teleurstelling

Hoe groot kan je teleurstelling zijn als je boven verwachting hebt gespeeld? Nog best aardig groot.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.