Al zo'n 20 jaar test ik spelers en speelsters op conditie, snelheid en hardheid met een testje uit het Duitse Basketball-Handbuch. Op vaste afstand, zo'n meter van de achterlijn, staan twee banken tegenover elkaar. De proefpersoon rent tussen beide op en neer en moet aan het eind van een baantje steeds op de heenweg over de bank springen. Erop en erover mag ook. Elk halve veld dat je haalt is een punt. Simpele oefening, de ellende is, dat hij 2 minuten duurt. De oefening komt altijd omstreeks een half uurtje van het einde van training. Meestal net voor de competitie en net voor de tweede helft ervan.
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten