De UK gaat over imago. College voorzitter van de Universiteit, Sibrand Poppema wil graag dat Groningen nummer 1 wordt in Nederland. Een hoge positie op de ranglijst uit The Times Higher Education Supplement is dan een must. Een belangrijk onderdeel van het tot stand komen van deze ranking is de "peer review". Medewerkers van universiteiten noemen er dertig die ze kennen. Imago is alles. het geeft niet hoe ze over je praten, als ze maar over je praten. Groningen stijgt langzaam.
In de UK ook een stuk over het imago van sporten. Altijd benieuwd hoe basketball er dan afkomt. Wat is het beeld dat Studenten van basketball hebben? Snel, sterk, lang, teamsport bij uitstek? Ik smul al bij het vooruitzicht op vergelijkingen met volleybal of voetbal.
Basketball staat er niet bij. Wat? Basketball staat er niet eens bij! Basketball heeft dus helemaal geen imago! En liever hebben we nog een slecht imago dan helemaal geen. Shit. Moeten we wat aan doen.
We zijn trouwens wel in goed gezelschap: Ook veldvoetbal, schaatsen en atletiek staan niet op de lijst. Aha: sporten die niet eens een imago nodig hebben! De sporten die zich boven dan lage gedoe verheffen! Toch maar houden zo dan?
dinsdag, december 16, 2008
dinsdag, december 09, 2008
negatief
"Ga je nu een negatief stukje op je blog zetten?", was de vraag na de onnodige nederlaag tegen Assen van zaterdag.
Nee, doe ik eigenlijk nooit. Kan ik me tenminste niet heugen. De boosheid bleef beperkt tot de tweede time out van de dag. Toen nam ik de term "dramatisch"zelfs in de mond. Visueel hadden we een veldoverwicht maar we smeten met de moeizaam veroverde ballen, misten layups en vrije worpen alsof dat de essentie van het spelletje was.
Langzamerhand drong de boodschap: houd het simpel en pak je positie, een beetje door. De een-tegen-een aanvallen kwamen uit een swing, we pakten de rebound en lieten ons niet zo makkelijk meer voorbij lopen.
Bij rust was het weer gelijk: 25-25. een puntje-puntje wedstrijd ontstond waarin het wachten was op de doorbraak voor ons. "We kunnen veel beter vrije worpen schieten dan we nu doen", zei de coach. De uitspraak was waar maar het bleef wel nu. (en we schoten 11 van 25...) Omdat de tegenpartij met twee guards speelde die bijna geen fouten maakten (eentje glipte er nog wel eens langs en eentje beukte zich tot vlak voor de ring), bleef Assen de hele tijd dichtbij. Met Femke, Esther en Toya bij Linda op de bank raakten we 5 punten achter zelfs, in de slotfase. Een alles of niets offensief, waarin we rebound na rebound pakten bracht ons met 23 seconden weer op twee punten van Assen. Sanne maakte nu haar 5e en met vier vrouwen en 2 punten achter was er geen tijd om bij dat ondertal stil te staan. Assen benutte de vrije worpen en liep uit naar 60-54, in de resterende tijd.
En dan is het misschien wel even tijd om alle "unforced turnovers", gemiste breaks, vrije worpen, vergeten tegenstanders en van het brood gegeten reboundkaas nog even voor de geest te halen. Negatief worden we natuurlijk niet, maar het wordt wel steeds makkelijker om het de tweede seizoenshelft beter te doen...
Assen -Moestasj 60-54. Sanne 19 punten, Tanja 9.
Nee, doe ik eigenlijk nooit. Kan ik me tenminste niet heugen. De boosheid bleef beperkt tot de tweede time out van de dag. Toen nam ik de term "dramatisch"zelfs in de mond. Visueel hadden we een veldoverwicht maar we smeten met de moeizaam veroverde ballen, misten layups en vrije worpen alsof dat de essentie van het spelletje was.
Langzamerhand drong de boodschap: houd het simpel en pak je positie, een beetje door. De een-tegen-een aanvallen kwamen uit een swing, we pakten de rebound en lieten ons niet zo makkelijk meer voorbij lopen.
Bij rust was het weer gelijk: 25-25. een puntje-puntje wedstrijd ontstond waarin het wachten was op de doorbraak voor ons. "We kunnen veel beter vrije worpen schieten dan we nu doen", zei de coach. De uitspraak was waar maar het bleef wel nu. (en we schoten 11 van 25...) Omdat de tegenpartij met twee guards speelde die bijna geen fouten maakten (eentje glipte er nog wel eens langs en eentje beukte zich tot vlak voor de ring), bleef Assen de hele tijd dichtbij. Met Femke, Esther en Toya bij Linda op de bank raakten we 5 punten achter zelfs, in de slotfase. Een alles of niets offensief, waarin we rebound na rebound pakten bracht ons met 23 seconden weer op twee punten van Assen. Sanne maakte nu haar 5e en met vier vrouwen en 2 punten achter was er geen tijd om bij dat ondertal stil te staan. Assen benutte de vrije worpen en liep uit naar 60-54, in de resterende tijd.
En dan is het misschien wel even tijd om alle "unforced turnovers", gemiste breaks, vrije worpen, vergeten tegenstanders en van het brood gegeten reboundkaas nog even voor de geest te halen. Negatief worden we natuurlijk niet, maar het wordt wel steeds makkelijker om het de tweede seizoenshelft beter te doen...
Assen -Moestasj 60-54. Sanne 19 punten, Tanja 9.
dinsdag, november 25, 2008
Braintraining
Weer geen training. En er moet zoveel gebeuren, zoals we aan de betere ploegen kunnen merken.
Virtueel trainen dan maar. Niet alleen eventjes doorlezen maar echt even voor gaan zitten. Af en toe even de ogen dicht.
Eerst even Ubuntu. Halen we allemaal even al onze teamgenoten voor de geest, ja? Het maakt nu niet uit of er iets tussen is gekomen. Ze zijn er allemaal. Welkom! Iedereen goed in heur vel? Ja dat is het mooie van virtueel trainen: je bent zo scherp als je wil, voelt je zo prettig als je wil. Het zou gek zijn als je je iets slechts of onaangenaams inbeeldt, als je de keus hebt.
Gaan we beginnen: eerst passen. Allemaal even goed bedenken hoe zo’n pass gaat. Hij moet af, weet je nog? De passes van vandaag gaan lekker de diepte in. Je ziet de ontvanger weglopen en bepaalt de lengte van de pass.
Dat ontvangen mag ook wel even wat denkbeeldige aandacht: je ziet de bal aankomen en het eerste wat je na je ogen gebruikt is je voortbewegingsapparaat. Toch kijk je de bal echt in je handen en pas dan komt het volgende.
En iedereen die niet aan het hupje gedacht heeft, doet het nog maar een paar keer. Die scene moet over! Niemand? Geweldig.
Ok, break. Fast break. We doen het precies zoals het in de wedstrijd zou gebeuren. Dat iseen groot voordeel van virtueel trainen: je hebt geen pilonnen nodig, geen lijnen om aan te raken. Je loopt de break door goed uit te boxen en weg te draaien van je tegenstander. Voel je het? Duw maar een beetje weg en dan een grote stap en vervolgens snelle kleinere. Zolang je in de snelheidsfase zit, verhoog je zowel de frequentie als je paslengte. Zweven of niet?
Dan de beslissingsfase: kijken wat je moet doen. Waar moet je heen als ontvanger? Misschien wel van de basket weg. Binden zonder ruimte vol te kliederen. Niet in de weg lopen en toch gevaarlijk zijn.
Als je in aanmerking komt om de bal aan te nemen maak je dat duidelijk. Zo netjes heb je nog nooit je hand op gestoken! Zo precies met de goede toon, op precies het goede moment heb je nog nooit gecommuniceerd. Virtueel kun je het gewoon hartstikke goed.
Als je de guard bent, weet je eerst al wanneer we de rebound hebben, dan maak je o zo duidelijk waar jij bent en met bal probeer je zelf zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Push the ball, maak dat letterlijk wat je jezelf ziet doen, wat je zelf voelt dat je doet. Push! En daarmee push je niet alleen de bal maar het hele team!
En trailer wat loop je mooi, net achter de bal, je kans af te wachten en wat weten je mederenners goed waar je bent. En wat kun je vanuit die positie mooi zien waar je heen kunt. Voorlangs snijden? Of net even weakside van de ring als het schot komt? Hee, heeft de tegenpartij alleen maar een kleintje in het midden over gelaten? Zul je die dan eens even lekker pinnen?
Wat een boel ervaringen weer en wat een succesbelevingen!
Tijd voor de oefeningen. Virtuele sit-ups en push ups werken niet zo heel goed. Maar die kan je ook overal echt doen, zodat je toch nog een iets verhoogde hartslag krijgt, die goed past bij de denkbeeldige inspanningen. We schrijven ook het woord “virtueel” . Slokje. Yell.
Schotoefening gaat in de vorm van een mantra:
door je knieen,
HOOG schieten,
nawijzen!
En het gevoel ontwikkelen dat je arm een meter of zes is dat helpt ook altijd. Het beeld van je schot wordt wat duidelijker in je hoofd. Schiet er maar tien. Real time. Steeds hetzelfde maar van verschillende plekken op het veld. En allemaal raak vandaag! (Erben Wennemars schaatst virtueel altijd net een persoonlijk record.....)
Veel partijtje vandaag en altijd. Het is het spelletje waar je het voor doet. Ook hier wint iedereen. De out of bounds wordt perfect uitgevoerd – de aanval gaat met een paar scherpe screens en een goede swing – de spotter staat te popelen en de koninginnebij beidt haar tijd.
De ontwikkeling van het spel laat ook de virtuele coach over aan de eigen fantasie van de speelsters. Enjoy.
Donderdag weer met zweten maar net zo aandachtig graag.
Virtueel trainen dan maar. Niet alleen eventjes doorlezen maar echt even voor gaan zitten. Af en toe even de ogen dicht.
Eerst even Ubuntu. Halen we allemaal even al onze teamgenoten voor de geest, ja? Het maakt nu niet uit of er iets tussen is gekomen. Ze zijn er allemaal. Welkom! Iedereen goed in heur vel? Ja dat is het mooie van virtueel trainen: je bent zo scherp als je wil, voelt je zo prettig als je wil. Het zou gek zijn als je je iets slechts of onaangenaams inbeeldt, als je de keus hebt.
Gaan we beginnen: eerst passen. Allemaal even goed bedenken hoe zo’n pass gaat. Hij moet af, weet je nog? De passes van vandaag gaan lekker de diepte in. Je ziet de ontvanger weglopen en bepaalt de lengte van de pass.
Dat ontvangen mag ook wel even wat denkbeeldige aandacht: je ziet de bal aankomen en het eerste wat je na je ogen gebruikt is je voortbewegingsapparaat. Toch kijk je de bal echt in je handen en pas dan komt het volgende.
En iedereen die niet aan het hupje gedacht heeft, doet het nog maar een paar keer. Die scene moet over! Niemand? Geweldig.
Ok, break. Fast break. We doen het precies zoals het in de wedstrijd zou gebeuren. Dat iseen groot voordeel van virtueel trainen: je hebt geen pilonnen nodig, geen lijnen om aan te raken. Je loopt de break door goed uit te boxen en weg te draaien van je tegenstander. Voel je het? Duw maar een beetje weg en dan een grote stap en vervolgens snelle kleinere. Zolang je in de snelheidsfase zit, verhoog je zowel de frequentie als je paslengte. Zweven of niet?
Dan de beslissingsfase: kijken wat je moet doen. Waar moet je heen als ontvanger? Misschien wel van de basket weg. Binden zonder ruimte vol te kliederen. Niet in de weg lopen en toch gevaarlijk zijn.
Als je in aanmerking komt om de bal aan te nemen maak je dat duidelijk. Zo netjes heb je nog nooit je hand op gestoken! Zo precies met de goede toon, op precies het goede moment heb je nog nooit gecommuniceerd. Virtueel kun je het gewoon hartstikke goed.
Als je de guard bent, weet je eerst al wanneer we de rebound hebben, dan maak je o zo duidelijk waar jij bent en met bal probeer je zelf zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Push the ball, maak dat letterlijk wat je jezelf ziet doen, wat je zelf voelt dat je doet. Push! En daarmee push je niet alleen de bal maar het hele team!
En trailer wat loop je mooi, net achter de bal, je kans af te wachten en wat weten je mederenners goed waar je bent. En wat kun je vanuit die positie mooi zien waar je heen kunt. Voorlangs snijden? Of net even weakside van de ring als het schot komt? Hee, heeft de tegenpartij alleen maar een kleintje in het midden over gelaten? Zul je die dan eens even lekker pinnen?
Wat een boel ervaringen weer en wat een succesbelevingen!
Tijd voor de oefeningen. Virtuele sit-ups en push ups werken niet zo heel goed. Maar die kan je ook overal echt doen, zodat je toch nog een iets verhoogde hartslag krijgt, die goed past bij de denkbeeldige inspanningen. We schrijven ook het woord “virtueel” . Slokje. Yell.
Schotoefening gaat in de vorm van een mantra:
door je knieen,
HOOG schieten,
nawijzen!
En het gevoel ontwikkelen dat je arm een meter of zes is dat helpt ook altijd. Het beeld van je schot wordt wat duidelijker in je hoofd. Schiet er maar tien. Real time. Steeds hetzelfde maar van verschillende plekken op het veld. En allemaal raak vandaag! (Erben Wennemars schaatst virtueel altijd net een persoonlijk record.....)
Veel partijtje vandaag en altijd. Het is het spelletje waar je het voor doet. Ook hier wint iedereen. De out of bounds wordt perfect uitgevoerd – de aanval gaat met een paar scherpe screens en een goede swing – de spotter staat te popelen en de koninginnebij beidt haar tijd.
De ontwikkeling van het spel laat ook de virtuele coach over aan de eigen fantasie van de speelsters. Enjoy.
Donderdag weer met zweten maar net zo aandachtig graag.
woensdag, november 05, 2008
oude bekenden
Zaterdag maakte ik mijn grijze kaart maar weer eens te gelde. Voor het eerst bezocht ik een wedstrijd van Celeritas dames. Grashoppers. Driepunters toch?
Ik had Natalie nog nooit zien spelen in het geel. Dat kwam me niet eens op een berisping maar op een knuffel te staan. Ook leuke mensen op de tribune trouwens.
Ik bleef een helft, zodat ik nog één hoofdstuk van de Zevensprong kon voorlezen maar toen had ik ook gezien wat ik wilde: Natalie speelde heel verdienstelijk en veel. Ze scoorde met een move waar ik, tijdens onze samenwerking bij Uilen alleen maar van kon dromen (bal aan nemen met de rug naar het bord, draai de rechterbil langs de tegenstander en leg een simpele linker layup in het netje) Ik zag haar een screen zetten met de onverzettelijkheid van een betonnen bunker en ik zag dat de rest van Tas ook veel energie aan de dag legde, goed scoorde en bij een comfortabele voorsprong kon rusten.
En toen was het genoeg. Vast wel tot ziens.
Ik had Natalie nog nooit zien spelen in het geel. Dat kwam me niet eens op een berisping maar op een knuffel te staan. Ook leuke mensen op de tribune trouwens.
Ik bleef een helft, zodat ik nog één hoofdstuk van de Zevensprong kon voorlezen maar toen had ik ook gezien wat ik wilde: Natalie speelde heel verdienstelijk en veel. Ze scoorde met een move waar ik, tijdens onze samenwerking bij Uilen alleen maar van kon dromen (bal aan nemen met de rug naar het bord, draai de rechterbil langs de tegenstander en leg een simpele linker layup in het netje) Ik zag haar een screen zetten met de onverzettelijkheid van een betonnen bunker en ik zag dat de rest van Tas ook veel energie aan de dag legde, goed scoorde en bij een comfortabele voorsprong kon rusten.
En toen was het genoeg. Vast wel tot ziens.
Quantum of Solace
Geen punten wel progressie. Scylla was nog een maatje te groot, niet in snelheid of in techniek of in conditie maar wel in effectiviteit. Het was leerzaam om te zien hoe goed de zwarte meiden bewogen. Meestal zo'n 3 van hen waren niet met zichzelf bezig maar schiepen de voorwaarden voor kansrijke 1 tegen 1's en simpele tweemensspelletjes. Maar ik weet niet of wij wel in de gelegenheid waren dat waar te nemen. We waren nogal druk met onze eigen, directe tegenstander.
We konden de methode van spelen in elk geval niet kopieren. We kregen nauwelijks goede schoten omdat we elkaar nauwelijks daartoe in de gelegenheid stelden. Dus gaat er weinig in, dus gaan we dan krampachtiger spelen omdat er toch ooit eens wat in moet...Passes werden worpen, schoten werden gebedjes of ze werden helemaal niet genomen. Coach zag weinig terug van het toch best aardige spel van de laatste weken of het moest de press zijn, die wel enig resultaat opleverde.
Achteraf blijken we toch wel wat opgepikt te hebben want dinsdag speelden we om te oefenen tegen Uilen 3 en nu lukte het wel.
De verbetering zat hem vooral in de verdedigings ubuntu. Met veel respect voor het harde werk op de bal werden er veel intercepties gepleegd door een goede opstelling.
De break liep, zeker uit die steals als een trein, schoten werden gedurfd genomen omdat er meestal ook wel reboundpositie was en daarom vielen ze ook. Verdedigend zat er, vooral gaandeweg, veel dreiging in en nu voelden we ook af entoe dat als de eigen man erlangs was, de strijd nog niet gestreden was.
Een echte helpside stond er niet alleen maar deed ook wat!
Dat lijkt een goede oefening voor de volgende wedstrijd en daar putten we geen punten maar wel een kleine hoeveelheid troost uit. En een quantum of courage?
We konden de methode van spelen in elk geval niet kopieren. We kregen nauwelijks goede schoten omdat we elkaar nauwelijks daartoe in de gelegenheid stelden. Dus gaat er weinig in, dus gaan we dan krampachtiger spelen omdat er toch ooit eens wat in moet...Passes werden worpen, schoten werden gebedjes of ze werden helemaal niet genomen. Coach zag weinig terug van het toch best aardige spel van de laatste weken of het moest de press zijn, die wel enig resultaat opleverde.
Achteraf blijken we toch wel wat opgepikt te hebben want dinsdag speelden we om te oefenen tegen Uilen 3 en nu lukte het wel.
De verbetering zat hem vooral in de verdedigings ubuntu. Met veel respect voor het harde werk op de bal werden er veel intercepties gepleegd door een goede opstelling.
De break liep, zeker uit die steals als een trein, schoten werden gedurfd genomen omdat er meestal ook wel reboundpositie was en daarom vielen ze ook. Verdedigend zat er, vooral gaandeweg, veel dreiging in en nu voelden we ook af entoe dat als de eigen man erlangs was, de strijd nog niet gestreden was.
Een echte helpside stond er niet alleen maar deed ook wat!
Dat lijkt een goede oefening voor de volgende wedstrijd en daar putten we geen punten maar wel een kleine hoeveelheid troost uit. En een quantum of courage?
zondag, oktober 26, 2008
oh ja, het ouderschap
Dat was ik vergeten. In de iets lagere regionen spelen teams met moeders, die aan herfstvakantie doen. Moeders zijn OK natuurlijk. Die teams kunnen niet zonder die moekes blijkbaar. En vreemd, daar komen ze pas twee dagen van te voren achter. Dan is de thuisspelende vereniging ook nog wel weer zo goed om op dat laatste nippertje nog een andere datum te scoren.
Lief hoor. Ik moest weer denken aan m'n eigen periode als wedstrijdsecretaris bij een papa en moekeclub.
Dus hebben we een leeg weekend, het zoveelste. Dit keer kwam het op zich niet zo gek uit. Ik had al een vrij drukke dag (papa zijnde) en ik zat nu wat rustiger bij het diplomazwemmen van Lotte. Dank u, diploma A. Ik constateerde in al die rust, dat ik niet eens had hoeven racen om op tijd bij de wedstrijd te zijn, die nu niet doorging. Volgt u het nog?
Volgende week allemaal oud-moessies verenigd bij Scylla. Hmm, zouden daar al moekes bij zitten, zolangzamerhand?
Lief hoor. Ik moest weer denken aan m'n eigen periode als wedstrijdsecretaris bij een papa en moekeclub.
Dus hebben we een leeg weekend, het zoveelste. Dit keer kwam het op zich niet zo gek uit. Ik had al een vrij drukke dag (papa zijnde) en ik zat nu wat rustiger bij het diplomazwemmen van Lotte. Dank u, diploma A. Ik constateerde in al die rust, dat ik niet eens had hoeven racen om op tijd bij de wedstrijd te zijn, die nu niet doorging. Volgt u het nog?
Volgende week allemaal oud-moessies verenigd bij Scylla. Hmm, zouden daar al moekes bij zitten, zolangzamerhand?
zondag, oktober 05, 2008
it must be love
We weten even waar we staan. Exercitia was twee gedeeltes van de wedstrijd de betere ploeg. Feller, sneller ook in de beslissingen. Toch is voor mij het beeld van de tweede helft blijven staan. We forceerden twee keer 24 seconden, stalen ballen en heersten in de rebound. Aan het eind van de wedstrijd werden we weer wat slapper en kon Exercitia weer wat weglopen. Het verlengen van dat niveau van felheid en overleg is nu het doel. Verloren dus. Als we onthouden wat het verschil maakte en daar geleidelijk een gewoonte van kunnen maken, is het resultaat van dit avondje Eelde toch positief. Falen bestaat niet: alles is leren.
64-42 na rust bij 38-14. Esther met ouderlijk toezicht 20 punten, Linda 10.
En wat maakte dan het verschil? Twee dingen heeft de coach zelf onthouden:
verdedigend de felheid opvoeren door de guard meer onder druk te zetten en elkaar helpen om de slechtere passes die dat opleverde te vangen en om te zetten in breaks.
Aanvallend meer de linkerkant opzoeken omdat onze centers nu een keer rechts zijn en het meeste gevaar van die postplek kunnen stichten.
Ik heb er wel een goed gevoel over, dat duidelijk is geworden dat dat wat oplevert. Gelukkig zijn dat principiele zaken, die we goed kunnen oefenen op elke training en in elke wedstrijd. Exercitia, we will meet again.
En het avondje Eelde leverde ook nog op, dat ik vriend Frank weer eens zag. 's Middags hadden we elkaar aan de telefoon en deelden we de conclusie dat deze levensfase zo weinig ruimte overlaat om iets buiten de agenda om te doen. En toch kwam hij spontaan de hele wedstrijd kijken om daarna gedurende 1 pilsje de hemeltergende muziek in de kantine te verdragen en nog even van gedachten wisselen. Daarna zag hij me weer het gezelschap van deze nog nieuwe meidenploeg opzoeken. Dat vond hij goed. It must be love.
64-42 na rust bij 38-14. Esther met ouderlijk toezicht 20 punten, Linda 10.
En wat maakte dan het verschil? Twee dingen heeft de coach zelf onthouden:
verdedigend de felheid opvoeren door de guard meer onder druk te zetten en elkaar helpen om de slechtere passes die dat opleverde te vangen en om te zetten in breaks.
Aanvallend meer de linkerkant opzoeken omdat onze centers nu een keer rechts zijn en het meeste gevaar van die postplek kunnen stichten.
Ik heb er wel een goed gevoel over, dat duidelijk is geworden dat dat wat oplevert. Gelukkig zijn dat principiele zaken, die we goed kunnen oefenen op elke training en in elke wedstrijd. Exercitia, we will meet again.
En het avondje Eelde leverde ook nog op, dat ik vriend Frank weer eens zag. 's Middags hadden we elkaar aan de telefoon en deelden we de conclusie dat deze levensfase zo weinig ruimte overlaat om iets buiten de agenda om te doen. En toch kwam hij spontaan de hele wedstrijd kijken om daarna gedurende 1 pilsje de hemeltergende muziek in de kantine te verdragen en nog even van gedachten wisselen. Daarna zag hij me weer het gezelschap van deze nog nieuwe meidenploeg opzoeken. Dat vond hij goed. It must be love.
donderdag, september 25, 2008
Club van Verdonk
Gisteren: Rita Verdonk is toch echt lid geweest van de PSP! Jaren 70. Het was toen geen grote club. Twee zetels in de kamer; Van der Leck en van der Spek. Ik weet het nog goed, want ik was dus clubgenoot van Rita. Dat benauwt me toch wel een beetje...Rechtdoor zee Rita is wel helemaal omgekeerd, waarom ik dan niet? Ik dacht dat Rita zo consequent was en ik zo meegaand? Griezelig eigenlijk, dat ik nog steeds rechtdoorzee tegen de stroom oproei. Stemt tot nadenken.
zondag, september 21, 2008
Derby day
De Coppa Universatea, ook zo'n term die ooit eens bedacht is om de ontmoetingen tussen de zusterclubs Uilen en Moestasj aan te duiden. Dit jaar is er een nieuwe ontmoetingsplaats voor vastgesteld. Onder dispensatie mag de nieuwe hal van de HIS gebruikt worden. Mooie grote velden maar krappe uitloop. En het seizoen begon met veel onderlinge confrontaties. Hoewel het een thuisdag voor Uilen was, won Moestasj in elk geval het entourage duel. De ontvangst was geheel stemmig zwart-wit gehouden.
Ik heb alle uitslagen nog niet binnen maar "mijn" meiden hadden het niet erg moeilijk met Uilen 4, die hard bleven werken tot aan het eind maar vooral aan onze verdediging de handen te vol hadden.
De eerste periode hield de Moestasj-aanval nog niet over. Nog geen breaks en geen succesvolle afstandschoten maar wel een belofte voor beter. Uilen zetten er juist hun beste periode in een kwart tegenover en kwamen tot 12 zwaarbevochten punten. 12-8 voor de thuisclub. In de tweede periode werd het beeld van de wedstrijd wat duidelijker in punten uitgedrukt en we gingen de rust in bij 19-16. De laatste minuut van de helft scoorden de Uilen nog een open layup en miste Moestasj er een. Het was wel duidelijk dat de Uilen heel moe waren geworden van de voortdurende pressie en de pauze kon eigenlijk niet kort genoeg duren. In periode drie had ik ook mijn tweede hand nodig om de goede aanvallen te tellen en werd een comfortabele voorsprong opgebouwd van een punt of 12. Misschien wel wat te comfortabel want dan lijkt het soms of alles moet lukken en forceren we te veel, waardoor de Uilen, die gewoon niet opgeven, nog regelmatig op de vrije worplijn komen. De eindstand zou uiteindelijk 47-33 moeten worden maar wordt voor de boeken vastgesteld op 45-33. Nou ja.
Tot de positieve dingen rekenen we de 5 24sec overtredingen die we afdwingen, een behoorlijke sense of urgency en een paar echt goede aanvallen, waaronder een perfecte: eerst van rechts naar links, dan inside outside weer op rechts, afgerond met een goed schot. Ik applaudisseer dan ook al bij de afsluitende pass. De bal is ook nog raak, wat wil je meer.
Ik kan de scores niet van het sheet lezen maar het meeste gevaar (trouwens ook in de verdediging) komt van Linda. Maar iedereen doet mee in de productie.
Waar duidelijk verbetering is aan te brengen is nog steeds de Ubuntu van het communiceren. De bank doet haar best en Linda (verdedigend) en Sanne (aanvallend) proberen geen blad voor de mond te nemen.
Met een onderlinge felicitatie over de toon waarop wordt gecommuniceerd sluiten we de bijeenkomst af.
De bijdrage van Moestasj Meiden 1 aan de derby der studenten is een positieve.
Ik heb alle uitslagen nog niet binnen maar "mijn" meiden hadden het niet erg moeilijk met Uilen 4, die hard bleven werken tot aan het eind maar vooral aan onze verdediging de handen te vol hadden.
De eerste periode hield de Moestasj-aanval nog niet over. Nog geen breaks en geen succesvolle afstandschoten maar wel een belofte voor beter. Uilen zetten er juist hun beste periode in een kwart tegenover en kwamen tot 12 zwaarbevochten punten. 12-8 voor de thuisclub. In de tweede periode werd het beeld van de wedstrijd wat duidelijker in punten uitgedrukt en we gingen de rust in bij 19-16. De laatste minuut van de helft scoorden de Uilen nog een open layup en miste Moestasj er een. Het was wel duidelijk dat de Uilen heel moe waren geworden van de voortdurende pressie en de pauze kon eigenlijk niet kort genoeg duren. In periode drie had ik ook mijn tweede hand nodig om de goede aanvallen te tellen en werd een comfortabele voorsprong opgebouwd van een punt of 12. Misschien wel wat te comfortabel want dan lijkt het soms of alles moet lukken en forceren we te veel, waardoor de Uilen, die gewoon niet opgeven, nog regelmatig op de vrije worplijn komen. De eindstand zou uiteindelijk 47-33 moeten worden maar wordt voor de boeken vastgesteld op 45-33. Nou ja.
Tot de positieve dingen rekenen we de 5 24sec overtredingen die we afdwingen, een behoorlijke sense of urgency en een paar echt goede aanvallen, waaronder een perfecte: eerst van rechts naar links, dan inside outside weer op rechts, afgerond met een goed schot. Ik applaudisseer dan ook al bij de afsluitende pass. De bal is ook nog raak, wat wil je meer.
Ik kan de scores niet van het sheet lezen maar het meeste gevaar (trouwens ook in de verdediging) komt van Linda. Maar iedereen doet mee in de productie.
Waar duidelijk verbetering is aan te brengen is nog steeds de Ubuntu van het communiceren. De bank doet haar best en Linda (verdedigend) en Sanne (aanvallend) proberen geen blad voor de mond te nemen.
Met een onderlinge felicitatie over de toon waarop wordt gecommuniceerd sluiten we de bijeenkomst af.
De bijdrage van Moestasj Meiden 1 aan de derby der studenten is een positieve.
vrijdag, september 19, 2008
weer beginnen
Morgen begint er weer een basketballseizoen. Ik heb er zin in. Er is veel te bereiken als team en individueel bij Moestasj meiden 1 (in basketballende dames geloof ik niet)
Gisteren speelden we een oefenwedstrijd tegen HSVB U22 met veel meiden die ik ken van Kamp. Leuke enthousiaste groep en dat zijn mijn meiden ook. In stand ging het gelijk op, omdat Moestasj wel erg goed overschakelde van achter naar voren maar erg slordig met de kansen omsprong. Een concentratiekwestie en een ervaringskwestie, volgens mij. We kregen nl kansen die heel goed waren: twee passes, met veel dynamiek aanbieden op center en niet te missen kans van binnen (9), die -concentratie- toch gemist werden of die werden omgezet in een 3, 4 kansje door een gebrekkige balans, bijvoorbeeld.
Allemaal dingen die door meer spelen op dit tempo (ervaring) verbeterd zullen worden. Ik stel natuurlijk wel vrij hoge eisen...bijvoorbeeld praten, aansluiten, met een sense of urgency rondlopen en in hun bubble zitten, kijken, druk op alle schoten, verdedigingsrebounds, aanvalsrebounds, help geven, daar ook praten, screenen, snijden, faken, passen als dat kan (drietiende langzamer beslissen) vrijlopen en niet vrij staan, goede schoten mooi nemen, bezig zijn met het proces en niet met het resultaat, elkaar herkennen, erkennen en merkbaar waarderen, het woord UBUNTU iets lager van toon yellen, smeerkaas gebruiken om je niet de kaas van het brood te laten eten en nog wel meer.
Omdat ik zoveel dingen wil zeggen, zoek ik echt een beperkt aantal dingen per training uit, waar ik me met voorbedachte rade op concentreer. En dan nog.....
Gisteren en morgen is dat balans in de aanval en heerschappij in de eigen bucket. Beide zijn we nog lang niet klaar mee. Ook de paar frisse minuutjes van Lauren from down unda redden ons net niet en we komen op het scorebord vier puntjes tekort waar we ons niet druk om maken. Morgen gaan we verder met beginnen.
Gisteren speelden we een oefenwedstrijd tegen HSVB U22 met veel meiden die ik ken van Kamp. Leuke enthousiaste groep en dat zijn mijn meiden ook. In stand ging het gelijk op, omdat Moestasj wel erg goed overschakelde van achter naar voren maar erg slordig met de kansen omsprong. Een concentratiekwestie en een ervaringskwestie, volgens mij. We kregen nl kansen die heel goed waren: twee passes, met veel dynamiek aanbieden op center en niet te missen kans van binnen (9), die -concentratie- toch gemist werden of die werden omgezet in een 3, 4 kansje door een gebrekkige balans, bijvoorbeeld.
Allemaal dingen die door meer spelen op dit tempo (ervaring) verbeterd zullen worden. Ik stel natuurlijk wel vrij hoge eisen...bijvoorbeeld praten, aansluiten, met een sense of urgency rondlopen en in hun bubble zitten, kijken, druk op alle schoten, verdedigingsrebounds, aanvalsrebounds, help geven, daar ook praten, screenen, snijden, faken, passen als dat kan (drietiende langzamer beslissen) vrijlopen en niet vrij staan, goede schoten mooi nemen, bezig zijn met het proces en niet met het resultaat, elkaar herkennen, erkennen en merkbaar waarderen, het woord UBUNTU iets lager van toon yellen, smeerkaas gebruiken om je niet de kaas van het brood te laten eten en nog wel meer.
Omdat ik zoveel dingen wil zeggen, zoek ik echt een beperkt aantal dingen per training uit, waar ik me met voorbedachte rade op concentreer. En dan nog.....
Gisteren en morgen is dat balans in de aanval en heerschappij in de eigen bucket. Beide zijn we nog lang niet klaar mee. Ook de paar frisse minuutjes van Lauren from down unda redden ons net niet en we komen op het scorebord vier puntjes tekort waar we ons niet druk om maken. Morgen gaan we verder met beginnen.
zaterdag, september 06, 2008
onderwijs
Wat vroeger de ALO heette, heet tegenwoordig IS, instituut voor sportstudies. Nog steeds leidt me daar op tot gymnastieker maar alles daarom heen is ook dermate booming, dat er maar weer een nieuw gebouw moest komen. (Wat vroeger voor mij de "oude ALO" was, is nu al helemaal vergeten en in het Corpushuys zit een andere school.
Omdat dit nieuwe sportcentrum op Zernike staat, gaan we daar vanaf dit seizoen met alle basketballtrainingen en competities naar toe.
We hebben het beste rooster van de 21ste eeuw gemaakt met ruim tijd voor iedereen en nauwelijks wachttijden voor het groeiende legertje verenigingstrainers (die niet professioneel met de sport bezig zijn maar het -niks mis mee- voor de lol doen, dan wel om het vak een beetje te oefenen.
Vier velden tot onze beschikking, zodat we bijna alle trainingen op dinsdag en donderdag af kunnen werken!
Alleen: in de nieuwe turnzaal is een prima vloer, een veld met volledige afmetingen en uitloop aan alle kanten maar..... er hangen nog geen borden die iets met het veld te maken hebben. Veel te korte stangen en aan een kant zal het bovendien maatwerk moeten worden want, net als overal in het gebouw, heeft de architectuur het primaat gekregen over het gebruik. Aan alles kleeft dat het mooi moet zijn maar als je een gebogen wand oplevert, zet je de gebruiker wel voor een probleem.
Toen we daar voor het eerst commentaar op leverden was de reactie: "Ach het is toch maar voor het onderwijs"
Wat wel een beetje aangeeft hoe daar tegenwoordig over wordt gedacht.....dacht ik.
Omdat dit nieuwe sportcentrum op Zernike staat, gaan we daar vanaf dit seizoen met alle basketballtrainingen en competities naar toe.
We hebben het beste rooster van de 21ste eeuw gemaakt met ruim tijd voor iedereen en nauwelijks wachttijden voor het groeiende legertje verenigingstrainers (die niet professioneel met de sport bezig zijn maar het -niks mis mee- voor de lol doen, dan wel om het vak een beetje te oefenen.
Vier velden tot onze beschikking, zodat we bijna alle trainingen op dinsdag en donderdag af kunnen werken!
Alleen: in de nieuwe turnzaal is een prima vloer, een veld met volledige afmetingen en uitloop aan alle kanten maar..... er hangen nog geen borden die iets met het veld te maken hebben. Veel te korte stangen en aan een kant zal het bovendien maatwerk moeten worden want, net als overal in het gebouw, heeft de architectuur het primaat gekregen over het gebruik. Aan alles kleeft dat het mooi moet zijn maar als je een gebogen wand oplevert, zet je de gebruiker wel voor een probleem.
Toen we daar voor het eerst commentaar op leverden was de reactie: "Ach het is toch maar voor het onderwijs"
Wat wel een beetje aangeeft hoe daar tegenwoordig over wordt gedacht.....dacht ik.
Oefenen
Ik ben wel tevreden over wat we er tot nu tot met z'n allen aan hebben gedaan. Natuurlijk is het wennen aan al je "stuff players should know" in twee keer in de week training te stoppen en natuurlijk moeten we eerst nog maar eens een wedstrijdje spelen maar de intentie tot verbetering is duidelijk aanwezig. Je kunt ook zien, dat de mensen die het meest op training zijn geweest het minst klagen over de intensiteit. Dat is een reden voor iedereen om haar "strippenkaart van ongedwongen afwezigheid" zorgvuldig te gebruiken. Verwelkomde nieuweling Linda Olk (van mijn vorige team waar ze een ongelukkige entree maakte. Nu op zoek naar haar spelplezier en een reden voor haar basketballbestaan. Allebei realistische doelen) kan meteen al goed mee, beetje spierpijn.
Om het team nog wat meer te leren kennen en wat meer aan wedstrijdervaring op te doen, wilde ik wel graag een oefenwedstrijdje of wat spelen. Het valt nog niet mee. Na de hele zomer vergeefs te hebben geprobeerd door te dringen tot mijn favoriete oefenwedstrijdtegenstander Arriba uit Drienerlo, heb ik nu maar besloten het dichterbij te zoeken. Het is altijd goed om in het voorseizoen en poosje met elkaar weg te zijn. Als het aan mij lag met een overnachting erbij, zodat we ook aan kroeg- en onder de tafelccoaching kunnen doen. En Arriba heeft zo'n leuk eigen voorbereidingstoernooi. Maar op geen enkel van de mij door Googelen toegevallen adressen lijkt nog iemand in leven.
Nu heb ik een vrij uitgebreid netwerk op wat hoger niveau maar als ik eerlijk ben heb ik in het iets lagere basketball een geinteresseerde leek, meer niet.
Heb maar wat lijntjes gelegd naar Haren en Leeuwarden, zien wat daarvan komt.
Om het team nog wat meer te leren kennen en wat meer aan wedstrijdervaring op te doen, wilde ik wel graag een oefenwedstrijdje of wat spelen. Het valt nog niet mee. Na de hele zomer vergeefs te hebben geprobeerd door te dringen tot mijn favoriete oefenwedstrijdtegenstander Arriba uit Drienerlo, heb ik nu maar besloten het dichterbij te zoeken. Het is altijd goed om in het voorseizoen en poosje met elkaar weg te zijn. Als het aan mij lag met een overnachting erbij, zodat we ook aan kroeg- en onder de tafelccoaching kunnen doen. En Arriba heeft zo'n leuk eigen voorbereidingstoernooi. Maar op geen enkel van de mij door Googelen toegevallen adressen lijkt nog iemand in leven.
Nu heb ik een vrij uitgebreid netwerk op wat hoger niveau maar als ik eerlijk ben heb ik in het iets lagere basketball een geinteresseerde leek, meer niet.
Heb maar wat lijntjes gelegd naar Haren en Leeuwarden, zien wat daarvan komt.
donderdag, augustus 28, 2008
de jaren tachtig
Het schijnt dat alle 45+ ers van Nederland die ooit wat linksig zijn geweest, nu ijverig in hun verleden aan het graven zijn. Persoonlijk zou ik het een eer vinden als de Telegrof een hetze tegen me zou beginnen. Dat is toch een van die dingen waarvoor je het gedaan hebt, Wijnand en Jacqueline? (we schreven vroeger trouwens wat meer zoals het klinkt, dus Jaklien Kramer ipv Jacqueline Cramer kan best)Ik kon mij ook niet meer herinneren of ik de Bluf! advertentie heb ondertekend; ik sta er niet bij, ik heb goed gekeken, dus het zal wel niet.
Maar toch.....Ik zal het maar bekennen. Ook ik heb deze week mijn oude agenda's tussen 1976 en 1981 vernietigd. Dus niemand kan meer nagaan wanneer ik met de PSP bakfiets in de Herestraat stond te folderen en wanneer en waar de bijeenkomsten van de Werk Aksie Groep Kunst plaatsvonden. Bovendien heb ik net vandaag mijn Selected Writings of Ernesto (Che) Guevara verkocht via mijn boekwinkeltje.nl. Ik ben schoon, mij maken ze niks meer.
Maar toch.....Ik zal het maar bekennen. Ook ik heb deze week mijn oude agenda's tussen 1976 en 1981 vernietigd. Dus niemand kan meer nagaan wanneer ik met de PSP bakfiets in de Herestraat stond te folderen en wanneer en waar de bijeenkomsten van de Werk Aksie Groep Kunst plaatsvonden. Bovendien heb ik net vandaag mijn Selected Writings of Ernesto (Che) Guevara verkocht via mijn boekwinkeltje.nl. Ik ben schoon, mij maken ze niks meer.
woensdag, augustus 20, 2008
uit
Ze is fit, ze speelde of ze er zin in had maar het is uit met onze power-guard Mira.
Natuurlijk gaat de studie voor en natuurlijk moet ze een zekere regelmaat in het leven terug zien te vinden om alles voor elkaar te krijgen. En uiteraard is het geen goed begin om ergens half aan te beginnen. Rationeel is het allemaal duidelijk. Maar toch voelt het als een verlies. Zelf biechtte ze ook op, dat ze tegen het overbrengen van het nieuws had opgezien als tegen "uit" maken. Zo voelt het ook een beetje voor de rest. We moeten maar slikken, uithuilen en straks daten met een leuke volgende gegadigde. Het blijft voelen als uit.
Natuurlijk gaat de studie voor en natuurlijk moet ze een zekere regelmaat in het leven terug zien te vinden om alles voor elkaar te krijgen. En uiteraard is het geen goed begin om ergens half aan te beginnen. Rationeel is het allemaal duidelijk. Maar toch voelt het als een verlies. Zelf biechtte ze ook op, dat ze tegen het overbrengen van het nieuws had opgezien als tegen "uit" maken. Zo voelt het ook een beetje voor de rest. We moeten maar slikken, uithuilen en straks daten met een leuke volgende gegadigde. Het blijft voelen als uit.
zondag, augustus 17, 2008
gouden kamp
Het was een gouden kamp. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over wat we er mee kunnen bereiken. Ons dummy systeem heeft weer een aantal prachtige combi's opgeleverd.
Wat ikzelf ook heel leuk vond om te doen was het verslag vanuit het kamp. Dat ging met een aantal filmpjes gepaard die best leuk zijn geworden. Al zeg ik het zelf. Een eyeopener dat dat zo makelijk gaat met het Apple-tje Even kijken?
Wat ikzelf ook heel leuk vond om te doen was het verslag vanuit het kamp. Dat ging met een aantal filmpjes gepaard die best leuk zijn geworden. Al zeg ik het zelf. Een eyeopener dat dat zo makelijk gaat met het Apple-tje Even kijken?
Het volgende seizoen
Na een geweldig basketballkamp met allemaal kampers om trots op te zijn en waarvan je hoopt dat ze allemaal bij de studenten terecht komen, en geinspireerd door de samenwerking met de andere coaches, beginnen we met het seizoen 08-09.
Er wacht een nieuw team. De meiden van Moestasj. Die heb ik in mijn lange loopbaan heel vaak getraind maar nog maar 3 keer -losse wedstrijden- gecoached. (volgens een snelle schatting heb ik 7 seizoenen he 1 van Moestasj gecoached, 9 seizoenen he 1 van Uilen, 4 seizoenen h 2 van Uilen en ongeveer 18 keer da 1 van Uilen.)
(trouwens een raar idee dat zo'n team dan nu maar eens aan de beurt moet zijn. Het gaat om de mensen en deze meiden vroegen het lief en spreken me aan, zowel de groep, als de individuele leden. Om nog even op dit punt door te gaan: troetelfilosoof Bas Haring vertelt over de tijd dat hij bij het allerbeste roeiteam zat, dat ooit bij de club bestaan heeft. Geen team trok zoveel blik. Ze deden alles met elkaar en alles voor elkaar. Het team was geweldig. Maar het teambelang vereiste soms ook, dat er een nieuw lid moest worden ingevoegd: beter, dus beter voor het team. Ook dit nieuwe lid paste zich geweldig aan: alles voor de ploeg, alles met de ploeg en weer een blik. U voelt al waar dit heengaat: aan het eind van het seizoen was er niemand meer over van het team dat er aan het begin stond. Onderweg was een volledig team weggevallen dat zich afvroeg waar al hun inzet en solidariteit al die tijd naar toe was gegaan. Daar moet een coach wel eens aan denken. Moet dat niet anders?)
De meiden van Moestasj zijn als sociale groep geen beginners meer. Er is al een behoorlijk platform van systeemdenken aanwezig en dat maakt het een mooie uitdaging om te kijken hoever we kunnen komen als lerende organisatie. Ik zie ze wel zitten. Sawu bona.
Er wacht een nieuw team. De meiden van Moestasj. Die heb ik in mijn lange loopbaan heel vaak getraind maar nog maar 3 keer -losse wedstrijden- gecoached. (volgens een snelle schatting heb ik 7 seizoenen he 1 van Moestasj gecoached, 9 seizoenen he 1 van Uilen, 4 seizoenen h 2 van Uilen en ongeveer 18 keer da 1 van Uilen.)
(trouwens een raar idee dat zo'n team dan nu maar eens aan de beurt moet zijn. Het gaat om de mensen en deze meiden vroegen het lief en spreken me aan, zowel de groep, als de individuele leden. Om nog even op dit punt door te gaan: troetelfilosoof Bas Haring vertelt over de tijd dat hij bij het allerbeste roeiteam zat, dat ooit bij de club bestaan heeft. Geen team trok zoveel blik. Ze deden alles met elkaar en alles voor elkaar. Het team was geweldig. Maar het teambelang vereiste soms ook, dat er een nieuw lid moest worden ingevoegd: beter, dus beter voor het team. Ook dit nieuwe lid paste zich geweldig aan: alles voor de ploeg, alles met de ploeg en weer een blik. U voelt al waar dit heengaat: aan het eind van het seizoen was er niemand meer over van het team dat er aan het begin stond. Onderweg was een volledig team weggevallen dat zich afvroeg waar al hun inzet en solidariteit al die tijd naar toe was gegaan. Daar moet een coach wel eens aan denken. Moet dat niet anders?)
De meiden van Moestasj zijn als sociale groep geen beginners meer. Er is al een behoorlijk platform van systeemdenken aanwezig en dat maakt het een mooie uitdaging om te kijken hoever we kunnen komen als lerende organisatie. Ik zie ze wel zitten. Sawu bona.
zondag, juni 22, 2008
het leven en zo
Dag lezertjes,
bent u daar nog? Ik, bij nader inzien nog wel. Het is even geleden dat ik iets heb opgeschreven en wel weer eens tijd. Het gaat een stuk beter, dank u.
Vrijdagavond heb ik het vreemdste seizoen uit mijn loopbaan afgesloten. Een seizoen waar ik het echte eind niet van mee heb gemaakt is nu ook symbolisch afgesloten. Een van de thema's van afgelopen jaar was praktische communicatie en ook nu was ik veel te vroeg en was niet alles helemaal in orde. We laten het achter ons.
Ik ben de meiden heel dankbaar voor alles wat ze me deze jaren geleerd hebben. Ik heb zelden zo van een team genoten als dit Uilenmeidenteam. Geen team kon zo poetry in motion zijn, (op de training). De resultaten waren er niet naar in dit laatste seizoen, maar er ligt wel een goede basis voor een vervolg. Ik geef het stokje na 5 jaar met enige weemoed maar hopelijk met voldoende snelheid over. Uilenteams, die ik achterliet, werden het jaar erop meestal kampioen....
Er zal weer een ander team zijn, volgend seizoen. De pupillen dragen dan maar weer eens zwart. Zo zie je: Basketball is, net als de rest van het leven, aan cycli onderhevig. Toen ik begon bij Moestasj, in de zeventiger jaren, waren de Celtics ook top.
bent u daar nog? Ik, bij nader inzien nog wel. Het is even geleden dat ik iets heb opgeschreven en wel weer eens tijd. Het gaat een stuk beter, dank u.
Vrijdagavond heb ik het vreemdste seizoen uit mijn loopbaan afgesloten. Een seizoen waar ik het echte eind niet van mee heb gemaakt is nu ook symbolisch afgesloten. Een van de thema's van afgelopen jaar was praktische communicatie en ook nu was ik veel te vroeg en was niet alles helemaal in orde. We laten het achter ons.
Ik ben de meiden heel dankbaar voor alles wat ze me deze jaren geleerd hebben. Ik heb zelden zo van een team genoten als dit Uilenmeidenteam. Geen team kon zo poetry in motion zijn, (op de training). De resultaten waren er niet naar in dit laatste seizoen, maar er ligt wel een goede basis voor een vervolg. Ik geef het stokje na 5 jaar met enige weemoed maar hopelijk met voldoende snelheid over. Uilenteams, die ik achterliet, werden het jaar erop meestal kampioen....
Er zal weer een ander team zijn, volgend seizoen. De pupillen dragen dan maar weer eens zwart. Zo zie je: Basketball is, net als de rest van het leven, aan cycli onderhevig. Toen ik begon bij Moestasj, in de zeventiger jaren, waren de Celtics ook top.
dinsdag, april 22, 2008
vergeefse reis
Dat zal je maar gebeuren. Je komt uit Rotterdam voor een toch gevoelsmatig belangrijke pot in Groningen. Geen zaal! Met kunst en vliegwerk wordt er dan een andere zaal gevonden en geregeld in Eelde. Gedoe vooral voor de "thuis"ploeg. Je loopt warm en dan gaat het alsnog niet door. Nu doen scorebord en 24 sec apparaat het niet.
Gelukkig is er een wedstrijd in Martiniplaza waar je heen kunt.
Het zal je gebeuren dat je een team overneemt, aan het eind van het seizoen en dan 1 thuiswedstrijd mag coachen, die vervolgens niet door gaat! Ook Rob Nieboer vertrekt naar Martiniplaza.
Het zal je maar gebeuren, dat je de hele normale zaterdagavond om moet gooien, je kinderen niet naar zwemmen laat gaan maar leuk met papa mee naar z'n meiden kijken. (" maar papa, jij bent toch de coach?" - "ja, anders wel maar ik ben ziek, weet je nog?" gelukkig valt het Pelle en Lotte niet zo op....) En dat het dan niet doorgaat! Zo'n vergeefse reis kan alleen worden goedgemaakt in de Mc Donalds, vrees ik......
'
Gelukkig is er een wedstrijd in Martiniplaza waar je heen kunt.
Het zal je gebeuren dat je een team overneemt, aan het eind van het seizoen en dan 1 thuiswedstrijd mag coachen, die vervolgens niet door gaat! Ook Rob Nieboer vertrekt naar Martiniplaza.
Het zal je maar gebeuren, dat je de hele normale zaterdagavond om moet gooien, je kinderen niet naar zwemmen laat gaan maar leuk met papa mee naar z'n meiden kijken. (" maar papa, jij bent toch de coach?" - "ja, anders wel maar ik ben ziek, weet je nog?" gelukkig valt het Pelle en Lotte niet zo op....) En dat het dan niet doorgaat! Zo'n vergeefse reis kan alleen worden goedgemaakt in de Mc Donalds, vrees ik......
'
zondag, maart 30, 2008
een jonge vriend
Paul is 62 geworden. En nu is dit monument er opeens niet meer.
Paul van Ginkel ving me op op mijn eerste schreden in het verenigingsleven van Olympia.
De enige mens die ik ken, waarbij -op uitdrukkelijk bevel van zijn moeder- de prullebakken ruim van de muur af waren geplaatst, omdat al die basketballers die bij hem over de vloer kwamen de muur als backboard gebruikten bij het schieten met hun afgekloven appelklokhuizen. (andere mensen presenteren dan geen appels meer maar bij Paul zou zoiets nooit zijn opgekomen)
De laatste jaren van mijn actieve carriere had ik best vaak met hem te maken. Bij het fluiten koppelde ik hem vaak aan mezelf, speciaal als een of ander wat verder gelegen oord moest worden aangedaan. Het fluiten was voor mij een moetje maar dan had ik tenminste nog het genoegen van Paul's gezelschap. Daarna kwam ik hem sporadisch nog tegen in de stad. Heerlijk zijn begroetingen, alsof hij me jaren niet had gezien: Heeee, hahahaha, hallo, hahaha! En ja, dan bedoelde hij mij, al zag je dat niet altijd in een oogopslag.
Altijd jong gebleven, altijd kleur in zijn kleren of z'n haar.
De Winnie de Pooh van het Groningse basketball.
Ach. Er was er maar eentje zo.
Paul van Ginkel ving me op op mijn eerste schreden in het verenigingsleven van Olympia.
De enige mens die ik ken, waarbij -op uitdrukkelijk bevel van zijn moeder- de prullebakken ruim van de muur af waren geplaatst, omdat al die basketballers die bij hem over de vloer kwamen de muur als backboard gebruikten bij het schieten met hun afgekloven appelklokhuizen. (andere mensen presenteren dan geen appels meer maar bij Paul zou zoiets nooit zijn opgekomen)
De laatste jaren van mijn actieve carriere had ik best vaak met hem te maken. Bij het fluiten koppelde ik hem vaak aan mezelf, speciaal als een of ander wat verder gelegen oord moest worden aangedaan. Het fluiten was voor mij een moetje maar dan had ik tenminste nog het genoegen van Paul's gezelschap. Daarna kwam ik hem sporadisch nog tegen in de stad. Heerlijk zijn begroetingen, alsof hij me jaren niet had gezien: Heeee, hahahaha, hallo, hahaha! En ja, dan bedoelde hij mij, al zag je dat niet altijd in een oogopslag.
Altijd jong gebleven, altijd kleur in zijn kleren of z'n haar.
De Winnie de Pooh van het Groningse basketball.
Ach. Er was er maar eentje zo.
vreemd
Deze plek is een vertrouwde. Hier kan ik altijd opschrijven wat me bezig houdt in het basketball. Of eigenlijk ons bezig houdt. Het gaat hier namelijk meestal over teamsport en bijna altijd over mijn team.
Het is dus ook gek, dat ik hier zo lang niet geweest ben: Het was al moeilijker om fris van de lever iets te schrijven door mijn dagelijkse bezigheden in het begin van de week. In het weekend roept het gezin steeds krachtiger. Dan is ook nog mijn wijze klankbord heengegaan met alle nasleep vandien. En: let's face it. De resultaten waren ook niet best en vrolijke stukjes schrijf je nu een keer makkelijker.
Bij de 20ste wedstrijd van het reguliere seizoen werd het me allemaal te veel en deed ik iets wat ik in ruim 30 jaar winnen en verliezen nog nooit gedaan heb. Ik hield op te coachen. Liet het spelen van de tweede helft helemaal aan de meiden over. Dat was al een vreemde positie.
De laatste gezondheidsontwikkelingen helpen ook niet echt: mijn medicijnen "doen" het niet meer en m'n hart kan op eigen kracht het werk slecht aan.
Ik word nu "opgeladen" met een nieuw medicijn waar ik ook niet echt blij van word. En zolang die niet werkt, ben ik niet in staat om als basketballcoach actief te zijn.
En zo vond ik mezelf terug in de vreemde hal van Kardinge. Ik deed even ubuntu met de zeven aanwezige meiden, introduceerde Hans Nieboer als stand in (waar ik heel blij mee ben) kreeg nog een fijne bearhug van coach Lace Strong van binnenland en verdween naar de vreemde plek van de tribune.
De plek van beste stuurman is me niet vreemd maar om mijn eigen meiden zo van boven te zien was wel erg gek.
Het was goed dat ik daar zat. Er waren ook goede mensen om me heen en het was echt heel zinvol ook voor het verloop van de wedstrijd: De eerste acties van Fre bijvoorbeeld prikkelden ook daar boven het patroon waarin de coach keek. Als coach word je allergisch voor bepaalde situaties. Misschien had ik haar wel meteen gewisseld. Coach Hans mopperde wel maar bleef relaxed en dat was maar goed ook want Fre was juist van plan de beste wedstrijd uit haar loopbaan te gaan spelen.
Dankzij haar driepunters (die op goeie momenten in de wedstrijd vielen maar waarvan sommige mijn buurman de opmerking: "zo die navel is ook meteen weer schoon", ontlokte....) maar ook door een goede fase van algehele verdedigende alertheid werd in het tweede kwart een mooie voorsprong opgebouwd. In de laatste 6 minuten van de eerste helft scoorde Binnenland helemaal niet.
Het ging goed. Het gaf de toeschouwer moed. Tot mijn verbazing kwam zelfs het ritme in mijn rikketik terug.
Omdat ik al had besloten niet tot het einde te blijven, verliet ik -en ook dat was heel vreemd- de wedstrijd na het derde kwart. Ik zag de Uilen wel iets meer moeite hebben maar concludeerde, dat 13 punten niet zouden worden teruggehaald tegen een vastberaden verdediging. (bij 10 of minder was ik niet helemaal gerust geweest.....)
Omdat ik niet meteen een juich-smsje ontving toen de wedstrijd afgelopen moest zijn, heb ik me nog wel even onbestemd ongerust gevoeld maar gelukkig: 63-59: er was voldoende marge.
En dat die Fre zo'n goeie pot speelde! 20 punten voor deze schutter.
Vreemd, Fre. Maar goed vreemd. Mag wel een gewoonte worden. Net als winnen. En als ik het dan ook nog voor het zeggen heb, zou ik dan ook wel weer op m'n eigen plekje willen zitten.
Het is dus ook gek, dat ik hier zo lang niet geweest ben: Het was al moeilijker om fris van de lever iets te schrijven door mijn dagelijkse bezigheden in het begin van de week. In het weekend roept het gezin steeds krachtiger. Dan is ook nog mijn wijze klankbord heengegaan met alle nasleep vandien. En: let's face it. De resultaten waren ook niet best en vrolijke stukjes schrijf je nu een keer makkelijker.
Bij de 20ste wedstrijd van het reguliere seizoen werd het me allemaal te veel en deed ik iets wat ik in ruim 30 jaar winnen en verliezen nog nooit gedaan heb. Ik hield op te coachen. Liet het spelen van de tweede helft helemaal aan de meiden over. Dat was al een vreemde positie.
De laatste gezondheidsontwikkelingen helpen ook niet echt: mijn medicijnen "doen" het niet meer en m'n hart kan op eigen kracht het werk slecht aan.
Ik word nu "opgeladen" met een nieuw medicijn waar ik ook niet echt blij van word. En zolang die niet werkt, ben ik niet in staat om als basketballcoach actief te zijn.
En zo vond ik mezelf terug in de vreemde hal van Kardinge. Ik deed even ubuntu met de zeven aanwezige meiden, introduceerde Hans Nieboer als stand in (waar ik heel blij mee ben) kreeg nog een fijne bearhug van coach Lace Strong van binnenland en verdween naar de vreemde plek van de tribune.
De plek van beste stuurman is me niet vreemd maar om mijn eigen meiden zo van boven te zien was wel erg gek.
Het was goed dat ik daar zat. Er waren ook goede mensen om me heen en het was echt heel zinvol ook voor het verloop van de wedstrijd: De eerste acties van Fre bijvoorbeeld prikkelden ook daar boven het patroon waarin de coach keek. Als coach word je allergisch voor bepaalde situaties. Misschien had ik haar wel meteen gewisseld. Coach Hans mopperde wel maar bleef relaxed en dat was maar goed ook want Fre was juist van plan de beste wedstrijd uit haar loopbaan te gaan spelen.
Dankzij haar driepunters (die op goeie momenten in de wedstrijd vielen maar waarvan sommige mijn buurman de opmerking: "zo die navel is ook meteen weer schoon", ontlokte....) maar ook door een goede fase van algehele verdedigende alertheid werd in het tweede kwart een mooie voorsprong opgebouwd. In de laatste 6 minuten van de eerste helft scoorde Binnenland helemaal niet.
Het ging goed. Het gaf de toeschouwer moed. Tot mijn verbazing kwam zelfs het ritme in mijn rikketik terug.
Omdat ik al had besloten niet tot het einde te blijven, verliet ik -en ook dat was heel vreemd- de wedstrijd na het derde kwart. Ik zag de Uilen wel iets meer moeite hebben maar concludeerde, dat 13 punten niet zouden worden teruggehaald tegen een vastberaden verdediging. (bij 10 of minder was ik niet helemaal gerust geweest.....)
Omdat ik niet meteen een juich-smsje ontving toen de wedstrijd afgelopen moest zijn, heb ik me nog wel even onbestemd ongerust gevoeld maar gelukkig: 63-59: er was voldoende marge.
En dat die Fre zo'n goeie pot speelde! 20 punten voor deze schutter.
