blik vooruit

Op zaterdag jl tegen de godvrezende nietzondaggers van Scylla. (Vreemd dat je zovelen van hen, eeneens in zwarte shirtjes tijdens meerdaagse toernooien vaak aantreft onder de naam Charybdis...Wel gezellig, daar niet van, met bijna alle Scyllasters valt wel een boom op te zetten over het verleden.)
De thuisploeg speelde goed en daar waren wij blij mee, omdat wij in een fase zitten, waarin we snel en doorslaggevend vooruit moeten gaan, omdat we niet meer het uitgebalanceerde team zijn van het begin van de competitie. Andere lijntjes moeten uitgezet worden, verdedigende beslissingen moeten nog sneller genomen, en de billen nog wat consequenter gebruikt. Uitboxen en ook de bal halen, is het thema van de komende tijd. Scylla pleziert ons met reboundsterke opstellingen, waartegen wij regelmatig verhelderende vergissingen maken. (om maar een nieuw eufemisme te introduceren..)
Het verschil loopt maar langzaam op: 0-7, 8-10, 13-17, tot 15-24 na het eerste kwart. Dat het nog negen punten is, komt vooral door de 3 driepunters van Fre. Aan de buitenkant hebben we de rust, die we binnenin nog niet kunnen opbrengen. Met name Susanne krijgt, als vervangende center, door zich goed op te stellen veel kansen onder de ring maar maakt te veel haast.
Zo'n productief kwart krijgen we niet weer. We moeten hard werken voor de scores. Rust bij 42-25. Het derde kwart blijft er een van ademhalen, we komen nauwelijks verder los en voegen twee veldscores en zes vrije worpen toe. In het laatste kwart beginnen we de lessen uit de rest van de wedstrijd goed toe te passenen uiteindelijk halen we de 70 punten toch nog.
Eigenlijk was dit de wedstrijd waarop ik hoopte. De tegenstand was behoorlijk, praten en overnemen ging beter lopen, het uitboxen zag er op het laatst best goed uit en we bleven redelijk op tempo, al haal je daar in Vinkhuizen nooit zoveel uit. (Die hal kunnen we in elk geval gedag zeggen voor het seizoen. En wie weet wel voor jaren?) Mooi, dat we zonder Margreet, Ali en Iris toch wel kunnen basketballen. Mooi dat voor Jorieke en Lyet weer een paar dingen op hun plaats zijn gevallen, mooi dat Fre en Elke zo lekker rustig bleven aanvallen, goed dat we in Charlotte steeds meer een breekijzer krijgen, waarmee we de aanval van de tegenpartij kunnen ontregelen, prima hoe Suus liep te buffelen en zixh ook aanvallend goed in de kijker wist te spelen, mooi dat Emily weer helemaal inzetbaar is en, niet te vergeten, mooi dat Laura een tiental hoofdpijnvrije kwaliteitsminuten kon maken en zo weer kon beginnen met ritme op te doen.
Eindstand 44-72.
Scores: Fre 24 (5x3), Charlotte 10 en verder mooi uitgesmeerd.

En verder weten we na dit weekend, dat Shadows geen snippers meer zal laten vallen. De op papier hoogste horde, in Heerenveen, werd gemakelijk genomen. Alles winnen dus, uilen.

missen

ali cyaankali
de gevaarlijkste
uil van 't hele stel
Haar fade-away
haar commentaar
haar blocks
haar reserve broek
haar nazit
haar ontploffingen
haar heup
we zullen haar missen
niet te lang toch?
veel sterkte

Uilen tegen de Ster

Vorige week ook groen tegen groen, vandaag klopten de shirtjes. Er klopte wel meer. Dat kon ook moeilijk anders.
De eerste 7 minuten klopte het. De press stond er nog wat traag maar leverde toch veel op. Naar 16-4 spurtten we weg. In het tweede kwart plaatsten we nog een run van 19-6 en bij rust was het 43-19. Toch leverde Groene Ster, met oud uil (en specialist op dit gebied) Judith Weening flink weerwerk in de rebound. Zelfs wel zoveel, dat we dit in de rust als zorgenkindje bestempelden. We moeten ons tenslotte vast voorbereiden op de centerloze periode, die eraan zit te komen. Daarnaast wilden we in de tweede helft graag nog wat meer schwung in de swing en zouden we ons dus meer op ons weakside spel gaan concentreren.
Het derde kwart is er vaak een van wat verslapping. Begrijpelijk soms maar daarom niet minder verwerpelijk. Al je teamgenoten en tegenstanders hebben altijd recht op je volle inzet. (dat je een mindere dag kunt hebben, alla; minder geconcentreerd omdat je toch beter bent: niet als je nog beter wilt worden) Ook dit derde kwart was het minste stuk wedstrijd. Nou was de coach toch al wat emotioneel angehaucht, dus de ontploffing liet niet tevergeefs op zich wachten. Dit zijn de ogenblikken, dat ik Meindert van Veen zo goed begrijp. Coach heeft het bijna nergens anders over als over voetenwerk en dat je niet alleen met je handjes moet schoffie loeren en wat doet het groene collectief op de vloer???
Enfin, zo slecht zijn ze ook weer niet dat ze me kwaad willen houden en nodig was het ook niet. Ze stonden meestal zo goed, dat de ballen vanzelf kwamen. Aan het begin van het laatste kwart stonden we op 68. Reëel gesproken te laag om honderd te halen, maar Laura Maatman is, doordat ze zich op de bank zit te verbijten, natuurlijk nog helemaal fit en vol dadendrang, dus die vindt dat niet. Ze weet ook feilloos op te diepen, dat we verleden week in het laatste kwart ook 33 punten maakten. Coach vindt het belangrijker om zo weinig mogelijk (geen) punten tegen te krijgen. Beide doelstellinge worden niet gehaald maar wat scheelt het. (28-3) In Natalie's laatste wedstrijd en op Emily's verjaardag zit trakteren voor de honderdste er niet in. Beide hadden het graag voor ons over gehad. Eindstand: 96-38. Scores: Margreet 20, Fre 18, Elke 13, Charlotte en Natalie, bij wie ook wel iets prikte, 10.
Maar zo was het ook goed.
We staan aan het begin van een nieuwe periode. Natalie krijgt een total makeover from the hip en komt volgend seizoen pas weer, dubbel en dwars. Iris begint langzaam weer wat te strompelen. Meer en beter voetenwerk, press niet alleen als luxe, maar als noodzaak, beheerste aanvallen met reboundkansen, zonder Iris en Ali, die altijd ook wel rommelschoten rebounden...
Spannend. Hopelijk komen Iris en Laura toch weer snel terug. Doen Peter en ik de humor op de bank wel weer....

ontroerende vroege vogels

Alles stond al, de muziek klonk, toen ik zaterdagochtend kwart voor tien binnen kwam in onze speelhal. (Geen tijd, kwart over tien bal omhoog. Het overkomt ons erg vaak, dit seizoen. Gelukkig kan de wedstrijd tegen de Shadows naar zondagmiddag drie uur verschoven worden ipv een dergelijk omdraaitijdstip.) Nog geen tegenstander te zien. Ik ging eerst even wat anders doen en bedacht dat dit een goed moment zou zijn voor de "take the court drill". Dat is een oefening waarin je de proporties van het veld goed op je laat inwerken en waarvoor je het hele veld nodig hebt. Ik zal het ze zo zeggen, dacht ik. En laten ze het nu gewoon uit zichzelf aan het doen zijn! Wat geweldig, dat ze zo op hun qui vive zijn. Een golf van trots welde in me op. Voorbespreken in het aparte zaaltje zou ten doel hebben de arousal, de scherpte, waar nodig aan te punten. Nergens voor nodig, vandaag. Wanneer maak je dat nou mee, als coach. Zo'n intens gevoel dat er een brugje van begrip tussen jou en je team zit. Daar doe je het toch voor. Vóór de wedstrijd nota bene. Ik ging wat anders doen, een kunstlichtje laten aansteken ofzo, maar een ander lichtje was al aan. Onderweg balde mijn vuist zichzelf en deed m'n arm een Lee Towers gebaar. Ik kon er niks aan doen. En prikte er zelfs wat achter m'n oog?
Deze dag kon niet meer stuk.

hagel in de hes

Ik hoop nog ooit een verklaring te krijgen voor de vondst van een hele patroon aan hagel in de heshal, afgelopen vrijdag.

stemadvies

Sporters kunnen het ver schoppen in de politiek. Erika Terpstra is maar een voorbeeld. Bill Bradley van de Knicks had meer kans gemaakt tegen Bush dan Al Gore. (wie kent hem nog?) Voor de Stadjers, die nog niet besloten hebben: Tanja Kirienko van Moestasj2 is volgens mijn onderzoek, de enige basketballer op een lijst voor de gemeenteraad. Niet voor Student en Stad, maar voor een echte partij. En via de raad kunnen basketballsters ver komen: Oud PPR fractieleidster Grietje Pasma is een bekende naam in de grunneger sport en Tanja's lijstgenoot Irene Bulk zit in de provinciale Staten voor de SP. Alle eerder genoemde sporters kozen eerst voor de sport en daarna voor de politiek. Tanja gaat het combineren. Stem Tanja!

St Nyk uit

Onze voorbereiding is, zachtgezegd, niet ideaal. Coach heeft wel gezien, dat hij voor het eerst in St Nyk mag coachen. Ook voor Oaters is dat uit, St Nicolaasga. Wel een mooie hal met een houten vloer, dito borden en een satelietverbinding tussen toetsen- en scorebord. Coach is vergeten, dat er reserveshirts meemoeten, zodat er nog een tussenstation in de reis moet worden ingelast, benevens enig knip- en plakwerk in de kantine. Dan blijkt ook Ali nog haar broek vergeten, waardoor ze in geleende hotpants mag aantreden. Ze kan het hebben, maar toch is de sfeer mede hierdoor ietsjes te los naar mijn smaak.
Strijdplan: collapsen op Renate Uninge en geen haastige breaks omdat we dan misschien onze enige center "verliezen". We zijn toch scherp en pressen ons in het eerste kwart al naar een comfortabele voorsprong. Dan kan er niet zoveel meer mis en schieten we weg naar 54-17 bij rust. Goed gespeeld blijkt weer eens de vijand van een geweldige wedstrijd. Let down. In het derde kwart lijken we weggespeeld te worden door Uninge, die nu lijkt te kunnen doen wat ze wil (met rechts) Ze eindigt op 34 punten. De score valt nog mee: 21-21 in dit kwart. In het laatste gaan we nog even los: Charlotte schiet, lijkbleek maar keurig op de top van haar sprong de honderd punten voor de derde keer van dit seizoen binnen. Het aparte scorebord blijft staan op 51-108. Elke (27), Margreet (21) en Suus (17) lijken niet te kunnen missen, Charlotte geeft druk voor twee, Lyet heeft een (uilen)careerhigh in steals, Natalie (14) schiet Uninge zeker 4 keer in het gezicht en Emily maakt een netvliesbrandende hesitationdribble. En Fre, het dichtst bij haar vroegere huis van allemaal, voor de ogen van haar moeder, was goed, maar deze keer eens geen topscorer. St Nyk is minstens zo uit voor de mensen uit de buurt, dus.

wounded knee

Air-Iris gemist in het verslag van tegen de kadetten? Iris moet helaas op het akelige lijstje van knieblessures op veld 3 worden bij geschreven. De gevaarlijke plek breidt zich ook uit. Griezelig, het blijft wel steeds op vrijdag gebeuren. They were all wounded at Wounded Knee. On Friday. Laura, Jessica en Iris.

