te snel leeg, daarvoor waren ze bijna niet rond te krijgen, en bij de allerlaatste bevoorrading is er een probleem met het vast blijven zitten van de stukjes leer-fineer die ons het lekkere gevoel geven. (Bijna iedereen, die ik heb gecoacht is dat met mij eens: Spalding grain is het lekkerst aan de handen. De bal moet een maand of twee tot twaalf oud zijn, daarvoor is het niks en daarna gaat het langzaam bergaf, maar andere ballen... nee, net niet meestal. Een uitzondering was de overwegend uit de Veenkolonien afkomstige groep Moestasjers van een paar jaar geleden. Voor hen heb ik nog jaren een laatste Molten SB 77 bewaard......Zij zwoeren daarbij.) Maar toch; het gaf te denken. Moest het Sportcentrum maar eens over op een ander merk? En dan slaat Spalding toe met een hartverwarmende innovatie. De Infusion vrouwenbal. Deze kun je, als je hem iets te hard vind of te zacht, ter plekke aanpassen aan je wensen. Zonder tussen komst van een ballenpomp. De bal heeft een extra ventiel, dat je kunt ontsluiten met je nagel en dat dan opeens een minipompje bloot geeft. Het is wel een beetje of je de staat van opgewondenheid van de bal manipuleert.... Ideaal voor scheidsrechters. Het moeten toch eigenlijk wel mannelijke scheidsrechters zijn, want niet elke duimnagel is helemaal robuust genoeg....

dilemma

Help even denken, allemaal. Ik heb al eens geschreven over de Positive Coaching Alliance. Daar werd ik deze zomer door gevraagd commentaar te leveren op de volgende gebeurtenis, die beschreven is in Sports Illustrated:
Er is een kampioenswedstrijd in een Baseball-little league, een competitie voor 9-10 jaar oude honkballertjes, ergens in Utah.
Game is on the line. "Yankees" staan 1 punt voor, laatste slagbeurt voor "Red Sox". Nog 1 nul nodig. Aan slag een van de beste slagmensen. De coach gaat tactisch coachen en geeft deze jongen een "walk" (opzettelijk 4 wijd en de slagman mag gratis doorlopen naar het eerste honk) Dit is een heel gebruikelijke taktiek en ongeveer even eervol als bij basketball een box&one, waarbij jij die ene bent. De ellende is echter gelegen in de opstelling van de Red Sox. Nu is aan slag een jongetje dat Romney heet en net ongeveer genezen is van kanker en eigenlijk alleen om sociale redenen mee mag doen. Hij wordt uitgegooid en nu is de geurde goar.
Begrijpt u het een beetje? De vraag is nu: kan dit? En zo ja, waarom en zo nee waarom niet? Respect voor elke deelnemer bestaat alleen bij het serieus nemen van elke tegenstander? Onsportief, want de coach wist van de moeilijkheden van Romney?
Commentaar van Romney zelf, na afloop: "I'm gonna work on my batting, so maybe next year, I 'll be the one who gets the walk." Over hem hoeven we niet in te zitten, dus: Kanker overwonnen en klaar voor de volgende uitdaging.

lichaamstaal

Op internet was de ongeveer 20 minuten durende persconferentie van Team USA te zien, na de gewonnen kwartfinale tegen Duitsland. Eerst was Lebron James in beeld. Op z'n Kluiverts mompelde hij een paar beleefdheidsfrasen over de tegenstander. Hij verveelde zich duidelijk en keek de vragensteller niet aan. Ondertussen zat de door mij hooggewaardeerde coach K. er naast in z'n papieren te rommelen. Ik zat door de plichtmatigheden van James en verheugde me op inspiratie uit de mond van de Duke coach, die ik alleen nog kende van m'n boekenkast. Toen was de coach aan de beurt. Iemand stelde een vraag in een voor mij en ook voor hem onverstaanbare taal. Zal wel Japans geweest zijn. Maar tot mijn grote verbazing deed de coach zijn ongeinspireerde pupil na. Hij toonde ook absoluut geen respect voor de persoon die de vraag stelde en bleef wat om zich heen kijken. Ik let nogal op lichaamstaal, tegenwoordig. Ik was geschokt. Ook dit Amerikaanse team heeft het dus niet in de gaten en de coach geeft het goede voorbeeld niet. Ze konden niet eens voor de pers doen alsof enthousiasme ook een rol speelt bij een goed team. De rest is history...Team USA gaat onderuit tegen Griekenland. Heeft coach K. een Kees Jansma?

planning

Het is een heel lang voorseizoen voor de meiden, maar kort voor de andere teams. Volgende week beginnen de roostertrainingen en de planning daarvoor is nog niet helemaal rond. Grappig, dat het toch veel beter werkt, als je met een groepje bij elkaar zit. Al weken gaan er emails heen en weer met nieuwe voorstellen, waarbij het ene gat met het andere wordt gevuld en niemand meer weet waar de schat begraven ligt. Eenmaal rond een tafeltje is het teamwork heel goed. De clubs komen voor hun eigen zaak op maar zien elkaars belang en gunnen elkaar ook wat. Moestasj gebruikt relatief wat minder sportleidersuren dan waar ze formeel gezien recht op hebben. Uilen zet die vooral in op de laagste en de hoogste teams. Er gaat een rooster aankomen, waarbij de vaste staf goed contact houdt met veel van beide verenigingen. En volgend jaar worden de onderhandelingen hopelijk weer makkelijker door dat fantastische sportgebouw van de His.
Ondertussen moeten we ook oefenwedstrijden plannen voor het meidenteam. Er lopen al onderhandelingen met Tudoteams, Jugglers, Shadows en Groene Ster. En ik wou ook wel eens contacten met Duitsland aan gaan knopen. Daar zit het hogere niveau wat dichterbij...
De planning van het voorseizoen verloopt qua trainingen ook wat anders. Overbelasting ligt altijd op de loer. Normaal bereiden we ons in 4-5 weken voor, nu kunnen we een aanloop nemen naar het belastender gedeelte van de voorbereiding.
Volgende week gaat onze omvang terug lopen en dan moet de intensiteit fluink omhoog. We genieten nog maar even van de tijd die we nu nog hebben om echt stil te staan bij ons systeembewustzijn en om geduldig naar de juiste techniek en timing te zoeken.

ubuntu

Begonnen! De eerste trainingen zitten er weer op. Iedereen van harte begroet. We doen, op mijn verzoek nog wat meer aan ubuntu. Ubuntu komt uit een Zulu gezegde: Umuntu ngumuntu nagabantu, wat letterlijk betekent: een mens wordt pas mens door andere mensen. Een "zwart" idee van samenleven. Sinds de opkomst van de zwarte basketballers in de sport doen we er steeds meer aan: erkenning van anderen door stevige, soms gecompliceerde handshakes en bedanken voor passes, screens of switches.
Het is zoveel als: ik zie wat jij doet en dat je d'r bent en we staan voor hetzelfde. Mooi he?
Een ideaal begin gemaakt, door onze eigen thuisarena, de Struikhal voor het seizoen in te wijden. Hier zullen we de meeste punten gaan halen, hier gaan we ons thuis voelen.
Verder hebben we een begin gemaakt met bewust laten zien, dat we het zo goed mogelijk willen doen. Bodylanguage zegt in dezen meer dan woorden. Mijn oude slogan: mooi basketball is goed basketball heb ik ook weer opgepoetst. We doen altijd alsof en daarmee doen we het gewoon echt.
De eerste kink zat ook al weer in de kabel. Bij de tweede training was ik vergeten mijn telefoon stil te zetten (uit kan niet goed, want ik gebruik hem ook als klok en stopwatch) Tot tweemaal toe drukte ik weg. Als het dan belangrijk is, bellen "ze" maar naar het sportcentrum. En dat gebeurde. Pelle was op een heel ongelukkige manier van de fiets op z'n snufferd gevallen en helemaal hysterisch van de pijn. Bloed overal, tanden los, dikke lip. Hij leek wel een tapir.
Mijn overkomst was dus zeer gewenst. 's Avonds zat ik, nog voor het eind van de training bij de huisartsenpost. Het viel gelukkig mee: geen hechtingen nodig en geen "grotemensentanden" beschadigd. Die melktandjes boven waren toch binnenkort aan de beurt.
Ik verwacht, dat de rest van de training goed is gegaan en dat we met behulp van Natalie en mijn beetje Mindmap-achtige trainingsvoorbereiding nu al ongeveer alle principes van de verdediging in het hoofd hebben. Alleen nog maar in het hoofd maar daar begint het leerproces ook. Nu straks nog doen alsof onze lichamen op de juiste manier de bal aanvallen.
Hebben de meiden iets niet gesnapt, dan hoop ik dat de discussie in elk geval wel in het mentale model is terechtgekomen. Zelf iets zeggen en het dan uitvoeren: dat blijft je bij.
Ik zie jullie.

vakantiehoofd

Mijn laatste mesje brak al op de tweede dag van de vakantie. In Oslo waren ze te duur, op de Fjell was er niks. Dus werd m'n hoofd langzaam van binnen leeg en van buiten vol. En naarmate ik meer op Phil Jackson ging lijken, kreeg ik meer denkruimte vrij om over het leven (= goeie metafoor voor basketball) na te denken.
Nu snap ik, hoe Phil het doet. Ik ben er klaar voor (wel weer glad).

nieuw seizoen, verse licentie

De zomer is voorbij? Het seizoen staat voor de deur? De promotiedivisielicenties moeten doorkomen en ook de coach is aan een verse licentie toe. (Coachlicenties verlopen na vijf jaar. In die tussentijd moet je een aantal stempeltjes op je kaart halen om te laten zien, dat je kennis up-to-date is gebleven. Heb ik keurig gedaan. En dan noemen ze mij Old School???) Als bondsdocent krijg je dan een nieuwe kaart gratis. Mooi. Meteen per kerende post en ook nog eens een algemeen toegangsbewijs. Prachtig. Alleen... Ik had zo'n mooi nummer op m'n kaart: 32. Dat is mooi laag en een zeker gevoel van elite. Er zijn niet zoveel gele C-licenties in omloop (mijn licentie is de laatst uitgegeven C-licentie en dat heeft cachet. Bovendien kon ik dat onthouden.
Nu blijk ik gewoon te zijn opgegaan in de telling van andere licentienummers: 2910. Ik vind dat niks. Ik was graag een beetje elitair, geloof ik.