Vreemd, Fre. Maar goed vreemd. Mag wel een gewoonte worden. Net als winnen. En als ik het dan ook nog voor het zeggen heb, zou ik dan ook wel weer op m'n eigen plekje willen zitten.
zaterdag, maart 08, 2008
eerst maar even dit:
8 maart 2008, internationale vrouwendag.
Aan de NBB COE,
Betreft: onder protest gespeelde wedstrijd Binnenland 2 – Groene Uilen 1 in de dames promotiedivisie, zaterdag 8 maart 2008.
Tot onze tevredenheid zagen we bij binnenkomst in Sporthal de Driesprong in Barendrecht, dat er landelijke competitie U20 jongens, over het grote veld kon worden gespeeld.
Onze tevredenheid verdween al voor het inspelen geheel, want de landelijke dames speelden toch echt op een zijveld.
Nationale vrouwendag lijkt ons wel een goede dag om deze misstand aan de kaak te stellen.
We hebben gemeend de wedstrijd onder protest te moeten spelen.
De reden hiervoor wordt hieronder uiteengezet.
Waar dit jaar de landelijk onbeduidende, armlastige vereniging Baros al (terecht) gedwongen is, een veld met de vereiste afmetingen beschikbaar te stellen, meet men hier aanwijsbaar met twee maten.
In de Driesprong is weliswaar voldoende uitloop op te meten bij de achterlijn, maar de belachelijke breedte van 13 meter staat uit de hoeken van het speelveld uitsluitend driepunters op naaldhakken toe en wat belangrijker is, bij goedgetrainde topspeelsters is de breedte van het veld een gegeven, dat niet telkens gecheckt moet hoeven worden
Dispensatie kan volgens ons gegeven worden op technische gronden: dwz als er in de wijde omgeving geen veld met de voldende maten gevonden kan worden.
Dispensatie mag nooit worden gegeven op grond van economische motieven waarbij bovendien wordt gediscrimineerd! Blijkbaar vindt de organiserende vereniging haar jongemannen team meer waard dan het tweede vrouwenteam, maar gezien het feit dat beide teams uitkomen in de landelijke competities mag de NBB dergelijk laakbaar gedrag niet oogluikend toestaan.
Ondergetekende begrijpt, dat een officieel protest niet mogelijk is, maar wil hierbij toch een ernstig beroep doen op de commissie, die voor de dispensatie van dit sort hallen verantwoordelijk is.
Met een opnieuw aanbrengen van de belijning waarbij de beide zijlijnen 50 cm verder naar buiten komen te liggen is een deel van de bezwaren opgevangen.
Over het serieus nemen van de basketballsport op dit niveau spreken we dan echter nog niet, omdat in deze huidige constellatie tot 4 maal toe een bal uit het (niet in gebruik zijnde) middenveld de vloer oprolde en tot twee maal toe een ontsnapte mini tot de orde moest worden geroepen.
Graag tot discussie bereid,
Kaj Reker,
C 2910, coach Groene Uilen.
K.e.j.reker@rug.nl
Uit het supplement AW:
H.1. Speelzaaleisen
H.1.1.De COE stelt bij bestuursbesluit nadere eisen ten aanzien van inrichting van de speelzalen, waarin wedstrijden
binnen de Landelijke Competities worden gespeeld. Het besluit, en wijzigingen daarin, worden uiterlijk gepubliceerd in
de maand januari voorafgaand aan het seizoen, waarop het besluit of de wijziging betrekking zal hebben. De eisen
richten zich in hoofdzaak op:
a. de persoonlijke veiligheid van spelers en officials.
b. het comfort van spelers en officials, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd, en de geëigendheid van de speelzaal
voor het spelen van basketball op landelijk niveau.
c. de ontvangst van en de accommodaties voor publiek en pers.
In het besluit worden tevens dispensatiemogelijkheden geregeld van de eisen, bedoeld onder b en c. Geen dispensatie
zal kunnen worden gegeven wanneer de speelzaal niet voldoet aan de eisen onder a. bedoeld.
Voorstel: Regel toevoegen: Geen dispensatie zal kunnen verleend als daarmee dicriminatie kan worden mogelijk gemaakt.
Anders maken we de volgende keer maar gebruik van het gestelde onder H.1.2
H.1.2.Indien een club wedstrijden wil laten spelen in een speelzaal, die niet voldoet aan de eisen, bedoeld in H.1.1 onder
a, is de COE gerechtigd om op kosten van de thuisspelende club een andere speelzaal in te huren en de wedstrijd
daarin vast te stellen.
Aan de NBB COE,
Betreft: onder protest gespeelde wedstrijd Binnenland 2 – Groene Uilen 1 in de dames promotiedivisie, zaterdag 8 maart 2008.
Tot onze tevredenheid zagen we bij binnenkomst in Sporthal de Driesprong in Barendrecht, dat er landelijke competitie U20 jongens, over het grote veld kon worden gespeeld.
Onze tevredenheid verdween al voor het inspelen geheel, want de landelijke dames speelden toch echt op een zijveld.
Nationale vrouwendag lijkt ons wel een goede dag om deze misstand aan de kaak te stellen.
We hebben gemeend de wedstrijd onder protest te moeten spelen.
De reden hiervoor wordt hieronder uiteengezet.
Waar dit jaar de landelijk onbeduidende, armlastige vereniging Baros al (terecht) gedwongen is, een veld met de vereiste afmetingen beschikbaar te stellen, meet men hier aanwijsbaar met twee maten.
In de Driesprong is weliswaar voldoende uitloop op te meten bij de achterlijn, maar de belachelijke breedte van 13 meter staat uit de hoeken van het speelveld uitsluitend driepunters op naaldhakken toe en wat belangrijker is, bij goedgetrainde topspeelsters is de breedte van het veld een gegeven, dat niet telkens gecheckt moet hoeven worden
Dispensatie kan volgens ons gegeven worden op technische gronden: dwz als er in de wijde omgeving geen veld met de voldende maten gevonden kan worden.
Dispensatie mag nooit worden gegeven op grond van economische motieven waarbij bovendien wordt gediscrimineerd! Blijkbaar vindt de organiserende vereniging haar jongemannen team meer waard dan het tweede vrouwenteam, maar gezien het feit dat beide teams uitkomen in de landelijke competities mag de NBB dergelijk laakbaar gedrag niet oogluikend toestaan.
Ondergetekende begrijpt, dat een officieel protest niet mogelijk is, maar wil hierbij toch een ernstig beroep doen op de commissie, die voor de dispensatie van dit sort hallen verantwoordelijk is.
Met een opnieuw aanbrengen van de belijning waarbij de beide zijlijnen 50 cm verder naar buiten komen te liggen is een deel van de bezwaren opgevangen.
Over het serieus nemen van de basketballsport op dit niveau spreken we dan echter nog niet, omdat in deze huidige constellatie tot 4 maal toe een bal uit het (niet in gebruik zijnde) middenveld de vloer oprolde en tot twee maal toe een ontsnapte mini tot de orde moest worden geroepen.
Graag tot discussie bereid,
Kaj Reker,
C 2910, coach Groene Uilen.
K.e.j.reker@rug.nl
Uit het supplement AW:
H.1. Speelzaaleisen
H.1.1.De COE stelt bij bestuursbesluit nadere eisen ten aanzien van inrichting van de speelzalen, waarin wedstrijden
binnen de Landelijke Competities worden gespeeld. Het besluit, en wijzigingen daarin, worden uiterlijk gepubliceerd in
de maand januari voorafgaand aan het seizoen, waarop het besluit of de wijziging betrekking zal hebben. De eisen
richten zich in hoofdzaak op:
a. de persoonlijke veiligheid van spelers en officials.
b. het comfort van spelers en officials, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd, en de geëigendheid van de speelzaal
voor het spelen van basketball op landelijk niveau.
c. de ontvangst van en de accommodaties voor publiek en pers.
In het besluit worden tevens dispensatiemogelijkheden geregeld van de eisen, bedoeld onder b en c. Geen dispensatie
zal kunnen worden gegeven wanneer de speelzaal niet voldoet aan de eisen onder a. bedoeld.
Voorstel: Regel toevoegen: Geen dispensatie zal kunnen verleend als daarmee dicriminatie kan worden mogelijk gemaakt.
Anders maken we de volgende keer maar gebruik van het gestelde onder H.1.2
H.1.2.Indien een club wedstrijden wil laten spelen in een speelzaal, die niet voldoet aan de eisen, bedoeld in H.1.1 onder
a, is de COE gerechtigd om op kosten van de thuisspelende club een andere speelzaal in te huren en de wedstrijd
daarin vast te stellen.
vrijdag, februari 22, 2008
oude wijze fan
Afgelopen zondag was de allereerste wedstrijd waar ik bij betrokken was, die ik niet op de een of andere manier met mijn vader heb gedeeld. Ik vroeg hem of ik even weg mocht, weg van het ziekenhuisbed, waar hij met een dubbele longontsteking ligt te worstelen, om te coachen. "Neu, niet doen", deed hij. 'Helpt toch niet", grapte hij er achteraan. "Je weet toch hoe ik daar over denk, Pap? Het gaat toch in de eerste plaats om de manier waarop?" Daarop maakte hij zijn gebaar van "perfect", een cirkeltje van duim en wijsvinger. Toen ik echt ging vroeg hij nog: "is er nog kans, dat jullie uit die onderste regionen komen?" Onderste regionen is echt een uitdrukking voor hem. "Tuurlijk, Pap. Dan is dit wel een cruciale wedstrijd" Het was goed.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.
donderdag, februari 14, 2008
Va-banque
Niets te verliezen, alles te winnen, was het credo tegen Cangeroes. Goed dat de meiden nog maar kort geleden de mannen hadden aangemoedigd in Utrecht, want het vinden van deze hal blijft van overheidswege lastig.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.
vrijdag, februari 08, 2008
tik, tik: center
Met frisse zin en vol dadendrang staan we thuis tegenover Probuild 2. Door Probuild zijn we vorige keer onder de borden verpletterd en de trainingen hebben dan ook in het teken gestaan van actief rebounden. Daarnaast richten we ons in de aanval op bereikbaarheid voor passes. In de perimeter betekent dit aandachtig screenen en veel bewegen; inside juist positie houden en anticiperen op de volgende pass. We missen te veel krijgen de schoten en toch ook de rebounds overal vandaan flink om de oren. na het eerste kwart is het 13-24 en uit de cijfers lijkt een forse nederlaag onvermijdelijk. Het beeld van de wedstrijd is echter anders en in tegenstelling tot vorige wedstrijd blijven we in onszelf geloven. Laura van buiten en Karin van de vrije worplijn houden ons goed in de race en deze keer draagt iedereen haar steentje bij. We lopen 5 punten in en gaan rusten met 36-30 achter. In het derde kwart laten we ons van de allerbeste kant zien. Vrijwel geen rebounds tegen en het om het hoekje aanspelen van de center levert nu ook rechtstreeks punten op. Het helpt, dat de grote meiden van de tegenpartij al flink in foutenlast zitten, maar de hegemonie van Karin in de bucket is indrukwekkend. Voor elke tik tik center worden we beloond met een score en soms een bonus. Laura heeft een heel goede dag van achter de driepuntslijn en Carian geeft ons wat scores die de ruimte voor Karin weer groter maken. Heel goed is, dat we tweede helft bijna geen balverlies lijden. Lotte Nijenhuis blijft voor iedereen lastig te stoppen, over rechts, maar de overige speelsters van Probuild komen droog te staan. Met 7 punten voor gaan we het laatste kwart in. We lopen ook nog weg naar maximaal 11 punten maar vallen daarna een beetje stil. Femke haalt haar 5e fout maar ook met Laura op de 1 houden we het rustig genoeg om de punten in Groningen te houden. We zijn erg blij, ook voor Lyet, die de winst vast nog wel ergens in de koffer heeft gepropt.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.
Baros uit en dan het terrein nog af
Coach is laat met z'n verhaal over uit op Woudestein. We hadden de begintijd niet helemaal scherp en hingen misschien iets te lang. We verzuimden afstand te nemen toen dat nog kon en gaandeweg brachten we weer eens het beste in de tegenstander naar boven. Resultaat: een regelmatige nederlaag, keurig verdeeld over alle vier de perioden. Respect voor de Rotterdamse mix van ervaring en aanstormend talent. Ze waren niet veel beter maar ze speelden wel veel beter. Onze verwachtingen overstegen het resultaat. Laura, Femke en Karin waren op hun normale niveau, zonder daar erg bovenuit te stijgen en zonder echt als sleper te fungeren in de havenstad. Pluspunten: de minuutjes van Tessa, voor het eerst sinds een jaar. Ander pluspunt: het is de druppel die de meiden in de week bij elkaar aan tafel brengt. De lucht klaart op en we kunnen weer verder.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.
zaterdag, januari 19, 2008
Prima helft
In de eerste helft tegen US hadden we eigenlijk verdiend voor te staan.
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld
De meiden worden groot
US was vroeger ook een studentenclub, net als Uilen. De meeste speelsters van nu hebben ook wel gestudeerd, tenminste we kennen ze al behoorlijk goed van de NSK. Maar is Uilen nog wel een echte studentenclub? Dat vraag ik me opeens af, als ik in het fraaie huis van Emily zit voor een housewarming. Tessa vroeg vorige week of ik ook koffie wilde. Ja lekker, zei ik, maar zal ik het dan betalen, want jij bent een arme student.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
zondag, januari 06, 2008
inspiratie
Veul hail en zeeg'n. Het kerst/WSCdipje is weg. Een geinspireerde training met veel meiden (Tessa weer de hele training!) op vrijdag gaf me al een enorme zet in de goede richting. En gisteren kon ik meteen een van m'n voornemens in praktijk brengen: vaker naar Donar. Het speltype van de laatste paar jaar heeft me nogal weggehouden uit Martiniplaza. Basketball was werk geworden en ik hou niet van werk. Ik hou van spel. Het was zolang geleden, dat ik door die deur ging, dat m'n grijze kaart niet meer geldig bleek en ik dus een kaartje moest kopen. Bovendien kende ik bijna niemand meer. Mijn leeftijdsgenoten zijn er vast nog wel, maar wat zijn die dan oud geworden....
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
zaterdag, december 29, 2007
verwachting en wens
De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
vrijdag, december 21, 2007
prijs/kwaliteit
Het Sportcentrum (van Universiteit en Hogeschool Groningen, moet ik daar dan officieel bijzetten - maar dat is voor mij net zoiets als achter "Stad" ook nog Groningen zetten; vanzelfsprekend) heeft een prijs gekregen!
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
maandag, december 17, 2007
Basketball-lifetime sport
Ik was wel even jaloers. Had het er onderweg toevallig nog over gehad: hoe jammer het is om zelf niet meer af en toe te kunnen spelen. Wie komen er na onze wedstrijd het veld op? Was dat Hank Smith? Was dat de oude Kales? Zestigers met een paar jonge honden in het team voor het vuile ren werk. Die heb je nodig natuurlijk. Jonge spelers die je voor een lay-upje kunt sturen, en die je transition wat voor je regelen. Zelf heb je dan heerlijk de tijd voor de dingen die het spelletje echt leuk maken: screentjes (noem het maar rustig stonewall-picks), afrollen, leuke passjes. Hmm. Het is ze gegund, maar ow.....
zondag, december 16, 2007
op de helft
"'N goed gevoel, coach", zei de aanvoerster terwijl ze het raampje snel dichtdraaide. Dat snelle kwam omdat het winter begon te worden, dat goede door de sterke partij die we in de tweede helft van de wedstrijd in Bunschoten hadden gespeeld.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
donderdag, december 13, 2007
Rompslomp
Wat de oplettende lezertjes misschien ook graag willen weten, is dat de rompslomp van Carian Boorsma in de pijplijn zit. Het vergt wat gedoe met handtekeningen die wel of niet gezet moeten worden maar dan heb je ook wat: Tot onze grote en prettige verrassing kan deze dochter van coach' oud teamgenoot Jaap (ENOS, Groene Uilen) en oud speelster Ritva (ENOS) toch dit seizoen nog aan ons team worden toegevoegd. Nu levert ze al een positieve bijdrage aan onze trainingen; straks kan ze ook nog een paar rebounds pakken, waardoor de tegenstanders denken......zal ik de moeite van het rebounden wel nemen? En we weten allemaal: als zoiets aan het bewustzijn knaagt....dan hebben we er straks weer een.
per slagschip of per blog
Er gaat een Strassenkreuzer komen, waarin de landelijke Uilenteams naar de uitwedstrijden reizen. Daar komt een boel reclame op, ik hoop ook van de ANWB-wegenwacht of van een andere pechhulp...
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
dummy
In Stedum zijn soms miraculeuze atroomuitvalletjes. Net zo, dat de computer helemaal uitgaat en je hele blog van de dag verdwenen is.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
woensdag, december 05, 2007
Haarlem, geen volleybalstad
Het is nog niet zo makkelijk om in de OG sporthal te komen, als je door je enkel bent gegaan. Maar het lukt en er lijkt geen reden om het matige Bball van de laatste weken achter ons te laten. Oud Uilen guard Linda is hier thuis en Judith en Renske kennen we van enkele andere tegenstanders in de promotiedivisie. Publiek is behoorlijk talrijk en kent behoorlijk wat bekende gezichten.
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
zaterdag, december 01, 2007
koffer met benodigdheden
Vandaag vertrekken we naar Onze Gezellen en we nemen mee:
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
zondag, november 18, 2007
Boxtel
Met z'n negenen onderweg ontdekken we, dat we dit vroeger een volle bank of een volle bak noemden en dat je nu verbaasd om je heen kijkt, waar al die anderen nu zijn.
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
Cangeroes
Cangeroes was seizoen 06-07 de enige ploeg, die ons in onze eigen hal de baas was. Cangeroes heeft niet in kracht ingeboet, in tegendeel. Vorig seizoen starten wij met Cook, Margreet, Tessa, Natalie en Karin en werden we in de tweede helft toch nog aardig overlopen. Telt u maar hoeveel van deze starters over zijn gebleven.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
scoren uit het veld
Hee coach, komt er nog een keer een stukje? Sorry, beetje druk soms. En ik schrijf nogal veel, door de week. Verslagen van vergaderingen, nieuwsbrieven, adviezen, verslagen van praktijkdagen, scriptie...
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
zondag, oktober 28, 2007
Uiltje lacht uiltje huilt
Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
zondag, oktober 21, 2007
Cookie overseas
Vanmiddag gaat dan gebeuren, wat we vorige week nog hebben uitgesteld. Spelen met Ka als captain en zonder Cookie. We hebben er deze week ook echt an kunnen wennen. Ze was er al niet meer bij toen we onze primary en countermoves deden met Swen Nater en ze was er donderdag en vrijdag ook niet bij. Donderdag was betrekkelijk gewoon, Cook was er niet. Daar werkten we wel lekker hard om. Vrijdag aan het begin was het ook nog wel gewoon, Cook is wel eens vaker laat en het begin liep alles ook nog lekker fanatiek. Op het wedstrijdveld trainen is sowiso wel even onwennig.
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
dinsdag, oktober 16, 2007
vergissing
Goh, wat waren we lekker aan het inspelen. Dezelfde oefening aan de andere kant stelde zoveel minder voor dan bij de Uilen.... Bovendien was het de eerste keer, dat we zonder aanreisperikelen aan de wedstrijd konden beginnen, Cook deed toch nog maar een keer mee....alle tekenen stonden gunstig. (Apart spelen in Bunschoten/Spakenburg, trouwens. Enorm veel mensen in de sporthal...Het uitgaanscentrum? Het publiek kwam de zaal niet in, want daar mochten ze niet roken.... De rook kwam zelf wel.)
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
vrijdag, oktober 12, 2007
Swen
Swen Nater komt naar Nederland. In het artikel waarin ik voor het eerst over hem las, kwam een ploegmaat aan het woord, die een opmerking maakte over die typisch Nederlandse naam. In elk geval: er bestond dus een Nederlander met een geweldig basketball-talent.
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
woensdag, oktober 03, 2007
cijfers
Dankzij de revaliderende Tessa en de geblesseerde Linda hebben we de eerste twee wedstrijden van dit seizoen, uitgebreide statistieken tot onze beschikking. "Moet je iemand vinden, die de hele scouting meteen op de laptop wil doen!" was het enthousiaste commentaar toen ik meteen na de wedstrijd mijn Macbook (dezelfde als Linda de Mol...) showde.
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)
vrijdag, september 28, 2007
valse start
Waalwijk hebben we weer gehad. Ook vorig seizoen waren het moeilijke wedstrijden met een tegenstander die ons niet ligt. We zeggen wel eens tegen elkaar: zullen we nu maar weer schoten gaan nemen, die we ook oefenen?
WSC neemt ook schoten, die wij noooit oefenen. Wij zeggen dat, omdat we dat soort schoten missen. Blijkbaar is de succesbeleving in Waalwijk een heel andere. Zij scoren die ballen ook. Achter het bord, uit balans, met twee handen voor het gezicht, wat deed het ertoe wat we deden. WSC ging gewoon 71 punten scoren tegen 50%.
En als wij nou maar 72 punten hadden gemaakt, mocht ons percentage wel slechter zijn.
We hadden dus weer administratie meegenomen. Hulde. Ook zij reisden midden op de mooiste nazomerdag tot nu toe, naar het warme zuiden. Het was geen pretje. Dankzij Tessa en Linda, weten we, dat ons percentage 28,5 was. Van buiten viel het niet, Karin (nog wel 13 punten, vooral uit haar 12 rebounds) en Kim waren lastig te bereiken en Jorieke denk ik ook. Drives van Cookie, Laura en Femke leverden ook niet het verwachte rendement op. Emily en Suus gaven de score aan het einde van de pot nog enig aanzien.
Vooral door ongeconcentreerd beginnen lieten we de kans lopen enige indruk te maken. De behoorlijk versterkte luchtmacht van WSC was ons te effectief af en ging er steeds meer in geloven.
Acht punten bij rust leek, gezien ons normale spel nog wel overbrugbaar, maar WSC liet meteen zien hoe je wel geconcentreerd aan een helft kunt beginnen. Auw. Niet echt fraai, maar wat een rendement. Bij 52 bleef onze teller staan en had WSC zeer terecht gewonnen. En wij weten nu hoe het anders kan.
Karin 13 punten, Cookie 10, Emily 9, Laura en Suus 8. Rendement 0,55 WSC 0,86. Nogmaals auw.
Mooie gebouwen in het zuiden en mooi weer ook.......
WSC neemt ook schoten, die wij noooit oefenen. Wij zeggen dat, omdat we dat soort schoten missen. Blijkbaar is de succesbeleving in Waalwijk een heel andere. Zij scoren die ballen ook. Achter het bord, uit balans, met twee handen voor het gezicht, wat deed het ertoe wat we deden. WSC ging gewoon 71 punten scoren tegen 50%.
En als wij nou maar 72 punten hadden gemaakt, mocht ons percentage wel slechter zijn.
We hadden dus weer administratie meegenomen. Hulde. Ook zij reisden midden op de mooiste nazomerdag tot nu toe, naar het warme zuiden. Het was geen pretje. Dankzij Tessa en Linda, weten we, dat ons percentage 28,5 was. Van buiten viel het niet, Karin (nog wel 13 punten, vooral uit haar 12 rebounds) en Kim waren lastig te bereiken en Jorieke denk ik ook. Drives van Cookie, Laura en Femke leverden ook niet het verwachte rendement op. Emily en Suus gaven de score aan het einde van de pot nog enig aanzien.
Vooral door ongeconcentreerd beginnen lieten we de kans lopen enige indruk te maken. De behoorlijk versterkte luchtmacht van WSC was ons te effectief af en ging er steeds meer in geloven.
Acht punten bij rust leek, gezien ons normale spel nog wel overbrugbaar, maar WSC liet meteen zien hoe je wel geconcentreerd aan een helft kunt beginnen. Auw. Niet echt fraai, maar wat een rendement. Bij 52 bleef onze teller staan en had WSC zeer terecht gewonnen. En wij weten nu hoe het anders kan.
Karin 13 punten, Cookie 10, Emily 9, Laura en Suus 8. Rendement 0,55 WSC 0,86. Nogmaals auw.
Mooie gebouwen in het zuiden en mooi weer ook.......
donderdag, september 20, 2007
legendarische vloer
Moeilijk voor te stellen maar in sporthal Vinkhuizen lag nog niet eens zo lang geleden een legendarische vloer. Parket als in de oude Boston Garden. Niet dat ik daar ooit ben geweest maar een beetje in die orde. Zo'n vloer die nooit af gaat en daarom de kleine meerprijs bij aanleg ook dubbel en dwars waard is. Zo'n vloer die je er uithaalt en dan in de nieuwe hal zorgvuldig weer in timmert. Zo'n vloer waarbij iedereen de uitdrukking "de spijkers uit de vloer spelen" meteen begrijpt. Heerlijk springen en zelfs op canvas All Stars niet al te veel schade bij neerkomen. Tenminste...zo lang je in de lengte van de vloer speelde.....
Op een kwade dag werd besloten dat verreweg de meeste gebruikers wel overdwars konden spelen. Goedkoop en er moeten meer mensen gaan basketballen en die hebben ook recht op een mooie vloer. Dat het veld er niet inpast, omdat de breedte gewoon te smal is, doet er dan niet toe. Onrechtvaardigheid: als je al wat ouder bent en niet zulke smeue benen meer hebt moet je juist overdwars, wat wil zeggen, over de lengte van de onderliggende balklaag. Auw. Geen wonder dat ik tegenwoordig zo loop als ik loop. Enfin, dat kon dus niet maar daarom was de vloer nog wel legendarisch.
Als een poosje ziet Vinkhuizen eruit als your average gymzaal. Jammer. Ik was de vloer al bijna vergeten tot ik hem onlangs tegenkwam.... Tussen Groningen en Hoogkerk is een soort kunstenaars-werkplaats terrein en daar stond, tegen een van de bezienswaardige keten, een pakje bekends....te wachten op een toekomst als? Als er kunstenaars in het spel zijn, misschien wel weer iets legendarisch?
woensdag, september 19, 2007
omgaan met druk
Kijk, dat hadden we nou net nodig. Een tegenstander die te pakken is, maar alleen als je je uiterste best doet. De jongens waar we tegen spelen zijn, zoals we verwachtten, sneller in de benen maar iets trager tussen de oren. Ze blokken echter zonder veel remmingen en zetten ons flink onder druk. We hebben goede screens nodig om er door te komen. De slordigheden zijn er nog steeds. Mooie kansen worden gemist maar de press staat af en toe heel aardig. Onze donkere Amerikaanse (Elke Field) laat geweldig voetenwerk zien waarvan ze zelf bijna ondersteboven gaat en ook de druk, die Lot, Laura, Lyet en Cookie en Femke geven is zo effectief als het maar kan. Als Kim en Ka dan een paar keer heel goed de tweede lijn bewaken en ook de langste man van de tegenpartij een paar keer verschalken, kan het bij de jongens opeens knappen en Fre en Emily missen in de laatste minuten niet. Jorookie is geen rookie meer en springt met de hoogste springers mee (en coacht zelfs als een veteraan!) Op het allerlaatst doen we het: Een kleine overwinning, waarvan je moet aannemen, dat het op dergelijke jongens, in zo'n fase van hun ontwikkeling ook de laatste is. En toch wel tevreden. Linda, nog niet actief is het met me eens. Goede stappen in de verdediging, noodzaak om de uiterste mogelijkheden van de aanval aan te spreken en een paar dingen duidelijk kunnen maken. Een welgemeend bedankt richting coach Frans Hiddink, Rico en het hele team. Beide ploegen hebben winst geboekt in het omgaan met druk.
woensdag, september 05, 2007
beter drietjes dan layups
Oefentoernooitje gehad, in een hal in Heerenveen, waar ik in dertig jaar dat ik daar kom, nooit geweest was, maar die veel geschikter is voor basketbal, dan de Kamp -die ruste in vrede- waar ik me al die jaren aan geergerd heb. Laat dit nou een Korfbalhal zijn! Wel lastig te vinden als je denkt dat er in de nieuwe Sportstadhal gespeeld wordt. Gelukkig hebben we padvindster Lyet, die het hier kent als tomtom en en passant Emily nog van haar trein haalt.
We speelden tegen ZAC, zo langzamerhand een vaste tegenstander in het oefenprogramma. ZAC is de kampioen van Oost en we hadden het leuk gevonden als ze wel een ploeg hadden gehad, die de promotiedivisie in had gekund. Zwolle is een kippeeindje natuurlijk.
Laten we wel wezen; ze hebben gelijk. Het team doet haar best maar is kansloos tegen ons afstandgeschut. Vooral de scuds van Emily en Lyet vallen tegen een hoger percentage als da van onze gezamenlijke layups. Linda doet met pijn maar heel attent mee, komt met goed uitgezochte drives door en staat op de plek waar we de steal pakken. Het blijft bij dit ene potje maar dat stemt hoopvol.
Dyna heeft natuurlijk Marika Anita Antolovic en nu ook nog Rixt, allemaal speelsters die helemaal of bijna bij ons zijn terechtgekomen. en moeder Marika kan het nog steeds. We moeten aan de bak. Weer vallen de bommen en dat maakt ons wat gemakzuchtig. Dyna speelt breaks en pakt rebounds en losse ballen. We kunnen ons verbeteren en doen dat. Vooral Suus en Karin nemen de tegenstand nu serieus, terwijl Kim haar opdracht overal te zijn waar aanvalsrebounds te verwachten zijn goed uitvoert en ook met scores goed meedoet. Cookie en Femke strooien met drives en assists en Emily heeft ondanks de kleine oogjes (of misschien wel daardoor...?) het vizier weer zeer goed op scherp staan. Jorieke lijkt aan elke losse bal, hoe hoog wegstuitend ook, de hand wel te kunnen krijgen en weet bovendien heel behoorlijk weerstand te bieden aan de listige en vaardige Marika. Is het echt waar, dat ik haar weer 5 cm dieper zie zitten?
Dan spelen we ook nog tegen de U20 ploeg van Celeritas. Layups missen we nog steeds en er komt een fraai en duidelijk gat boven. Dus ook deze tien minuten zijn nuttig. We hadden er wel meer willen spelen maar dat zat er even niet in. Ik voorspel Sanne Hamersma een goede toekomst. Er zit veel talent in dat onderstel en ook van het hoofd krijg ik in korte tijd een goede indruk.
Geleerd: laten we maar oppassen dat we de concentratie bewaren voor het afmaken. De weg is het doel, maar dan wel de weg naar het netje. En de bal niet in het netje is niet netjes afgemaakt.
Laten we ook de traps afmaken. Een voet op de zijlijn is niet ongeveer in de buurt van de zijlijn.
Felheid: de tegenstander mag wel beter zijn dan wij, maar niet feller.
We speelden tegen ZAC, zo langzamerhand een vaste tegenstander in het oefenprogramma. ZAC is de kampioen van Oost en we hadden het leuk gevonden als ze wel een ploeg hadden gehad, die de promotiedivisie in had gekund. Zwolle is een kippeeindje natuurlijk.
Laten we wel wezen; ze hebben gelijk. Het team doet haar best maar is kansloos tegen ons afstandgeschut. Vooral de scuds van Emily en Lyet vallen tegen een hoger percentage als da van onze gezamenlijke layups. Linda doet met pijn maar heel attent mee, komt met goed uitgezochte drives door en staat op de plek waar we de steal pakken. Het blijft bij dit ene potje maar dat stemt hoopvol.
Dyna heeft natuurlijk Marika Anita Antolovic en nu ook nog Rixt, allemaal speelsters die helemaal of bijna bij ons zijn terechtgekomen. en moeder Marika kan het nog steeds. We moeten aan de bak. Weer vallen de bommen en dat maakt ons wat gemakzuchtig. Dyna speelt breaks en pakt rebounds en losse ballen. We kunnen ons verbeteren en doen dat. Vooral Suus en Karin nemen de tegenstand nu serieus, terwijl Kim haar opdracht overal te zijn waar aanvalsrebounds te verwachten zijn goed uitvoert en ook met scores goed meedoet. Cookie en Femke strooien met drives en assists en Emily heeft ondanks de kleine oogjes (of misschien wel daardoor...?) het vizier weer zeer goed op scherp staan. Jorieke lijkt aan elke losse bal, hoe hoog wegstuitend ook, de hand wel te kunnen krijgen en weet bovendien heel behoorlijk weerstand te bieden aan de listige en vaardige Marika. Is het echt waar, dat ik haar weer 5 cm dieper zie zitten?
Dan spelen we ook nog tegen de U20 ploeg van Celeritas. Layups missen we nog steeds en er komt een fraai en duidelijk gat boven. Dus ook deze tien minuten zijn nuttig. We hadden er wel meer willen spelen maar dat zat er even niet in. Ik voorspel Sanne Hamersma een goede toekomst. Er zit veel talent in dat onderstel en ook van het hoofd krijg ik in korte tijd een goede indruk.
Geleerd: laten we maar oppassen dat we de concentratie bewaren voor het afmaken. De weg is het doel, maar dan wel de weg naar het netje. En de bal niet in het netje is niet netjes afgemaakt.
Laten we ook de traps afmaken. Een voet op de zijlijn is niet ongeveer in de buurt van de zijlijn.
Felheid: de tegenstander mag wel beter zijn dan wij, maar niet feller.
zondag, augustus 26, 2007
Een beetje stil...
We zijn lekker aan het trainen. Meestal zijn de meeste Uilen aanwezig, de verse krachten zijn een inhaalslag aan het maken in vertrouwen met de teamgenoten en bekendheid met de weg van de Uilen. De teruggekeerde speelsters spelen daar hun vertrouwde rol in en alles gaat zoals het bij ons gaat...een beetje meer accent op de verdediging, niet teveel bal- en hersenloos geren.... en toch is er iets anders dan anders. Het viel mij op en aandachtige inside-toeschouwster Tessa beaamde het met een glimlachje...Kim pakt rustig haar rebounds en scores. Maar het verschil zit hem in de decibellen.....Kim gromt niet....Kim bijt nog niet....hoe zou het met Natalie gaan?
vrijdag, augustus 17, 2007
Kind van
In het NDBC heb ik het genoegen mogen smaken Emma mee te maken. Emma doet me in haar hele voorkomen constant denken aan haar ouders. Emma is lang, slim, grappig en uitzonderlijk aardig, net als de vorige generatie. Nature & nurture. Haar moeder gebruikte haar lengte voortreffelijk, haar vader was een van de snelste centers, die ooit bij Uilen (en Moestasj) hebben gespeeld. Een mooie sporttoekomst ligt in het verschiet. Emma ontbeert nog wat body, maar is in basketball-intelligentie en skills al op het niveau van haar verwekkers.....en tot mijn genoegen herken ik het bewegingspatroon van pa en de court sense van moe. Andersom was iets minder voordelig geweest........
zondag, augustus 05, 2007
voor de zestiende keer
Vroeger ging ik zelf op kamp. Als coach dan. In Brugge was jarenlang een heel bijzondere meerdaagse clinic of "recyclage en vervolmakingscursus", zoals de organisatie dat noemde. Op het terrein van die clinic, was meteen vaak een basketballcamp. Behalve dat ik bekende coaches hoorde praten, zag ik in de voorbeelden ook menig Belgisch international in de dop langskomen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
woensdag, juli 04, 2007
mijn andere meiden
Dus gisteren was ook bij Moestasj de laatste training. Ik heb met heel veel plezier deze meiden getraind, dit seizoen. Onschuldig, onwetend, vergeleken met de Moestasjmannen of de Uilenmeiden maar niks minder gretig en fanatiek en wat krijg je dan? Dat ze hun aanzienlijke groeipotentieel gebruiken en enorm vooruit gaan. And that's what makes me tick. Bedankt voor de leerzame samenwerking dames en ik hoop op de mogelijkheid van een vervolg....en ook bedankt voor de leuke, onverwachte cadeautjes! De foto staat naast die van mijn Uilen, in de sauna zal ik aan jullie denken en bijzonder leuk vond ik het druksel van Evelien. Twee foto's op een speciale manier door elkaar afgedrukt, waarop ikzelf sta (links) in twee behoorlijk onmiskenbare poses: een relaxte en eentje met het vingertje omhoog. De groep tegenover luistert 1 keer ernstig en schiet 1 keer in de lach. In die mix van pose en reactie herken ik mezelf heel duidelijk. Deze ga ik koesteren.
maandag, juli 02, 2007
een nieuw seizoen
Zo, het nieuwe team staat in de steigers!
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
zondag, juni 03, 2007
madeliefjes
Derde zijn we geworden bij de GNSK in Amsterdam en daar viel niet veel op af te dingen. Zoals we het zelf zeiden: weer blik getrokken. En daar zat hem eigenlijk ook de kneep. We waren allemaal Uilen in de equipe van Groningen. We zijn een succesvolle formatie gebleken en we speelden daar ook weer naar.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
Abonneren op:
Posts (Atom)