scorebordjournalistiek

Altijd het positieve eruit halen. Na 3 wedstrijden in de promotiedivisie hebben de Groene Uilen de meeste punten voor. Gemiddeld boven de zeventig. (toegegeven: ook de meeste tegen. Maar in elk geval staan we positief: +2) Scorebord-journalistiek, ik weet het. Die is gewoon leuk als je niet meer onderaan staat.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.