PCA

Ik houd niet van verliezen. Ongelukken en nederlagen gebeuren, daar is niets aan te doen. Er mee omgaan is de kunst. Niet winnen tegen elke prijs maar overal winst uit weten te halen. Ik hou er niet van, maar ik geloof ook niet in verliezen. Verliezen is alleen, als je niets leert van het verlies.
Uit Amerika zijn de kreten wel bekend: do-or-die, winning is not the most important thing in life; it's the only thing. Voor sommige sporters en coaches is het winnen zo belangrijk geworden, dat het al belangrijker lijkt, dan het spel of de sport zelf. Ook buiten Amerika ("voetbal is oorlog") is het bijbehorende gevoel de bovenliggende gedachte geweest. Langzaam sijpelt wat bovenligt door in lagere regionen van sportbeoefening.
Laatst hoorde ik hoe een mini-coach (let wel: kinderen van onder de twaalf!) een scheidsrechter fysiek bedreigde. Belachelijk en verwerpelijk natuurlijk, maar wat hem in mijn ogen vooral voor schorsing en heropvoeding in aanmerking doet komen was, dat hij dit in het bijzijn van zijn spelertjes deed. Voorbeeldfunctie? Reken maar. De coach hield de scheidsrechter verantwoordelijk voor zijn verlies op het basketball-veld. Dat er daarnaast nog een veel groter verlies was te betreuren, ontging hem volledig. Dit is een extreem voorbeeld, maar respect en sportief gedrag lijken soms wel vreemde begrippen te worden en voor het ontbranden van korte lontjes, is bijna niks nodig.
Omdat ook in de States steeds meer sportmensen dergelijk gedrag willen tegengaan, bestaat er al een paar jaar een PCA, Positive Coaching Alliance, die steeds meer aan de weg timmert. Hun Mission Statement:
"A Positive Coach helps players redefine what it means to be a winner through a mastery, rather than a scoreboard, orientation. He sees victory as a by-product of the pursuit of excellence. He focuses on effort rather than outcome and on learning rather than comparison to others. He recognizes that mistakes are an important and inevitable part of learning and fosters an environment in which players don't fear making mistakes. While not ignoring the teaching opportunities that mistakes present, he teaches players that a key to success is how one responds to mistakes. He sets standards of continuous improvement for self and players. He encourages his players, whatever their level of ability, to strive to become the best players, and people, they can be. He teaches players that a winner is someone who makes maximum effort, continues to learn and improve, and doesn't let mistakes (or fear of mistakes) stop him or her."
We have said that a Positive Coach is a "Double-Goal Coach." A win-at-all-cost coach has only one goal: to win. He or she is concerned primarily with teaching skills and developing strategy designed to win games. A Positive Coach also wants to win but has a second goal: to help players develop positive character traits, so they can be successful in life. Winning is important, but the second goal, helping players learn "life lessons," is more important. A Positive Coach puts players first."

Het bovenstaande is een letterlijke tekst afkomstig van de website. Ik heb hieraan niet meegeschreven. Geloof me.
De belangrijkste voorspreker is Phil Jackson. Van Phil heb ik ook wel eens de verzuchting gelezen: "I am a member of the PCA, and I've committed myself to using 5 positive comments to one negative one, but boy, can it be tough." (over Kobe)
Ook positieve coaches houden gewoon niet van verliezen.

(zie de bovenstaande link)

samen en opstaan

Uilen heren 1 gewonnen! Leuke, intensieve pot. Niet alleen swingen ze de bal goed en komen daardoor de schoten op de uilen af maar als het dan een keer echt moeilijk werd, stond er ook nog iemand op.
Daarnaast werd er ook nog met vuur verdedigd en zelfs, ja zelfs de transition was verzorgd! Een aangename middag, een spannende wedstrijd en een bevredigend (en terecht) resultaat op de koop toe.

van jong geleerd

Zondag dik verloren van het Nederlandsmeisjesteam onder 16. Ze waren op onze uitnodiging naar Groningen gekomen. De Universiteit steekt een sportvriendelijk handje uit naar een categorie waar wel een selectie voor bestaat, maar geen budget. Met bondscoach Yvonne Lansink heb ik altijd contact gehouden na de B-cursus van Gorssel en haar optreden op ons basketballkamp, zo'n jaar of 6 geleden.
Wij waren niet op ons best. We kregen geen schoten van buiten, misten op een gegeven ogenblik teveel, en leden veel te veel balverlies op lange passes. Toch was het heel goed, dat we er stonden. We winnen er meer bij, dan we schade lijden.
Onder de borden deden we het aardig, we hadden ook wel tempo in onze aanval, en af en toe brachten we ook rust op om goed aan te vallen, bijvoorbeeld in het derde kwart. Kwartstanden: 17-18,8-27 (heel slecht) 18-14, (terug tot 59-45), 8-20 (moe, 6layups achterelkaar mis, Charlotte en Elke 5 fouten)
Vooral van de druk die we tegen kregen, steken we wat op. Ik kan op de trainingen nu weer vragen: wat was erger, hoe je teamgenoot jou nu verdedigt, of wat je zondag voelde? Uitrusten in de aanval was er bijna niet bij. Ik weet zeker, dat we tegen Dyna en tegen de Shadows ook voor elke pass hard vrij moeten lopen, en als we er dan niet voor zorgen, dat we langs goede verdedigers op het eerste aanbod vrijkomen, gaan we dan ook moeizame wedstrijden spelen.
Zat verbeterpunten te distilleren dus.
Jorieke Sluiter deed goed mee. Ik denk niet dat de nationale coaches aan de andere kant haar als "iemand van een lager team" hebben gespot. Ook een plus: onze gasten hadden tompouces meegebracht. Waren ze lekker?
Scores: Natalie 15, Fre 11, Suus 8. eindstand 51-79. Overdoen met fit team, zeiden de meiden zelf. Winnen we, zeiden ze. Mits, zeg ik.

Janbroers

Jan Janbroers is overleden. Jan Janbroers was de grondlegger van het moderne basketball. Zijn tijd ver vooruit. Hij stond aan de basis van de hoge vlucht, die het Nederlandse basketball in de jaren 70 zou nemen.
Daarover heeft genoeg op andere plekken gestaan. Ik ken Jan Janbroers van mijn allereerste wankele slides als basketballer en coach. In het begin was er niks, er was geen kennis en het was bijna nergens te halen: alleen het 'Ken uw sport' deeltje had de boekhandel en Janbroers' Modern Basketball.
Zijn boek heb ik zeker 10 keer gelezen en veel betere zijn er eigenlijk nog steeds niet. Ik ga het nu ook weer lezen en kan het iedereen aanraden.
In 1977 bezocht ik voor het eerst een coach-clinic, voor het eerst naar Brugge in België voor de "recyclage en vervolmakingscursus" Ik ben er vaak terug geweest maar alleen die eerste keer was er een beroemde coach, die zo tussen de jonge Nederlandse coaches in plofte met de woorden: "Zo en nu wil ik wel eens weten wie jullie zijn en wat je doet." Jan Janbroers. We zaten, met een man of vijf, een hele tijd te praten, Janbroers luisterde vooral en stuurde af en toe met een vraag, die ons aan het denken zette. Ik heb hem nooit weer gesproken. Zijn indruk was blijvend.
Janbroers was ook onze voorganger als Kampcoach in Noord Nederland. Al in de jaren 70 organiseerde Jelte de Boer een basketballkamp in Paterswolde. Janbroers was daar de fanatieke hoofdcoach.
Ondertussen lazen alle Nederlandse coaches en een boel gymnastiekleraren (die van ons, op he WLG, kreeg hem van het basketballend deel van de klas cadeau, met goed gevolg....) Modern Basketball. De invloed van Janbroers was groot. Maar niet alleen in het basketball...zeker ook bij voetbaltrainers met een LO achtergrond waren de ideeën bekend. Janbroers wordt nu "de Michels van het basketball" genoemd, maar het was andersom, volgens mij:
De Generaal, de Sfinx (die ook basketballtrainer was) was de Janbroers van het voetbal. Een mooiere geuzennaam is nauwelijks te bedenken.

ophokplicht 2

Kon ook niet goed gaan met die uilentrek. Naar zuid Duitsland, naar St Maarten, naar Oostenrijk, terug van St Maarten, naar Roemenie....dat vliegt maar en dat doet maar.

ophokplicht

Minister Veerman vandaag: voor al het pluimvee in Nederland geldt per direct een ophokplicht. Jammer voor de Uiltjes, voor Moessies schijnt het virus niet gevaarlijk te zijn.....

Marktplaats.nl

Energie op de markt, zorg is al een markt, onderwijs wordt ook een markt. Tuurlijk, Brinkhorst, losgeslagen neokapitalist. En winst maken, zeker. En toch beter voor de consument. Het leger, kunnen we dat ook niet lekker marktconform outsourcen? Gewoon, met huurlingen, weet je wel? Openbaar aanbesteden: Het "bedrijfsleven" kan dan direct winst maken op het "opbouwwerk" in Afghanistan. Ook beter voor de consumenten van krijgsgeweld. Dan hoeven de staten alleen nog maar toezicht uit te oefenen........dat de diverse krijgsheren geen kartels vormen enzo.....

studentenbasketball

Vanochtend een clinic gegeven in Drachten. Dat was even geleden.
Kinderen tussen 12 en 15.
Wat hou ik toch van studenten.
Kaj

Scherp

Een mooie zondag. Onze verloren bal teruggehaald dankzij onze eerste Uilen-coach, scherp gebleven in de derby met Moestasj met als beloning bijna 40 minuten goed spel en en hoge score en aan het eind van de middag nog een mooie zilveren plak van Renate, en gelukkig ook nog achter een andere Nederlandse. Ik had de rangschikking graag andersom gezien, om het nut van goede training aan te tonen (en om chauvinistische redenen), maar alla.
Met al deze gebeurtenissen op een rijtje blijft het wereldbeeld intact. 1 Lange termijn: Eens een Uil, altijd hart voor de Uilen. Coachesnetwerk brengt het materiaal terug. 2 Korte termijn. Wat goed is komt snel: Dat je met veel enthousiasme ook veel kunt bereiken toont Wüst aan. Jonger dan de meeste Uilen en al naar de top. Nooit verwacht. (Naar Pat Riley zou ik zeggen "een innocent climb") 3 Middellange termijn. Uilen heeft meer ervaring en langer hard getraind dan Moestasj. En veel geleerd van tegenslagen. Net als Renate Groenewold. En het blijft sport. De valkuil is altijd: we doen alles goed, alles om de bekende tegenstanders te verslaan, dus we hebben recht op de winst.
Moestasj was verzwakt, maar ze verdienden ons respect. Geen enkele tegenstander verdient "let-down". Speel tegen ze op je best, dan hebben we een win win situatie: wij beter, zij beter. Niemand verliest.
Dik compliment voor de Uiltjes: we speelden gewoon zo goed en zo simpel mogelijk en werkten aan ons eigen inzicht. Motion offense: kijken, communiceren en bewegen. Alle bewegingen hebben met elkaar te maken. Beter dan ooit betrokken we de binnenkant bij de buitenkant van de aanval. Swings met ballen naar binnnen en zelfs inside-outside-inside situaties deden zich voor. Natalie gebruikte eindelijk weer eens de ruimte die ze zelf al een hele poos creëert, Iris heerste in de lucht, Margreet stal, zonder op zwijntjes te jagen, Charlotte, Lyet en Jorieke sprinten, reboundden, passten en verdedigden dat het een aard had, Fre had nauwelijks meer fouten dan driepunters heel blij waen we ook met de speeltijd en inzet van Emily, die ook de parel van de wedstrijd uit haar handen liet komen, een schoonheid van een onnavolgbare pass.
Uitslag; 105-38. Scores: Natalie 23, Margreet 19, Jorieke 12, Fre 11, Iris 10
Maar ook over m'n andere meiden kon ik niet ontevreden zijn. Natuurlijk liep er veel niet, door het Uilen overwicht in lengte en in aantal waren ze bij voorbaat in het nadeel. Steeds weer pakten ze zich zelf bij de lurven en gingen ze er weer voor. Qualitytime. Marije bleef aanspeelbaar en stapte anders naar buiten en bleef goed mikken, Sonja, Vera en Tessa goooiden af en toe alle schroom van zich af en verbaasden met doelgerichte acties, en Bianca en Rebekka bleven het uiterste van zichzelf vragen, wat wel bleek uit hun body language aan het eind van de wedstrijd. En meer waren er niet.
Redenen genoeg om vanuit hier een doorstart te maken
We moeten hier ook weer een poosje op teren. Volgende doel: wedstrijd tegen het Nederlands U16 team op 26 februari. (met Elke?) (Elke?)

twilight zone

Ergens in onze Heshal is een nare plek. Vooral voor Moessies. Tweemaal ging hier in de afgelopen maanden iemand door de knie. Na het ongeval van Laura Hanni in de herfst, knakte nu Jessica erdoor. Weer ziet het er ernstig uit. Het vreemde is bovendien, dat ze gingen, terwijl ze een verbetering in hun spel toepasten, op mijn aanwijzing.
Alsof je daarvoor gestraft zou moeten worden???? Het klinkt gevaarlijk, nietwaar?
Vanaf deze plaats aan Jessica beterschap en aan de anderen: Willen jullie desondanks toch mijn raadgevingen blijven opvolgen?
Kaj

groeten uit Paterswolde

Lieve Elke, liebe Katharina,

Zijn jullie al goed op jullie plek gekomen? (Elke: Pelle en Lotte vinden het heel gek, dat St Maarten ook een eiland is) Het zal jullie plezier doen, dat we na de warme uitzwaaiavond van de afgelopen week, met een goed gevoel de draad hebben kunnen oppakken.
Niet vergeten: Exercitia was aan een mooie serie bezig: 3 op rij gewonnen, en dat we de derde wedstrijd van het seizoen 99 punten tegen ze maakten, dat levert bij de sprongbal ook geen voorsprong op.
We moesten het niet hebben het afpakken van ballen in de press, want Exercitia bleek opeens versterkt met een van de beste guards, die we ooit bij Uilen hebben gehad. Heleen Abrahamse was als speelster de leermeesteres van Lisette Hofstee, ook éen van de beste guards uit de uilengeschiedenis. Wel een beetje ouder geworden, een poosje (6 jaar, wegens 3 koters) uit het basketball weggeweest, maar toch. Als je eenmaal court sense hebt, is dat net zoiets als schaatsen..
Daarnaast deed Lisette's grote zus ook weer heel succesvol mee, waardoor Exercitia tot veel goed uitgespeelde en afgemaakte aanvallen kwam. Dat ondanks een heel behoorlijke verdediging. Daar missen we jullie natuurlijk nogal. (Vooral jouw uitschuifbare armen, Katharine en jouw gevoel voor rotatie, Elke.)
We moesten het dus vooral van de aanval hebben. Jullie zullen je ongetwijfeld herinneren, dat die niet heel gesmeerd liep, de laatste paar wedstrijden en we zouden ook moeten wennen zonder jullie inbreng.
Jullie kunnen echter gerust ademhalen. We speelden heel gedisciplineerd en echt als een team. Alle kwarten zo rond de twintig punten, anders dan anders verdeeld over de hele ploeg. Margreet was weer heel goed bezig met 20, Jorieke viel op met 14, en Charlotte en de Eelder meiden, half thuis, in de dubbele cijfers.
Het zal jullie ook plezier doen te horen dat Emily in de tweede helft bijna 10 minuten heeft meegedaan en dat ze ook alweer een driepunter heeft binnengeschoten.
Bovendien komt, met de twee uitvalweekenden voorjaarsvakantie, ook de beschikbaarheid van Laura weer dichterbij.
Jullie kunnen dus opgewekt gaan slapen. We missen jullie wel, maar we zullen jullie niet te schande maken.
groeten, namens alle Uilen,
Kaj

landurige dip

Nog steeds in een dip. Vorig jaar om deze tijd was de dip dieper, nu is de klap harder.Weet iemand al een positieve draai te geven? Mijn eerste klankbord zei: "Dan had je dus beter zelf op je kinderen kunnen passen." Het tweede zei als eerste reactie: "Geen excuses? straftraining, dus!" (Later gelukkig ook nog: "Sterkte".) Ik weet al wel een training, maar hebben we er nog wel zoveel?

kut met gebakken peren

Ik met m'n middellange termijn coaching. Achteraf was dat niet zo'n goed idee. Nadat duidelijk was, dat het niet zo makkelijk zou worden, ondanks de danig verzwakte tegenstander Celeritudo, had de boodschap ook kunnen zijn: laat maar zien dat je wil samenspelen om te winnen.
Psychologisch leek het me goed om in de tweede periode de verantwoordelijkheid nadrukkelijk bij de veldspelers te leggen, door ze, aangekondigd, niet te wisselen.
Het werkte niet zo goed, voor dat vijftal. De andere vijf, met een hockeywissel na de afgesproken 5 minuten in het veld gebracht maakten echter in één ruk het verschil, inmiddels opgelopen tot 8 punten goed en het hele team sprintte in het 3e kwart door naar 9 punten voor.
We slaagden er echter niet in om het vinkentouw door te knippen. Puntje voor puntje werkte, reboundde (en mazzelde) Tudo (vooral dankzij Bea, maar ook als collectief) zich naar de Uilen toe. Bij Uilen zat de duivel op de ring, alles ging mis, goede en slechte pogingen. Maar vooral de passing was onnodig risicovol en het balverlies alleen in het laatste kwart was meer 10. Tot in de laatste minuut stonden we echter voor. Zelfs de domme fout van Suus leek nog zonder gevolgen te blijven, toen Bea de bonus mistte, het gelijk bleef en we nog ruim de tijd hadden voor een beslissende aanval. Het inbrengen van beide grote vrouwen (Iris voor Suus, die haar vijfde haalde) bleek echter geen garantie voor de rebound. We lepen nu achter de feiten aan en de laatste vrije worpen gingen erin. Bij de wanhoopsslinger van Fre was ook haar doeltreffendheid op. Kut met gevolgen: Als we nu alles winnen, wordt het seizoen nog langer. Maar bovendien zullen we echt aan voorkant en achterkant van verdediging en aanval meer als team moeten gaan spelen.
Margreet, Fre en Suus (behalve laatste actie) behoorlijk tot goed. Elke en Katharina konden hun laatste wedstrijd geen echte glans meegeven, Ali en Iris deden het verdedigend naar behoren maar kwamen aanvallend niet in het stuk voor (hoezo Smart en together?) Jorieke maakte teveel fouten, die niet nodig waren, Charlotte kreeg mysterieuze fouten? Lyet, Laura en Emily kunnen we niet missen, zelfs niet op de bank, zo blijkt.
Kut met aangebrande peren.

onder elkaar

Gisteren de eerste trainer van Groene Uilen tegen het lijf gelopen. In 1957 begon Dolf van Teerns als jonge trainer bij de ACLO. Bijna 50 jaar geleden. (dat is dus vóór mijn geboorte, om even de peilloze grijsschaal van dit verleden aan te geven...) Uilen is net in dat jaar opgericht. Daarnaast trainde hij de teams van Donar (Vindicat), Vera (gristelijk) en Albertus (toen ook al "katholiek"). Als je niks was kon je bij Unitas en heette je Groene Uil. (Op de basketbalvloer (groenteveiling, Korenbeurs) maakte je gezindheid, zoals wij allen weten, niet zoveel uit. Na de periode van Teerns gingen Vera en Albertus dan ook samen in de Eerste Nederlandse Oecomenische Sportverening, die later weer op ging in de Groene Uilen)
Enfin, van Teerns kreeg een echte baan in het echte leven en bleef nog heel lang actief in de landelijke commisie van Beroep van de NBB.
Waarom ik hier een stukje over schrijf, is vooral echter, dat we het zo eens waren over hoe het spelletje gespeeld hoort te worden. Net als ik kan hij ook niet echt genieten van het spel van wat hij, net als ik, hardnekkig Donar blijft noemen. Er wordt wel gewerkt, maar te weinig gespeeld, zijn we het eens. We missen, eensgezind, goed aanvallend voetenwerk.
Mooi basketball is goed basketball. Het daarover eens zijn is ook mooi.

Als grijze Uil ben je nooit alleen

Mijn levensgezellin is afgestudeerd en wordt door haar en onze universiteit af en toe in de watten gelegd door het toesturen van Broerstraat 5, zeg maar wat de Oehoeboeroe is voor oud Uilen maar dan voor alumni van de RuG. Soms komt een oud pupil in de gelegenheid aan dit blaadje bij te dragen. Miriam laat me zien: "Stukje Simon. Daarna weggooien." (Na jaren heb je aan een half zinnetje genoeg.)
Aardig stukje. Simon is prominent oud Studentenbasketballer. Speelde Promotiedivisie voor Uilen en werd kampioen van de hoofdklasse met Moestasj. Later nog coach bij Celeritudo. Alles was goed tussen alle clubs. Goed terecht gekomen bij Eiffel. (ook tijdelijk bij de Towers) Doet regelmatig een postdoctorale cursus en blijft zich scholen. Voorbeeld in veel opzichten, dus.
Ik heb het stukje uit en denk er nog helemaal niet aan iets er over op te schrijven. Ik wil het weggooien, zoals me gezegd is maar als ik het oppak raakt m'n duim de in het rood geschreven stelling, die Boerstraat 5 onder aan elke bladzij meegeeft: "Hoe duurder het restaurant, hoe meer mannelijke obers." Leuk, maar wat heeft dat met Simon te maken?
Niets. Alleen de steller. De stelling komt uit het (wiskunde)proefschrift van Theresa Kleefman, grijze Uil.

bij kop en kont

Na een nachtje slapen heb ik nog steeds een heel vreems gevoel over de wedstrijd.
Na een wat moeizame start, verklaarbaar met behoorlijk wat speelsters in andere rollen, kwamen we lekker op gang. (1e 15-11, rust 40-14)
De meiden dachten dat het gepiept was en schakelden de autopiloot in. De autopiloot was dom en na 50 seconden stonden de 5 starters op de bulderbaan. Dat hielp en snel liepen we verder uit met een 14-4 run. (prachtige breaks met Charlotte en Suus in de lane, die het voorbeeld van Jorieke uit de eerste helft volgen.) En toen niks verder.
Even wat andere dingen. We lieten al onze taktieken in de tas en speelden alleen mtm full court en breaks. Hard, smart and together. Mooi basketball. We begonnen weer behoorlijk goed pressen, en slaagden er ook beter dan vroeger in, om trapsituaties te herkennen en te benutten.
Wel deden we nog teveel met de handen, een oude fout waar we al lang aan werken. De scheidsrechters floten onze vergissingen op dit gebied nogal strak af, waardoor met name de aggressiefste speelsters, Suus en Katharina, al wat in foutenlast waren. In elk geval leerden we daar weer van. HSVB werd in het tweede kwart wat afgebluft door onze felheid en snelheid maar ze begonnen wel beter op het tempo ingesteld te raken. Dat je van goed spelende tegenstanders beter wordt, (als je dat wilt, tenminste) hebben wij vorig jaar geleerd. (Natuurlijk doen we graag wat terug en we zullen dan ook nooit, bewust, de kantjes eraf lopen)
Coaches zijn er voor hun speelsters. Leer ze, dat je met je hoofd naar beneden niets leert, leer ze vechten, zet je goede tegenstanders als rolmodel neer en de speeltijd tegen hen als quality-time. Niet iedereen snapt dit.
Terug naar het derde kwart. Ik ben druk met m'n ploeg bezig, instructie voor de wissels, feed-back aan de gewisselden, wat je zo doet als coach.
Ergens onder onze aanvalsbasket maakt een uil een fout, Fre(derieke). Daar wordt voor gefloten, maar zelfs daarover blijkt de coach van de tegenpartij nog van mening te verschillen met de scheidsen. Die blijven erg rustig maar geven wel aan, dat de grens wat hun betreft wel bereikt is. Volgens alle principes van de martial art, waarschuwen ze vervolgens nog twee keer voordat ze een technische fout geven. Ik volg het allemaal maar half, ben allang weer met de zaak bezig. (mijn meisjes) Mij ontgaat dan ook helemaal, dat een tweede technische wordt gegeven. Wel zie ik, dat we 4 vrije worpen krijgen en ik bemoei me meteen met het nemen daarvan. Onterecht, naar later blijkt; de meiden hadden het al voor elkaar en ik stoor de uitvoering. Er gaat niets in. Nog weer later dringt tot me door, dat Koningferander naar de tribune is verhuisd. Scheids de Wilde wil hem daar af hebben, conform de regels. (al heb ik de indruk, dat een rustige, weggestuurde coach zou zijn getolereerd..) En nu wordt het pas echt vreemd. Hij verdomt het om op te stappen, heeft lak aan iedereen, Uilen, de ontwikkeling van z'n eigen speelsters en het publiek. Het egotje wordt opgeblazen en vult het ganse universum. Einde wedstrijd. 54-18.
Ik spreek hem nog even toe, met de wens, dat zijn schorsing maar lang mag duren. Dergelijk gedrag is een coach onwaardig. Niets doen waarmee je je team schaadt, leren we onze spelers. Walk your talk.
In de kantine schaart HSV zich weer om de coach. Er komen geen excuses, het respect is nog steeds ver te zoeken. Nou bij mij ook.
We probeer ik me, hardop, te verplaatsen in 's mans situatie. Ik kan ook fel zijn en erg eigenwijs. Ali kijkt me dreigend aan: "Nou, ik zal je wel vertellen, Kaj: als jij bij ons ooit zoiets flikt, dan, dan...pak ik je bij kop en kont en dan.., dan.." (Ali is groot en net zo sterk als ik....ik verplaats me en denk, dat ik dan ook niet stevig genoeg in m'n schoenen zou staan om echt weerstand te bieden..) Wat er me verder precies fysiek boven het hoofd hangt wordt niet nader duidelijk, maar ze vervolgt wel: "In elk geval neem ik meteen niks meer van je aan!" Die dreiging is groter. Ze mag me eraan houden.

Scores: Margreet 17 (Als guard!), Fre 9, Elke 8, Suus en Jorieke 7, Charlotte 4, Ali 2

verslagen met een landslide

Een verslag van een nederlaag. Dat is lang geleden. De laatste nederlaag dateert van april vorig jaar, tegen Jugglers. Tien keer op rij bleven de uiltjes aan de positieve kant van de score.
Het was terecht, The Shadows lieten zich op geen enkel moment van de wedstrijd van de wijs brengen. Oude Uilen, vaak wat wijzer.
Wij verdedigden niet slecht, maar hadden, over de hele wedstrijd genomen toch geen antwoord op het geduldige aanvallen van de tegenpartij. Zij speelden het ruimer en wachtten -ondertussen de bal snel heen en weer passend- op de drivekans, die vaak wel kwam, meestal voor de lichtvoetige 1-1 speelsters Liefke Reitsma (14 pt)en Mo Anbergen (18). Wij moeten dat nog leren en werden daardoor veel vaker betrapt op het lang met de bal in de handen staan. In twee snelle passes kun je immers meestal net zo veel ruimte maken als met 1 geniale, risicovollere.
Bovendien zal blijken, dat het aantal geniale passes, bij meer balbewegingen, ook toe gaat nemen. Reken maar uit: 1 pass: 2 speelsters, 2 passes, waarschijnlijk 3 speelsters, terwijl de eerste passer al weer wat anders, gevaarlijks kan doen. Dat betekent dus sowiso 50% méér betrokkenheid bij het verplaatsen van de bal!
In verkiezingstermen heet een verschil van 50% een "landslide", geloof ik.
We hebben dus verloren met een landslide. (56-51, rust 33-21) Geen steken meer laten vallen en een land te winnen.

PS Moeten we nog wat zeggen over weggooien van ballen, alsof het uilenballen zijn?
PS Waardoor we zelfs met onze gebrekkiger aanval nog winstkansen hadden?
PS Moeten we nog wat zeggen over de ongebruikelijk harde vloeken, die de coach bezigde, om te proberen het besef, dat dat "jammer" was, nog wat duidelijker te maken? (en dat in aanwezigheid van Sil en Jente Zweistra en Stedumse buurjongens Sil en Ils en nog zo'n honderd argeloze toeschouwers....
PS Het was trouwens helemaal geen slechte wedstrijd. Tempo en inzet behoorlijk hoog.
PS Ondanks het feit, dat Iris met 12 punten weer topscorer was, ben ik van mening, dat we inside nog meer moeten gebruiken.
PS Verdere scores: Laura 10, Elke 9 (allemaal in de eerste helft) dikke voldoende voor Susanne en Charlotte en dikke enkel voor een felle Lyet)

uilskuikentje

Leuk nieuws op een leuke manier ontvangen. Op de training, op haar eigen verjaardag meldde Frederique-met-de-kleine-oogjes de opbrengst van haar nachtdienst op de kraamafdeling: De dochter van Jopie en Jan, twee beeldbepalende Uilen uit het recente verleden. Haar naam is Sara en ik weet, dat 9eneenhalf pond zo heet. Een flink uilskuikentje.

Tribune

Bij onze wedstrijd had ik weer eens een spionnetje op de tribune gezet. Dit om waar te nemen of alles wel gaat zoals het hoort. Volgens mijn zegsvrouwe gedroegen sommige uilen zich als objectieve kenners of bij uitstek grunneger publiek. Er was gemor. En men vond dat de uilen e en a over zichzelf afriepen. Gelijk hebben mag je na de wedstrijd wel OK? Wel even achter de thuisploeg blijven staan, hè? Of anders links gaan zitten, goed begrepen?
En moeders en vaders en supporters van buiten de studentenbasketballerij: jullie mogen ook rechts zitten, hoor. Links is voor de tegensupporters. Alles weer duidelijk?

Upsetweekend

het begin van het jaar is altijd lastig. Er vallen upsets te bezichtigen. Erben Wennemars plaatst zich niet voor de WK sprint. In de eredivisie bij de mannen wint nummer laatst Leeuwarden van nummer 1 Zwolle. (oud uil Maarten van oud uil Nitzan) In de heren promotiedivisie wint ook nummer laatst New Stars van nummer 1, MSV.
En wij? Wij kregen ook een ploeg uit de staartgroep op bezoek. Kroon 75 uit Damwoude. Al twee keer verslagen door onze trainingsmaatjes Moestasj. Vooral bestaande uit de zusjes Brandsma. De uilen hadden goed getraind. Veel 1 tegen 1 gespeeld en gerend en gepasst. Klaar ervoor, al ontbraken Emily, Natalie, Jorieke en Alice.(op papier een boel rebounds) en was Katharine net terug uit Dld. met een forse rainingsachterstand.
Laten we het maar kort houden: waar we anders meestal in het eerste kwart en in het laatste heersen, lieten we ons nu de kaas van het brood eten en danken we onze nipte overwinning aan een kleine run in het tweede kwart.
Een terugblik laat wel bijna steeds een voorsprong van de Uilen zien, maar ook een typische kaas-van-het-brood-wedstrijd. Aandachts- en planloos passen wat stereotiep balverlies opleverde (Corry A had zeker een double double in steals en met 19 punten en we mogen dankbaar zijn voor haar gebrek aan precisie vanaf de vw lijn….) en schoten van niks (<20%), veel meer rebounds tegen dan voor en gewoon bijna een nederlaag. Behalve Laura leek niemand het idee te hebben, dat we zelf iets aan de wedstrijd konden doen.
We oogden stroperig, waren niet van plan ons aan strijdplannen te houden of begonnen zo laat met de uitvoering, dat het wel leek of het 1 januari om half elf 's ochtends was, zeurden tegen de scheids (op soms wel heel verkeerde momenten) maar op de een of andere manier bleven we er toch in geloven. Het kon eigenlijk niet echt misgaan, toch?
Ondanks dat vertrouwen waren we toch heel erg opgelucht dat we deze eruit sleepten.
Eindstand 60-57.
En wel weer veel geleerd.
Beste Uilen: Laura. Die bleef er steeds aan slepen, ondanks dat het bij haar toevallig wel dun door de broek liep. Iris, die met 12 punten en een stapel rebounds eigenlijk gewoon een goede wedstrijd speelde en ons in veilige haven leek te brengen totdat….
Komende week maar weer eens geconcentreerd nadenken bij alles wat we doen. Zoals de laatste minuut, bijvoorbeeld. We krijgen het dus niet elke week cadeau. Aan de motivatie zal het komend weekend niet liggen, lijkt me.
Scores: Iris 12, Laura en Margreet 10 en Elke 9.

voornemens

Veul hail en zeeg'n, allemaal.
Voornemens maak ik meestal niet. Mijn doelen zijn altijd wat ondergeschikt aan de manier waarop ik ze probeer te verweznlijken. Beetje zo doorgaan. Proberen wat te betekenen voor anderen. Blijven schelden op Verdonk, meer schilderen, beter snappen waar het om gaat in het algemeen. Sportief blijven. Iets vaker goede wedstrijden bekijken. Beter luisteren naar andere mensen. Blijven leren. Het nuttige met het aangename blijven vermenigvuldigen.
Dit jaar vond ik het, in het kader van het prettig op de weg blijven, verstandig om me in elk geval voor te nemen om meer te bewegen. Coach is echt te zwaar (voornemen: 10 kilo eraf in 2006) en begint ook wat coördinatie te verliezen.
Geen gevaarlijke dingen natuurlijk. Niet opeens toch skiën gaan leren, of weer partijtjes gaan squashen. Nee, schaatsen, langlaufen en af en toe een potje tennis.
Daar zit ik dan met m'n goede gedrag en m'n poot omhoog. Mijn laatste valpartij op het ijs dateert van de laatste 10 km van de laatste Noorderrondrit, toen het donker werd en ik op het stukgereden ijs al 150 km in de benen had. Schoenmaker, hou je bij je leest, zei onze adjunctdirecteur, maar ik kan dus echt schaatsen, al doe ik het niet vaak.
Maandag wel en ik viel hard. De punt rechts bleef staan in de pootje over van het 5e rondje en het ijzer fungeerde als hefboom. M'n enkel is verdubbeld in omvang, kan niks hebben en op moment van schrijven arriveren m'n collega's in Winterberg voor een sneeuwuitje van twee dagen. Langlaufen, bijvoorbeeld. Goed voor de verbranding van een heleboel calorieën. En ik ben zelfs niet mobiel genoeg om de meiden te helen bij hun voorbereidingen op de eerste wedstrijd van dit jaar, zaterdag tegen Kroon. Ze zijn behoorlijk goeie zelfstarters, ik ben trots op ze, maar toch: Een mooie boel. Ik hoop voor m'n trouwe lezers beter.

Verbod op burqa's

In Basketball zijn ze allang verboden. De kleding staat omschreven in de regels. Het is oneerlijk. Je kunt je hanging time enorm verbeteren met zo'n parachute, het is onpractisch bij de between the legs dribble en er kan véél te veel reclame op.

onaantastbaarheid

Elke week van dit soort wedstrijden graag. Een tegenstander, die niet meteen op haar knietjes gaat liggen. Goed spelen - wat we kunnen - tegen een bijna gelijkwaardige tegenstander.
Wat moest de objectieve toeschouwer denken van de wedstrijd tegen Dyna? Bij voetbal zou je spreken over een "veld-overwicht", zonder dat dit "tot uitdrukking kwam in de score". Als het ging om uitgespeelde aanvallen, deed Dyna het niks slechter.
Hun scotkeuze en rebound oogde in de eerste helft zelfs beter. Dankzij ons schot van buiten kwamen we in het tweede kwart pas weer boven te liggen. Altijd een griezelig gevoel: "when you live by the jumpshot, you can also die by the jumpshot", weet een coach. In de tweede helft viel het niet, scoorden we onze breaks niet, maar vonden we elkaar wel veel beter in de bucket van de Friezinnen. Niet alle prachtige assists leverden ook scores op, helaas, zodat Dyna, dat zelf toch behoorlijk goed bleef doorkomen onder aanvoering van oud uil Marika Visser, aan het touwtje bleef hangen. Het maximale verschil werd 9 punten en we moesten daar erg hard voor blijven werken. De vijfde fout van Marika, met nog minder dan 3 minuten te gaan, gaf ons het laatste duwtje dat we nodig hadden om deze eerste echte wedstrijd te winnen. (En uiteindelijk leven we door de driepunters.... ) Uitslag 64-57, na 34-30 bij rust.
Goed: scheidsrechters!
Minder: "onafgedwongen" slordigheden. (Wel de verdienste van Dyna, dat ook had kunnen breken, maar dat nooit deed. Daardoor was elk balbezit steeds cruciaal. Zenuwachtig. Pas op het laatst speelden we daarnaar.)
Nog minder: dit was de laatste wedstrijd van Alice. Zij kan haar hobby alleen betaald uitoefenen in Den Haag. We zullen haar missen.
We zullen ook Emily nog wel even moeten laten herstellen. Schouderblessures zijn erg akelig in basketball en in het dokterschap. Natalie ging trouwens goed voorop, als tijdelijk aanvoerster.
Geen persoonlijke scores, die waren ook niet zo belangrijk en trouwens, ik ben het sheet kwijt.
Wat zijn we wijzer? Dat we er nog niet zijn, en dat we ons ook in dit soort wedstrijden goed zullen moeten laten zien, als we niet omstebeurten 1 tegen 1 kunnen gaan, als we marginale verschilletjes op moeten tellen, totdat de som ervan ons een klein winstje oplevert.
Onze onaantastbaarheid is weg. We krijgen niks meer cadeau omdat we er zo geweldig goed uitzien. We weten dat we met "keihard, smart en together" basketball op de proppen zullen moeten komen.

ledig weekend

Hoe langer je van te voren toeleeft naar een wedstrijd, hoe leger je je voelt, als die niet doorgaat. De meiden stimuleren elkaar op de training, maar steeds blijken de wedstrijden nodig om te onthouden waar je het voor doet. Nog maar 6 gespeeld en vanaf half augustus hard bezig. Rekensommetje. De speelsters hebben nu in 4 maanden gemiddeld zo'n 102 minuten in wedstrijdverband op de vloer gestaan. Dat is 25 minuten per persoon per maand. Levende tijd, dat wel.....
Nu weer zo'n ongeluk in de planning - geen ritme in organiseren van het weekend, toeleven naar een wedstrijd - geen ontlading - en (hoe hard en positief we ook trainen) geen externe drang tot het uiterste te gaan. En, domweg, een vast roesten aan slechts drie keer in de week sport.
Ik kijk uit naar de reeks van volgend jaar: de tweede helft van de competitie wordt twee keer zo lang.

Het Gilde van de Coaches

De ambtenaren in Den Haag zitten er niet voor niets. Er komen allemaal nieuwe regels, waar opleidingen voor een beroep aan moeten voldoen. Basketballcoach is ook een beroep. Vroeger was het een hobby, voor de meesten maar nu zet er een professionalisering door. Geen mensen meer op de bank, die van goede wil doch ongeschikt zijn. Dezelfde regels al in het beroepsonderwijs.
Hebben coaches nu JTB, trainer/coach A, B of, in een klein aantal gevallen C diploma's, dat wordt straks trainer 2 (JTB) 3 (A) of 4 (B). What's in a name, zul je zeggen maar ook het hele systeem van opleiden gaat op de schop. Er komt een intake gesprek, waar wordt vastgeteld wat je al kunt en wat je nog nodig hebt. Elders Verworven Competenties tellen ook mee en dat is een hele verbetering, zeker voor ALO-billies, fysiotherapeuten en mensen uit het onderwijs of managers, maar ook voor spelers, die veel ervaring hebben op hoog niveau en altijd goed hebben opgelet.
Ik ben er erg voor om dit soort eigenschappen, talenten, kennis of competenties mee te tellen. Het oude gildensysteem heeft mij altijd aangesproken. Assistentcoaches die als leerling beginnen, een fase als gezel doormaken en tenslotte op eigen benen kunnen staan en zelf meester zijn, met de ingebakken verplichting, zelf ook weer mentor te worden van nieuwe leerlingen.
Weer een beetje ontscholing van de maatschappij.

Scylla

De meiden van Scylla kwamen een beetje op bezoek en een beetje thuis. Dit zijn altijd leuke potten, vooral voor mijzelf. Scylla bestaat, net als Shadows, bijna geheel uit speelsters (en coaches) waar ik ook een andere relatie mee heb gehad, dan die van tegenstander-coach. Voordat iedereen hier nu weer het slechtste van denkt: coach-spelerster is óók een relatie.
Er zijn maar weinig spelers en speelsters die uit het studentennest vliegen en meteen hun cultuur verwerpen. Ook in de basketball-maatschappij gaat de integratie maar langzaam en zoekt soort soort. Dat maakt dit soort confrontaties extra leuk. Ook de tegenstander speelt, zoals ik denk dat het hoort. Met lef, met inzet, met pressie en met liefde voor het spelletje.
Dan spelen voordelen tegen nadelen: de burgers trainen in kleine zaaltjes en wij niet, wij trainen drie keer in de week en zij niet. (zij zijn dus in het weekend nog fit?)
In het voordeel van de uitploegen speelt, dat ze het meestal geweldig vinden weer eens op hun "eigen" veld te spelen, en niet in de laatste plaats, dat ze geroutineerder zijn, wat in basketball, een ingewikkeld spel met veel subtiele wetmatigheden en een complexe rolverdeling een heel dikke plus is.
Het thema was snelheid. In de training waren we (droog) sneller dan ooit gebleken, maar in de wedstrijd blijkt snelheid toch ook vooral een kwestie van ervaring te zijn. Uit rebounds of tegenscores kwamen we maar zelden tot breaks. Scylla was meestal gewoon op tijd terug.
Daarentegen deed onze man-to-man over het hele veld goede zaken. Pas na 4 punten van ons kwam de eerste Scylla score op het bord. Na periode 1 was het 22-3. Toch vonden we het toen al wat te langzaam gaan en in het tweede kwart gaf Scylla goed tegengas. In de rust (36-16) werd het thema nog eens voorgehouden en we begonnen alvast te denken om toch de zone press maar in te zetten, al beheersen we die nog niet helemaal.
Over het derde kwart kunnen we ook zeker tevreden zijn. De press bracht de snelheid terug in de wedstrijd en dan zijn we duidelijk op ons best.
Meestal zijn we dat ook, door de conditie in de slotfase van de wedstrijd maar deze keer niet.
In de laatste 5 minuten kon de tegnprtij zelfs nog 13 punten maken, vooral geholpen door 6 persoonlijke fouten in die minuten aan uilenkant. Terecht of niet, het is maar goed, dat het niet spannend meer was. Eindstand 87-38
Elke 14, Katharina 12, Emily 10 en Joriek 10, Iris 8
Minnetjes: we lieten voor ons langssnijden (bijna collectief) in het 2e kwart. Daarmee verspeelden we rebounds ( we waren lang niet zo oppermachtig onder de borden als we kunnen zijn en waren in de laatste potten) en gaven de tegenpartij scores met bonus.
Dikke plus: we hebben ervaring opkunnen doen in de press en, al is het eerste gewin maar kattengespin, dat ging lang niet slecht.....

Zin

Een behoorlijke afvaardiging van Uilenmeiden 1 keek, met mij, toe hoe de Shadows Dyna inpakten, op zaterdagochtend. Inspirerende pot. Eye-opener. Goede dingen: Wij zijn nu het enige ongeslagen team in de Hoofdklasse. Noblesse oblige. Een flink aantal Uilen is zo serieus, dat ze wil weten hoe het met de concurrentie gesteld is. De wedstrijd gaat in een heel ander intensiteitsniveau, dan we tot dusverre hebben meegemaakt in de hoofdklasse. Er wordt snel en doelgericht gespeeld aan beide kanten, terwijl er toch behoorlijk fanatiek en goed wordt verdedigd. Er lopen heel sterke speelsters over het veld. Een echte wedstrijd. Daar hebben wij ook zin in. En trainen heeft meteen ook weer meer zin gekregen. Een zingevende pot.

de volgende generatie

Ik ben zo'n oude coach, dat ik af en toe kinderen van teamgenoten en zelfs van spelers uit m'n teams over de vloer krijg. Daar kan ik heel goed tegen, om het op z'n Grunnegers te zeggen. Het zijn mooie ontmoetingen, waar ik soms door wordt verrast en in andere gevallen lang van te voren naar uitkijk.
De nieuwe wereldburgers moeten echter wel opschieten. Ik zeg tegenwoordig dan ook, als ik ze voor het eerst zie, dat ze goed moeten opletten op school en niet blijven zitten. Dan is er nog een kans, dat we elkaar later op de vloer van het Sportcentrum tegenkomen.
Gisteren leerde ik weer zo'n mensje kennen, maar dat was meteen een afscheid.
Ik had graag wat aan je jumpshot geschaafd, Tijl en aan je running attitude. Ik zal je missen, over 18 jaar.
coachkaj

Moestasj wint!

Even schrikken. K75, met de gezusters Brandsma, scoort meer tegen Moestasj dan wij, vorige week. Moestasj brengt het echter tot 75 punten in de Boppeslach. Dat is op zich al een felicitatie waard maar brengt ook de eerste winst. En ik weet hoe lekker die smaakt. OK meiden en Harrie!

Bespiegelen

Ik had er de Coppa Universitatea, aflevering honderdzoveel voor laten schieten. Even een kans om het niveau van de promotiedivisie op te snuiven in Vinkhuizen, waar Shadows voor de beker tegen Mosquito's/Lely 2 mochten. (Onze inschrijving voor het bekertoernooi is nooit tot stand gekomen, omdat we op moment van inschrijving nog volop hoopten dat sommige ploegen de stap naar de promotiedivisie niet zouden nemen.)
Mosquito's zijn wel gepromoveerd en dus mochten wij niet doorgaan met waar we mee bezig waren. Hard feelings? Een beetje. Ze doen het redelijk, maar nog niet volgens verwachting.
Als wedstrijd stelde deze pot niet veel voor. De Mosquito's waren erg lang en erg vast van achter de 3puntslijn. De Shadows, die geen vrij hadden van de competitie en een dag eerder op 99 punten waren blijven steken tegen Jahn II, stelden zich behoorlijk te weer, maar van strijd of spanning was geen sprake en ook het publiek hield zich meer bezig met de beoordeling van de scheidsrechters, dan met het spel. Toch ben ik jaloers op de Shadows, die deze wedstrijd toch maar hebben. Je gaat bespiegelen hoe je het zelf gedaan zou hebben.
Ik vond de spelverdeling van de Amsterdamsen er niet erg bijzonder uitzien en had graag meegemaakt hoe die tegen fullcourt defense op de been was gebleven. Naar datzelfde, weerbaarheid tegen veel druk, was ik ook van de Shadows wel geïnteresseerd, maar ook dat bleef onder de muts, want Mosquito's zette de lange meiden in een kleine zone.
Een verspilde middag? Natuurlijk niet. Ik weet in elk geval, dat de Shadows zich niet zonder slag of stoot gewonnen gaan geven. En daar kan ik erg naar uitzien. Dat komt van de winter pas.
En ik weet, van scheids Piet, die ook in het organisatiecomité van de Noorderrondritten op de schaats zit, dat mien Iesbewies eraan komt. Laat de winter maar komen.
Kaj

Elfje weggevallen

Bij het verslag van de wedstrijd tegen Joure is een welkom elfje weggevallen. Behalve Laura en Emily scoorde Fré ook in deze fraaie dubbele cijfers. Bij deze.

Eurospeelster

Het is de lezers van dit weblog al opgevallen.
We hebben dit jaar weer een Eurospeelster. Eentje met een extra gewricht in de arm.
Rine heeft de afgelopen week een heel belangrijke rol gespeeld in ons team. Niet alleen scoorde ze twee wedstrijden het meest (en in betrekkelijk weinig minuten ook nog) , ze nam ook de donderdag training over van Peter en aan de enthousiaste geluiden tijdens en opmerkingen achteraf te oordelen, was het erg leuk. Leuk basketball is goed basketball. Ik moet nog wel een verslagje vragen...
Des te groter is mijn verbazing als ik hoor, dat er bij de Uilen richtlijnen schijnen te bestaan over het plaatsen van buitenlandse spelersters in teams. "Niet in de hoogste teams, want er is een taalbarrière" Gelukkig wist ik dat niet...
Ik ben erg voor kruisbestuiving op elk niveau. Ik juich Bulgaren in heren 1 en Duitsen in dames 1 toe, net zoals ik blij was met de Belgen, Spanjaarden, Deensen en m'n 2 Finse eredivisiespeelsters de Hongaarse die ooit aan kwamen waaien en onze cosmopolitische sport hebben verrijkt. Weg met de barrières. Weg met de richtlijnen. En hierheen buutenlaanders!
Kaj

teamcultuur?

Uilen 1 bestaat uit gemotiveerde, hard werkende meiden met plezier in basketball. Ze spelen in een team dat wint en nog steeds beter wordt, ook.
En toch schrijf ik niet: een winnend team. Of een goed team.
Ik mis wat. Ik mis simpelweg het vieren van een honderste punt, een 21 ste Olson of gewoon een goede wedstrijd van één van ons. Misschien is dat het lot van de mannelijke vrouwencoach, die de boompjes, complimentjes en evaluaties onder de douche mist. Ongetwijfeld zien we elkaar genoeg. Ongetwijfeld is de vrijheid van de rest van de zaterdag belangrijk. En die andere mensen in ons leven zijn dat ook.
Maar de buitenwereld heeft al zoveel van onze aandacht teruggewonnen doordat we niet meer het halve weekend op stap zijn? Eventjes met z'n allen in de kantine, even de kring rondkijken, even een babbeltje met degene waar je niet naast stond onder de douche zou toch wel prettig zijn? Al was het alleen maar om de scorer van de honderdste een rondje te laten geven?
Want wanneer gebeurt dat nu? Dat hoort, hoor.

Glazen Plafond

Krak beng. We zijn erdoor.
De beste speelsters van onze tegenstanders lopen vaak lang op hun tenen, waar wij weer een bijna nog fris team in kunnen zetten in het laatste kwart.
Tegen Oaters, waar Renate Uninge wel in bijna alle aanvallen voorkwam, maar op 12 punten bleef steken, was het niet anders. Met 64 punten vóór bij het ingaan van het laatste kwart leek het er eigenlijk niet op, dat die 100 punten barrière nu eens geslecht zou worden maar dankzij een 22-3 run, (waarvan de helft made in Germany!) en een afsluitende 3 punter van Elke crashte het plafond dan toch een keer. De laatste twee pogingen misten net doel..
Over plafonds en drempels gesproken: dit was de eerste wedstrijd waarbij we geen enkele periode de 20 punten niet haalden en de eerste wedstrijd waarin we meer dan 35 punten toestonden. Dus het tot dusver geheime subdoel moet ook verplaatst worden.
Oaters speelde ons wat betreft de hoogte van de score trouwens wel in de kaart. De dames uit Joure spelen fastbreak met flyers alsof ze dat uitgevonden hebben. Met zo'n speltype duurt de aanval ook niet lang. Die van ons ook niet al te, al riep de coach wel eens op tot geduld. Dus: veel kansen aan beide zijden van het veld. Als je het maar veel probeert, valt ook zo'n hele verre wanhoopsdriepunter als de laatste score van Joure wel eens.
We hebben een aantal dingen goed kunnen oefenen:
Het spelen tegen een 2-1-2 zone, met oog op penetraties en verdedigend evenwicht.
Het binden van de tegenstanders voordat er gepasst kan worden. (simpel, maar.....)
Teamdefense tegen een overeersende speelster. (aan beide kanten van de pass.)
Press als teamdefense: onderscheppen van passes, eerder dan stealen in een trap of tegen een dribbelaar.

Ons publiek was nog niet helemaal tevreden: "Het had ook wel 120 mogen wezen, en jullie kregen ook teveel tegen." Zelf zijn we ook nooit tevreden...maar wel blij met deze eerste plafondcrash.
Katarine 18 (16 in het laatste kwart) Natalie 16, Elke 14, Laura & Emily 11

Moestasj uit, altijd lastig

Het thema was voetenwerk: geen handen en minder fouten dan de tegenpartij.
Dat viel even vies tegen, zoveel tegenstand van Moestasj hadden we blijkbaar niet verwacht.
Peter zei van te voren nog: "Ik weet niet of ze wel helemaal scherp zijn." Dus ging ik zelf maar onder onze inloopbasket staan en keek iedereen in de ogen. Ik zag niets wat me niet beviel en keek ook bijna tevreden toe hoe in het eerste kwart een begin werd gemaakt met het uit elkaar spelen van de felle en geconcentreerde verdediging van de Moessiemeiden. Het speciaal ingestudeerde Going Away-Swing-Pirouette. (GASP) kwam nog niet echt uit de verf, maar leek voor verbetering vatbaar. De verdediging (zonepress en mantoman) liep nog niet zo best, de gaten waren groot en het overschakelen was niet steeds duidelijk, ondanks talrijke en soms wel erg langdurige huddles. De Moestasj miste echter de vele vrije worpen, zodat de Uilen toch 21 punten achter elkaar maakten, voor de laatste punten weer nar Moestasj gingen.
Toch was het 21-5 en het zou alleen maar beter gaan, kon je verwachten.
Maar nee. Het tweede kwart was een ramp, natuurlijk afgedwongen door de Moessies, maar in belangrijke mate ook door het falen van de Uilen. Eigenlijk had Moestasj zelfs langs kunnen komen. Zij heersten aan beide kanten van het veld, getuige de schamele 4 (?????) punten van de Uilen en de meer dan 10 (????) aanvalsrebounds van Moestasj.
Uilen moest over op basic. Geen trucjes. Geen Mind-fucking. Alleen nog maar man to man. Zelfs de beproefde zone tegen onder de basket ingenomen ballen werd ingetrokken.
De mensen, die een duidelijke voldoende hadden gehaald in de eerste helft, Laura en Charlotte, kwamen langdurig op de vloer te staan en langzamerhand kwam het spel weer op onze wagen. Dat de tegenpartij, door het uitvallen van Lauhanni en het niet meedoen van Bianca gehandicapt was, hielp ook.
Uiteindelijk viel de overwinning nog behoorlijk uit. Het tekent wel één van de problemen waar Uilen voor staat. Hoe houden we de ontspannende concentratie hoog, hoe worden we beter, individueel en als team. De tegenstand van Moestasj geeft wel aan, dat onze serieuze tegenstanders zich niet zo maar naar de slachtbank laten leiden.
Voor het eerst buitenlandse topscorers: Katrina (Duitsland) 14, Jorieke (Texas) 11, Natalie (Betuwe), Lyet (Drente) en Laura (Stad) alledrie 10 punten.
Volgende week weer thuis, tegen Joure.

split vision

Split vision heeft voor mij een geheel nieuwe betekenis gekregen..ben definitief middelbaar, met m'n multifocale brilleglazen. Waarnemingen uit de ooghoeken moeten nu eerste worden geverifiëerd en de voeten van m'n tegenstanders, die ik kon lezen als de krant, zijn nu te ver af voor het leesgedeelte van de bril. Als ik niet gestopt was, zou het nu echt tijd zijn...Pass me nog niet zomaar aan, want m'n hersens snappen dat nog niet...
Kaj

Drempel

Heren 1 is over de drempel. Met leuk basketball werd MSV verslagen. Toen het op winnen aankwam werd het spel wel iets minder fraai, er werd meer gehoopt en minder afgedwongen in de aanval. Maar gelukkig bleef de verdediging overeind en uiteindelijk sprongen de mannen toch nog vief over de drempel. Mannen van de wedstrijd: Crum en Rolf.

Achilles en de schildpad

Ik train de meiden van Moestasj ook, zij het eens in de twee weken. Moestasj is ons tweede hoofdklasse team, een mogelijke springplank naar Uilen 1. De moessies zullen beter worden door de tegenstand in de hoofdklasse en vooral door te trainen.
Op dit moment heben ze zowel individueel als als team een behoorlijke achterstand op de Uilen. Als ze net zo hard zouden werken als de Uilen en net zoveel zouden doen, bestaat er en theoretische kans, dat hun talent zich net zo snel ontwikkelt als dat van hun concullega's en dat de achterstand niet groter wordt, sterker nog: dat een enkeling zich tzt als versterking zal aandienen. Ook op de grootste rest van de HK is er een achterstand. Inhalen kan alleen door een grotere inspanning te leveren, dan degene met voorsprong.
Achilles haalt de schildpad nooit in, tenzij de schildpad ophoudt met kruipen. Is Exercitia bijvoorbeeld zo'n schildpad? Zij trainen 1x in de week. Maar een aantal Moessies niet meer dan dat. En voor een partijtje tegen de gretige buurvrouw-uilen zijn de aanwezigen ook nog te moe...
Moestasj is een samentrekking van Motivatie en Enthousiasme, weet je...
Het zou Achilles beter staan als hij voor het inhalen van de schildpadden wat harder zou trainen.

Topwedstrijden

Er is nogal wat niveauverschil binnen de Hoofdklasse bij de dames. Wij vinden het moeilijk om naar onze stand te leven. Voor de verliezer is het niet moeilijk. Onze tegenstander was blij met de score in het laatste kwart. (15-9) Echt veerpletteren doen we nog niet. Nog geen honderdbarriere geslecht, nog geen kwart de nul gehouden. Is dat omdat we te sociaal zijn? Of te makkelijk? Meisjesjunioren van Den Helder en Wildcats zijn meedogenlozer. DH scoorde al 151-bijna niks.
De Uilen zijn nog niet ongenaakbaar genoeg. We overpassen breaks, we maken ook veel te veel fouten. tegen Exercitia waren het er 35, tegen 14 van de overkant. Daarmee ben je onvoldoende baas op het veld. OK, we kregen een paar fouten waarbij de coaches ook naar het plafond keken, maar toch. Suffe fouten hoeven we niet te maken, met de juiste concentratie.
In het derde kwart speelden we een aantal goede swings, maar de opdracht om de centers echt in het spel te betrekken konden we niet uitvoeren: binden van de eigen man, timing en uitvoering schoten daarvoor nog te kort.
We heersten wel zo, dat we het geheime subdoel weer haalden, 12 olsons op het conto mochten bijschrijven (waarvan 4op rij) en zo, dat iedereen qua scores wel met de neus aan 't venster kwam. Jorieke en Suus, maar ook Laura en Emily doken erg vaak op de juiste plek in de aanvalsrebound op, terwijl voor de tegenpartij onder ons bord niets te halen viel. We telden de aanvalsrebounds op één hand en hielden vingers over.
scores: Emily 16, Laura 14, Elke 13, Jorieke en Suus 10.
Herfstvakantie komt eraan: in de Huisvrouwencompetities wordt er dan twee weekenden niet gespeeld. Dan doen we het zelf maar flink: De eigen training is de grootste overload. Daar spelen we met heel kleine verschillen. Topwedstrijden!

Shadowls

In de uitslagen staat Shadowls ipv Shadows. Een slip of the typewriter waar niemand op terug hoeft te komen...
Kaj

Defense wins

Celeritudo 2 is aan de binnenkant groot, sterk en ervaren. Maar dat zijn de uilenmeiden ook, zo langzamerhand. Aan de buitenkant ligt hun zwakte en bij ons niet.
We accentueerden de binnenverdediging door juist aan de buitenkant veel druk te geven. Natuurlijk kwamen Lieneke Dam en Bea Vennema wel aan de bal, maar de training van Peter, donderdag, waarbij de nadruk werd gelegd op voor de man komen, voorkwam erger. En uiteindelijk waren er steeds de hoge armen van Iris en Natalie.
Verder leverde de press ook veel op. Beter dan vorige week was het voetenwerk, zodat we veel ballen in de schoot geworpen kregen. Onze handen hoefden niet te graaien. In het afmaken waren we vaak te lief en pass-ten we teveel en bovendien misten we ook nog tamelijk veel schoten, met name in het tweede en het begin van het derde kwart.
Nog een pluim: Ondanks het feit, dat de wedstrijd halverwege (35-13) al gespeeld was, ging iedereen goed geconcentreerd door. Basketball bleef basketball. Zo'n overwinning op Celeritudo kan ik me trouwens niet herinneren, zeker niet in Vinkhuizen...
Eindstand: 84-32.
scores: Elke 20, Margreet 15, Jorieke 9.

Weemoed in Vinkhuizen

Het was een zonnige zondagmiddag in blauw Vinkhuizen. ik had de vloer nog niet gezien: schrikken.
Zolang als ik in Vinkhuizen kom, lag daar een houten vloer. Houten vloeren zijn ongeveer anderhalf tot twee keer zo duur in aanschaf, als plastic. Hout gaat echter zeker drie ker zo lang mee. Deze lag er in elk geval al sinds de vroege jaren zeventig. Over de lengte spelen op de oude vloer, wat bijna elke volwassene vroeger deed, kon je eindeloos volhouden, je merkte je spieren en gewrichten nauwelijks..of was je toen jong......?
Over de overgang naar senioren dwarsgebruik ben ik nooit enthousiast geweest. Over de breedte stapte je altijd op de balken en veerde er maar weinig. En oud, dat je er van werd...Maar de sfeer is weg en het stinkt.
Wel een groot goed is de verbreding van de dwarse velden. Eindelijk! Al met al oordeel... ach het is onze thuishal niet, geef mij de Struikhal maar.
Kaj

kop is eraf

Na een hele poos, later dan ooit, lijkt het wel, is de kop weer van de competitie. We keken er naar uit. Van HSV werd ook wel wat verwacht, met nieuwe speelsters en een nieuwe trainer en de plannen om een club van naam te worden, die HSVB op allerlei fronten waarmaakt.
De Uilen stonden op scherp. Toch werd meteen duidelijk, dat dit een moeilijk jaar gaat worden.
De grootste gemene deler van persoonlijke doelen komt neer op: "beter worden, door leuk te spelen, als team en klaar te zijn voor een mogelijke promotie aan het eind van dit seizoen." Dan kom je heel wat obstakels tegen: een tegenstander die nog wel erg veel moet doen om volwaardig hoofdklasse te worden, scheidsrechters, die hun best doen en daar laten we het dan maar bij en de onwennigheid van spelen met twaalf speelsters, die stuk voor stuk 30 tot 40 minuten zouden spelen aan de overkant, terwijl er aan onze kant van de tafel maar 16,66666 minuten pp gemiddeld liggen. En dat is natuurlijk weinig. En vooral bij verschillen als zaterdag komt de verdeelsleutel aardig dicht bij dat gemiddelde te liggen........
Positief is de flinke overwinning. De derde overwinning op rij van Groene Uilen 1.
De kop is er af. We zijn niet verrast. We hebben niet teleurgesteld. (al was het ook niet geweldig) Het was op een serieus groot veld! En we hadden 14 Olsons. Flink veel steals, betrekkelijk weinig balverlies. Van de vele fouten hebben we twee dingen geleerd: Niet zwijntjesjagen en: fouten van anderen (grijs met fluit..) hebben we maar te accepteren.
Volgende week Tudo2. Andere koek. Ervaring. Klein veld.
Kaj

strijdmakker

Er gaat wat veranderen in het Universitaire basketball. Zolang ik me kan herinneren, sinds halverwege de jaren tachtig, doe ik dat samen met zo'n andere dinosaurus, strijdmakker voor beter basketball, Marten Scheepstra.
We hebben lekker gestampt, al die jaren. Afwisselend deden we de dames en de heren. Samen zetten we het studentenbasketball vanuit een diep dal weer op de kaart. Samen deden we cursussen (B en C) en samen maakten we, met andere leden van het Groninger coaches Kollektief, (Sevinga en Wentholt) de binnenstad van Brugge onveilig. Samen kregen we de hoon van Bill Pijl over ons heen. (ook weer goedgekomen)
De laatste jaren deden we niet meer zoveel samen. Marten werd namelijk een beetje burger: hij ging echt werken en ook nog full time. Langzaam leek basketball iets minder belangrijk te worden. Leek, want ondanks alle tropenjaren, waar nu tropenweken bij kwamen, haalde hij nog steeds het onderste uit team en uit zijn eigen kan.
Wat we ook ongeveer tegelijk deden, was kinderen krijgen. En ook dat kost veel aandacht.
Marten gaat een jaar met onbetaald verlof. En dan kijken we of het bij een sabbatsjaar blijft, of dat ik definitief de laatst levende dinosaurus van het studentenbasketball ben.
Ik hoop van niet.
Kaj

telling

Beste Kiezers.
Ik draag m'n verlies flink. Maar ik moet even rechtzetten, dat jullie allemaal lang niet genoeg gewicht in de schaal hebben gelegd. Met 17 stemmen meer, was ik wel gekozen. Over twee jaar doe ik misschien weer een beroep op jullie. Kansloos is de missie dus niet helemaal!
Kaj

de Toekomst

De Toekomst is ongewis. Nu de meiden niet direct geplaatst zijn in de promotiedivisie, is het allemaal afwachten geblazen en dat is geen muziek waarbij ik me fijn voel. Nieuwkomers kunnen we niets bieden, spelers van nu lonken (misschien, een beetje, liever niet...) naar andere teams, dames twee heeft een zwaard van Damocles boven het hoofd hangen...
Onze voorzitter is gemotiveerd aan het lobbyen om landelijke competitie veilig te stellen maar het hoofd voelt vrij hard. Er staan veertien teams op de lijst voor 2005-2006, waarvan de meeste echt van plan zijn zich landelijk te laten zien. Bij de indeling is vastgehouden aan de plaats op de ranglijst van afgelopen seizoen. Als laatste is nummer 2 na laatst, Batouwe, geplaatst. En dan staan wij, bovenaan, op de wachtlijst, met nog drie teams, die allemaal uit Rayon Noord Holland komen. Sportief gezien is er niets op af te dingen. Witte vlekken hin und her.
Toch zou je zeggen, dat een indeling met twee poules van 8, gezien de animo, ook had gekund. "Regionaal" indelen - hele competitie - splitsen omstreeks kerst - hele competitie a voor kampioenschap en b om degradatie: 14 + 14 = 28 wedstrijden per ploeg.
Desnoods zou je je voor kunnen stellen, dat niet weer gespeeld wordt tegen de oude poulegenoten, alleen twee keer tegen de nieuwe: 14 + 8 = 22 wedstrijden.
We hopen op wijsheid of geluk.

Verdere, persoonlijke toekomst: ik bedank alle 77 aardige en verstandige mensen, die op mij gestemd hebben voor de U-raad. Het was lang niet genoeg, maar wel fijn.
Geen universitaire politiek en geen landelijk basketball. 't Valt zoals 't valt. Het geeft ook wel weer mogelijkheden....

Amsterdamn

Twee keer Amsterdam, dit weekend. Astronauts wordt kampioen door Zwolle te vegen in de laatste wedstrijd. Chin up Zwolle, het was een mooi jaar. En dat was meteen ook jullie makke. Jullie waren beter dan ooit en terecht trots op jullie finaleplaats.
In Nijmegen heerste Amsterdam met vooral Lely-meiden over Groningen met Tudo + Uilen. Groningen ging steeds beter spelen in het toernooi en we gaven ze nog een slikje toen we van 15 punten achter weer tot 9 kwamen met balbezit. Het collectief van de vermoeide Amsterdamsen stond een come-back in de weg. Lotte ( Hulshof) en Kouke ( van de Goot) waren de besten van het veld ( samen met Tanja Bröring) maar Lely kon terugvallen op hun synergie.
Ik vond het een goede GNSK en was trots op onze afvaardiging. Een eer, meiden, om bij jullie langs de kant te mogen zitten.
Uiteraard won Groningen wel het "overall-klassement".
Het toernooi was weer goed georganiseerd. Ik vond bijvoorbeeld de ontbijten heel behoorlijk.
Toch een paar minpunten: Rowen Hèze vonden mijn collega's wel leuk, maar vroege Twintigers?
Het was, bij Basketball, erg jammer dat vrouwen en mannen hun toernooi gescheiden moesten afwerken en geen gelegenheid kregen om bij elkaar te kijken, door een topzwaar programma.
We speelden in een poule van 9, allemaal tegen elkaar en dan de bovenste twee een finale op het universitair Sportcentrum (zo! wat een sportcentrum!) Dat betekent een totaal van 37 wedstrijden voor het damestoernooi. Voor zoveel wedstrijden waren geen scheidsrechters te vinden, zodat bij de duurste GNSK ooit (gesubsidieerde sporters betaalden 24 euro) de dames ook nog eens zelf moesten fluiten, zonder dat dit overigens van te voren bekend was.
Een indeling met twee poules, kruisfinales voor de beste 4, en onderlinge wedstrijden voor de verliezers, had een totaal van ten hoogste 23 wedstrijden opgeleverd. Dan haden we niet hoeven fluiten en hadden we bovendien vast wel één keer de auto naar de Horstkamp kunnen pakken, waar de mannen goed speelden.
Kritiek op de eigen groep: we namen niet altijd voldoende reistijd in acht, zodat het wel eens spannend was of we wel een voorbereid team aan de slag zouden krijgen. De jongens wilden 's nachts ook nog wel een sdoen of ze pubers waren in plaats van serieuze sporters. Van rugby-'ers of hockeyers verwacht je zoiets, van basketballers minder.
Groningen heeft zich in elk geval weer laten zien. En volgend jaar.... zullen die Lely meiden toch wel eens afgestudeerd zijn? Maar waar studeren Annemiek en Lotte dan? En op wat voor niveau hebben de Uilen dan gespeeld? En met wie? Het zijn spannende tijden, ook na de competitie.
Kaj

jongens dit houden we vast 

jongens, dit houden we vast

Omdat ik 25 jaar in rijksdienst was, kreeg ik een bedragje in handen om iets leuks mee te doen.
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj

Ontslakken

Na de competitie is er wat tijd nodig om te ontslakken. Het residu van de competitie kan uit het systeem en daarmee wordt de zin en de blik weer op volgend seizoen gezet. De teams doen alleen oefeningen naar eigen keuze en de coach probeert zich stil te houden over de uitvoering. Zo zal het bij Donar/capitals gaan, al zullen daar wat minder spelers overblijven op de trainingen.
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj

streak! (of nou ja: back to back, dan)

Op deze als niet meer zo vroege zondagmorgen bekruipt me af en toe de neiging in m'n eigen arm te knijpen. Ik droom niet. We stroke a streak, al zullen sommigen vinden dat een streak pas begint bij drie. OK we noemen het back te back victories, wat even goed betekent, dat we sinds een bemoedigend gesprek met ons bestuur een 3-3 record opgebouwd hebben in de laatste 6 wedstrijden! Bestuur bedankt!
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.

wijsheid van de achterbank

Vrijdagavond door m'n gezin opgehaald van het Sportcentrum. Het is na achten. Lotte is slaperig maar Pelle (5) heeft nog van alles te melden vanaf de achterbank. Hij volgt het wee en weet van het wel van de laatste tijd. "Je hebt toch niet weer gewonnen, hè, pap?" Ik leg hem uit, dat dit alleen maar een training was, om misschien de volgende wedstrijd te winnen en dat ik hier niet zozeer in win, alswel de meester van de klas ben. Hij hoeft nauwelijks over z'n repliek na te denken: "Maar als jouw meisjes dan wat goed doen, dan heb jij eigenlijk gewonnen, toch?"
Kaj

van pregame-meal tot uilenwave

Lyet moesten we bijna op de bank binden, omdat ze al voor het eindsignaal het veld wilde bestormen, de coach wreef zich zo tevreden in de handen, dat het leek of hij in de handen klapte, zelfs Iris glom van genoegen boven het icepack op haar enkel en Natalie's pa introduceerde de Uilenwave. Kortom: de uilenmeiden stonden voor de tweede keer dit seizoen te juichen over een overwinning. Lekker. Daar zou een mens aan kunnen wennen.
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj

Laatste loodjes

De wedstrijd is nog maar net afgelopen maar ik moet nu echt wat positieve dingen in dit weblog roepen. Later in de week komt het er niet van of ik ben al weer niet helemaal vers in de analyse. Een analyse kan wel wat afstand gebruiken, maar een dampende is ook wel eens goed.
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj

trots

Allebei de coaches erg trots in terug blik op de nederlaag tegen Binnenland. Geweldige inzet en aanvulacties. Kampioen onder beide baskets verslagen in rebound.

De lessen van Ibbenüren

Het team komt wat hechter uit Duitsland. Ook wat wijzer.
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj

was me dat schieten

Wat schoten we goed. En wat ontnamen we de tegenpartij een boel schotkansen. En wat was het lekker om eens aan de goede kant van de score te staan. We mogen natuurlijk niet verwachten, dat we nu opeens het lek boven hebben en nog veel meer gaan winnen. Het is altijd fout om van je maximale niveau uit te gaan, maar aan de andere kant: het gemiddelde niveau is wel flink gestegen, niet eens alleen in deze laatste winst wedstrijd, maar ook al tegen de Cangeroes.
We zullen eens zien wat de toekomst brengt. eerst maar eens de zielen nog wat dichter bij elkaar brengen in Ibbenbüren. En dan hebben we er nog 4 te gaan....
Kaj

intensiteit

Wat kunnen we eigenlijk leuk basketballen. Nummer 4 van de competitie was op bezoek op de incourante vrijdagavond. We speelden vrijuit, gedurende 3 kwarten. Promotiedivisiewaardig!
Ok, een beetje slordig nog, getuige de 29 balverliezen maar daar stonden 28 steals tegenover. Het derde kwart kwamen we 11 punten achter, maar we kwamen terug tot 2 en gingen gedreven het laatste stukkie in. Meestal hebben we hierin nog wat over, vandaag niet. De kramp sloeg in de kuiten, er zat weer een onzichtbaar deksel op de ring en de Cangeroes gingen juist wat moeilijker ballen toch maken.
Jammer, het verschil had ongeveer 10 punten kunnen zijn. Les: Zou het zo kunnen zijn, dat we te weinig energie in de starts van de laatse paar wedstrijden hebben gestopt? We hadden immers steeds nog een burst in het laatste kwart? Dus: Als we 40 minuten op topintensiteit willen kunnen spelen ........ en met frisse kuiten willen eindigen...... wat moeten we dan in elk geval doen?
Kaj

hart voor de zaak

Poosje weggeweest van dit adres maar nu gaat het weer van start. Het is zaak om naast het hervonden hartritme, ook het spelritme weer te terug te krijgen.
Het wordt ons niet zo makkelijk gemaakt, met twee weken af wegens sneeuwvakantie, ziektes en na de Dan Brown achtige speurtocht-wedstrijd tegen Baros, vallen we weer een week uit.
Toch is de coach erg positief gestemd. Eerst zegt iedereen, dat ze, gegeven de mogelijkheid, door zouden willen op dit niveau, vervolgens wordt er (nog) wat harder gewerkt op de training en tenslotte durft het team zelfs een weddenschap met het bestuur aan, over de laatste 6 wedstrijden. Dat klinkt als hart voor de zaak.
Die weddenschap lijkt een grapje, maar het is natuurlijk wel het bestuur, dat ons eventueel weer moet inschrijven. Als we daar een goede indruk op maken, kunnen we meer van ze verwachten.
Kaj

gerommel

De maalstroom van de wedstrijd maalt door.
Toch is het soort wedstrijden, waarvan we er nu eentje achter de rug hebben, waar we echt beter van worden. We hebben, voor de tweede keer dit seizoen, kans gehad een wedstrijd in ons voordeel te beslissen. Tot in de laatste halve minuut was dat mogelijk, elke fout was ernstig, elke goede actie belangrijk.
Slecht: niet aandachtig geluisterd naar de waarschuwingen vooraf. We zouden vooral 1 speelster in de gaten houden. Iemand krijgt een speciale opdracht en de rest denkt pfjoe, ik hoef haar dus niet te verdedigen. Van de eerste 20 punten maakt nr 7 er 14. De speciale afgezant wordt een paar keer afgetroefd, maar vaker falen haar teamgenoten in het helpen. In de aanval zouden we swingen en "touches" geven aan de center, on the move. Dat deden we niet en wel verzaakten we in de transition. We liepen niet hard genoeg terug en vielen aan de andere kant veel te weinig de basket aan.
Ok, coach, dat had je allemaal wel gezegd, maar nu weten we het ook. In het tweede kwart kruipen we behoorlijk dichterbij. 7 van de bal houden en tempo maken. We zien het nog wel zitten. Vooral als het publiek mee gaat doen en we fel blijven verdedigen halen we stap voor stap in. Akelig is, dat je bij zo'n vroege grote achterstand, niet veel fouten meer mag maken. In beter spel vallen fouten ook veel meer op. Het zijn domme klungels, die ons beletten om aan het begin van kwart 4 vlak op hun hielen te zitten, en even later er voorbij te gaan.
Niemand wil meer fouten maken, niemand durft het hol van de leeuw in.
En toch blijven we steeds mogelijkheden zien, bijna ernaast, maar lopen, weer geen fout gecalled op Iris, net de aanvalsrebound boven ons hoofd weggeplukt. Mogelijkheden genoeg, maar de ploeg, die de laatste minuten speelt doet het nét niet. En dus... had de coach beter toch nog een frissere speelster in moeten brengen? Die dan wel presteert? De maalstroom van de wedstrijd zoog ons de andere kant op. Een volgende spannende wedstrijd meer geluk/ meer prestatie? Graag.

ondergrens en bovengrens

Ben je weer wat tevredener, coach? vroegen de meiden nadat we weliswaar dik verloren hadden van Boxtel, maar toch in het laatste kwart 25-11 hadden gescoord.
Dat laatste was leuk om te zien, maar het feit dat we zover achter stonden, deed het ouwe hart geen goed.
Wat gebeurt er toch steeds in het tweede kwart? Na een moeizaam eerste, waarin het echt niet zo best ging, staan we op een 4 punten achterstand. Er is dan reden om te hopen, dat we daarna iets dichterbij kunnen komen maar het tegendeel gebeurt. We scoren maar 8 punten en krijgen er maar liefst 27 tegen. Bijna de helft van alle balverlies in de hele wedstrijd lijden we nu.
Dit is ons onderniveau en dat bereiken we allemaal. iedereen speelt in dit kwart. In het derde wordt het verschil nog flink groter maar klimmen we langzaam naar ons gemiddelde.
Het laatste kwart laten we ongeveer ons maximum zien.
Ondergrens en bovengrens liggen te ver uit elkaar. Spelend als in het laatste kwart, tegen onze bovengerns aan, kunnen we tegen iedereen op. Dat schept valse verwachtingen, die we dan niet waar kunnen maken maar die wel frustratie opleveren. Onze ondergrens komt daardoor extra laag te liggen.
Daar ligt ons probleem. Het geeft niet, dat tegenstanders goed spelen, dat duurt ook maar even; dat wij extra slecht spelen, doordat we denken dat we veel beter kunnen, dat nekt ons. Veel beter, vrijer en frivoler dan in Boxtel hoeft niet eens. Onze ondergrens, die moet naar boven.
Kaj

Halvaluatie Plus!

Ik heb, voordat we de ronde met voortgangsgesprekken ingaan, de behoefte om nog wat team-denk-ballonnetjes op te laten. Dit als toevoeging aan de zelfevaluatie formulieren. Ik geef wat verwachtingen weer en stel een paar vragen, waar je van tevoren over na mag denken.

Verwachtingen voor de tweede helft:

- We blijven doorgaan met bewust beter basketballen. We leren onderweg. Waarheen de weg leidt? De weg is zelf het doel.
- We ontdoen ons van het Nostradamussyndroom.(basketballen met onheilspellende voorgevoelens over de afloop.)
- Halfcourt verdediging is al redelijk en wordt beter, met name door de verbetering van individuele vaardigheden en inzicht, trouwens en zal met komst van een “safe” zonepress en de zone nog meer op gaan leveren.
- Aanval gaat straks weer gedisciplineerder op de momenten dat dat moet en wordt tegelijk vrijer op de momenten dat dat kan.
- We begrijpen langzaam maar steeds beter onze eigen beperkingen en mogelijkheden en daarmee onze eigen rol, wat betekent dat we efficiënter gaan spelen.
- We worden allemaal elke maand nog wel iets beter, vaster en sterker. Sommigen veel en dat moet ook met het oog op de middellange termijn. (over het seizoen heen)
- We gaan nog wat sneller spelen op momenten dat dat kan. Deze tendens is al te bespeuren.
- Doorzetten. More doing the right thing.

Ik wil graag jullie inbreng bij de evaluatie, nog voor de eerste wedstrijd:
Drie gezichtspunten op het spelen in dit team wil ik jullie opdringen, naast de individuele evaluatie:

1 Coaches view: Geef een rol voor elke medespeelster: Wie vind jij dat er eigenlijk zouden moeten starten en op welke plek? Wie is de ideale 6th man?
2 Players view: Met welke vier spelers zie je jezelf het liefst omringd? Hoeveel schoten wil jezelf graag hebben en op welke plek? Klopt deze wens met wat je aan het begin van het seizoen aangaf?
3 Scout’s view: Beste playmaker, beste schutter, beste rebounder, beste inside scoring threat, beste verdediger?

Ik ben benieuwd. Natuurlijk mag je overleggen, maar ik wil wel graag een ondertekende en persoonlijke mening overlegd krijgen. Het blijft in beginsel tussen de coaches en jouzelf.
Ik sta ook tot jullie beschikking voor gewetensvragen en open voor tips. Eventueel kun je die ook opschrijven bij de privacy-gevoelige informatie.

Het verleden doet er niet toe, de toekomst gebeurt vanzelf… het nu telt
Say the magic word: Do it Now!

Coach Kaj

te licht

Een valse start in Breda. We gaan met zeven meiden die kant op. Vaak is het dan zo, dat iedereen terdege beseft, dat er wat meer dan normaal van ze verwacht wordt. Maar het tegendeel is het geval. Niemand haalt haar echte niveau. Belachelijk veel moeite met de press, terwijl we toch echt wel meer gewend zijn. Veel vergissingen ook verderop in de aanval en veel missers na goede beslissingen. Na de eerste periode is het nog een wedstrijd en is er de hoop, dat de verbetering in het spel in de tweede periode door zal zetten. Zo is het niet. Ook de zone biedt maar even soelaas. We worden op de afgedwongen schoten weggerebounded onder ons eigen bord en langzaam komen onze grote meiden al in foutenlast.
In de rust staan we 16 achter. Periode 3 komen we redelijk door maar geen stap dichterbij en nadat Ali er met 5 uitgaat met nog 7 minuten op de klok willen we eigenlijk naar huis.
Met 20-3 krijgen we een echte oorwassing.
Tell-all stat is in dit geval het balverlies: 38 keer. Inderdaad, zoveel punten hebben we ook. 51 keer komen we wel tot een schot, maar ook dan is het Beneden Uilen Peil: 25% is raak.
Afgaande op het beeld van deze eerste wedstrijd zou de conclusie zijn: deze meiden zijn gewoon niet goed genoeg voor de promotiedivisie.
Laten we het daarbij?

kom op en doe het!

Vooral in deze dagen van het jaar moet ik steevast aan Lance Armstrong denken. Als die op 1 januari toch ook wel wat vager dan anders uit z'n bed kwam, dacht hij meteen aan z'n concurrent Jan Ulrich. "Die ligt nog lekker in z'n bed. Als ik nu meteen op de fiets spring, is mijn voorsprong weer iets groter! Just do it!" En dat deed hij dan.
Ik denk ook vaak in termen van voorsprong en achterstand. In basketball weten en kunnen, liggen wij een beetje tot behoorlijk veel achter op de concurrentie. Maar wat doet de concurrentie de komende week? En wat doen wij om dat verschil te verkleinen? Altijd meer.
Een goed jaar om de achterstand in te lopen, lijkt me. Kom op en doe het!
Kaj