Vrijdagavond. Ik hou niet van vrijdagse wedstrijden. Ze kosten ons een training. We reizen twee uur heen, twee uur terug. We zijn een uur van te voren aanwezig om atmosfeer op te snuiven, te verkleden en we lopen daarvan een half uur warm. Dat alles voor 34 minuten goed spel. Ik mis wat.
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten